...
Hé jij daar, in je ivoren toren
Je hebt je verschanst
met het idee op je geweldig weids uitzicht
Helaas heb je je toegangspoort gesloten
waardoor je besloot,
het er in je eentje mee te moeten doen!
Knock, knock ....
© Yvonne Mooijman
..
dinsdag 30 augustus 2011
Firework van Katy Perry
Een prachtig nummer wat voor mij vertolkt wat het met je kan doen als je bij je gevoelens en emoties kunnen komen en ze kunt laten stromen!
Hett geeft ruimte in je hart .....
Dank aan de gene die me hiermee in contact bracht!
zaterdag 27 augustus 2011
Deepak Chopra
Vandaag herlas ik een stukje uit het boek "de zeven spirituele wetten van succes" van Deepak Chopra.
Ik was op zoek naar de tekst over "zelfverwijzing".
Zelfverwijzing betekent dat ons innerlijke punt van referentie onze eigen ziel is, en dat niet de objecten om ons heen dat zijn.
Dit staat als het ware haaks tegenover "objectverwijzing".
Bij objectverwijzing laten we ons beïnvloeden door objecten buiten het eigen ik, daar vallen situaties, omstandigheden, mensen en dingen onder.
Er wordt bij objectverwijzing voortdurend gestreefd naar de goedkeuring van anderen. Ons denken en gedrag worden bepaald door de reacties die we verwachten. Objectverwijzing is dan ook gebaseerd op angst.
Dat laatste (goedkeuring wensen door anderen) zit bij ons vaak "diep ingebakken". Op ons pad, komen we vaak (als ons eigen ontwikkelingsproces) situaties tegen, waarin het een uitdaging is (en daardoor zo moeilijk) om werkelijk te doen "wat ons hart ons ingeeft", soms keer op keer.
Het kan zijn dat het dan zinvol is om juist de dingen te doen die werkelijk diep uit ons zelf komen, terwijl we het risico lopen dat anderen dan zeggen:"dit had je niet moeten doen, dit wordt niet gewaardeerd, laat me maar zitten waar ik zit, laat me maar met rust".
Het lijkt dan in tegenstelling te staan tot "respect hebben voor de ander", alsof je eigen belangen voorop gesteld zouden worden, terwijl eigenbelang hier niet in het geding is. (eigenbelang kan hier zelfs wel eens haaks op staan, je kan bovendien behoorlijk hierom afgewezen worden!.
In werkelijkheid kan het zijn dat "uit het diepste van het hart, vanuit de werkelijk juiste intentie, de juiste dingen gedaan worden, die binnen het ontwikkelingsproces van de ander zelfs als -vervelend- ervaren kan worden, of als inbreuk.
In werkelijkheid wordt er geen inbreuk gedaan, indien vanuit een werkelijk liefdevolle intentie aandacht wordt gegeven of gehandeld.
Mensen komen elkaar altijd tegen in elkaars ontwikkelingsproces.
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Ik was op zoek naar de tekst over "zelfverwijzing".
Zelfverwijzing betekent dat ons innerlijke punt van referentie onze eigen ziel is, en dat niet de objecten om ons heen dat zijn.
Dit staat als het ware haaks tegenover "objectverwijzing".
Bij objectverwijzing laten we ons beïnvloeden door objecten buiten het eigen ik, daar vallen situaties, omstandigheden, mensen en dingen onder.
Er wordt bij objectverwijzing voortdurend gestreefd naar de goedkeuring van anderen. Ons denken en gedrag worden bepaald door de reacties die we verwachten. Objectverwijzing is dan ook gebaseerd op angst.
Dat laatste (goedkeuring wensen door anderen) zit bij ons vaak "diep ingebakken". Op ons pad, komen we vaak (als ons eigen ontwikkelingsproces) situaties tegen, waarin het een uitdaging is (en daardoor zo moeilijk) om werkelijk te doen "wat ons hart ons ingeeft", soms keer op keer.
Het kan zijn dat het dan zinvol is om juist de dingen te doen die werkelijk diep uit ons zelf komen, terwijl we het risico lopen dat anderen dan zeggen:"dit had je niet moeten doen, dit wordt niet gewaardeerd, laat me maar zitten waar ik zit, laat me maar met rust".
Het lijkt dan in tegenstelling te staan tot "respect hebben voor de ander", alsof je eigen belangen voorop gesteld zouden worden, terwijl eigenbelang hier niet in het geding is. (eigenbelang kan hier zelfs wel eens haaks op staan, je kan bovendien behoorlijk hierom afgewezen worden!.
In werkelijkheid kan het zijn dat "uit het diepste van het hart, vanuit de werkelijk juiste intentie, de juiste dingen gedaan worden, die binnen het ontwikkelingsproces van de ander zelfs als -vervelend- ervaren kan worden, of als inbreuk.
In werkelijkheid wordt er geen inbreuk gedaan, indien vanuit een werkelijk liefdevolle intentie aandacht wordt gegeven of gehandeld.
Mensen komen elkaar altijd tegen in elkaars ontwikkelingsproces.
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
vrijdag 26 augustus 2011
Aliyah, wat een power!
Wat een power, over authenticiteit gesproken .....!
Wat kreeg ik kippenvel daarnet tijdens haar optreden!
Dit is inderdaad volledig inleven in het moment!
Wat verbazend dat zij zo jong in staat blijkt zulke heel diepgaande gevoelens te vertolken.
Een genot om te zien.
Yvonne Mooijman
dinsdag 16 augustus 2011
Werkelijk inzicht kost je maar een fractie van een seconde
Inzicht neemt slechts een fractie van een seconde en beslag.
Wezenlijke veranderingen hoeven niet lang te duren.
Het proces tot inzicht kan soms een lange zijn, maar dat heeft vaak veel meer te maken met het “toelaten” van dat inzicht.
Het inzicht zelf is, als het plotseling door een ander raam naar binnen of naar buiten kijken.
Je ziet ineens wat anders!
Werkelijk inzicht kost geen tijd!
Wat ons tijd kost is het loslaten van de “grip” die we op het leven denken te moeten hebben.
Werkelijk inzicht ontstaat pas op het moment dat we ons ”denken” durven loslaten en ons hart gaan laten spreken.
Ons denken denkt slechts in cirkeltjes, “malen” noemen ze dat!
Onze linker hersenhelft zoekt en herschikt alleen maar in bestaande informatie, daar worden we dus nooit wijzer van! Helaas is ons in onze westerse maatschappij een ander beeld voorgehouden!
Onze werkelijk creatieve rechterhersenhelft kan alleen maar goed functioneren als het voldoende alfa-hersengolvern tot zijn beschikking heeft, en dat is onze staat van ontspanning.
Deze hersenhelft kan verbanden herkennen, die is daarmee in staat tot werkelijk nieuwe inzichten te komen.
Als mensen “malen”, “hun hoofd niet stil kunnen zetten”, dan zijn ze vaak gewend om erg in hun linkerhersenhelft te gaan zitten, die werkt alleen op bèta golven. Ze trachten de zaken “op een rij te krijgen”, (lineair denken is ook het enige wat die linkerhersenhelft kan, kan soms handig zijn maar voor werkelijk inzicht moet je bij je rechterhersenhelft te rade gaan!)
Inzicht zal je dus via je linkerhersenhelft nooit kunnen krijgen. Tsss. … druk druk druk werkt daarom dus nooit echt, beter gezegd “echt nooit”!!
Voor inzicht is “loslaten” nodig, loslaten van het “grip willen hebben.”
Loslaten betekent “overgave”, “overgave aan vertrouwen in de kosmische intelligentie, het intelligente systeem waar wij al deel van uitmaakten, maar wat we gaandeweg vergaten.”
Herinneren wie we werkelijk zijn! Letterlijk her-inneren, opnieuw naar binnen gaan, en vanuit onze diepste bron weer kennis putten, weer gewoon “weten.”
Herken je het, dat je misschien ooit, tijdens een rustige natuurwandeling, waarbij je tot de benodigde ontspanning kwam, ineens “wist”.
Juist dat bedoel ik nou!
Ik wens je .. ontspanning …..
© Yvonne Mooijman
Wezenlijke veranderingen hoeven niet lang te duren.
Het proces tot inzicht kan soms een lange zijn, maar dat heeft vaak veel meer te maken met het “toelaten” van dat inzicht.
Het inzicht zelf is, als het plotseling door een ander raam naar binnen of naar buiten kijken.
Je ziet ineens wat anders!
Werkelijk inzicht kost geen tijd!
Wat ons tijd kost is het loslaten van de “grip” die we op het leven denken te moeten hebben.
Werkelijk inzicht ontstaat pas op het moment dat we ons ”denken” durven loslaten en ons hart gaan laten spreken.
Ons denken denkt slechts in cirkeltjes, “malen” noemen ze dat!
Onze linker hersenhelft zoekt en herschikt alleen maar in bestaande informatie, daar worden we dus nooit wijzer van! Helaas is ons in onze westerse maatschappij een ander beeld voorgehouden!
Onze werkelijk creatieve rechterhersenhelft kan alleen maar goed functioneren als het voldoende alfa-hersengolvern tot zijn beschikking heeft, en dat is onze staat van ontspanning.
Deze hersenhelft kan verbanden herkennen, die is daarmee in staat tot werkelijk nieuwe inzichten te komen.
Als mensen “malen”, “hun hoofd niet stil kunnen zetten”, dan zijn ze vaak gewend om erg in hun linkerhersenhelft te gaan zitten, die werkt alleen op bèta golven. Ze trachten de zaken “op een rij te krijgen”, (lineair denken is ook het enige wat die linkerhersenhelft kan, kan soms handig zijn maar voor werkelijk inzicht moet je bij je rechterhersenhelft te rade gaan!)
Inzicht zal je dus via je linkerhersenhelft nooit kunnen krijgen. Tsss. … druk druk druk werkt daarom dus nooit echt, beter gezegd “echt nooit”!!
Voor inzicht is “loslaten” nodig, loslaten van het “grip willen hebben.”
Loslaten betekent “overgave”, “overgave aan vertrouwen in de kosmische intelligentie, het intelligente systeem waar wij al deel van uitmaakten, maar wat we gaandeweg vergaten.”
Herinneren wie we werkelijk zijn! Letterlijk her-inneren, opnieuw naar binnen gaan, en vanuit onze diepste bron weer kennis putten, weer gewoon “weten.”
Herken je het, dat je misschien ooit, tijdens een rustige natuurwandeling, waarbij je tot de benodigde ontspanning kwam, ineens “wist”.
Juist dat bedoel ik nou!
Ik wens je .. ontspanning …..
© Yvonne Mooijman
Hoe belangrijk wil je zijn?
Onze levenssoep.
… en vergeet vooral het zout in de aardappels niet!
Soms dan mijmer ik zo om wat ik om me heen zie gebeuren.
Mensen die het druk hebben met van alles en nog wat.
Druk druk druk, je kent het wel.
Zo nu en dan betrap ik er mezelf ook wel eens op.
Natuurlijk kan je het druk hebben, er is zo véél wat je doen kan, het is soms moeilijk keuzes te maken, prioriteiten te stellen.
Gaandeweg in je leven ga je best herkennen welke “patronen” je zoal in je leven tegenkomt.
Patronen die je telkens weer tegen komt en waar je eigenlijk best van weet dat ze je niet altijd evengoed dienen, ondanks dat we toch best in staat zijn om daar een heel plausibel verhaal aan te hangen naar de buitenwereld.
In mijn werk als coach kom ik nog wel eens tegen dat mensen met erg veel overtuigingkracht bezig gaan te verklaren waarom dingen belangrijk zijn.
Ik laat ze dan rustig “verklaren”, duurt soms een hele tijd (maar dat geeft niet want dat heeft in dit geval zijn doel) en als ze klaar zijn kijk ik ze aan en zie dan dat ze zichzelf nog niet overtuigd hebben.
Als ze dat opmerken zijn ze soms in staat om met nog meer overtuigingskracht verder te gaan, waarbij ik simpelweg opmerk dat ze mij geen verantwoording schuldig zijn, dat ze alleen aan zichzelf verantwoording schuldig zijn in wat ze doen.
En ja, daar zitten ze dan met de gebakken peren, want innerlijk weten we eigenlijk precies waar we mee bezig zijn, we stoppen het alleen graag onder onder een geweldige saus van belangrijkheid.
Meestal volgt dan mijn vraag, ok, je had het druk en wat heeft het je opgeleverd?
Nou, ja, dit en dat moest allemaal bijtijds klaar.
Ok, maar wat heeft het jou opgeleverd?
Dat is een vraag die bij het gevoel komt.
Aanhakend op de oefening die ik eerder beschreef … stel ik dan wel eens de vraag …
Hoe kijk je hier op je 85 ste tegenaan? Wat heb je laten liggen terwijl je zo druk doende was, waar je op je 85 ste beslist spijt van zou hebben? Dan komen de partners, kinderen en kleinkinderen nog wel eens in beeld, relaties die stuk liepen op te weinig of geen aandacht. Kinderen die te weinig gezien zijn tijdens het opbouwen van de carriere! Velen krijgen dan gelukkig nog een tweede kans via de kleinkinderen! Nou, neem hem, zou ik zeggen! Tweede kansen worden niet vaak gegeven!
Tja en dan kom je echt bij prioriteiten, want het zijn de kleine dingen, die we vaak aan de kant schuiven, die nou nèt de meest elementaire dingen van het leven blijken te zijn.
De zout in de aardappels, de specerijen in de maaltijd, juist die kleine snufjes van aandacht, die eigenlijk geen tijd kosten, en toch leveren we ze in, als we niets in de gaten hebben.
Ken je dat? De vaders en moeders die carrière willen maken, die druk druk druk zijn en geen tijd meer overhouden om de wezenlijk belangrijke dingen mee te nemen in het leven?
Carrière maken, een raar begrip, alsof werk en aanzien de meest belangrijke zaken in het leven zijn. Aanzien en dan vooral hoe anderen tegen jou aankijken.
Het doet me vaak denken aan van die kleine jongetjes en meisjes die ik wel eens “stiekem stoer zien roken”, waarvan je weet dat ze verwachten dat als een ander ze ziet dat ze zullen denken:” Nou, dat is een grote knul of een flinke meid .. die rookt al”, terwijl ze niet in de gaten hebben dat ze mogelijk totaal anders bekeken worden en dat anderen denken, och.. dat is nou zonde, die rookt!!!!
We zijn soms zo geweldig in staat om allerlei waardeoordelen over onszelf te hebben, als zijnde “groot”, “volwassen”. ” flink” terwijl het gaat om gedrag waarmee we ons diep van binnen eigenlijk onszelf overeind willen houden als zijnde “voldoende belangrijk”.
Jammer toch, als je op de hoogte zou zijn dat je altijd al belangrijk was en je daar je niet eens voor uit de naad hoeft te werken!
Ga nog eens naar die oefening van je 85 ste verjaardag.
Kijk dan eens met een glimlach naar je leven nu en ga dan eens opnieuw beoordelen, waar je je tijd het beste in zou kunnen stoppen.
We zijn zo gewend om alsmaar in of/of te denken.
We doen òf het één, òf het ander, en het één lijkt vaak groot en het ander zijn vaak de kleine attenties in het leven zoals aandacht.
Aandacht voor de klasse-avond van je kinderen, het gesprek op school hoe het met je kinderen staat.
Laat je de dingen van je werk voor gaan, of nemen dergelijke schoolafspraken een even grote plaats in?
Leer in èn/èn te denken, als je je bewust bent van wat ècht belangrijk in het leven is, dan doe je de “kleine dingen” óók, naast wat je momenteel ook al deed.
De zout in de aardappels is een kwestie van aandacht en prioriteit, zorg dat je in je leven die kleine momenten van aandacht volop aandacht geeft, denk in èn/èn en maak de levenssoep tot een waar genoegen.
Sluit je niet af voor die kleine dingen, neem er ruimschoots de tijd voor, ze verrijken je leven op een geweldige manier en het ontspant tevens waar je dat nodig hebt (maar daar zal je je eerst van bewust moeten zijn, wil je dat kunnen opmerken).
Als ik wel eens een groot project heb, waar ik van vind dat het belangrijk is, momenten waarop ik zeg dat ik het even “druk” heb, kan ik het met groot genoegen afwisselen met heerlijke momenten tussendoor.
Internet maakt het je zelfs nog best gemakkelijk daarmee, want de hele wereld ligt aan je voeten.
Ik kan dan met genoegen een chat, MSN of skypegesprek tussendoor voeren, waarbij vooral de fun de overhand heeft. Of een diepgaand gesprek, wat even heel mijn aandacht in beslag neemt maar een geweldige tegenhanger kan zijn van al die andere ook belangrijke zaken.
Het is vooral de afwisseling die het leven interessant en aantrekkelijk maakt.
In wezen heeft het veel te maken met het voldoende gebruiken en voldoende afwisselen van heide hersenhelften.
Het één staat voor “logisch denken”, “werken” zogezegd, zoals we dat hier in het westen zo geneigd zijn dat als prominent belangrijk te ervaren. De andere hersenhelft is de “gevoelskant”, het “overzicht”, de “emotionele kant”, die helaas geweldig ondergewaardeerd wordt.
De linkerkant, waarbij alles lineair gebeurt, werkt geruime tijd in een staat van alertheid maar heeft de tegenpool hard nodig waarbij tussendoor de ontspanning kan toegelaten worden.
De rechterhelft, het creatieve brein, de het overzichtbrein, werkt alleen optimaal in een staat van ontspanning.
Ken je dat gevoel, keihard aan het denken en je kan er niet op komen, en je ontspant je even en jawel, het valt zomaar op je bordje!
Ontspan regelmatig, en ontspannen is als het ware die aandacht voor “het zout” in de aardappels en de “specerijen” in een wereldgerecht.
Op je 85 ste ben je je bewust dat met name die aandacht voor die “kleine aandachtspunten” je brachten waar je wezen moest.
Dus .. als je druk bent … vergeet de “kleine dingen niet”.....!!
Ik noem er wat, als “boodschappenlijstje voor de toekomst.”
Ga eens geregeld even tussendoor zo'n 5 minuutjes aandacht aan je omgeving, als ontspanning voor jezelf en als basis van je levenssoep! (Je kan alleen 85 worden als je goed gegeten hebt, met de juiste ingrediënten!)
Geef aandacht aan je relaties, en het gaat dan zowel om de 5 minuutjes tussendoor, als de afspraken om samen er eens even lekker voor elkaar te zijn, een avondje uit, een etentje, een cabaret of waarmee je elkaar verblijden kan.
Sta eens even stil bij blijdschap, ervaar wat die kleine dingen in jezelf teweeg gaan brengen.
Pak de telefoon eens en maak iemand blij met dat onverwachte moment van aandacht.
Het hele leven draait op aandacht.
Een baby die geen aandacht krijgt gaat zelf fysiek dood.
Wij “grote mensen” sterven soms emotioneel door te weinig aandacht te geven en door dat onvoldoende te kunnen ontvangen.
Ook de aandachtsmomenten voor jezelf zijn wezenlijk van belangrijk.
Herken wat het jou doet, als je aandacht geeft, het doet je innerlijk en emotioneel groeien.
Geef aandacht aan je gevoelens … stomp niet af, stop niet onder, zorg dat het leven je niet “opbreekt.”
Geef ruimte en aandacht, aan anderen maar ook aan jezelf.
Vraag je eens af, wat je diepste hartewens is!
Het zouden “die arm om je heen” en dat ontbijtje op bed kunnen zijn!
De wandeling met je kinderen en kleinkinderen, de speeltuin in!
Hoe wereldschokkend belangrijk willen we zijn?
Onze belangrijkheid ligt dus niet in “druk druk druk” zijn!
Leer genieten … het zijn met name de “kleine dingen” die ons de werkelijke vreugde schenken.
© Yvonne Mooijman
… en vergeet vooral het zout in de aardappels niet!
Soms dan mijmer ik zo om wat ik om me heen zie gebeuren.
Mensen die het druk hebben met van alles en nog wat.
Druk druk druk, je kent het wel.
Zo nu en dan betrap ik er mezelf ook wel eens op.
Natuurlijk kan je het druk hebben, er is zo véél wat je doen kan, het is soms moeilijk keuzes te maken, prioriteiten te stellen.
Gaandeweg in je leven ga je best herkennen welke “patronen” je zoal in je leven tegenkomt.
Patronen die je telkens weer tegen komt en waar je eigenlijk best van weet dat ze je niet altijd evengoed dienen, ondanks dat we toch best in staat zijn om daar een heel plausibel verhaal aan te hangen naar de buitenwereld.
In mijn werk als coach kom ik nog wel eens tegen dat mensen met erg veel overtuigingkracht bezig gaan te verklaren waarom dingen belangrijk zijn.
Ik laat ze dan rustig “verklaren”, duurt soms een hele tijd (maar dat geeft niet want dat heeft in dit geval zijn doel) en als ze klaar zijn kijk ik ze aan en zie dan dat ze zichzelf nog niet overtuigd hebben.
Als ze dat opmerken zijn ze soms in staat om met nog meer overtuigingskracht verder te gaan, waarbij ik simpelweg opmerk dat ze mij geen verantwoording schuldig zijn, dat ze alleen aan zichzelf verantwoording schuldig zijn in wat ze doen.
En ja, daar zitten ze dan met de gebakken peren, want innerlijk weten we eigenlijk precies waar we mee bezig zijn, we stoppen het alleen graag onder onder een geweldige saus van belangrijkheid.
Meestal volgt dan mijn vraag, ok, je had het druk en wat heeft het je opgeleverd?
Nou, ja, dit en dat moest allemaal bijtijds klaar.
Ok, maar wat heeft het jou opgeleverd?
Dat is een vraag die bij het gevoel komt.
Aanhakend op de oefening die ik eerder beschreef … stel ik dan wel eens de vraag …
Hoe kijk je hier op je 85 ste tegenaan? Wat heb je laten liggen terwijl je zo druk doende was, waar je op je 85 ste beslist spijt van zou hebben? Dan komen de partners, kinderen en kleinkinderen nog wel eens in beeld, relaties die stuk liepen op te weinig of geen aandacht. Kinderen die te weinig gezien zijn tijdens het opbouwen van de carriere! Velen krijgen dan gelukkig nog een tweede kans via de kleinkinderen! Nou, neem hem, zou ik zeggen! Tweede kansen worden niet vaak gegeven!
Tja en dan kom je echt bij prioriteiten, want het zijn de kleine dingen, die we vaak aan de kant schuiven, die nou nèt de meest elementaire dingen van het leven blijken te zijn.
De zout in de aardappels, de specerijen in de maaltijd, juist die kleine snufjes van aandacht, die eigenlijk geen tijd kosten, en toch leveren we ze in, als we niets in de gaten hebben.
Ken je dat? De vaders en moeders die carrière willen maken, die druk druk druk zijn en geen tijd meer overhouden om de wezenlijk belangrijke dingen mee te nemen in het leven?
Carrière maken, een raar begrip, alsof werk en aanzien de meest belangrijke zaken in het leven zijn. Aanzien en dan vooral hoe anderen tegen jou aankijken.
Het doet me vaak denken aan van die kleine jongetjes en meisjes die ik wel eens “stiekem stoer zien roken”, waarvan je weet dat ze verwachten dat als een ander ze ziet dat ze zullen denken:” Nou, dat is een grote knul of een flinke meid .. die rookt al”, terwijl ze niet in de gaten hebben dat ze mogelijk totaal anders bekeken worden en dat anderen denken, och.. dat is nou zonde, die rookt!!!!
We zijn soms zo geweldig in staat om allerlei waardeoordelen over onszelf te hebben, als zijnde “groot”, “volwassen”. ” flink” terwijl het gaat om gedrag waarmee we ons diep van binnen eigenlijk onszelf overeind willen houden als zijnde “voldoende belangrijk”.
Jammer toch, als je op de hoogte zou zijn dat je altijd al belangrijk was en je daar je niet eens voor uit de naad hoeft te werken!
Ga nog eens naar die oefening van je 85 ste verjaardag.
Kijk dan eens met een glimlach naar je leven nu en ga dan eens opnieuw beoordelen, waar je je tijd het beste in zou kunnen stoppen.
We zijn zo gewend om alsmaar in of/of te denken.
We doen òf het één, òf het ander, en het één lijkt vaak groot en het ander zijn vaak de kleine attenties in het leven zoals aandacht.
Aandacht voor de klasse-avond van je kinderen, het gesprek op school hoe het met je kinderen staat.
Laat je de dingen van je werk voor gaan, of nemen dergelijke schoolafspraken een even grote plaats in?
Leer in èn/èn te denken, als je je bewust bent van wat ècht belangrijk in het leven is, dan doe je de “kleine dingen” óók, naast wat je momenteel ook al deed.
De zout in de aardappels is een kwestie van aandacht en prioriteit, zorg dat je in je leven die kleine momenten van aandacht volop aandacht geeft, denk in èn/èn en maak de levenssoep tot een waar genoegen.
Sluit je niet af voor die kleine dingen, neem er ruimschoots de tijd voor, ze verrijken je leven op een geweldige manier en het ontspant tevens waar je dat nodig hebt (maar daar zal je je eerst van bewust moeten zijn, wil je dat kunnen opmerken).
Als ik wel eens een groot project heb, waar ik van vind dat het belangrijk is, momenten waarop ik zeg dat ik het even “druk” heb, kan ik het met groot genoegen afwisselen met heerlijke momenten tussendoor.
Internet maakt het je zelfs nog best gemakkelijk daarmee, want de hele wereld ligt aan je voeten.
Ik kan dan met genoegen een chat, MSN of skypegesprek tussendoor voeren, waarbij vooral de fun de overhand heeft. Of een diepgaand gesprek, wat even heel mijn aandacht in beslag neemt maar een geweldige tegenhanger kan zijn van al die andere ook belangrijke zaken.
Het is vooral de afwisseling die het leven interessant en aantrekkelijk maakt.
In wezen heeft het veel te maken met het voldoende gebruiken en voldoende afwisselen van heide hersenhelften.
Het één staat voor “logisch denken”, “werken” zogezegd, zoals we dat hier in het westen zo geneigd zijn dat als prominent belangrijk te ervaren. De andere hersenhelft is de “gevoelskant”, het “overzicht”, de “emotionele kant”, die helaas geweldig ondergewaardeerd wordt.
De linkerkant, waarbij alles lineair gebeurt, werkt geruime tijd in een staat van alertheid maar heeft de tegenpool hard nodig waarbij tussendoor de ontspanning kan toegelaten worden.
De rechterhelft, het creatieve brein, de het overzichtbrein, werkt alleen optimaal in een staat van ontspanning.
Ken je dat gevoel, keihard aan het denken en je kan er niet op komen, en je ontspant je even en jawel, het valt zomaar op je bordje!
Ontspan regelmatig, en ontspannen is als het ware die aandacht voor “het zout” in de aardappels en de “specerijen” in een wereldgerecht.
Op je 85 ste ben je je bewust dat met name die aandacht voor die “kleine aandachtspunten” je brachten waar je wezen moest.
Dus .. als je druk bent … vergeet de “kleine dingen niet”.....!!
Ik noem er wat, als “boodschappenlijstje voor de toekomst.”
Ga eens geregeld even tussendoor zo'n 5 minuutjes aandacht aan je omgeving, als ontspanning voor jezelf en als basis van je levenssoep! (Je kan alleen 85 worden als je goed gegeten hebt, met de juiste ingrediënten!)
Geef aandacht aan je relaties, en het gaat dan zowel om de 5 minuutjes tussendoor, als de afspraken om samen er eens even lekker voor elkaar te zijn, een avondje uit, een etentje, een cabaret of waarmee je elkaar verblijden kan.
Sta eens even stil bij blijdschap, ervaar wat die kleine dingen in jezelf teweeg gaan brengen.
Pak de telefoon eens en maak iemand blij met dat onverwachte moment van aandacht.
Het hele leven draait op aandacht.
Een baby die geen aandacht krijgt gaat zelf fysiek dood.
Wij “grote mensen” sterven soms emotioneel door te weinig aandacht te geven en door dat onvoldoende te kunnen ontvangen.
Ook de aandachtsmomenten voor jezelf zijn wezenlijk van belangrijk.
Herken wat het jou doet, als je aandacht geeft, het doet je innerlijk en emotioneel groeien.
Geef aandacht aan je gevoelens … stomp niet af, stop niet onder, zorg dat het leven je niet “opbreekt.”
Geef ruimte en aandacht, aan anderen maar ook aan jezelf.
Vraag je eens af, wat je diepste hartewens is!
Het zouden “die arm om je heen” en dat ontbijtje op bed kunnen zijn!
De wandeling met je kinderen en kleinkinderen, de speeltuin in!
Hoe wereldschokkend belangrijk willen we zijn?
Onze belangrijkheid ligt dus niet in “druk druk druk” zijn!
Leer genieten … het zijn met name de “kleine dingen” die ons de werkelijke vreugde schenken.
© Yvonne Mooijman
maandag 15 augustus 2011
Bovenaan de berg daar schijnt de zon
Een berg werk hebben, wie kent het niet!
Een klus te klaren waar je als een berg tegenop ziet.
Die hele grote berg, beklim je stap voor stap.
Nadat je de eerste kleine stap gezet heb, zit je al in de energie van "op weg zijn naar het eindresultaat"!
Weer een stapje, weer een stapje ... en aan het eind van de berg daar wacht de zon!
En die zon is je eigen goede humeur, als je de klus geklaard hebt!
Tenminste .... als je zo slim bent om de moeite te nemen om dan even pas op de plaats te houden en te genieten van je eigen overwinning op jezelf!
Beloon jezelf regelmatig, .... liefst bij ieder gezette stap. Ik weet het, het is je niet geleerd, maar het werkt!!
Al heb je maar een uur, of twee minuten of een halve minuut verzet, afhankelijk van je aanwezige energie, geef jezelf een blije glimlach als aanmoedigingsprijs.
Maak je geen zorgen wat anderen er van vinden, het is hun klus tenslotte niet!
En wie oordeelt die oordeelt, laat je door het oordeel van een ander niet van de wijs brengen.
Wees gewoon trots op je zelf om wat je verzet, zou je meer kunnen, je zou het zeker doen want ieder doet nu eenmaal het beste wat in zijn of haar vermogen ligt. Perfectie nastreven dat ondermijnt alleen maar, we zijn de mensgeworden imperfectie en zijn daarmee dus gewoon perfect!
We zijn nou eenmaal soms een kei in "bergen zien", so what, als je de zon maar ziet schijnen, desnoods achter de wolken.
En met een tevreden glimlach over jezelf, hebben we al een perfect resultaat.
Werk ze weer met plezier!
Yvonne Mooijman
Een klus te klaren waar je als een berg tegenop ziet.
Die hele grote berg, beklim je stap voor stap.
Nadat je de eerste kleine stap gezet heb, zit je al in de energie van "op weg zijn naar het eindresultaat"!
Weer een stapje, weer een stapje ... en aan het eind van de berg daar wacht de zon!
En die zon is je eigen goede humeur, als je de klus geklaard hebt!
Tenminste .... als je zo slim bent om de moeite te nemen om dan even pas op de plaats te houden en te genieten van je eigen overwinning op jezelf!
Beloon jezelf regelmatig, .... liefst bij ieder gezette stap. Ik weet het, het is je niet geleerd, maar het werkt!!
Al heb je maar een uur, of twee minuten of een halve minuut verzet, afhankelijk van je aanwezige energie, geef jezelf een blije glimlach als aanmoedigingsprijs.
Maak je geen zorgen wat anderen er van vinden, het is hun klus tenslotte niet!
En wie oordeelt die oordeelt, laat je door het oordeel van een ander niet van de wijs brengen.
Wees gewoon trots op je zelf om wat je verzet, zou je meer kunnen, je zou het zeker doen want ieder doet nu eenmaal het beste wat in zijn of haar vermogen ligt. Perfectie nastreven dat ondermijnt alleen maar, we zijn de mensgeworden imperfectie en zijn daarmee dus gewoon perfect!
We zijn nou eenmaal soms een kei in "bergen zien", so what, als je de zon maar ziet schijnen, desnoods achter de wolken.
En met een tevreden glimlach over jezelf, hebben we al een perfect resultaat.
Werk ze weer met plezier!
Yvonne Mooijman
zondag 14 augustus 2011
Oefening om te weten te komen wat je ECHT wil! -2
Als je oefening 1 hebt uitgevoerd, dan kan je de oefening uitbreiden.
We maken er een echt feestje van en verschillende mensen zijn zo enthousiast ven blijdschap dat ze je spontaan gaan bedanken.
Ze gaan je vertellen hoe blij ze met je zijn omdat ze zien dat je op een geweldige manier de verantwoording hebt genomen voor je leven.
Je partner is blij met alle liefdevolle aandacht die je altijd aan haar of hem gegeven hebt en bedankt je daarvoor (bij gebrek aan een huidige partner: in je droom droom je je toekomstige partner er gewoon in, niets houdt je tegen, en voel waaraan hij of zij voldoet in jouw gevoel, je partner is in ieder geval iemand die er voor je is en je blij weet te maken!)
Je kinderen en kleinkinderen zitten rondom je en kijken je stralend aan vanwege alle tijd die je met hen wist door te brengen en pakken je hand en omarmen je van intense dankbaarheid.
Je vrienden zijn er allemaal en tonen je hun vriendschap.
Je kinderen, kleinkinderen/achterkleinkinderen (die al flink gegroeid zijn!)of sommige vrienden houden een toespraak en bevestigen je in alle goede keuzes doe je maakte waardoor je dit allemaal kon bereiken. Ze waarderen de moed omdat ze inzagen wat het je allemaal gekost heeft!
Kortom, je wordt breeduit in het zonnetje gezet (en terecht!)
Je feestje is compleet als je op een rustig moment beseft, dat jij dit allemaal in het werk heb gezet.
Jij hebt de juiste keuzes gemaakt om dit allemaal te bewerkstelligen.
Als laatste lig je 's avonds in bed en overdenkt de dag.
Je beseft met blijdschap dat je je tijdig bewust werd, dat je door je eigen bewuste keuzes hier zo gekomen bent.
Je prijst je gelukkig dat je oude patronen doorbroken hebt, patronen die je anders "op je oude plek hadden gehouden" die je af hadden gehouden van dit geluk.
Ik wens je veel bewustzijn! Ook namens je kinderen, kleinkinderen, ouders partners en vrienden.
© Yvonne Mooijman
We maken er een echt feestje van en verschillende mensen zijn zo enthousiast ven blijdschap dat ze je spontaan gaan bedanken.
Ze gaan je vertellen hoe blij ze met je zijn omdat ze zien dat je op een geweldige manier de verantwoording hebt genomen voor je leven.
Je partner is blij met alle liefdevolle aandacht die je altijd aan haar of hem gegeven hebt en bedankt je daarvoor (bij gebrek aan een huidige partner: in je droom droom je je toekomstige partner er gewoon in, niets houdt je tegen, en voel waaraan hij of zij voldoet in jouw gevoel, je partner is in ieder geval iemand die er voor je is en je blij weet te maken!)
Je kinderen en kleinkinderen zitten rondom je en kijken je stralend aan vanwege alle tijd die je met hen wist door te brengen en pakken je hand en omarmen je van intense dankbaarheid.
Je vrienden zijn er allemaal en tonen je hun vriendschap.
Je kinderen, kleinkinderen/achterkleinkinderen (die al flink gegroeid zijn!)of sommige vrienden houden een toespraak en bevestigen je in alle goede keuzes doe je maakte waardoor je dit allemaal kon bereiken. Ze waarderen de moed omdat ze inzagen wat het je allemaal gekost heeft!
Kortom, je wordt breeduit in het zonnetje gezet (en terecht!)
Je feestje is compleet als je op een rustig moment beseft, dat jij dit allemaal in het werk heb gezet.
Jij hebt de juiste keuzes gemaakt om dit allemaal te bewerkstelligen.
Als laatste lig je 's avonds in bed en overdenkt de dag.
Je beseft met blijdschap dat je je tijdig bewust werd, dat je door je eigen bewuste keuzes hier zo gekomen bent.
Je prijst je gelukkig dat je oude patronen doorbroken hebt, patronen die je anders "op je oude plek hadden gehouden" die je af hadden gehouden van dit geluk.
Ik wens je veel bewustzijn! Ook namens je kinderen, kleinkinderen, ouders partners en vrienden.
© Yvonne Mooijman
zaterdag 13 augustus 2011
vrijdag 12 augustus 2011
Ons interne milieu, hoe gezond of ziekmakend is dat inmiddels?
Het juiste klimaat, de juiste voedingsbodem.
Ooit liep ik eens in Waardenburg bij een excursie.
Het was een klein gebiedje waar het grondwaterpeil bewust was verhoogd.
Bij de uitleg hoorde ik dat er nu planten en diersoorten waren, die er nooit gegroeid hadden, omdat de grond nou eenmaal lange tijd niet de juiste voedingsbodem had om die planten en vaak micro-organismen te kunnen laten groeien. De kiemen lagen er wel, maar ze konden zich niet ontwikkelen.
Op het moment dat de voedingsbodem bewust veranderd werd, bleken er zaden van duizend jaar oud die al die tijd rustig hadden liggen wachten, tot ontwikkeling te komen.
De juiste voedingsbodem voor juist die specifieke organismen die juist in die voedingsbodem konden gedijen.
Het doet me denken aan ons lichaam en onze gezondheid.
Alles heeft te maken met trilling en trillingsgetallen, iedere voedingsbodem heeft een specifieke trilling met de daar bijhorende organismen.
Zijn we oververmoeid, gestresst, depressief, dan is onze trilling navenant zwaar en traag.
Zijn we sprankelend, blij, blijmoedig, vrolijk, dan hebben we een heel andere veel lichtere trilling.
Binnen deze range begeven we ons gedurende ons leven.
Als het echt niet goed gaat en we ons innerlijke klimaat heeft behoorlijk te lijden gehad, dan treedt er verzuring op en krijgen we overeenkomstige ziektebeelden die binnen dat klimaat kunnen gedijen.
Kortom, het is dus van groot belang om zorgvuldig met “ons interne klimaat om te gaan.”
Snap je nu waarom niet iedereen de griep oppikt als die heerst?
Al die bacillen zijn er wel volop, maar als je een gezond intern klimaat hebt, dan voelen die beestjes van bacillen zich daar helemaal niet thuis, en ook zij nemen de weg van de minste weerstand en houden van comfort, dus ze gaan je deur gewoon voorbij naar het eerstvolgende slachtoffer, wiens weerstand gewoon verminderd is door een zuur klimaat.
Wist je dat je in de loop van de tijd, steeds meer vervuiling en verzuring op kan lopen in je leven?
En wist je dat je dat zuren-basen evenwicht ook bewust goed kan herstellen?
Hoe zuurder je systeem, hoe meer je cellen verbranden. Zonde toch?! Dat noemt een arts verouderingsverschijnsel, natuurlijk kost dat tijd, maar heeft niets echt met leeftijd te maken als je weet dat je zelf dat klimaat best wat kan beheersen.
Fruit en groenten zijn bijvoorbeeld basisch, vlees is zuur.
Heb je de indruk dat je systeem erg verzuurd is (en boven de 40 zou ik daar al gauw bij na gaan denken!) dan zijn er ook tabletten om het evenwicht wat sneller te herstellen.
Je hebt van die papiertjes waarmee je je urine kan testen op zuurgraad.
Schrik niet, je zal je waarschijnlijk te pletter schrikken. Maar wees je bewust dat vanaf het moment dat je bewust met je lijf omgaat, dat je veel herstellingsvermogen hebt, maar het vraagt wel de actie.
Op blz. 46 in het boek MMS van Leo Koehof beschrijft hij heel helder hoe dit systeem van een verzuurd systeem in elkaar steekt.
Voor meer info klik op het boek...
We dienen ons bewust te zijn van ons inwendige milieu (ph-waarde).
In een basisch systeem kunnen virussen, parasieten en bacteriën niet overleven, in een te zure omgeving gedijen al deze organismen weelderig hetgeen betekent dat ons systeem ondermijnd wordt en ziekte kan toeslaan.
Angst er voor? Dat lijkt me niet nodig, verantwoording nemen voor je eigen systeem/lichaam lijkt me zinvoller.
Zeker in stressvolle situaties is het raadzaam oplettend te zijn om het zuren-basen evenwicht op orde te houden/krijgen.
Ga eens wat googlen en lees er eens wat meer over.
Helaas merk ik dat deze dingen niet of nauwelijks aandacht krijgen bij huisartsen en specialisten, maar die hebben dan ook medicijnen gestudeerd en de lessen gezondheidszorg lagen in die voedingsbodem dun gezaaid.
Vaak zelfs wordt dat interne systeem met medicijnen en zijn bijwerkingen (ondanks dat soms een medicijn beslist noodzakelijk kan zijn) erg uit balans gebracht.
Antibiotica gaan als broodjes over de toonbank, zonder dat er op gelet wordt dat na een antibioticakuur bijvoorbeeld heel je interne balans van flora en fauna om zeep is geholpen.
Ook daar zijn de middelen voor, maar die worden dan weer vaak voorgeschreven als mensen na de nodige klachten in een natuurgeneeskundige praktijk terecht komen.
Ga eens googlen op deze thema's, alles begint bij bewustwording!
Ooit liep ik eens in Waardenburg bij een excursie.
Het was een klein gebiedje waar het grondwaterpeil bewust was verhoogd.
Bij de uitleg hoorde ik dat er nu planten en diersoorten waren, die er nooit gegroeid hadden, omdat de grond nou eenmaal lange tijd niet de juiste voedingsbodem had om die planten en vaak micro-organismen te kunnen laten groeien. De kiemen lagen er wel, maar ze konden zich niet ontwikkelen.
Op het moment dat de voedingsbodem bewust veranderd werd, bleken er zaden van duizend jaar oud die al die tijd rustig hadden liggen wachten, tot ontwikkeling te komen.
De juiste voedingsbodem voor juist die specifieke organismen die juist in die voedingsbodem konden gedijen.
Het doet me denken aan ons lichaam en onze gezondheid.
Alles heeft te maken met trilling en trillingsgetallen, iedere voedingsbodem heeft een specifieke trilling met de daar bijhorende organismen.
Zijn we oververmoeid, gestresst, depressief, dan is onze trilling navenant zwaar en traag.
Zijn we sprankelend, blij, blijmoedig, vrolijk, dan hebben we een heel andere veel lichtere trilling.
Binnen deze range begeven we ons gedurende ons leven.
Als het echt niet goed gaat en we ons innerlijke klimaat heeft behoorlijk te lijden gehad, dan treedt er verzuring op en krijgen we overeenkomstige ziektebeelden die binnen dat klimaat kunnen gedijen.
Kortom, het is dus van groot belang om zorgvuldig met “ons interne klimaat om te gaan.”
Snap je nu waarom niet iedereen de griep oppikt als die heerst?
Al die bacillen zijn er wel volop, maar als je een gezond intern klimaat hebt, dan voelen die beestjes van bacillen zich daar helemaal niet thuis, en ook zij nemen de weg van de minste weerstand en houden van comfort, dus ze gaan je deur gewoon voorbij naar het eerstvolgende slachtoffer, wiens weerstand gewoon verminderd is door een zuur klimaat.
Wist je dat je in de loop van de tijd, steeds meer vervuiling en verzuring op kan lopen in je leven?
En wist je dat je dat zuren-basen evenwicht ook bewust goed kan herstellen?
Hoe zuurder je systeem, hoe meer je cellen verbranden. Zonde toch?! Dat noemt een arts verouderingsverschijnsel, natuurlijk kost dat tijd, maar heeft niets echt met leeftijd te maken als je weet dat je zelf dat klimaat best wat kan beheersen.
Fruit en groenten zijn bijvoorbeeld basisch, vlees is zuur.
Heb je de indruk dat je systeem erg verzuurd is (en boven de 40 zou ik daar al gauw bij na gaan denken!) dan zijn er ook tabletten om het evenwicht wat sneller te herstellen.
Je hebt van die papiertjes waarmee je je urine kan testen op zuurgraad.
Schrik niet, je zal je waarschijnlijk te pletter schrikken. Maar wees je bewust dat vanaf het moment dat je bewust met je lijf omgaat, dat je veel herstellingsvermogen hebt, maar het vraagt wel de actie.
Op blz. 46 in het boek MMS van Leo Koehof beschrijft hij heel helder hoe dit systeem van een verzuurd systeem in elkaar steekt.
Voor meer info klik op het boek...
We dienen ons bewust te zijn van ons inwendige milieu (ph-waarde).
In een basisch systeem kunnen virussen, parasieten en bacteriën niet overleven, in een te zure omgeving gedijen al deze organismen weelderig hetgeen betekent dat ons systeem ondermijnd wordt en ziekte kan toeslaan.
Angst er voor? Dat lijkt me niet nodig, verantwoording nemen voor je eigen systeem/lichaam lijkt me zinvoller.
Zeker in stressvolle situaties is het raadzaam oplettend te zijn om het zuren-basen evenwicht op orde te houden/krijgen.
Ga eens wat googlen en lees er eens wat meer over.
Helaas merk ik dat deze dingen niet of nauwelijks aandacht krijgen bij huisartsen en specialisten, maar die hebben dan ook medicijnen gestudeerd en de lessen gezondheidszorg lagen in die voedingsbodem dun gezaaid.
Vaak zelfs wordt dat interne systeem met medicijnen en zijn bijwerkingen (ondanks dat soms een medicijn beslist noodzakelijk kan zijn) erg uit balans gebracht.
Antibiotica gaan als broodjes over de toonbank, zonder dat er op gelet wordt dat na een antibioticakuur bijvoorbeeld heel je interne balans van flora en fauna om zeep is geholpen.
Ook daar zijn de middelen voor, maar die worden dan weer vaak voorgeschreven als mensen na de nodige klachten in een natuurgeneeskundige praktijk terecht komen.
Ga eens googlen op deze thema's, alles begint bij bewustwording!
Attentie voor privacyvoorwaarden voor LinkedIn gebruikers!
Ik werd op de hoogte gebracht van een wijziging met de privacy-voorwaarden en wilde jullie dit niet onthouden:
LinkedIn heeft recent stilzwijgend de privacy-voorwaarden aangepast.
Als je niks doet, mag LinkedIn nu je naam & foto gebruiken in advertenties.
Wat moet je doen om dit uit te zetten:
1. ga in linkedIn rechtsboven met de cursor naar je naam, dan verschijnt er een klein menu - klik op "settings"
2. klik linksonder op "Account"
3. in de kolom naast Account, klik op "Manage Social Advertising"
4. en zet het vinkje UIT bij "LinkedIn may use my name & photo in social advertising".
Doe er je voordeel mee,
Yvonne Mooijman
LinkedIn heeft recent stilzwijgend de privacy-voorwaarden aangepast.
Als je niks doet, mag LinkedIn nu je naam & foto gebruiken in advertenties.
Wat moet je doen om dit uit te zetten:
1. ga in linkedIn rechtsboven met de cursor naar je naam, dan verschijnt er een klein menu - klik op "settings"
2. klik linksonder op "Account"
3. in de kolom naast Account, klik op "Manage Social Advertising"
4. en zet het vinkje UIT bij "LinkedIn may use my name & photo in social advertising".
Doe er je voordeel mee,
Yvonne Mooijman
woensdag 10 augustus 2011
Tijd te kort, prioriteit te kort, je bent zelf de oplossing
Tijd – prioriteit – en de rode draad in je leven
Ik kom tijd te kort. Ik kom er niet aan toe.
Vaak wordt een stuk eigen onbehagen uitgesproken als iemand dat zegt.
Ik kom tijd te kort, het betekent dat je systeem het gevoel heeft dat het bepaalde dingen beslist had willen doen, maar vaak “uit aangeleerde gewoonte” laten we andere dingen voorgaan.
Op onbewust niveau komt het bijvoorbeeld nog wel eens voor, dat als je voelt dat je iets echt wil in je leven, maar je vindt het nog wat lastig, nieuw of misschien wat onwennig, je moet wat uit je comfort-zone komen als het ware (persoonlijk ontwikkelen is soms even door je comfort-zone heen breken!), dat je daardoor allerlei andere dingen er voor in de plaats gaat doen. Haha het is me wel eens overkomen dat ik dacht: ”waar ben ik nu toch mee bezig, ik wist dat ik gewoon tijd zit te verspillen met allerlei minder belangrijke dingen (minder wezenlijke dingen) om maar uit te stellen!”
Mensen zijn allerminst gek, veelal voelen we terdege als we niet in evenwicht bezig zijn.
Ik raad niet voor niets aan aan mijn cliënten: “Voel, voel, voel, je bent zelf de weg! Je bent ook zelf de richtingaanwijzer. Je bent zelf de oplossing! Als je echt durft te voelen, voel je precies wat goed voor je zou zijn, niemand uitgezonderd”
Op onbewust niveau weet je die dingen vaak best, je wordt ze zelfs behoorlijk bewust, en die fase van “behoorlijk bewustzijn” is het gevoel dat ik net benoemde , dat je aangeeft dat “je er geen tijd voor had”, het excuus wat je benoemde. Het enige wat nog nodig is is het juiste bewustzijn!
Het is de onvrede, het gevoel dat je eigenlijk beter voor jezelf zou kunnen zorgen dat zegt: “ ja maar, ik had er geen tijd voor.”
Tijd, …. het heeft alles te maken met priori-tijd!
Prioriteiten stellen, weten wat werkelijk nu het belangrijkste is.
Ik ben wel eens een work-aholic tegen gekomen die het oeverloos druk had met werken, druk-druk-druk was het altijd.
Ja, maar het is gewoon belangrijk, was dan ook altijd wat hij ging verklaren.
Als je in evenwicht bent met je privé en werk, valt er niets te verklaren, dan is er gewoon evenwicht. Een excuus zal je in dat geval dan ook nooit horen, want dat is gewoon niet im frage.
Ken je de rode draad in je leven?
Hoe is je balans?
Stel je werkelijk het allerbelangrijkste op de eerste plaats?
Wat wil je bereiken in je leven?
Bouw je echte vriendschappen op, bouw je intense relaties op? Investeer je in met name “warme gevoelsbanden” in plaats van een strakke band met het bedrijfleven?
Ooit bij iemand bij zijn grafrede horen vertellen: “Pa, wat was ik blij dat je altijd op je werk en weg was, nooit geen tijd voor ons had, wat was je een geweldig werker …..?”
Wat prijs ik mij gelukkig met mijn pa indertijd, een man van weinig woorden, maar hij stelde duidelijk prioriteiten, binnen al zijn verplichtingen, en hij wist te tijd te maken een gevoelsband te smeden!
Hij nam tijd, hij had duidelijk prioriteiten. Ik heb genoten van de tijd dat we samen hadden in dit leven, zelfs al was dit maar heel even!
Hij smeedde in die tijd een band waar ik mijn leven lang mee toe kan!
Tijd prioriteit, neem je de tijd om de banden te smeden (al is het maar heel kort, je weet tenslotte niet echt hoeveel tijd je bij iemand krijgt?) waar mensen hun leven lang mee voort kunnen.
Werkelijk fysiek contact, bij elkaar zijn, tijd voor elkaar hebben, dingen samen doen, het wordt soms zo in de vergetelheid gebracht.
Tijd prioriteit …. je krijgt ofwel excuses ofwel resultaten. Zorg dat je resultaten krijgt!
Ik heb geen tijd, is slechts een excuus!
O, wat heerlijk om de tijd samen met je te door te brengen, is het genot van de juiste prioriteit.
Het blije gevoeld wat het oplevert, omdat je zelf (of samen) de prioritijd voor elkaar neemt.
Zoals mijn dochter met genoegen een afspraak kan maken om samen met haar zoontje de leuke momenten uit te zoeken waarin ze samen (met oma) specifieke leuke dingen gaat doen, tijd voor elkaar maken! Tijd investeren in elkaar is zo wezenlijk van belang.
Het herstelt ook de innerlijke balans. Heb je geen innerlijke balans, dan “breekt het leven je op”, zoals dat genoemd wordt. Kan een tijdje duren voor je het gaat beseffen, want dat is een regelrechte sluipmoordenaar (maar hij dient zich wel aan in gevoel, dus wees alsjeblieft alert!)
Prioriteit, tijd voor elkaar maken, ... voel wat het met je doet.
Voel als je “gemis aan dat specifieke gevoel van voldoening hebt”.
Wees je bewust waaraan je ECHT behoefte hebt, wat je ECHT nodig hebt om in evenwicht te zijn!
Even-wicht, niet ge-wichtig willen zijn door teveel gewerkt te hebben!
Op je 80 ste moet het NIET je werk-gever zijn die zich met genoegen in zijn handen wrijft omdat je er altijd was, ook niet als je je eigen werkgever was.
Je kinderen en je kleinkinderen willen zich je herinneren, hoe je er zowel fysiek als emotioneel voor hen was!
Neem alle rollen in de leven even serieus, vader, moeder, opa, oma, zoon, dochter, kleinkind, het zijn net zoals evenwichtig werk, serieuze onderdelen van het leven, met een bedoeling!
Helaas wordt vaak werken bij ons in het westen zo over gewaardeerd! Wat hebben we nog veel af-te-leren!
Ik wens je de juiste priori-tijd en een heel goed gevoel over je leven en je relaties!
Investeer vooral in priori-TIJD.
© Yvonne Mooijman
Ik kom tijd te kort. Ik kom er niet aan toe.
Vaak wordt een stuk eigen onbehagen uitgesproken als iemand dat zegt.
Ik kom tijd te kort, het betekent dat je systeem het gevoel heeft dat het bepaalde dingen beslist had willen doen, maar vaak “uit aangeleerde gewoonte” laten we andere dingen voorgaan.
Op onbewust niveau komt het bijvoorbeeld nog wel eens voor, dat als je voelt dat je iets echt wil in je leven, maar je vindt het nog wat lastig, nieuw of misschien wat onwennig, je moet wat uit je comfort-zone komen als het ware (persoonlijk ontwikkelen is soms even door je comfort-zone heen breken!), dat je daardoor allerlei andere dingen er voor in de plaats gaat doen. Haha het is me wel eens overkomen dat ik dacht: ”waar ben ik nu toch mee bezig, ik wist dat ik gewoon tijd zit te verspillen met allerlei minder belangrijke dingen (minder wezenlijke dingen) om maar uit te stellen!”
Mensen zijn allerminst gek, veelal voelen we terdege als we niet in evenwicht bezig zijn.
Ik raad niet voor niets aan aan mijn cliënten: “Voel, voel, voel, je bent zelf de weg! Je bent ook zelf de richtingaanwijzer. Je bent zelf de oplossing! Als je echt durft te voelen, voel je precies wat goed voor je zou zijn, niemand uitgezonderd”
Op onbewust niveau weet je die dingen vaak best, je wordt ze zelfs behoorlijk bewust, en die fase van “behoorlijk bewustzijn” is het gevoel dat ik net benoemde , dat je aangeeft dat “je er geen tijd voor had”, het excuus wat je benoemde. Het enige wat nog nodig is is het juiste bewustzijn!
Het is de onvrede, het gevoel dat je eigenlijk beter voor jezelf zou kunnen zorgen dat zegt: “ ja maar, ik had er geen tijd voor.”
Tijd, …. het heeft alles te maken met priori-tijd!
Prioriteiten stellen, weten wat werkelijk nu het belangrijkste is.
Ik ben wel eens een work-aholic tegen gekomen die het oeverloos druk had met werken, druk-druk-druk was het altijd.
Ja, maar het is gewoon belangrijk, was dan ook altijd wat hij ging verklaren.
Als je in evenwicht bent met je privé en werk, valt er niets te verklaren, dan is er gewoon evenwicht. Een excuus zal je in dat geval dan ook nooit horen, want dat is gewoon niet im frage.
Ken je de rode draad in je leven?
Hoe is je balans?
Stel je werkelijk het allerbelangrijkste op de eerste plaats?
Wat wil je bereiken in je leven?
Bouw je echte vriendschappen op, bouw je intense relaties op? Investeer je in met name “warme gevoelsbanden” in plaats van een strakke band met het bedrijfleven?
Ooit bij iemand bij zijn grafrede horen vertellen: “Pa, wat was ik blij dat je altijd op je werk en weg was, nooit geen tijd voor ons had, wat was je een geweldig werker …..?”
Wat prijs ik mij gelukkig met mijn pa indertijd, een man van weinig woorden, maar hij stelde duidelijk prioriteiten, binnen al zijn verplichtingen, en hij wist te tijd te maken een gevoelsband te smeden!
Hij nam tijd, hij had duidelijk prioriteiten. Ik heb genoten van de tijd dat we samen hadden in dit leven, zelfs al was dit maar heel even!
Hij smeedde in die tijd een band waar ik mijn leven lang mee toe kan!
Tijd prioriteit, neem je de tijd om de banden te smeden (al is het maar heel kort, je weet tenslotte niet echt hoeveel tijd je bij iemand krijgt?) waar mensen hun leven lang mee voort kunnen.
Werkelijk fysiek contact, bij elkaar zijn, tijd voor elkaar hebben, dingen samen doen, het wordt soms zo in de vergetelheid gebracht.
Tijd prioriteit …. je krijgt ofwel excuses ofwel resultaten. Zorg dat je resultaten krijgt!
Ik heb geen tijd, is slechts een excuus!
O, wat heerlijk om de tijd samen met je te door te brengen, is het genot van de juiste prioriteit.
Het blije gevoeld wat het oplevert, omdat je zelf (of samen) de prioritijd voor elkaar neemt.
Zoals mijn dochter met genoegen een afspraak kan maken om samen met haar zoontje de leuke momenten uit te zoeken waarin ze samen (met oma) specifieke leuke dingen gaat doen, tijd voor elkaar maken! Tijd investeren in elkaar is zo wezenlijk van belang.
Het herstelt ook de innerlijke balans. Heb je geen innerlijke balans, dan “breekt het leven je op”, zoals dat genoemd wordt. Kan een tijdje duren voor je het gaat beseffen, want dat is een regelrechte sluipmoordenaar (maar hij dient zich wel aan in gevoel, dus wees alsjeblieft alert!)
Prioriteit, tijd voor elkaar maken, ... voel wat het met je doet.
Voel als je “gemis aan dat specifieke gevoel van voldoening hebt”.
Wees je bewust waaraan je ECHT behoefte hebt, wat je ECHT nodig hebt om in evenwicht te zijn!
Even-wicht, niet ge-wichtig willen zijn door teveel gewerkt te hebben!
Op je 80 ste moet het NIET je werk-gever zijn die zich met genoegen in zijn handen wrijft omdat je er altijd was, ook niet als je je eigen werkgever was.
Je kinderen en je kleinkinderen willen zich je herinneren, hoe je er zowel fysiek als emotioneel voor hen was!
Neem alle rollen in de leven even serieus, vader, moeder, opa, oma, zoon, dochter, kleinkind, het zijn net zoals evenwichtig werk, serieuze onderdelen van het leven, met een bedoeling!
Helaas wordt vaak werken bij ons in het westen zo over gewaardeerd! Wat hebben we nog veel af-te-leren!
Ik wens je de juiste priori-tijd en een heel goed gevoel over je leven en je relaties!
Investeer vooral in priori-TIJD.
© Yvonne Mooijman
dinsdag 9 augustus 2011
Persoonlijke ontwikkeling
Persoonlijke ontwikkeling:
Durven voelen,
desnoods plat gaan,
de tijd nemen om de energie weer op te doen
en geleerd hebben dat je weer naar boven kan zwemmen.
© Yvonne Mooijman
Durven voelen,
desnoods plat gaan,
de tijd nemen om de energie weer op te doen
en geleerd hebben dat je weer naar boven kan zwemmen.
© Yvonne Mooijman
zaterdag 6 augustus 2011
Mensen-mensen
Mensen-mens.
Ik ben een mensen-mens, hoor ik wel eens iemand zeggen, of .. ik ben nou eenmaal géén mensen-mens. Zouden ze echt bestaan, géén mensen-mensen?
Zijn we in de grond van ons hart ... niet allemaal mensen-mensen?
Ik heb menig gesprek gehad met mensen die zich geweldig autistisch wisten te gedragen.
Menig gesprek gehad ook met mensen die hoog in de boom van het "zaken-leven" zaten.
Waarom noemen zij zich soms “geen mensen-mensen” terwijl ik bij ieder van hen, als het er op aan komt, de hunkering heb ervaren naar het echte ware warme menselijk contact, echt helemaal niemand uitgezonderd!
Ik heb uitspraken horen doen van mensen, waarbij ik me hooglijk verbaasde over de aannames die men soms gemakshalve over anderen aannam. Uitspraken van zogenaamde géén-mensen-mensen over andere géén-mensen-mensen.
Zo hoorde ik ooit eens iemand er volstrekt van overtuigd zijn dat andere “top-figuren” geen pijnlijke gevoelens en geen pijnlijke emoties zouden ervaren waar het emotionele zaken zou betreffen, alsof het mensen zonder gevoel zouden zijn, waarbij dat ook nog eens als hoog gewaardeerd werd, alsof zij het leven nou eens echt onder "controle hadden!"
Één opmerking van mij, dat als ze eens aan zijn kinderen moesten komen, dat dat de zaak dan per onmiddellijk zou doen ontploffen, was vaak genoeg om het beeld weer helder te krijgen, daar kon vaak direct contact mee worden gemaakt.
Niemand heeft géén emoties, niemand die géén gevoelens heeft.
Ik heb in het verleden vele mensen begeleid, waaronder een veroordeelde moordenaar, diens kinderen, potentiële moordenaars (en laten we wel wezen, in ieder van ons schuilt een potentieel aan van alles, indien de machteloosheid maar geweldig is, dan komen mensen dicht bij hun diepste wanhoop en komen daar soms ook diepe agressie tegen).
Zouden dat géén mensen-mensen zijn?
Klinkklare onzin, ook dit zijn mensen-mensen met dezelfde gevoelens als wij allemaal hebben.
Gevoelens van kwetsbaarheid, gevoelens van onmacht in sommige situaties, gevoelens van eenzaamheid, verlangens, verlangens om begrepen te worden, verlangens om gewaardeerd te worden en verlangens om samen tot oplossingen te kunnen komen.
Mensen-mensen hebben over het algemeen wat meer door ervaring geleerd wat communicatie oplevert.
Doordat ze weten wàt het oplevert, gaan ze weer opnieuw tot communicatie over en dit brengt hen in een spiraal van diep contact, diep en vaak gevoelig contact.
De zachtheid kan en mag daarin vaak de boventoon voeren.
Bij géén-mensen-mensen lijkt vaak “verharding” de boventoon te voeren.
Zich afsluiten, het geen gevoelens tónen, hun kwetsbaarheid niet wensen te tonen, je moet dan je systeem in de verharding zetten, want anders stroomt het alsnog zomaar ineens over en ajakkes, dat is kwetsbaarheid en dat lijkt niet wenselijk (dat lijkt zowaar menselijk)!
Frappant genoeg geldt dit alleen ook voor die andere géén-mensen-mensen.
Zij houden elkaar als het ware in stand met hun eigen aannames.
Ken je het gevoel dat je je wel eens overweldigd heb gevoeld door emoties en je in korte tijd ineens onder de mensen moest komen en je je even diende te ver-mannen?
Je diende al je spieren te verkrampen om de zaak onder controle te houden. Je ademde diep in zonder uit te ademen en als een opgeblazen ballon hield je de schijn hoog ...
Herkenbaar?
We maken het allemaal op zijn tijd wel eens mee, dat we even niet binnen bepaalde omstandigheden onze kwetsbaarheid willen tonen. We houden ons “groot.”
Wat een kramptoestand!
Daar kunnen we niet gezond bij blijven!
Iedere verkramping hoe klein ook, zorgt dat ons systeem (waar wij toch echt de eerstverantwoordelijke voor zijn!) onthouden blijft van de benodigde zuurstof en al onze afvalstoffen kunnen er niet meer uit!
Er komt zogezegd geen informatie meer in en geen informatie meer uit.
Voel je lijf eens ...
Bal je vuisten eens, harder ... nog wat harder, knijp er stevig in en verkramp daarbij je gezicht eens flink! Doe dat zo hard je kunt! Juist ja, doe het maar eens heel bewust.
Lekker? Nou nee, dat niet! Maar je ervaart het pas nadien als je het bewust weet los te laten!!!
Juist ja, laat nu alle krampachtigheid los, glimlach (voel de ruimte die je nu hebt ten opzichte van daarnet!) ontspan je handen en je benen, schudt ze eens luchtigjes los en voel ...de ruimte die je nu weer wat meer inneemt dan daarnet toen je verkrampt was.
Die ontspanning, dat is de zachtheid waar ik het net over had.
Die zachtheid van een mensen-glimlach, het kind in ons wat blij kan zijn, de straling in zachte ogen die mensen menselijk maakt.
We hoeven niets “op te houden.”
Is schreef net over ver-mannen.
Toen ik het geschreven had, realiseerde ik me de achtergrond van het woord.
Ver-mannen, “doe alsof je een kerel bent.”
Oeps ... en een echte kerel zit vol gevoel! Zo vol gevoel dat ze soms denken er een deksel op te moeten houden om het bij elkaar te houden!
Doet me aan een hogedrukpan denken, die gaat sissen, dan krijg je zo'n fluitketeltjes effect!
Vermannen, zou dat ook de verkramping zijn, waardoor het lijkt alsof er minder ruimte ingenomen wordt?
Een verkrampte spier wordt korter en harder.
Vandaar dat dat “op gaat breken”, uiteindelijk hou je dat nooit vol, een constante verkramping, dat moet een keer eruit en dan heb je meer ruimte nodig!!!!
Leve de ruimte!
In kramp toestand stroomt er niets meer en blijft alles op zijn plaats, dat wordt zoiets als stilstaand water ... ooit beseft wat dat gaat doen?
Juist, alles in stilstand gaat stinken en rotten!
Loslaten die kramp dus ... niet meer overleven maar echt leven.
Niet stoer zijn maar het kind in je weer de ruimte geven ... leuke dingen doen, blij zijn, onderzoeken, spelen, gelukkig zijn, de tijd voor jezelf en anderen nemen, kortom ... geef jezelf en de anderen weer de ruimte!
Doe wat je hart je ingeeft ... wees weer sprankelend!
Mensen-mensen, zachtaardige mensen, mensen die gewoon zichzelf kunnen zijn, gewoon weten dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen op zijn tijd en dat ook van elkaar en naar elkaar mogen wezen!
Dat is pas ware kracht!
Ware kracht zit nooit vast ... ware kracht stroomt! .. zowel via een lach als een traan!
© Yvonne Mooijman
Ik ben een mensen-mens, hoor ik wel eens iemand zeggen, of .. ik ben nou eenmaal géén mensen-mens. Zouden ze echt bestaan, géén mensen-mensen?
Zijn we in de grond van ons hart ... niet allemaal mensen-mensen?
Ik heb menig gesprek gehad met mensen die zich geweldig autistisch wisten te gedragen.
Menig gesprek gehad ook met mensen die hoog in de boom van het "zaken-leven" zaten.
Waarom noemen zij zich soms “geen mensen-mensen” terwijl ik bij ieder van hen, als het er op aan komt, de hunkering heb ervaren naar het echte ware warme menselijk contact, echt helemaal niemand uitgezonderd!
Ik heb uitspraken horen doen van mensen, waarbij ik me hooglijk verbaasde over de aannames die men soms gemakshalve over anderen aannam. Uitspraken van zogenaamde géén-mensen-mensen over andere géén-mensen-mensen.
Zo hoorde ik ooit eens iemand er volstrekt van overtuigd zijn dat andere “top-figuren” geen pijnlijke gevoelens en geen pijnlijke emoties zouden ervaren waar het emotionele zaken zou betreffen, alsof het mensen zonder gevoel zouden zijn, waarbij dat ook nog eens als hoog gewaardeerd werd, alsof zij het leven nou eens echt onder "controle hadden!"
Één opmerking van mij, dat als ze eens aan zijn kinderen moesten komen, dat dat de zaak dan per onmiddellijk zou doen ontploffen, was vaak genoeg om het beeld weer helder te krijgen, daar kon vaak direct contact mee worden gemaakt.
Niemand heeft géén emoties, niemand die géén gevoelens heeft.
Ik heb in het verleden vele mensen begeleid, waaronder een veroordeelde moordenaar, diens kinderen, potentiële moordenaars (en laten we wel wezen, in ieder van ons schuilt een potentieel aan van alles, indien de machteloosheid maar geweldig is, dan komen mensen dicht bij hun diepste wanhoop en komen daar soms ook diepe agressie tegen).
Zouden dat géén mensen-mensen zijn?
Klinkklare onzin, ook dit zijn mensen-mensen met dezelfde gevoelens als wij allemaal hebben.
Gevoelens van kwetsbaarheid, gevoelens van onmacht in sommige situaties, gevoelens van eenzaamheid, verlangens, verlangens om begrepen te worden, verlangens om gewaardeerd te worden en verlangens om samen tot oplossingen te kunnen komen.
Mensen-mensen hebben over het algemeen wat meer door ervaring geleerd wat communicatie oplevert.
Doordat ze weten wàt het oplevert, gaan ze weer opnieuw tot communicatie over en dit brengt hen in een spiraal van diep contact, diep en vaak gevoelig contact.
De zachtheid kan en mag daarin vaak de boventoon voeren.
Bij géén-mensen-mensen lijkt vaak “verharding” de boventoon te voeren.
Zich afsluiten, het geen gevoelens tónen, hun kwetsbaarheid niet wensen te tonen, je moet dan je systeem in de verharding zetten, want anders stroomt het alsnog zomaar ineens over en ajakkes, dat is kwetsbaarheid en dat lijkt niet wenselijk (dat lijkt zowaar menselijk)!
Frappant genoeg geldt dit alleen ook voor die andere géén-mensen-mensen.
Zij houden elkaar als het ware in stand met hun eigen aannames.
Ken je het gevoel dat je je wel eens overweldigd heb gevoeld door emoties en je in korte tijd ineens onder de mensen moest komen en je je even diende te ver-mannen?
Je diende al je spieren te verkrampen om de zaak onder controle te houden. Je ademde diep in zonder uit te ademen en als een opgeblazen ballon hield je de schijn hoog ...
Herkenbaar?
We maken het allemaal op zijn tijd wel eens mee, dat we even niet binnen bepaalde omstandigheden onze kwetsbaarheid willen tonen. We houden ons “groot.”
Wat een kramptoestand!
Daar kunnen we niet gezond bij blijven!
Iedere verkramping hoe klein ook, zorgt dat ons systeem (waar wij toch echt de eerstverantwoordelijke voor zijn!) onthouden blijft van de benodigde zuurstof en al onze afvalstoffen kunnen er niet meer uit!
Er komt zogezegd geen informatie meer in en geen informatie meer uit.
Voel je lijf eens ...
Bal je vuisten eens, harder ... nog wat harder, knijp er stevig in en verkramp daarbij je gezicht eens flink! Doe dat zo hard je kunt! Juist ja, doe het maar eens heel bewust.
Lekker? Nou nee, dat niet! Maar je ervaart het pas nadien als je het bewust weet los te laten!!!
Juist ja, laat nu alle krampachtigheid los, glimlach (voel de ruimte die je nu hebt ten opzichte van daarnet!) ontspan je handen en je benen, schudt ze eens luchtigjes los en voel ...de ruimte die je nu weer wat meer inneemt dan daarnet toen je verkrampt was.
Die ontspanning, dat is de zachtheid waar ik het net over had.
Die zachtheid van een mensen-glimlach, het kind in ons wat blij kan zijn, de straling in zachte ogen die mensen menselijk maakt.
We hoeven niets “op te houden.”
Is schreef net over ver-mannen.
Toen ik het geschreven had, realiseerde ik me de achtergrond van het woord.
Ver-mannen, “doe alsof je een kerel bent.”
Oeps ... en een echte kerel zit vol gevoel! Zo vol gevoel dat ze soms denken er een deksel op te moeten houden om het bij elkaar te houden!
Doet me aan een hogedrukpan denken, die gaat sissen, dan krijg je zo'n fluitketeltjes effect!
Vermannen, zou dat ook de verkramping zijn, waardoor het lijkt alsof er minder ruimte ingenomen wordt?
Een verkrampte spier wordt korter en harder.
Vandaar dat dat “op gaat breken”, uiteindelijk hou je dat nooit vol, een constante verkramping, dat moet een keer eruit en dan heb je meer ruimte nodig!!!!
Leve de ruimte!
In kramp toestand stroomt er niets meer en blijft alles op zijn plaats, dat wordt zoiets als stilstaand water ... ooit beseft wat dat gaat doen?
Juist, alles in stilstand gaat stinken en rotten!
Loslaten die kramp dus ... niet meer overleven maar echt leven.
Niet stoer zijn maar het kind in je weer de ruimte geven ... leuke dingen doen, blij zijn, onderzoeken, spelen, gelukkig zijn, de tijd voor jezelf en anderen nemen, kortom ... geef jezelf en de anderen weer de ruimte!
Doe wat je hart je ingeeft ... wees weer sprankelend!
Mensen-mensen, zachtaardige mensen, mensen die gewoon zichzelf kunnen zijn, gewoon weten dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen op zijn tijd en dat ook van elkaar en naar elkaar mogen wezen!
Dat is pas ware kracht!
Ware kracht zit nooit vast ... ware kracht stroomt! .. zowel via een lach als een traan!
© Yvonne Mooijman
vrijdag 5 augustus 2011
Boek: MMS Leo Koehof - Jim Humble - dr.ing.W.Storch
Ik lees de laatste tijd regelmatig in de media over bacteriën die je oa in ziekenhuizen oploopt en de hoeveelheid bacteriën die momenteel tegen antibiotica resistent blijken te worden en zijn.
De laatste weken lees ik in Nederland alleen al over tientallen doden. Ik sta dan telkens weer versteld en vraag me af hoe deskundigen in de gezondheidszorg soms in staat zijn hun ogen te sluiten voor met name al hele oude kennis, die dan mogelijk niet in hun medicijnen-studie aangeleverd is, maar toch via vele wegen te lezen zijn. Het lijkt alsof men alleen gefocust is op het aanbod via de farmaceutische industrie.
Over oa colloïdaal zilver en over nulpunt-energie en tachyon is op internet veel te lezen.
Momenteel zit ik te lezen in het boek MMS van Leo Koehof / Jim Humble en Dr.Ing W.Storch.
Voor meer info klik op het boek...
Boeiend om te lezen over de achtergrond van genezen, en ook over het bewustzijn wat nodig is om de weg te vinden om te kunnen genezen.
Bewustzijn ook dat we zelf het “klimaat” zijn, waarin eventueel ziektes zich kunnen huisvesten.
Je bent wat je eet, heeft dan ook te maken met de verzuringsgraad die we in ons lichaam creëren.
Ook uiterlijke factoren hebben invloed op de verzuringsgraad van ons lichaam, denk aan straling ed die momenteel erg "gebruikelijk" gebruikt wordt.
Helaas zijn we niet in staat ons volledig af te schermen van schadelijke invloeden, er blijft echter veel over waar we wel de beschikking over hebben ... ons eigen denkvermogen en vooral ons bewustzijn.
nemen we klakkeloos alles aan? Of durven we "te voelen" wat voor ons zou kunnen helpen.
Verrassend om te lezen dat er onderzoeken zijn gedaan, die veelal het levenslicht nauwelijks krijgen, omdat veel kennis mogelijk weg gesaneerd wordt als het bepaalde “machten” niet welgevallig is.
Niemand brengt je de “waarheid” en niemand kan je de ”waarheid” onthouden.
Een inspirerend boek als je leest wat effecten kunnen zijn op ziekteverwekkers als malaria, maar dat ook mogelijk veel meer ziekteverwekkers aanwezig zijn in ziektebeelden waar we vaak niets van horen.
Wie heeft de “waarheid” in pacht?
Ik denk dat zij die “nog maar weinig te verliezen hebben”, de grens durven oversteken van on-geloof. Uiteindelijk zijn wij zelf verantwoordelijk voor wat wij voor waar aannemen .....
Wat is waar?
Wie zal het zeggen en vooral, wie en wat, ben je bereid je geloof te schenken.
Volg vooral je hart!
Een boek dat op vele punten en geweldige eye-opener kan zijn.
De laatste weken lees ik in Nederland alleen al over tientallen doden. Ik sta dan telkens weer versteld en vraag me af hoe deskundigen in de gezondheidszorg soms in staat zijn hun ogen te sluiten voor met name al hele oude kennis, die dan mogelijk niet in hun medicijnen-studie aangeleverd is, maar toch via vele wegen te lezen zijn. Het lijkt alsof men alleen gefocust is op het aanbod via de farmaceutische industrie.
Over oa colloïdaal zilver en over nulpunt-energie en tachyon is op internet veel te lezen.
Momenteel zit ik te lezen in het boek MMS van Leo Koehof / Jim Humble en Dr.Ing W.Storch.
Voor meer info klik op het boek...
Boeiend om te lezen over de achtergrond van genezen, en ook over het bewustzijn wat nodig is om de weg te vinden om te kunnen genezen.
Bewustzijn ook dat we zelf het “klimaat” zijn, waarin eventueel ziektes zich kunnen huisvesten.
Je bent wat je eet, heeft dan ook te maken met de verzuringsgraad die we in ons lichaam creëren.
Ook uiterlijke factoren hebben invloed op de verzuringsgraad van ons lichaam, denk aan straling ed die momenteel erg "gebruikelijk" gebruikt wordt.
Helaas zijn we niet in staat ons volledig af te schermen van schadelijke invloeden, er blijft echter veel over waar we wel de beschikking over hebben ... ons eigen denkvermogen en vooral ons bewustzijn.
nemen we klakkeloos alles aan? Of durven we "te voelen" wat voor ons zou kunnen helpen.
Verrassend om te lezen dat er onderzoeken zijn gedaan, die veelal het levenslicht nauwelijks krijgen, omdat veel kennis mogelijk weg gesaneerd wordt als het bepaalde “machten” niet welgevallig is.
Niemand brengt je de “waarheid” en niemand kan je de ”waarheid” onthouden.
Een inspirerend boek als je leest wat effecten kunnen zijn op ziekteverwekkers als malaria, maar dat ook mogelijk veel meer ziekteverwekkers aanwezig zijn in ziektebeelden waar we vaak niets van horen.
Wie heeft de “waarheid” in pacht?
Ik denk dat zij die “nog maar weinig te verliezen hebben”, de grens durven oversteken van on-geloof. Uiteindelijk zijn wij zelf verantwoordelijk voor wat wij voor waar aannemen .....
Wat is waar?
Wie zal het zeggen en vooral, wie en wat, ben je bereid je geloof te schenken.
Volg vooral je hart!
Een boek dat op vele punten en geweldige eye-opener kan zijn.
Onmetelijke wijsheid: Mattie Stepanek
">Mattie Stepanek: Music of heart songs.
">Mattie Stepanek en Billy Gilman.
Ik heb genoten indertijd, toen Oprah Winfey hen beiden regelmatig in haar programma had.
Pareltjes waren dat voor me!
Enige jaren geleden is Mattie overleden.
">Mattie Stepanek en Billy Gilman.
Ik heb genoten indertijd, toen Oprah Winfey hen beiden regelmatig in haar programma had.
Pareltjes waren dat voor me!
Enige jaren geleden is Mattie overleden.
Emoties zijn niet erg, gebruik ze als richtingaanwijzer
Emoties zijn niet erg .... hooguit lastig als we ze niet door ons heen laten stromen maar vast zetten.
Boos zijn, verdriet, het zijn allemaal emoties die simpelweg bedoeld zijn als aanwijzingen over wat er zich in onze mind afspeelde.
Herken de emotie, en ervaar vooral of hij je helpt ....
Helpt hij niet?
Denk anders .... je bepaalt namelijk je eigen emoties door je manier van denken ... het is dus van belang te gaan herkennen hoe je gewend bent te denken.
Ben je gewend te denken in "niet op te lossen problemen" of in "mogelijk aanwezige oplossingen, waarvan je hooguit misschien nog niet gezien hebt hoe de weg is?"
Kinderen denken vaak in "ik weet het NOG niet, dus ze gaan het uitzoeken!"
Ze zijn erg flexibel in het denken in oplossingen, ze geloven vaak beter dan volwassenen nog in hun aanwezige kracht.
Durf weer opnieuw te vertrouwen dat je "eigenlijk" ALLES aan kan ...
Ooit in je verleden iets niet aangekund? En je bent er nog?
Gefeliciteerd ... dat is al knap gedaan, ga zo door!
Yvonne Mooijman
Boos zijn, verdriet, het zijn allemaal emoties die simpelweg bedoeld zijn als aanwijzingen over wat er zich in onze mind afspeelde.
Herken de emotie, en ervaar vooral of hij je helpt ....
Helpt hij niet?
Denk anders .... je bepaalt namelijk je eigen emoties door je manier van denken ... het is dus van belang te gaan herkennen hoe je gewend bent te denken.
Ben je gewend te denken in "niet op te lossen problemen" of in "mogelijk aanwezige oplossingen, waarvan je hooguit misschien nog niet gezien hebt hoe de weg is?"
Kinderen denken vaak in "ik weet het NOG niet, dus ze gaan het uitzoeken!"
Ze zijn erg flexibel in het denken in oplossingen, ze geloven vaak beter dan volwassenen nog in hun aanwezige kracht.
Durf weer opnieuw te vertrouwen dat je "eigenlijk" ALLES aan kan ...
Ooit in je verleden iets niet aangekund? En je bent er nog?
Gefeliciteerd ... dat is al knap gedaan, ga zo door!
Yvonne Mooijman
Boek: De Goddelijke Matrix - de grenzeloze kracht van bewustzijn.
De cover van het boek “de Goddelijke Matrix – de grenzeloze kracht van het bewustzijn” van Gregg Braden:
Wayne Dyer: “Ik beschouw Gregg Braden als een van onze grote visionaire geesten”.
Recente ontwikkelingen laten zien dat leven, bewustzijn en energie zijn verbonden in een allesomvattend web van energie. De grondlegger van de quantumfysica Max Planck noemde het “de Goddelijke Matrix” In dit paradigma doorbrekende boek beschrijft Braden hoe deze universele energie in onszelf beschikbaar is. Wie de samenhang begrijpt tussen de Goddelijke Matrix, bewustzijn en geloof kan wonderen verrichten! Met voorbeelden en ontroerende praktijk verhalen toont Braden dat het bewustzijn inderdaad eindeloos“ is. Het wordt slechts ingeperkt door ons eigen voorstellingsvermogen.
Dit boek laat zien dat je die grens kunt doorbreken.”
Deepak Chopra: “Gregg Braden is een zeldzame combinatie van wetenschapper, ziener en geleerde met talent om onze hersens aan het werk te zetten en tegelijk de wijsheid in ons hart te raken.”
Gregg Braden is ingenieur, spiritueel coach en net as Deepak Chopra een pionier in het slaan van bruggen tussen wetenschap en spiritualiteit. Hij schreef onder meer de bestsellers The God Code en The Spontanious Healing of Belief en werkte mee aan de cultfilm The Moses Code.
Zie www.greggbraden.com
Wayne Dyer: “Ik beschouw Gregg Braden als een van onze grote visionaire geesten”.
Recente ontwikkelingen laten zien dat leven, bewustzijn en energie zijn verbonden in een allesomvattend web van energie. De grondlegger van de quantumfysica Max Planck noemde het “de Goddelijke Matrix” In dit paradigma doorbrekende boek beschrijft Braden hoe deze universele energie in onszelf beschikbaar is. Wie de samenhang begrijpt tussen de Goddelijke Matrix, bewustzijn en geloof kan wonderen verrichten! Met voorbeelden en ontroerende praktijk verhalen toont Braden dat het bewustzijn inderdaad eindeloos“ is. Het wordt slechts ingeperkt door ons eigen voorstellingsvermogen.
Dit boek laat zien dat je die grens kunt doorbreken.”
Deepak Chopra: “Gregg Braden is een zeldzame combinatie van wetenschapper, ziener en geleerde met talent om onze hersens aan het werk te zetten en tegelijk de wijsheid in ons hart te raken.”
Gregg Braden is ingenieur, spiritueel coach en net as Deepak Chopra een pionier in het slaan van bruggen tussen wetenschap en spiritualiteit. Hij schreef onder meer de bestsellers The God Code en The Spontanious Healing of Belief en werkte mee aan de cultfilm The Moses Code.
Zie www.greggbraden.com
donderdag 4 augustus 2011
Hoop doet leven
Hoop.
Kortgeleden las ik ergens de vraag: “Kan je ook te veel hoop hebben?”
Vaak is de achtergrond van deze opmerking een geweldige angst om (mogelijk opnieuw) heftig teleurgesteld te worden. De angst voor teleurstelling overheerst dan en angst is de slechtste raadgever.
Angst verlaagt ons trillinggetal, verlaagt ons in energie en volgens de natuur wetmatigheden zijn we dan in staat overeenkomstige energie aan te trekken.
Hoop en vertrouwen bieden ons een heel wat nuttig energie met overeenkomstig nuttiger uitkomsten!
Vaak wordt bij angst “verstandelijk” ingevuld, dat je dan maar beter wat minder hoop zou kunnen hebben, omdat de kans om teleurgesteld te worden dan minder "zou zijn".
In wezen loop je jezelf te bedotten.
Diep van binnen hebben we die volle 100% hoop, het enige wat we doen is “die hoop” temperen in ons idee, terwijl die hoop er gewoon is en mag zijn. Die hoop is er niet minder op geworden, de angst voor teleurstelling heeft alleen de overhand gekregen in ons gevoel.
Gevoelens kunnen we niet onderstoppen, die zijn er gewoon! We kunnen proberen ze te negeren, te verdringen, maar ze laten zich niet verdringen en zullen beslist op ieder ongewenst moment de kop op steken. Dat gaat je letterlijk opbreken! Durf je gevoelens aan, onderken dat ze er zijn, ze zijn als een richtingaanwijzer voor je, je tonen waar je staat in het leven en hoe je omgaat met jezelf en je omstandigheden.
Hoop is een levenselixer!
Zonder hoop zijn we nergens!
Kunnen we teveel hoop hebben?
Ik denk het niet.
Gá voor de hoop, en dan bedoel ik niet alleen het passief “hopen” zonder actie.
Hoop voor de volle 100% en ga er voor en doe daarbij alle actie die nodig is !!!!
Hoop zonder actie is als hopen op de hoofdprijs zonder een lot te kopen!
Hopen op een wonder schiet alleen op als je bereid bent het wonder te creëren en mensen zijn tot wonderen in staat, als je ziet wat mensen in moeilijke situaties soms weten te volbrengen!
Kunnen we teleurgesteld worden?
Wel zeker te weten, maar is dat een reden om de hoop op te geven?
Belangrijker nog dan hoop is vertrouwen!
Vertrouwen op een goede afloop, vertrouwen of gezondheid, vertrouwen op .. doet er niet toe!
Vertrouwen is veel meer dan hopen, vertrouwen is bijna een zeker weten nog voordat de realiteit zich daaraan heeft kunnen aanpassen.
Het leven creëert zich aan de hand van de beelden van onze verwachtingen.
Hoopte je of verwachtte je een 6 op school, dan kwam er een 8 of 9 er zeker niet in.
Hoopte je op een 8 of 9 dan was de inzet naargelang, en dat laatste is wat het mogelijk maakt om dingen echt tot realisatie te brengen.
Ik denk dat we een enorm potentieel aan invloed hebben, simpelweg door hoe we ons focussen.
Onze focus wordt mede bepaald door onze hoop (inclusief bijbehorende actie).
Wil je onmogelijke dingen bereiken, waarvan denkt dat ze onbereikbaar zijn?
Durf te vertrouwen geloven dat we één groot intelligent systeem zijn, we zijn dat namelijk, onze handicap is vaak onze eigen mind.
Vandaag hoorde ik iemand zeggen, al die kinderen die gehandicapt zijn, ik zie er vaak zoveel vreugde. We hebben vaak van die verwachtingen over hoe het leven zou dienen te lopen.
Soms denk ik wel eens, dat we met zijn allen ooit hebben besloten welke ervaringen we in dit leven aan "wensten" te gaan. Al wat we mee maken zijn ervaringen. Zijn die goed of slecht?
Ik denk liever in “ze zijn er” en ze voelen soms aangenaam en soms heel ongemakkelijk, en soms afschuwelijk en oneerlijk.
Niemand die ons antwoord geeft over hoe het leven had dienen te lopen, het leven is soms héél oneerlijk verdeeld, gruwelijk oneerlijk zelfs.
We kunnen dan boos of gefrustreerd reageren, we kunnen de hoop opgeven, we kunnen vloeken en tieren, we kunnen alles doen wat in ons opkomt.
Belangrijk in het geheel is, waar we “wijzer” van worden.
Verzetten tegen de werkelijkheid, hoe graag we ook zouden willen, helpt ons alleen nog maar verder van huis.
Op de vraag:”Waarom overkwam mij (of ons) dit”, daar heeft nog niemand rechtstreeks antwoord op gekregen en de vraag blijkt ook nog nimmer tot een gewenst resultaat te hebben geleid en mensen kunnen soms ernstig in die vraag blijven hangen.
De vraag: “Wat kan ik vanuit de huidige bestaande situatie ondernemen” geeft in ieder geval een positieve actie en hoop, waardoor we het juiste gewenste plaatje kunnen aanbieden en een gewenst plaatje heeft altijd vreugde in zich,dat is niet een klinisch plaatje, dat is een duidelijk emotioneel plaatje waarin vreugde een grote rol speelt. Vreugde houdt altijd acceptatie van een situatie in, zelfs als je nog meer zou wensen!
Mensen zijn enorm sterk, zelfs onmetelijk als er ernst aan de man is.
Kinderen zijn daarin vaak een voorbeeld voor ons, zij zijn vaak veel veerkrachtiger dan wij vermoeden, hun hoop, geloof en vertrouwen is vaak onmetelijker dan dat van ons als volwassenen.
Wij lijken ons meer af te willen schermen voor teleurstelling.
Soms lijkt het leven een hink-stap-sprong, en soms twee stapjes terug en 1 vooruit.
Maar hoop geeft de richting en de bijbehorende actie de kracht!
Als we ons in de quantumfysica verdiepen, dan ligt er een onmetelijk potentieel in ons.
Dan blijkt dat hoop doet leven!
Voor wie meer belangstelling heeft voor bovengenoemd thema, kan ik het boek aanraden van Gregg Braden “De Goddelijke matrix – de grenzeloze kracht van het bewustzijn.”
© Yvonne Mooijman
Kortgeleden las ik ergens de vraag: “Kan je ook te veel hoop hebben?”
Vaak is de achtergrond van deze opmerking een geweldige angst om (mogelijk opnieuw) heftig teleurgesteld te worden. De angst voor teleurstelling overheerst dan en angst is de slechtste raadgever.
Angst verlaagt ons trillinggetal, verlaagt ons in energie en volgens de natuur wetmatigheden zijn we dan in staat overeenkomstige energie aan te trekken.
Hoop en vertrouwen bieden ons een heel wat nuttig energie met overeenkomstig nuttiger uitkomsten!
Vaak wordt bij angst “verstandelijk” ingevuld, dat je dan maar beter wat minder hoop zou kunnen hebben, omdat de kans om teleurgesteld te worden dan minder "zou zijn".
In wezen loop je jezelf te bedotten.
Diep van binnen hebben we die volle 100% hoop, het enige wat we doen is “die hoop” temperen in ons idee, terwijl die hoop er gewoon is en mag zijn. Die hoop is er niet minder op geworden, de angst voor teleurstelling heeft alleen de overhand gekregen in ons gevoel.
Gevoelens kunnen we niet onderstoppen, die zijn er gewoon! We kunnen proberen ze te negeren, te verdringen, maar ze laten zich niet verdringen en zullen beslist op ieder ongewenst moment de kop op steken. Dat gaat je letterlijk opbreken! Durf je gevoelens aan, onderken dat ze er zijn, ze zijn als een richtingaanwijzer voor je, je tonen waar je staat in het leven en hoe je omgaat met jezelf en je omstandigheden.
Hoop is een levenselixer!
Zonder hoop zijn we nergens!
Kunnen we teveel hoop hebben?
Ik denk het niet.
Gá voor de hoop, en dan bedoel ik niet alleen het passief “hopen” zonder actie.
Hoop voor de volle 100% en ga er voor en doe daarbij alle actie die nodig is !!!!
Hoop zonder actie is als hopen op de hoofdprijs zonder een lot te kopen!
Hopen op een wonder schiet alleen op als je bereid bent het wonder te creëren en mensen zijn tot wonderen in staat, als je ziet wat mensen in moeilijke situaties soms weten te volbrengen!
Kunnen we teleurgesteld worden?
Wel zeker te weten, maar is dat een reden om de hoop op te geven?
Belangrijker nog dan hoop is vertrouwen!
Vertrouwen op een goede afloop, vertrouwen of gezondheid, vertrouwen op .. doet er niet toe!
Vertrouwen is veel meer dan hopen, vertrouwen is bijna een zeker weten nog voordat de realiteit zich daaraan heeft kunnen aanpassen.
Het leven creëert zich aan de hand van de beelden van onze verwachtingen.
Hoopte je of verwachtte je een 6 op school, dan kwam er een 8 of 9 er zeker niet in.
Hoopte je op een 8 of 9 dan was de inzet naargelang, en dat laatste is wat het mogelijk maakt om dingen echt tot realisatie te brengen.
Ik denk dat we een enorm potentieel aan invloed hebben, simpelweg door hoe we ons focussen.
Onze focus wordt mede bepaald door onze hoop (inclusief bijbehorende actie).
Wil je onmogelijke dingen bereiken, waarvan denkt dat ze onbereikbaar zijn?
Durf te vertrouwen geloven dat we één groot intelligent systeem zijn, we zijn dat namelijk, onze handicap is vaak onze eigen mind.
Vandaag hoorde ik iemand zeggen, al die kinderen die gehandicapt zijn, ik zie er vaak zoveel vreugde. We hebben vaak van die verwachtingen over hoe het leven zou dienen te lopen.
Soms denk ik wel eens, dat we met zijn allen ooit hebben besloten welke ervaringen we in dit leven aan "wensten" te gaan. Al wat we mee maken zijn ervaringen. Zijn die goed of slecht?
Ik denk liever in “ze zijn er” en ze voelen soms aangenaam en soms heel ongemakkelijk, en soms afschuwelijk en oneerlijk.
Niemand die ons antwoord geeft over hoe het leven had dienen te lopen, het leven is soms héél oneerlijk verdeeld, gruwelijk oneerlijk zelfs.
We kunnen dan boos of gefrustreerd reageren, we kunnen de hoop opgeven, we kunnen vloeken en tieren, we kunnen alles doen wat in ons opkomt.
Belangrijk in het geheel is, waar we “wijzer” van worden.
Verzetten tegen de werkelijkheid, hoe graag we ook zouden willen, helpt ons alleen nog maar verder van huis.
Op de vraag:”Waarom overkwam mij (of ons) dit”, daar heeft nog niemand rechtstreeks antwoord op gekregen en de vraag blijkt ook nog nimmer tot een gewenst resultaat te hebben geleid en mensen kunnen soms ernstig in die vraag blijven hangen.
De vraag: “Wat kan ik vanuit de huidige bestaande situatie ondernemen” geeft in ieder geval een positieve actie en hoop, waardoor we het juiste gewenste plaatje kunnen aanbieden en een gewenst plaatje heeft altijd vreugde in zich,dat is niet een klinisch plaatje, dat is een duidelijk emotioneel plaatje waarin vreugde een grote rol speelt. Vreugde houdt altijd acceptatie van een situatie in, zelfs als je nog meer zou wensen!
Mensen zijn enorm sterk, zelfs onmetelijk als er ernst aan de man is.
Kinderen zijn daarin vaak een voorbeeld voor ons, zij zijn vaak veel veerkrachtiger dan wij vermoeden, hun hoop, geloof en vertrouwen is vaak onmetelijker dan dat van ons als volwassenen.
Wij lijken ons meer af te willen schermen voor teleurstelling.
Soms lijkt het leven een hink-stap-sprong, en soms twee stapjes terug en 1 vooruit.
Maar hoop geeft de richting en de bijbehorende actie de kracht!
Als we ons in de quantumfysica verdiepen, dan ligt er een onmetelijk potentieel in ons.
Dan blijkt dat hoop doet leven!
Voor wie meer belangstelling heeft voor bovengenoemd thema, kan ik het boek aanraden van Gregg Braden “De Goddelijke matrix – de grenzeloze kracht van het bewustzijn.”
© Yvonne Mooijman
woensdag 3 augustus 2011
Communicatie in relaties
In een televisieprogramma hoorde ik de volgende zinsnede: "Ik had haar maar niet ingelicht (hij had het over zijn vrouw) want ik wilde haar niet belasten". Ondertussen bleek de heleboel gruwelijk spaak te zijn gelopen.
Het zijn van die opmerkingen die ik regelmatig hoor, als relaties op de klippen zijn gelopen en waarin huwelijkspartners "dachten" elkaar te “sparen.”
Ondertussen werd vergeten waarom ze voor elkaar gekozen hebben, namelijk “om hun leven te delen.”
Eigenlijk neem de je ander niet serieus als je de ander “wil sparen.”
Spaar je de ander als je de wezenlijke dingen van het leven niet (meer) samen deelt?
Communicatie is zo belangrijk om relaties echt "relaties" te kunnen laten zijn.
Soms hoor je mensen zeggen, ja, maar ik ben nou eenmaal iemand van weinig woorden ...
Dat lijkt me erg lastig, “van weinig woorden” te zijn.
Trouwens .. er is niemand "met weinig woorden" op de wereld gezet zijn, tenzij hij of zij er nog wat weinig mee heeft gedaan.
Juist de wezenlijke dingen in het leven verwoorden / verduidelijken / delen zou voor mij persoonlijk essentieel zijn om te kunnen delen.
Je vraagtekens, je angsten, je hoop, je verlangens, het is toch zonde om dat alles achter het behang te houden .. ? Het zijn toch de meest wezenlijke menselijke gevoelen die we allemaal kennen, niemand uitgezonderd?
Ik merk dat vrouwen over het algemeen gemakkelijker “verwoorden”, gevoelens onder woorden brengen, onzekerheden uiten en met elkaar uitwisselen.
Het lijkt er op dat vrouwen makkelijker accepteren dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen waarvoor me ons niet schamen, we hebben "niets op te houden voor elkaar."
Tegelijkertijd ben ik tot de ontdekking gekomen dat veel mannen vaak uitstekend in staat zijn dingen te verwoorden, alleen wordt er vaak vastgehouden aan “verwachtingen”, “oude patronen” en heeft men eerder de neiging zich terug te trekken en het alleen wel te "klaren".
En het klaarde niet op ...!
Ik ben met mijn vriendin vorig jaar naar het theater geweest naar “Vrouwen komen van Venus en mannen komen van Mars”, naar aanleiding van het gelijknamige boek.
Nadien heb ik het nieuwere boek gelezen van John Gray. "De rollen van mars en Venus."
Veel gedrag werd door John toegeschreven als zou het meeste DNA bepaald zijn, maar ik ben er achter gekomen dat heel veel, veel meer cultuur bepaald is en afhankelijk is van met name de aannames die er gemaakt zijn en de oude rolpatronen die er geheerst hebben.
Gaandeweg heb ik veel interviews gehad met met name mannen, waarbij ik zeer openhartige ervaringen heb mogen horen.
Mijn gevoel werd eigenlijk door iedere man bevestigd, en met allen heb ik hele diepgaande gesprekken gehad, ook met de autisten tussen hen.
Het meest diepgaande gesprek ooit, heb ik zelfs met iemand gehad die zich behoorlijk autistisch gewend was te gedragen!
Er bleef van het beeld wat bestond geen splinter over. Allen waren in staat het diepste van het diepste te kunnen delen, en dat luchtte ook nog eens geweldig op.
De aanname dat mannen hun gevoelens niet zouden kunnen delen is wat mij betreft volkomen onterecht.
Nou heb ik toch al nooit problemen ondervonden in gesprekken met mannen, want in wezen herken ik erg veel in de beschrijvingen die over mannen gegeven zijn, ondanks dat ik typisch echt een vrouwelijke vrouw ben!
Het frappeerde mij dat vele mannen beweerden dat àls ze gevoelens deelden, dit het liefst en het beste met vrouwen deden. Onderling tussen mannen zou de communicatie toch minder over gevoelens gaan, men zou zich dan liever niet zo kwetsbaar opstellen naar elkaar, dat ze dat wel zouden kunnen, maar niet vaak deden, naar vrouwen bleek het zich kwetsbaar opstellen vaak een opluchting, zoals mij meerdere malen verteld werd.
Als ik dan in zo'n televisieprogramma zo even tussen neus en lippen hoor verkondigen dat er eigenlijk niet gedeeld wordt waar het zo waardevol zou zijn dat dit wel gebeurt, dan is dit zo doodzonde voor de relatie.
Het is toch het grootste compliment wat je elkaar kan geven? Dat je de ander net zo serieus neemt als jezelf? Dingen samen verwerken, of ze nu groot of klein zijn, is toch het grootste goed wat je elkaar kan schenken?
Frappant genoeg blijkt in de e-coaching die ik al jaren wereldwijd gegeven heb, juist enorm diepgaand gedeeld te kunnen worden en met name mannen blijken enorm goed te kunnen verwoorden als ze er voor gaan kiezen en beseffen ze wat het hen geeft als ze zich er aan overgeven. Ik vind het altijd weer een compliment, om vaak heel persoonlijke dingen te mogen delen, of het nu met vrouwen of met mannen is.
We zijn toch niet op deze wereld gezet om ons mond te houden toch?
Het zijn van die opmerkingen die ik regelmatig hoor, als relaties op de klippen zijn gelopen en waarin huwelijkspartners "dachten" elkaar te “sparen.”
Ondertussen werd vergeten waarom ze voor elkaar gekozen hebben, namelijk “om hun leven te delen.”
Eigenlijk neem de je ander niet serieus als je de ander “wil sparen.”
Spaar je de ander als je de wezenlijke dingen van het leven niet (meer) samen deelt?
Communicatie is zo belangrijk om relaties echt "relaties" te kunnen laten zijn.
Soms hoor je mensen zeggen, ja, maar ik ben nou eenmaal iemand van weinig woorden ...
Dat lijkt me erg lastig, “van weinig woorden” te zijn.
Trouwens .. er is niemand "met weinig woorden" op de wereld gezet zijn, tenzij hij of zij er nog wat weinig mee heeft gedaan.
Juist de wezenlijke dingen in het leven verwoorden / verduidelijken / delen zou voor mij persoonlijk essentieel zijn om te kunnen delen.
Je vraagtekens, je angsten, je hoop, je verlangens, het is toch zonde om dat alles achter het behang te houden .. ? Het zijn toch de meest wezenlijke menselijke gevoelen die we allemaal kennen, niemand uitgezonderd?
Ik merk dat vrouwen over het algemeen gemakkelijker “verwoorden”, gevoelens onder woorden brengen, onzekerheden uiten en met elkaar uitwisselen.
Het lijkt er op dat vrouwen makkelijker accepteren dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen waarvoor me ons niet schamen, we hebben "niets op te houden voor elkaar."
Tegelijkertijd ben ik tot de ontdekking gekomen dat veel mannen vaak uitstekend in staat zijn dingen te verwoorden, alleen wordt er vaak vastgehouden aan “verwachtingen”, “oude patronen” en heeft men eerder de neiging zich terug te trekken en het alleen wel te "klaren".
En het klaarde niet op ...!
Ik ben met mijn vriendin vorig jaar naar het theater geweest naar “Vrouwen komen van Venus en mannen komen van Mars”, naar aanleiding van het gelijknamige boek.
Nadien heb ik het nieuwere boek gelezen van John Gray. "De rollen van mars en Venus."
Veel gedrag werd door John toegeschreven als zou het meeste DNA bepaald zijn, maar ik ben er achter gekomen dat heel veel, veel meer cultuur bepaald is en afhankelijk is van met name de aannames die er gemaakt zijn en de oude rolpatronen die er geheerst hebben.
Gaandeweg heb ik veel interviews gehad met met name mannen, waarbij ik zeer openhartige ervaringen heb mogen horen.
Mijn gevoel werd eigenlijk door iedere man bevestigd, en met allen heb ik hele diepgaande gesprekken gehad, ook met de autisten tussen hen.
Het meest diepgaande gesprek ooit, heb ik zelfs met iemand gehad die zich behoorlijk autistisch gewend was te gedragen!
Er bleef van het beeld wat bestond geen splinter over. Allen waren in staat het diepste van het diepste te kunnen delen, en dat luchtte ook nog eens geweldig op.
De aanname dat mannen hun gevoelens niet zouden kunnen delen is wat mij betreft volkomen onterecht.
Nou heb ik toch al nooit problemen ondervonden in gesprekken met mannen, want in wezen herken ik erg veel in de beschrijvingen die over mannen gegeven zijn, ondanks dat ik typisch echt een vrouwelijke vrouw ben!
Het frappeerde mij dat vele mannen beweerden dat àls ze gevoelens deelden, dit het liefst en het beste met vrouwen deden. Onderling tussen mannen zou de communicatie toch minder over gevoelens gaan, men zou zich dan liever niet zo kwetsbaar opstellen naar elkaar, dat ze dat wel zouden kunnen, maar niet vaak deden, naar vrouwen bleek het zich kwetsbaar opstellen vaak een opluchting, zoals mij meerdere malen verteld werd.
Als ik dan in zo'n televisieprogramma zo even tussen neus en lippen hoor verkondigen dat er eigenlijk niet gedeeld wordt waar het zo waardevol zou zijn dat dit wel gebeurt, dan is dit zo doodzonde voor de relatie.
Het is toch het grootste compliment wat je elkaar kan geven? Dat je de ander net zo serieus neemt als jezelf? Dingen samen verwerken, of ze nu groot of klein zijn, is toch het grootste goed wat je elkaar kan schenken?
Frappant genoeg blijkt in de e-coaching die ik al jaren wereldwijd gegeven heb, juist enorm diepgaand gedeeld te kunnen worden en met name mannen blijken enorm goed te kunnen verwoorden als ze er voor gaan kiezen en beseffen ze wat het hen geeft als ze zich er aan overgeven. Ik vind het altijd weer een compliment, om vaak heel persoonlijke dingen te mogen delen, of het nu met vrouwen of met mannen is.
We zijn toch niet op deze wereld gezet om ons mond te houden toch?
maandag 1 augustus 2011
Openheid
Oprechte openheid en vriendschappen.
Vriendschappen zijn geweldig bijzondere en vooral energie gevende ervaringen.
Het zo maar met elkaar kunnen delen wat er in je rondwaart aan gevoelens, vragen en ervaringen, het gewoon kunnen delen van dat alles op voet van gelijkwaardigheid en merken dat de ander en jezelf in staat zijn met elkaar mee te voelen, mee te denken, zonder oordeel, met open vragen vanuit oprechte wederzijdse belangstelling.
Vragen hoe het is, simpelweg belangstelling voor de processen waarin je beiden zit, de vraagtekens die je je zelf vaak stelt gewoon eens tegen een ander licht mogen laten schijnen.
Afgelopen zaterdag een bijzondere dag gehad, waarin ik veel oude bekenden maar ook veel lieve nieuwe gezichten mocht zien, en waar ik kon onderdompelen in het gevoel volledig mezelf te mogen zijn. Heerlijk dat mensen in staat zijn zich oprecht en kwetsbaar op te stellen, oprecht geïnteresseerd in elkaar zijn en luisterend zijn, en ook oprecht mededeelzaam over hun eigen gevoelens vragen en verlangens.
Bijzondere ontmoetingen, met een bijzondere groep mensen die ik inmiddels mijn vrienden kan noemen.
Wat een rijk en kostbaar bezit!
© Yvonne Mooijman
Vriendschappen zijn geweldig bijzondere en vooral energie gevende ervaringen.
Het zo maar met elkaar kunnen delen wat er in je rondwaart aan gevoelens, vragen en ervaringen, het gewoon kunnen delen van dat alles op voet van gelijkwaardigheid en merken dat de ander en jezelf in staat zijn met elkaar mee te voelen, mee te denken, zonder oordeel, met open vragen vanuit oprechte wederzijdse belangstelling.
Vragen hoe het is, simpelweg belangstelling voor de processen waarin je beiden zit, de vraagtekens die je je zelf vaak stelt gewoon eens tegen een ander licht mogen laten schijnen.
Afgelopen zaterdag een bijzondere dag gehad, waarin ik veel oude bekenden maar ook veel lieve nieuwe gezichten mocht zien, en waar ik kon onderdompelen in het gevoel volledig mezelf te mogen zijn. Heerlijk dat mensen in staat zijn zich oprecht en kwetsbaar op te stellen, oprecht geïnteresseerd in elkaar zijn en luisterend zijn, en ook oprecht mededeelzaam over hun eigen gevoelens vragen en verlangens.
Bijzondere ontmoetingen, met een bijzondere groep mensen die ik inmiddels mijn vrienden kan noemen.
Wat een rijk en kostbaar bezit!
© Yvonne Mooijman
Abonneren op:
Posts (Atom)