Alles er altijd maar uit flappen, is dat altijd eerlijkheid?

Alles er altijd maar uit flappen, is dat altijd eerlijkheid?

Ik kwam er op, naar aanleiding van wat emails uit email-groepen die ik langs zag komen, ze kunnen me vaak inspireren! Dat zijn van die groepen waarin uitgewisseld en gediscussieerd wordt.

Soms doen bepaalde conclusies van mensen me aan andere dingen terug denken, zoals net.

Soms zie ik dat er een aantal termen aardig met elkaar verward worden.

Neem nou vrijheid van meningsuiting, vinden dat je alles altijd maar moet kunnen zeggen, beledigen, grofheid, zeggen wat je op je hart ligt, fantasie, dingen soms uit respect niet zeggen, soms dingen uit vriendschap en respect juist wel zeggen, de mening van een ander respecteren, soms dingen verzwijgen, dingen niet bespreken, moet je iedereen overal antwoord op geven?

Moet je iedereen altijd alles zeggen? Iemand "de waarheid" zeggen ...? Je mening zeggen ...

Wat is waarheid, wat is het? Is wat ik waar vind altijd de waarheid?

Ben ik bereid de mening van een ander te vragen en die naast de mijne te leggen zonder de behoefte te hebben één van de twee tot waarheid te bombarderen?

Ik zei het gewoon eerlijk waar het op stond, hoor ik dan wel eens zeggen...

Tja ... wat is waarheid en was is eerlijk!

Ik ga hier binnenkort verder over schrijven, ik ga eerst een snorren in oude teksten van me wat ik al geschreven heb. (waar ik oude teksten vind zal ik het betreffende woord koppelen aan mijn oudere teksten)

Laat ik zeggen dat ieder zijn eigen waarheid ervaart, afhankelijk van zijn manier van kijken tegen de wereld, tegelijkertijd zijn er principes.

Ik heb ooit in een ander forum eens een bestand daarover geschreven zal dat weer ons opzoeken.

Ik heb voor mezelf een uittreksel gemaakt uit het boek "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" van Stephen R. Covey, geweldig inzichtelijk.

Telkens weer als ik het ter hand neem sta ik verbaasd, verbaasd over wat het verschil kan uitmaken tussen principes en andere uitgangspunten die als "centrum" kunnen worden genomen!

Hoe het één je in je kracht en het ander je er juist uit haalt!

Het zijn allemaal thema's waar ik in mijn werk mee bezig ben.

Ik zal eens gaan zoeken …

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling 

Openheid

Oprechte openheid en vriendschappen.

Vriendschappen zijn geweldig bijzondere en vooral energie gevende ervaringen.
Het zo maar met elkaar kunnen delen wat er in je rondwaart aan gevoelens, vragen en ervaringen, het gewoon kunnen delen van dat alles op voet van gelijkwaardigheid en merken dat de ander en jezelf in staat zijn met elkaar mee te voelen, mee te denken, zonder oordeel, met open vragen vanuit oprechte wederzijdse belangstelling.

Vragen hoe het is, simpelweg belangstelling voor de processen waarin je beiden zit, de vraagtekens die je je zelf vaak stelt gewoon eens tegen een ander licht mogen laten schijnen.

Afgelopen zaterdag een bijzondere dag gehad, waarin ik veel oude bekenden maar ook veel lieve nieuwe gezichten mocht zien, en waar ik kon onderdompelen in het gevoel volledig mezelf te mogen zijn. Heerlijk dat mensen in staat zijn zich oprecht en kwetsbaar op te stellen, oprecht geïnteresseerd in elkaar zijn en luisterend zijn, en ook oprecht mededeelzaam over hun eigen gevoelens vragen en verlangens.

Bijzondere ontmoetingen, met een bijzondere groep mensen die ik inmiddels mijn vrienden kan noemen.
Wat een rijk en kostbaar bezit!

© Yvonne Mooijman

Vriendschap - Liefde en Relaties - 4

Ik schreef eerder over pleasen van meerdere mensen tegelijk.

Vaak gaat het bij pleasen om het pleasen van 1 persoon.
Je gaat als het ware een tactiek aan, om de ander gunstig te stemmen.
Je gaat doen wat de ander van je verwacht, of waarvan jij verwacht dat de ander dat aan zal kunnen.
Niets mis met je intentie om de ander een plezier te willen doen of het hem of haar gemakkelijker te maken, maar dat is alleen handig als dit ook in het werkelijk belang van die ander is, en mogelijk blijft de ander juist "op zijn plaats", en "ontwikkelt hij zich niet", simpelweg omdat er niets nieuws aangeboden wordt.

Ik zal je een voorbeeld stellen.

Lange tijd vond ik het erg moeilijk om mijn werkelijk gevoel te uiten, vond ik het moeilijk om een ander te vertellen wat ik vond of voelde, hield ik veel gevoelens voor mezelf. Langzaam aan raakte ik in een ontwikkelingsproces waarbij ik de moed bijeen kon rapen om geleidelijk mijn gevoelens meer te delen. (Niet dat ieder daar altijd al mee uit de weg kon, want juist in je eigen ontwikkelprocessen krijg je vaak de reacties die je nodig hebt om dat stuk sterker voor je te maken, maar die je ook weer terug bij "af" kunnen brengen). Als mensen zich meer bewust zouden zijn hoe moeilijk soms sommige processen zijn, zouden zij beslist milder kunnen reageren, maar het leven dient zich aan zoals het zich aandient en mensen kunnen soms behoorlijk oordelend reageren als wat hen overkomt juist voor hen hun eigen ontwikkelproces raakt.

Geleidelijk aan was ik meer in staat mijn gevoelens te delen, wat hele mooie momenten kon opleveren. Tegelijkertijd kwam ik kritiek tegen, alsof het "niet zou mogen."
Je komt dan weer terug bij jezelf, je eigen ontwikkelingsproces, waarin je juist wil ontwikkelen om open en vrij te mogen delen, wat gedeeld mag worden.

Krijg je kritiek, wees dan weer clement voor diegene die de kritiek leverde (al of niet hardop, soms gaan mensen "uit" de communicatie en dat is erg ongemakkelijk, althans, "ik" vind dat erg ongemakkelijk, omdat ik dan geen kans krijg om werkelijk zicht te krijgen op hoe dingen voor de ander overkomen. Niet dat ik de ander wil "pleasen" maar omdat communicatie zo belangrijk is en je vanuit communicatie zo veel kunt ophelderen en juist van beoordeling kan ontdoen.

Voor mij betekent het vaak dat als ik erg "openhartig kan zijn", dit eigenlijk een groot compliment betekent voor degene tegen wie ik openhartig ben, omdat mij het idee is gegeven dat het "vertrouwd is om me te mogen uiten."

Pleasen ...... soms zouden we onszelf wat meer moeten kunnen pleasen en werkelijk doen wat we voelen dat we moeten doen, we ontwikkelen dan bij onszelf wat we willen ontwikkelen en ontwikkelen tevens bij de ander wat bij de ander ontwikkeld kan worden.

Hoe groot is de angst om afgewezen te worden ..... waar we eindelijk zo ver waren onszelf niet meer af te wijzen.
Als we met zijn allen toch eens milder zouden kunnen zijn, meer begrip te kunnen tonen voor wat we niet onmiddellijk begrijpen van de ander.

Communicatie ..... durven we het werkelijk aan?

Vervolg 5.

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -3

Pleasen ...

Waarom is "pleasen" zo fnuikend voor onszelf, en raken we er al onze energie in kwijt?

Pleasen is als het ware je willen "aanpassen aan de verwachtingen van anderen".

Aanpassen is in principe "inleveren van jezelf", en als je je zelf inlevert, neemt je systeem je dat NOOIT in dank af en dat merk je duidelijk in energieverlies bij jezelf!
Je zelfbeeld zal verminderen als je je blijft schikken aan de verwachtingen van anderen.

Er is niets mis met het feit dat anderen iets van je verwachten, maar besef dat het juist JOUW leerproces is om al wat een ander van je verwacht een onderdeel is van JOUW proces waarbij je door contact met JEZELF te maken dàt kan doen wat goed voor jou is, waardoor je in balans kan komen met vooral jezelf!

Stel, je bent kind van gescheiden ouders en je tracht beiden te pleasen terwijl er tussen hen onderlinge problemen zijn.
Je komt dan in de knoei met jezelf als je wil pleasen, simpelweg vanwege het feit dat je nooit beiden tegelijk tevreden kan stellen.

In de praktijk stel ik vaak het voorbeeld:
Stel dat je moet kiezen tussen A of B. 50% van de mensen zal statistisch willen dat je A kiest, de andere 50% zou willen dat je B kiest.
Als je nou beseft dat je die 100% toch nooit op één rij zal krijgen, stop dan met pleasen en maak gewoon JOUW keuze!

Dat is de bedoeling van het leven, dat je JOUW leven leeft en niet het leven van anderen, of het nou je ouders zijn of wie dan ook!

Bij een scheiding bijvoorbeeld is het van belang dat je van beide ouders mag houden, en heeft iemand daar problemen mee, dan is dat het probleem van die ander. Dat is dan juist het "ontwikkelingsproces van die ander!"

Besef dat ieder van ons zijn eigen "ontwikkelingsproces " doormaakt, een proces om persoonlijk weer sterker te worden, je eigen persoonlijke kracht te ontwikkelen.

Wordt vervolgd ... deel 4.

Yvonne Mooijman

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -2

“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?

Eén van de belangrijkste dingen die ter sprake komen in de coaching, is het feit dat we allemaal ons "eigen proces" doormaken, ons eigen persoonlijk ontwikkelingsproces, waarin we ieder voor zich die dingen tegen komen die het ons mogelijk maken om krachtiger te worden.
Meer onszelf te worden, en dan bedoel ik "onszelf" in de meest liefdevolle / volmaakte vorm.

We hebben te ontwikkelen dat we echt leren doen wat nodig is vanuit onze belangrijkste prioriteit, en onze belangrijkste prioriteit is de verantwoording te nemen voor ons eigen systeem.

Niemand anders is verantwoordelijk voor ons systeem, en wij zijn niet eindverantwoordelijk voor het systeem van de ander en pas vanuit overvloed kunnen we anderen helpen ook krachtiger te worden.

Als we de verantwoording voor ons eigen systeem op ons nemen, dan blijken we in overvloed te komen, en vanuit die overvloed kunnen we weer volop geven en anderen behulpzaam zijn ook hun eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen.

Als we in balans zijn, zijn we overvloed en vanuit die balans kunnen we volop rekening houden met ieder om ons heen. Vanuit die balans zijn we in staat om alle belangen van onze omgeving mede in ogenschouw te nemen, maar uiteindelijk is onze eindverantwoordelijkheid onze eigen balans.

Dit kan betekenen dat we op sommige momenten “ja' en op sommige momenten “nee” dienen te zeggen tegen onze omgeving.
Het is niet de bedoeling dat we ondergeschikt zijn aan alle verwachtingen die ieder om ons heen van ons heeft.
Het is soms een hele kunst om “nee te zeggen”, en ons niet te schikken naar de verwachtingen van mensen om ons heen.

Persoonlijk ontwikkelen betekent in deze ècht kunnen gaan staan voor jezelf, niet uit egoïsme, nee geenszins, juist uit persoonlijke verantwoordelijkheid voor jezelf, en herken maar eens dat echt doen wat juist is voor jouw ontwikkeling vaak helemaal niet zo gemakkelijk is.

Als we echter beseffen, wat onze eigen taak ik ons leven is, dan kunnen we deze taak ook beter volbrengen

Deze processen herkennen, is allereerst van belang, zodat we weten wat werkelijk prioriteit heeft in onze keuzes.
“Pleasen”, ofwel dingen doen om anderen te “plezieren”, kan erg nadelig zijn voor onze eigen ontwikkeling.
Persoonlijk ontwikkelen betekent dat we bij onszelf (ons gevoel) “te rade dienen te gaan” of dingen onszelf werkelijk krachtiger maken. We kunnen anderen pas echt “van dienst zijn' als we eerst onszelf in balans krijgen, want zijn we niet in balans, dan hebben we niets te bieden, zijn we wel in balans, dan zijn we overvloed en kunnen we geven en anderen ook helpen krachtiger te worden.

Wordt vervolgd.... deel 3

© Yvonne Mooijman

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -1

Vriendschap – liefde – relaties

In de loop van de jaren heb ik leuke en vaak diepgaande gesprekken gehad over wat vriendschap, liefde en relaties voor iemand kan inhouden.

Vaak interessant om te ontdekken wat mensen zo al niet kunnen invullen en soms frappant wat mensen daar soms aan verwachtingen over hebben.

Een aantal jaren geleden had ik een kort gesprek met iemand over vriendschap, helaas hebben we het niet helemaal uit kunnen diepen, maar een paar elementen kwamen wel aan bod..

Er werd toen even kort door de bocht ingevuld dat “vriendschap” zou betekenen dat de ander “alles wat gevraagd wordt” voor je zou doen.

Nou, die ging me wel erg kort door de bocht, dat zou in de praktijk betekenen dat je je volledig zou dienen weg te cijferen en dat je eigen mening niet meer van toepassing zou zijn.

Het is een thema dat voor veel mensen speelt (als ik zie hoe vaak dit thema ook in coaching en counseling aan de orde blijkt te komen).
Liefde, vriendschap en relaties zijn thema's waar eigenlijk niemand “omheen komt” en die voor velen toch een bepaalde lading met zich mee draagt als er door verwachtingen scheve verhoudingen ontstaan.

Vrijwel alle mensen hebben in wat voor een vorm dan ook behoefte aan liefde, vriendschap en relaties. Tegelijkertijd blijken ze vaak “enorm tegen zichzelf aanlopen”, namelijk tegen hun eigen verwachtingen die zij dan aan die liefde, vriendschap en relaties denken te hebben moeten koppelen.

Ik ben heel openhartig in die gesprekken en ik kan soms met verbazing reageren op wat een ander verwacht van zijn omgeving. Ik deel dan vaak mijn gevoelens en vertel dan dat dingen soms helemaal niet verwacht worden, terwijl de ander enorm aan het knokken kan zijn met zichzelf vanwege verwachtingen die hij of zij zelf toeschreef terwijl ze helemaal niet van toepassing bleken te zijn.

Een mooi voorbeeld was het behoorlijk diepgaande gesprek wat ik een keer had met iemand die al jaren de neiging had om zich af te sluiten en dit ook nog behoorlijk nodig had voor zichzelf.
Vanuit zijn angst om zich onvoldoende te kunnen blijven afsluiten, ging hij relaties slechts zeer oppervlakkig aan, “want”, zo zei hij, “mensen verwachten van alles van me waar ik niet aan tegemoet kan komen.” Zijn boosheid kon groot zijn naar al die verwachtingen die alle mensen in zijn ogen wel niet aan hem toeschreven. (Uiteindelijk bleek hij zelf degene die aan al die anderen toeschreef dat ze verwachtingen hadden richting hem, terwijl die verwachtingen meestal niet eens aanwezig waren, de uitzonderingen daargelaten natuurlijk)

Toen ik ging doorvragen was hij zelf degene die erg veel dingen in bleek te vullen aan verwachtingen die anderen “mogelijk zouden hebben.”

Tot mijn verbazing bleken de voorbeelden die hij noemde in ieder geval zeker niet van toepassing op mij, al wat hij verwachtte dat ik zou kunnen verwachten van hem, was volstrekt niet in overeenstemming met mijn verwachting en ik vertelde hem dat.

Even door vragend, zei ik hem “stel dat ik nu een verwachting zou hebben gehad waaraan jij niet zou willen of kunnen voldoen, dan kan je toch gewoon zeggen dat dat niet is wat je wil?'
Ik vertelde hem dat ik zelf ook had moeten leren “grenzen stellen” en “leren nee zeggen.”

Heel verbaasd vertelde hij dat hij er altijd van uit was gegaan dat hij aan alle wensen tegemoet zou moeten komen als hij vrienden zou zijn (dat was de reden waarom hij ook ooit had besloten “geen vrienden te worden met mensen.”
Grappig genoeg beschouwde hij mij wel als een vriendin, terwijl ik degene was die hem ronduit zei dat ik zou weigeren te doen wat hij allemaal van mij zou vragen en verwachten, omdat ik wel zelf bepaal wat ik doe en dat niet een “vriend” dat voor mij zou moeten gaan uitmaken. Ik zou dan namelijk meer een sloofje zijn en beslist geen vriend in mijn ogen. Grappig zoals echt goede gesprekken zich kunnen ontwikkelen!
Het mooie was dat juist “openheid”, iets wat hij “altijd af had gehouden” de basis was voor dit gesprek en dat dit de gelegenheid aan hem gaf om zijn zienswijze (die voor hem voordien niet bleek te werken) te herzien.

De openheid had er kunnen komen zei hij omdat ik ok was met zoals hij was, ik had hem niet afgewezen om wie hij was en om wat hij deed of niet deed.

Het “ er gewoon mogen zijn zoals hij was”, en ook “nee mogen zeggen” en aangeven hoe iets voor hem voelde (zonder de ander daarmee af te wijzen) bleek een heel nieuwe zienswijze voor hem.

“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?

Ik zal hier binnenkort verder over schrijven … deel 2

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling