zaterdag 29 september 2012

Boek en producten : Het verzwegen verhaal over kanker

Vijf stappenplan - Boek - Produkten ivp preventie van Kanker:



Waar kan ik de producten uit het boek "Het verzwegen verhaal over kanker"  van Prof Brian Peskin bestellen?

Sinds korte tijd zijn de producten uit dit nieuwe boek op de Nederlandse markt van Professor Brian Peskin ook hier te bestellen.











Essentiële vetzuren in capsules:
Essentiële vetzuren in vloeibare vorm:

Mineralen in capsules:

Kruiden blend in vega capsules:
Kruiden blend in vloeibare vorm: 

Bij aanklikken van het boek krijg je de gelegenheid de inhoudsopgave en een groot gedeelte van de tekst te lezen.

Door de plaatjes van de producten in deze tekst aan te klikken kan men ze nu rechtstreeks hier bestellen, gelukkig zijn ze sinds deze week ook verkrijgbaar in Nederland. Zeer de moeite waard!

5-stappenplan

Op blz 269 t/m 275 van het boek staat een 5-stappenplan beschreven. Vooraf wordt duidelijk uitgelegd waarom deze stappen zo van belang zijn:

Stap 1: Zuurstoftransport.
 Neem om een maximaal zuurstoftransport naar de cel te handhaven, dagelijks voldoende van de essentiële vetzuren basis omega-6 (linolzuur) en basis omega-3 (alfa-linoleenzuur) in de verhouding 1:1 zoals ze in onderstaande gel en olie aangeleverd wordt : dagelijks ongeveer 1 theelepel (3 gram) per 68 kg lichaamsgewicht.

 












Stap 2:  Mineralen.
Zorg dat je genoeg koper, ijzer, magnesium, mangaan, zink en selenium binnen krijgt in een echt gechelateerde biologisch beschikbare vorm.

Mineralen in capsules:
 

Stap 3:  Dierlijke eiwitten

Voldoende dierlijke eiwitten eten.

Stap 4:  Weinig koolhydraten

De hoeveelheid koolhydraten die je dagelijks eet zo klein mogelijk houden.

Stap 5: Ontgifting

De kruiden die in het boek ter ontgifting van het lichaam worden aangeraden:
(naar keuze in capsulevorm of vloeibare vorm)

Kruiden blend in vega capsules:











Inmiddels zijn dus de in het boek beschreven producten sinds deze week gelukkig ook in Nederlnd verkrijgbaar. Het bleek in de praktijk nauwelijks te doen om de juiste samenstellingen hier te verkrijgen, omdat er hier nog niet mee gewerkt werd. Het zijn de samenstellingen zoals in het boek beschreven.
Het boek is als leidraad en achtergrond heel goed, in goed Nederlands vertaald met veel informatie en een duidelijke omschrijving waarom de dingen die je doet van belang zijn.
Een absolute aanrader!

Het belangrijkste element in relatie tot kanker en andere lichamelijk klachten, is volgens Otto Warburg het transport van zuurstof naar de cellen en het ontzuren van het lichaam. Zie ook de andere artikelen die ik in dit kader heb geschreven ..

Met vriendelijke groet,

Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

vrijdag 28 september 2012

Aan te raden boeken:

Ik heb in de volgende boeken-pagina een aantal specifieke boeken vermeld welke je tot nut kunnen zijn in je persoonlijk ontwikkelingsproces.

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

maandag 24 september 2012

Spijt

Quote van de dag: "vanzelfsprekendheid"

Als je denkt iets kwijt te zijn ervaar je soms pas of je het voorheen voldoende op waarde hebt weten in te schatten.

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

zondag 23 september 2012

Wat wil ik nu echt .. wat heb ik nu echt nodig?

Wat wil ik nou echt … ? Ik wil twee dingen die niet verenigbaar lijken! Ik word zowel boos op mezelf als op de ander, ik neem het zowel mezelf als de ander kwalijk! Wat moet ik nou …!

Ambivalentie … het lijkt op niet weten wat je werkelijk wil, … maar eigenlijk is het tegelijkertijd twee dingen nodig hebben die voor jou allebei van wezenlijk belang zijn.Twee dingen die elkaar echter ”lijken” tegen te spreken. Twee delen van jezelf die ieder vanuit een ander perspectief een eigen prioriteit hebben, die werkelijk allebei een voor jou wezenlijk belangrijk eigen belang dienen.

Je wilt het ene en tegelijkertijd wil je het andere, vaak is het iets wat “lijkt” tegengesteld te zijn of wat onverenigbaar lijkt. Het roept schuldgevoel op, zowel als ik het één als het ander nastreef, het is alsof je moet kiezen en of iedere keuze pijn/schuldgevoel oproept!

Is dat vreemd?
Nee, eigenlijk is het helemaal niet zo vreemd, het komt geregeld voor.

We denken vaak dat we eenduidig iets willen, en vaak kloppen diverse uitkomsten ook wel met elkaar, maar regelmatig kan het voorkomen dat we in tweestrijd met onszelf zijn of in ieder geval “lijken” te zijn.

Het kan op allerlei vlakken voor komen.

Stel dat je wil studeren voor een examen en je hebt je dat echt goed voorgenomen, tussendoor komt er iemand langs met een uniek leuk voorstel van iets dat zich maar eenmalig voordoet, iets dat je eigenlijk niet wil/kan laten lopen.

Je wil dan twee dingen die tegenstrijdig lijken te zijn. Het lijkt alsof je óf voor het een óf voor het ander moet kiezen, maar je kunt vaak beiden door te beseffen dat beiden van wezenlijk belang zijn! We dienen te beseffen dat we beiden nodig hebben toe te laten in ons leven!

Eigenlijk hebben we een aantal representanten van onszelf in ons zitten, deel-persoonlijkheden, (iets heel natuurlijks en gewoons, we hebben gewoon allemaal een hele vergadertafel bij onszelf van binnen zitten!!) allemaal delen van ons die ieder vanuit een bepaalde invalshoek een eigen verantwoordelijkheid voor ons hebben en ieder zijn eigen prioriteiten dient te stellen.

De ene deel-persoonlijkheid is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor schoonheid, een ander voor overleving, een volgende voor financiële evenwichtigheid, voor veiligheid, weer een ander geeft de korte termijn de prioriteit, een ander deel kiest voor gemak, weer een ander heeft de lange termijn als prioriteit, weer een ander deel gaat voor bevestiging, geborgenheid, warmte, een gevoel van erkenning, kortom ieder deel heeft een eigen doel in het leven waarvoor het zich verantwoordelijk voelt om het te verwezenlijken in je leven.
We hebben allemaal basisbehoeften waaraan dient te worden voldaan in ons leven om volwaardig en evenwichtig te kunnen opgroeien.

Soms zitten we met situaties waarin zowel het ene als een ander gebied als het ware met elkaar in de knoop lijkt te liggen. Ze “lijken” op het eerste gezicht tegenstrijdig en dat zijn lastige momenten.

Is er iets verkeerd aan ambivalentie?
Geenszins, het kan alleen wel razend onhandig zijn en het test ons als het ware uit, om ons bewust te worden welke belangen en welke gebieden in ons leven ”werkelijk” om aandacht vragen.

Het meest lastige aan ambivalentie is, dat we vaak onbewust een ander kwalijk gaan nemen dat we die twee "keuzes" in onszelf tegen komen, terwijl het eigenlijk om bewustwording van onszelf gaat! . Indien twee gebieden zo hard in ons aan het strijden lijken zitten we eigenlijk in een heel belangrijk bewustwordingsproces voor onszelf, waarbij we helder dienen te krijgen voor onszelf dat er twee levensgebieden zijn die beiden werkelijk belangrijk zijn in ons leven en waarbij de keuze niet blijkt de of-of oplossing, maar de en-en oplossing.

Vaak zijn we geneigd ons bij oude vertrouwde “oplossingen” te houden, terwijl het nou vaak het proces is, dat we oude vertrouwde of-of oplossingen dienen los te laten om de werkelijk allerbelangrijkste gebieden in ons leven allebei of allemaal tot een een oplossing te brengen, de en-en oplossing dus. Zowel het belang van het ene als het belang van het andere naast elkaar toelaten. Vaak hoeven of dienen we niets na te laten of op te geven, en dienen we op een iets ander manier tegen ons leven aan te gaan kijken waarbij we juist niet altijd het één dienen op te geven om het ander toe te laten.

Ambivalentie komen we over het algemeen dan ook tegen in voor ons op dat moment heel belangrijke levensgebieden. “Iets” in ons vraagt om een oplossing en we lijken onszelf er behoorlijk tegen te verzetten, vaak omdat we de oplossing van en het een en het ander niet zagen of niet toelieten. We voelen ons schuldig bij beide keuzes, waarbij de de schuld of verantwoording nog wel eens gewoontegetrouw bij de ander trachten te leggen. Hij of zij kwam met het tweede levensgebied op de proppen wat evenveel aandacht bleek te vragen als het andere levensgebied, dus wat lijkt makkelijker dan de ander als schuldige aan te wijzen, terwijl de ander in wezen helemaal los staat van het proces van jouw of mijn ambivalente gevoelens. We dienen ons simpelweg bewust te worden dat we een zeer belangrijk levensgebied onder-waardeerden!

Hoe komen we hier nu uit? En wat doen we er aan als we de neiging hebben onszelf of onze omgeving kwalijk te nemen dat de situatie zich voordoet?

Allereerst … accepteer dat de ambivalentie er is, …. en ga voelen wat je voelt en wat dat gevoel je te zeggen heeft.
Voel en ervaar wat de onderliggende behoefte is en dat die toegelaten en vervuld dient te worden!
Van oudsher zijn we geneigd oplossingen te vinden in de of-of versie, we leerden in beperkingen te denken, of het een of het ander!
Alsof slechts de keuze tussen één van de twee, de oplossing is en met basisbehoeften is er nooit een oplossing in of-of, altijd in en-en ....(we dienen dus te schakelen naar een andere denkwijze!)

Het is de oplossing te erkennen dat er twee gebieden een behoefte hebben, waaraan tegemoet dient te worden gekomen, het betreft vaak een basisbehoefte die heel wezenlijk van belang is, een basisbehoefte waaraan tegemoet dient te worden gekomen en die zich niet meer als minder belangrijk laat wegdrukken.

Stel, je hebt een persoonlijk belang en tegelijkertijd heeft je gezin een belang, of je partner of je vriend of vriendin.
We zijn vaak geneigd het persoonlijk belang dan tijdelijk even op te offeren om het voor bijvoorbeeld het “gezinsbelang te laten gaan.”
We vergeten dan vaak dat ze naast elkaar liggen en elkaar niet overlappen. Vaak zijn we best enige tijd in staat om een van de belangen ondergeschikt te maken aan het andere belang, maar uiteindelijk zal ons onderbewuste de zaak van ons over nemen, indien we te lang een “te zakelijke  of tegennatuurlijke oplossing” hebben trachten te vinden (het één voor het ander inleveren).

Indien het andere belang een wezenlijk persoonlijke belangrijke basisbehoefte is, zal daar uiteindelijk toch aandacht voor gevraagd gaan worden en ons onderbewustzijn is er uitstekend toe in staat om ons daar door gevoelens van ambivalentie mee met de neus op de feiten te drukken!

Ons onderbewustzijn heeft namelijk een heel belangrijke opdracht, om ons namelijk zo goed en verantwoord mogelijk voor ons eigen systeem te laten zorgen en juist daar waar we delen in onszelf negeerden, de zaken even duidelijk op tafel te trekken, en ambivalente gevoelens triggeren onszelf enorm, waardoor we genoodzaakt zijn om onszelf bewust te worden dat we een voor ons zelf wezenlijk belangrijk levensgebied weer dienen aan te gaan, invulling te geven aan die gevoelens die zich niet zullen laten onderdrukken!

Oordeel dus niet negatief … besef dat wat je voorheen achterwege liet of niet toe liet, mogelijk weggedrukt hebt, maar wat nu om oplossing vraagt een zeer belangrijk gegeven in je leven is.

Ik heb geleerd juist hen te waarderen die me er mee wisten te confronteren, want ondanks de pijn die het in eerste instantie vaak bij mezelf opleverde bood het me mijn ontwikkeling op de voor mij belangrijkste levensgebieden! (waarvoor ik me voordien van had afgesloten en die toch echt aan bewustwording toe waren!)

Het is belangrijk te herkennen dat de voorheen gekozen oplossing van “wegdrukken als minder belangrijk” niet meer zal werken, het onderbewuste zal het je gewoon steeds op een heftiger manier gaan voor schotelen net zolang tot je niet meer anders zal kunnen dan het levensgebied aan te gaan en toe te laten!

In relaties komt het vaak voor dat we aannemen dat 1 persoon alle levensgebieden voor ons dient in of aan te vullen, alsof we met dezelfde partner zowel naar de film moeten als naar de sauna als voor het gezin moeten zorgen, je voldoening in sex kunnen laten ervaren, familie zijn, bridgen, fietsen en al het andere wat je samen kunt doen.
Vaak zijn relaties zo gelopen dat er verwachtingen zijn ontstaan die lang niet (meer) overeenkomen met de mogelijkheden die iemand kan bieden en dat levert onbewuste verwachtingen naar elkaar op die heel veel frustratie kunnen oproepen en een gevoel van tekortschieten oplevert, terwijl van tekortschieten simpelweg helemaal geen sprake is!

Vanuit onze westerse opvoeding is ons “geleerd” dat “onze partner” ons moet bieden wat we nodig hebben, een aloude vooronderstelling die logischer wijs nogal eens tot frustratie en ambivalentie leidt.

Terwijl ik dit zat te schrijven was er op de tv een programma over scheiding.
Een stel wat er eigenlijk aan toe is om te scheiden woont nog altijd bij elkaar vanwege de financiën.
Ze voelen zich er allebei doodongelukkig bij en ze hebben ambivalente gevoelens, wat laten ze het zwaarste wegen? De noodzaak die beiden voelen om ieder weer een eigen weg te volgen waarin ze hun eigen groei weer mogelijk maken, of laten ze de financiën het hoogste wegen en blijven ze in een relatie om meer zakelijk of “gemaks”redenen? Blijven in de oude situatie waarin ze elkaar niet konden geven wat ze nodig hadden zal zeer veel pijn blijven opleveren en niet tot wezenlijke oplossing bijdragen.

Uiteindelijk blijft er knagen wat er nodig is, en net zo lang zullen er zich ambivalente gevoelens blijven voordoen.
Zijn ze in staat aan hun diepste verlangens te voldoen of gaan ze voor de “comfort-zone” die eigenlijk helemaal niet zo comfortabel aanvoelt (vandaar de ambivalentie die gevoeld wordt!)

Ambivalentie vraagt om bewustwording, vraagt om moed om toe te laten en te voelen en ervaren welke basisbehoefte we van onszelf hebben ondergewaardeerd of welke we onvoldoende aandacht in het verleden hebben geschonken.

Basisbehoeften zijn niet voor niets basisbehoeften, ze dienen onze basis!. Ze verstevigen onze basis, en die basis bestaat niet uit 1 pijler, maar is gebaseerd op diverse pijlers die elkaar beslist niet in de weg staan, alhoewel we dat vaak wel denken!

Vaders en moeders kunnen lange tijd hun eigen behoeften ondergeschikt maken aan hun gezin, uiteindelijk zal dit zich gaan wreken als ze niet bijtijds ook hun eigen verlangens en prioriteiten weer vervullen.

Mensen die geneigd zijn de belangen van een ander boven hun eigen belang te stellen, komen zichzelf uiteindelijk dus ook weer tegen, ze zullen geconfronteerd worden met hun gemis aan invulling van hun eigen gebied …

Bewustwording …... het leven is voortdurend bewust worden ….. !

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

zondag 9 september 2012

In contact gaan – Communiceren


Het woord communiceren wordt op velerlei manier uitgelegd en er kunnen heel wat misverstanden ontstaan als we denken dat mensen het over “hetzelfde” te hebben als we hetzelfde woord gebruiken.

Ik zit al jarenlang wereldwijd op diverse internet-“groepen” en -fora, waarin ik communicatie in al zijn facetten tegen kom.

Nergens zoveel misverstanden over communicatie dan op plekken waar mensen met elkaar denken te communiceren.

Is communiceren informatie uitwisselen, iets mededelen of is communiceren “werkelijk vanuit persoonlijke interesse met elkaar in contact gaan en trachten waar mogelijk tot overeenstemming te komen, nog belangrijker .... begrip te komen!?”

Is communiceren “verstandelijk” of is communicatie iets wat vanuit “het hart-verbondenheid” gaat.
Is communiceren de ander overtuigen van je gelijk, of een ander vertellen dat je op dezelfde voet doorgaat zonder in te gaan op uitgewisselde argumenten. Al die uitingsvormen zijn vormen van communiceren ja. Betekent het dan gelijktijdig dat mensen met elkaar “in contact gingen”?

Allemaal wezenlijk andere invullingen in mijn ogen.

Iedereen geeft betekenis aan een woord, dus als ik het over het woord “communicatie” heb, dan kan jij daar een heel andere invulling aan gegeven hebben.
Vaak nemen we echter aan dat de ander onder een woord, precies hetzelfde verstaat qua inhoud en daar ontstaan dan ook zo makkelijk misverstanden erover.

Veelal gaat aan zichtbare communicatie al het nodige (voor velen (nog)) “onzichtbare” aan vooraf.

Non-verbale communicatie, (door lichaamstaal), communicatie tussen de regels door (bijvoorbeeld precies negeren uit eigenbelang wat je niet uitkomt bij de ander, of negeren omdat dat tijdelijk beter voor het groter geheel is, er zijn zoveel manieren waarop informatie soms al of niet, direct of indirect overkomt)

De een is goed in staat tussen de regels achterliggende toch meegeleverde informatie “op te pakken” en de communicatie “achter de communicatie” op te pikken en de ander reageert puur sec op de inhoud van het woord wat hij of zij zelf er aan gegeven heeft.

Kortom …. communicatie … soms sta ik verbaasd dat mensen elkaar begrijpen (of denken te begrijpen).

Mijn ervaring is, om als je werkelijk in contact wil komen (daar heb je wel de intentie van de ander bij nodig om dat ook te willen!) dan is vragen stellen naar iemands intentie van groot belang (moet de ander dus wel “in contact gaan en blijven gaan).

Niet dat het horen van iemand anders zijn oorspronkelijke intentie een vrijbrief voor die ander is om alles te doen wat hij of zij oorspronkelijk van plan was (wat mogelijk onwenselijk was in een groter geheel) , want zo zit het leven ook niet in elkaar.

Daar zit hem nou de relatie met het woord “in contact gaan”. Communicatie kan een tactische weg zijn die bewandeld wordt (neem keiharde marketing bijvoorbeeld die maakt gebruik van heel andere communicatie dan sociaal contact, en maakt bijvoorbeeld gebruik van een strategie die nou net niet (vaak helemaal niet) getuigt van “in contact gaan”, maar dat is dan ook weer geen communicatie in de vorm van in contact gaan, maar gewoon een marketingvorm, de ander jouw product in de maag splitsen, zelfs als de ander er geen behoefte aan heeft, en zelfs (vaak) als het moet door angst te verspreiden of mensen eigenschappen in de vorm van vooronderstellingen toe te dichten die niet kloppend zijn). Het is allemaal communicatie ….!

In contact gaan doe je vanuit “het hart”, vanuit oprechte belangstelling en verbinding naar elkaar als persoon en een wens met elkaars belangen rekening te houden, dus ook door met uitgewisselde gegevens en informatie “goed en sociaal om te gaan”, dat in te calculeren in gedrag en mogelijk gedrag te wijzigen indien wenselijk voor werkelijk sociaal contact.

In contact gaan … je hebt er twee mensen voor nodig die daartoe bereid zijn.

Echter … indien de ander niet bereid blijkt ..... geen nood … blijf “gewoon” (eenvoudiger gezegd dan gedaan!) met jezelf in contact … ben wie je bent …. in werkelijk contact met jezelf ben je authentiek, ben je bereid het groter geheel te dienen terwijl je de volle verantwoordelijkheid voor je eigen systeem weet te nemen.

Blijf in ieder geval met jezelf goed in contact!

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

zaterdag 8 september 2012

Zielepijn

(zo nu en dan krijg ik via internet een reactie op een ouder bericht van me waardoor ik het dan zelf weer even "onder de aandacht krijgt", het brengt me dan op het idee om het hier opnieuw ook weer even te delen)
.....

In de weblog van Glenda de Graav kom ik een passage tegen die mij zeer raakt.

Zij beschrijft -"het uit contact gaan"- en wat dat voor haar betekent.

Het raakt mij om die reden, omdat het -uit contact gaan van de ander- mij (en met mij vele anderen) zo intens diep kan raken."

En wanneer raakt het me zo? ... als ik me diep verbonden voel met iemand, die plotseling vanuit diens persoonlijke gevoelens uit het contact gaat, omdat ik tegelijkertijd de verbondenheid met die persoon heel diep ervaar, waar dan ineens even de weg afgesneden lijkt en ik mijn eigen onmacht en ook verlangen naar werkelijk contact daarin tegen kom.

Het is voor mij in persoonlijke contacten het moeilijkste wat me overkomen kan.

Ik werd mij hier een aantal jaren geleden pas ernstig van bewust, toen ik iemand tegen kwam die mij persoonlijk zeer na aan het hart lag, die zich zéér regelmatig bleek af te sluiten voor zijn omgeving.

Ik prijs mij gelukkig met deze persoon een heel diepgaand contact te mogen hebben opbouwen (tussen alle afsluit-momenten voor hem in), hij heeft mij als het ware een "kijkje in zijn keuken" durven geven van wat toentertijd een heftig afsluitgedrag gedrag leek te zijn.

Nu is dat afsluitgedrag niet precies wat Glenda bedoelde te beschrijven in haar weblog, maar het raakt voor mij wel het item afsluiten en wat dat weer met mij als persoon doet als een ander zich om wat voor persoonlijke reden dan ook afsluit.
Ieder afsluitgedrag heeft een reden, het wil iets specifieks vermijden of juist iets specifieks brengen, maar het lost niet op, het is overlevingsgedrag.

Ik werd mij toentertijd bewust dat als hij zich plotseling afsloot dat ik heel heftig met mezelf geconfronteerd werd, mijn eigen onmacht en pijn ervoer omdat iemand zomaar ineens voor mij niet meer "bereikbaar was."
Ik schreef dit toen toe aan het plotseling overlijden van een vroegere vriend van mij toen ik 24 was, maar ik vroeg mij gelijktijdig af, of ik het niet ook gevoeld zou hebben als ik die ervaring van het overlijden van mijn vriend niet had meegemaakt.

Ik heb ervaren dat het werkelijk contact met mezelf aangaan, in diep contact gaan is met mijn levensbron, een OER-plek waar wij als mens met elkaar samenzijn.
Een plek waar we nog al onze mogelijkheden (her)kennen.

Ik denk dat het contact wat ik op die manier met mezelf aanga, pas mogelijk maakt werkelijk diepgaand persoonlijk contact met de ander aan de gaan. Voor de ander is dat net zo denk ik. Ik kom mijn eigen onmacht- gevoelens tegen lijkt het, omdat ik ook de diepe behoefte voel de ander te "ervaren in contact".

Het is dan alsof ik in een soort OER-plek terecht kom, en in een OER-pijn, als een ander zich om voor mij onverklaarbare reden (maar soms ook verklaarbaar) "uit dat contact gaat."
Die ander voel ik als het ware het contact met zijn eigen OER-bron verbreken, en dat is de pijn die ik voel, lijkt het wel!

Tegelijkertijd kan ik me diep inleven in de ander ook als hij contact verbreekt, ondanks het uit contact gegaan zijn met zichzelf, omdat ik wèl met mezelf in contact blijf en ik heel bewust wil blijven voelen, óók als dat pijn of verlangen is, wat op dat moment daarmee niet weggenomen kan worden.

Ik probeer dan voor mezelf te doorgronden wat het voor me betekent, en dat kan ik alleen als ik mijn werkelijke diepe gevoelens in mijzelf toelaat.

Soms raak ik door diepgaande gesprekken, die ik met enkele van mijn vrienden en vriendinnen regelmatig heb, diep in mijn eigen gevoel en overkwam het me pas geleden nog dat ik een volgende ochtend wakker werd en heel dicht in contact was met mijn eigen pijn.

Ik ervoer dat ik "van deze pijn hield" (wat me tegelijkertijd verbaasde) en ik me tevens tegelijkertijd voor gek verklaarde omdat het zo'n pijn deed en ik tenslotte geen masochist ben!

Ik ging dieper in mijn gevoel en ervoer dat waar ik van hield, het gevoel van "open staan van mijn hart was", wat een geweldig gevoel is als je je daarvan bewust bent hoe dat voelt.

Tegelijkertijd ervoer ik dat het werkelijk "openhartig zijn van mij" een ander mogelijk zelfs wel eens in het "afsluiten" had gebracht, zoals ik zelf heb ervaren dat ik na een overlijden en gemis, me was gaan afsluiten om niet nogmaals een zelfde gemis aan te hoeven gaan.

Pas later heb ik beseft dat ik er beter mee af was, "iets zeer waardevols te hebben gehad te hebben en verloren", dan nooit (meer) gehad!

Dubbel dubbel ....

Komen we op die manier elkaar niet juist tegen ..... om werkelijk bij onszelf uit te mogen komen?
En via ons zelf de weg naar buiten weer in durven te slaan, maar dat pas weer kunnen als we open-hartigheid weer toelaten?

Kortom, ik ben me bewust geworden dat dat "zielepijn", zoals het aanvoelde, heel liefdevol is. Ik heb het durven omarmen!

Het maakte mij bewust dat 't het contact met mijn diepste bron is, contact wat ik graag aan wil blijven gaan, me bewust dat ik daar mijn eigen pijn en eventuele pijn van een ander diep kan invoelen.

En dat voelt ... ondanks alle verlangen naar diepgaand contact, als een ander zich afsluit .... toch goed en liefdevol.

Liefde laat vrij ... te mogen zijn zoals je bent, open-HART-ig of nog wat minder open-HART-ig.

"Aanblijven", zoals Glenda het beschrijft, liefdevol en open blijven, we zijn soms zo geneigd om onze diepste pijn te vermijden en te vertrekken.

Ik raad je aan het schrijven van Glenda te lezen.

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling 

maandag 3 september 2012

Komisch duet - Cat duet



Frappant hoe de zaal per direct anders reageert op beide zangers, hoe de persoonlijke energie van de zangers onmiddellijk opgepikt wordt.

"Voel"/zie hoe beide zangers er "anders in staan", allebei uitstekende zangers!

De één erg zijn best doend om goed te zingen, de ander veel meer persoonlijk, ontspannen grinnikend om wat er gebeurt.

Waar de ontspanning aanwezig is ontstaat onmiddellijk spontane interactie en blijkt de zaal er ook  onmiddellijk luchtig op te reageren.

Dit is wat energie met mensen doet!

Leuke interactie! En een leuk komisch duet!

Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

Je kunt je hart niet sluiten voor de dingen die je niet wil voelen.

Ik zie net nog een mooi citaat langskomen op Facebook:

"Je kunt je ogen sluiten voor de dingen die je niet wilt zien, maar je kunt je hart niet sluiten voor de dingen die je niet wilt voelen." ~ Johnny Depp

zaterdag 1 september 2012

Waarom doe je wat je doet?

..

Vaak komen tijdens de coaching gesprekken op gang waaròm mensen bepaalde dingen doen, òf soms juist niet doen!

Het gaat dus heel vaak over gedrag. Gedrag is een resultante van onderliggend denken, onderliggende overtuigingen. Je "moet" als het ware iets "gedacht" hebben (beter gezegd om iets geloofd te hebben, iets overtuiging gehad hebben, iets voor waar hebben aangenomen) om de dingen te doen die je doet. (of de dingen na te laten die je naliet). Ieder gedrag wordt gestuurd vanuit een ander daar "bovenliggend" niveau en ieder probleem kan alleen maar worden opgelost vanuit dat bovenliggend niveau. We dienen dus voor oplossing zicht en inzicht (bewustzijn) te krijgen op dat bovenliggende niveau. Naast "bewust" kan men ook "onbewust bekwaam" zijn!
Ik ken mensen die "van nature" prima aanvoelen en weten in te voelen hoe te handelen in hun gedrag, er zijn ook mensen die volkomen de plank lijken mis te slaan terwijl hun intentie beslist niet verkeerd is.
Bateson heeft de logische niveaus daarvan omschreven. Eric Schneider heeft er een pracht boek over geschreven: "Naar het hart van communicatie"

Ik zal het praktisch houden : Vaak blijkt dat we dingen doen, niet vanuit de wens precies dat te doen of na te laten (want nalaten is ook iets doen, "nalaten" namelijk!), maar heel vaak omdat we een lastige keuze willen vermijden en die benodigde keuzes niet uitvoeren. Gevolg is dat we een heleboel dingen doen (ons gedragen op een manier) die méér met het vermijden van die keus te maken hebben dan met de dingen die we werkelijk willen doen of nodig hebben.

Vaak hoor je wel eens als gedrag aan de orde komt in gesprek dat mensen zeggen,"O, maar dat heb ik me totaal niet gerealiseerd dat dat zo kan worden uitgelegd". Mensen beseffen dan niet dat je met ieder gedrag onbewust "een boodschap" meegeeft, en soms dus helemaal een andere boodschap dan je bedoeling was.

Stel dat je dingen nalaat te doen, dan krijgt een deel van je omgeving niet de bevestiging die voor hun ontplooiing van belang is. Je kan dan als het ware een boodschap meegeven dat dat deel van je omgeving je niet interesseert, mensen ervaren en benoemen dat dan ook als een tekort aan inlevingsvermogen. Dit is werkelijk fnuikend voor relaties die je wil opbouwen! Je kan als het ware wel één kant opkijken, maar effect is altijd volledig 360 graden, net als bij oversteken, blijf je bewust van alle kanten, want alles en iedereen staat toch echt met elkaar in verband in het leven.

Overdenk je leven eens: Zit je bijvoorbeeld waar je echt wil zitten, doe je wat je echt wil doen? Leef je je leven naar je eigen keuzes of heb je je door jezelf laten gijzelen? Leef je binnen zelfgecreëerde grenzen die maken dat je niet werkelijk vrij meer kunt handelen?

Het vergt bewustzijn en moed om werkelijk te leven naar wat we werkelijk nodig hebben.
Het ondermijnt ons namelijk ernstig als we leven in "vermijden wat we lastig vinden" in plaats van in "bereiken wat we werkelijk nodig hebben voor onze ontwikkeling".

Vaak dienen we een besluit te nemen, een move aan ons leven geven om werkelijk onszelf te kunnen geven wat werkelijk goed voor ons is, waardoor we de ontplooiing in kunnen gaan die vergelijkbaar is met het kunnen ontvouwen van de bloem die we werkelijk in potentie zijn.

Vaak komen we niet verder dan "de knop" en het gevoel van verlangen die bloem te kunnen zijn ....

Vaak leven wij vanuit angst om werkelijk te kiezen en werkelijk te manifesteren wat in diepste niveau goed voor ons zou zijn. Vaak blijven we op een lager/ander niveau "hangen", en doen onszelf daarmee  ernstig te kort en in ons hart "weten" we dat en "voelen" we dat ook, als we eerlijk tegenover ons zelf zijn.
Maar we bedotten onszelf ook vaak en gaan dan vaak met ons "verstand" dan invullen dat het "beter is zo!"

Hoeveel mensen blijven hangen in een baan waar ze “niet op hun plaats zijn”, of “niet (meer) op hun plaats zijn.”

Hetzelfde geldt voor relaties. Hoe lang blijven we in relaties hangen die ons allang niet meer bieden wat we nodig hebben, omdat ze ons in wezen beperken doordat ze ons niet (kunnen) laten ontplooien (vaak doordat ze zelf nog vanuit angst en onzekerheid leven),  alleen wijzelf kunnen dat werkelijk ten diepste ervaren.

Kunnen we werkelijk die relaties aan, die we nodig hebben?
Soms zie je mensen zich erg beperken doordat ze zich afsluiten vanuit beperkende gedachten.

Als kind heb ik altijd verbaasd gestaan dat op school sommige kinderen vonden dat ze maar één vriendinnetje mochten hebben, want dat éne "vriendinnetje" van hen was jaloers en stond geen andere vriendinnetjes toe. Ze lieten zich als het ware gijzelen, ze leefden het leven zoals dat ene "vriendinnetje" verwachtte en ze onthielden zich van enige andere relatie.
Ik heb de weldaad ervaren dat ik zowel één hele goede werkelijke vriendin had, en dat we beiden zonder probleem onze eigen verdere vriendenkring konden blijven uitbouwden. Ook zag ik het vaak gebeuren bij "verkeringen", er mocht als het ware maar alleen die ene verkering zijn als contact en velen lieten ineens hun bestaande vriendenkring los en bouwden ook niets meer op. Ik prijs me werkelijk gelukkig dat ik altijd vriendschappen heb gehad waarbij alle uitbouw mogelijk bleef. Trouw aan elkaar als persoon, wat zeer essentieel is en een basis voor iedere goede relatie (zeker heel erg van belang bij de "verkering" en seksuele relatie)  en tegelijkertijd naar elkaar weten en het vertrouwen weten te geven dat andere contacten nooit de bestaande relaties in de weg staan.
Ik heb wel begrepen dat dit volwassenheid vergde van beide kanten en een behoorlijk inzicht in wat relaties werkelijk zijn, nl. :"Ik gun jou wat je nodig hebt voor jezelf en het beiden trouw kunnen blijven aan zichzelf."

Uiteindelijk ligt de kern in het "trouw aan jezelf blijven."
Trouw aan je eigen principes! Dat is dus wezenlijk wat anders dan trouw aan verwachtingen of eisen of manipulatie van omgeving!

Het is een groot misverstand dat een relatie iets te maken zou hebben met de "capaciteit" van de ander.
Een relatie heeft te maken met "jouw gevoel voor een ander binnen jouw huidige omstandigheden en ontwikkeling"! Soms hebben relaties elkaar weten te geven wat er te geven was in een bepaald bewust-zijns niveau en transformeren en veranderen mensen en omstandigheden dusdanig dat er andere mensen nodig zijn om aan ontwikkeling op een volgend niveau tegemoet te komen.

Voortdurend ontwikkelen we ons en hebben we andere mensen en omstandigheden nodig om ons verder te kunnen ontwikkelen. Het ontwikkelen heeft altijd met onszelf te maken en het aangaan en toestaan aan onszelf, van onze diepere en diepste verlangens!

Kunnen we aan onszelf geven wat we werkelijk behoeven?
Dat is onze taak en persoonlijke ontwikkeling, letterlijk ont-wikkelen (en ook in volle liefde los kunnen laten) van die omstandigheden die ons niet meer bieden wat we nodig hebben. De liefde voor personen mag gewoon altijd blijven bestaan, het zijn slechts de omstandigheden die we vaak dienen los te laten!

Zo heb ik nog vriendschappen vanaf de kleuterschool, lagere school, middelbare school, HBO, werkomstandigheden, die op zielsniveau nog allemaal liefdevol aanwezig zijn. Niets en niemand stond elkaar daarbij in de weg. Op ieder moment in mijn leven kon ik met ieder verder. Gelukkig heb ik  me die vrijheid nooit laten ontnemen, door niemand niet.
Wat is wat je werkelijk nodig hebt in je werk, vriendschap of je relatie?
Laat je dat ook werkelijk toe, krijg je dat ook werkelijk?
Leef je je passie?

Ik heb wel relaties gehad waarbij ik veel investeerde en ik uiteindelijk als ik er op terug kijk, weinig of niets terug kreeg (niet dat je geeft met het doel terug te krijgen, echter evenwichtige uitwisseling is wel degelijk van belang om een relatie tot een gezonde relatie te kunnen laten ontwikkelen!)

Ik heb er echter nooit spijt van gehad dat ik veel investeerde, ook niet toen ik bij sommigen soms weinig bleek terug te krijgen. Ik was mezelf, ik was een gever en ik ben graag een gever dus ik heb mezelf nooit tekort gedaan daarmee. Hooguit heb ik me tijdelijk tekort gedaan door er erg laat achter te komen dat er geen evenwichtige uitwisseling bleek. Op het moment dat je je daarvan bewust wordt zal je de consequenties er van dienen aan te gaan voor jezelf, een moment van keuzes en communicatie!) En door de communicatie en de reacties over en weer in die relatie blijkt wel of relaties zich werkelijk gezond kunnen ontwikkelen! En dat vergt soms weer moeilijke keuzes.
 
Of ... neem je genoegen met heel veel minder en blijf je in oude "eigenlijk ontgroeide" situaties hangen en laat je je beperken door die oude of bestaande patronen?
Het is niet een ander die je beperkt, je kunt hooguit denken dat een ander je beperkt, je kan je hooguit laten gijzelen door je eigen idee/overtuiging dat je dingen niet zou kunnen of mogen. (dit is wat ik bedoel met :"je moet iets gedacht of geloofd hebben om te doen wat je doet)".

Als je gelooft dat "een ander" (je "vriendinnetje")  je niet meer je oude patroon garandeert, als je je eigen keuzes zou maken, dan realiseer je niet meer wat je voor jezelf nodig hebt.

Je kunt je bijvoorbeeld emotioneel laten gijzelen als je verwacht dat een ander "je zal laten vallen" als je niet doet wat je denkt dat er van je verwacht wordt, je beperkt dan in wezen jezelf door hierin mee te gaan en je blijft hangen in een ongezonde onvolwassen relatie! Bepaal dus zelf wat jouw keuze is en word je vooral bewust in hoeverre je je eigen passie, je hart, of je eigen "verstand" laat leiden. Werkelijke gezonde keuzes worden vanuit jet hart gemaakt en niet zoals we vaak leerden, vanuit het verstand!

Ik had net nog een boeiende discussie over "iemands dromen", je droom waarmaken dus.
Er kwam een prachtig citaat langs van Einstein: “Met veel realiteitszin bereik je niets....het zijn de dromers die de toekomst veilig stellen ( Einstein) “

Durf je nog je droom, je werkelijke passie, je diepste gevoel en verlangens werkelijk te leven, of zet je je “verstand” in plaats van je gevoel zo aan het werk waardoor je werkelijke droom, je passie nooit bewaarheid zal worden?

Laat je je als het ware "gijzelen" door de beperkingen die anderen zien en je opleggen, die je gaan vertellen dat iets "niet mogelijk is"; die het je vaak door hun houding ook erg onmogelijk maken? (althans je zal voor jezelf moeten gaan staan om toch je leven te leiden en dat is vaak onze angst, die keuze gaan we nogal eens uit de weg!)

Of ... durf je je werkelijke gevoel nog te voelen, je diepste gevoel van verlangens in je leven te voelen, je passie te voelen ... en... je passie te leven en toe te laten in je leven?

Neem je voor jezelf de tijd om te "dromen"? Er achter te komen voor jezelf wat je werkelijk wil, wat je in diepste verlangt en nodig hebt om voor jezelf te realiseren?
Werkelijk je passie te voelen, te voelen wat je diep van binnen werkelijk verlangt van het leven?

Soms vraagt dit een besluit, een actie, een stap die moeite kost, een stap die risicovol lijkt.

Door die risicofactor blijven we vaak hangen in onze comfort-zone, die eigenlijk meestal heel wat minder comfortabel aanvoelt dan het woord zou suggereren, alhoewel we met ons verstand onszelf graag overtuigen dat "blijven hangen in onze oude omstandigheden" veel verstandiger is.

Met je verstand ben je vaak meer in staat om alle "risico's" te verzinnen en te benoemen die ons juist afhouden van het realiseren van onze werkelijk droom.

Wat we risico's noemen zijn vaak de angsten voor onze eigen keuzes, de angst om werkelijk voor onszelf te durven gaan. De angst voor weerstand. De angst die we bedachten dat we wel eens niet zouden kunnen krijgen wat we nodig hebben.

Wat niet eens een risico is .... als we door door hebben dat "er niet voor te gaan" erin resulteert dat we het zéker niet krijgen !!! Onze passie volgen biedt dus altijd meer!

Het is net als bij al die vriendschappen die in werkelijkheid wel degelijk mogelijk bleken ...

Het hoeft helemaal niet of-of te zijn, omdat een vriendinnetje je opeist en ze daarmee slechts een "zogenaamd vriendinnetje" is en je gijzelt.  Het kan gezond én-én zijn, een echte vriendschap met meerdere werkelijk vriendschappen, en dat blijkt vrijheid!

Uiteindelijke is onze eigen houding van (nog) niet de benodigde actie te hebben ondernomen de énige reden waarom we er nog niet zijn komen !!!!!!!!!!!!!!!!!

Leven we in onze  “angstige veilige modus”, ik bedoel te zeggen, proberen we al onze opgeworpen risico's te vermijden, of durven we werkelijk voor onszelf te gaan?

Stel je voor dat je nog 35 jaar te leven hebt …. wil je die werkelijk blijven opvullen op de manier zoals je nu je leven leeft, waarbij je mogelijk zelfs je liefste wens of je werkelijk diepste behoefte en verlangen misschien opgeeft? Zou je andere acties moeten nemen om werkelijk bij je droom uit te komen?

Hoeveel geef je op door te leven zoals je doet?
Hoeveel heb je te winnen?

Mijmer eens en droom, voel eens intens wat het je zou doen als je werkelijk je droom zou leven! 

Ik wens je van harte dat je je droom, je passie, realiseert...!

Maak het plaatje van je einddoel voor jezelf eens helder, voel alvast een even hoe dat zou voelen,wat je dan werkelijk voelt, zie alvast een even wat je dan ziet, hoor alvast eens even wat je dan hoort, wat je tegen jezelf zegt wat anderen dan tegen je weten te zeggen, weet alvast eens even wat je dán weet, durf dat plaatje eens in te stappen en ervaar .....voel alvast de dankbaarheid die je dan voelt, ..... en zet dan je eerste stap!

Je hoeft nog niet de hele weg te kennen, die hoeft nog niet uitgestippeld te zijn, die ontplooit zich gaandeweg vanzelf als je je kompas op je passie richt, de weg die ontplooit zichzelf, sta er alvast voor open. Jij dient zelf de eerste stap te zetten, gewoon die eerste simpele stap .... en nadien gewoon weer telkens alleen die eerste simpele stap! Meer is niet nodig voor realisatie ....!

Moet toch te doen zijn  ....?

Heel veel succes ... ik bewandel dezelfde weg ...! Zou zo maar kunnen dat we elkaar zijn tegen komen.