..
Ooit ga je dood ... schreef iemand, het zette me zoals gewoonlijk aan het mijmeren en filosoferen ...
Als ik nu dood zou gaan ... ik zou geen spijt hebben ... ik heb gegeven wat ik te geven had, ik heb het nodige gekregen en ben bereid nog alles in het leven te geven en te ontvangen wat het me te geven en nog te bieden heeft ... en daar trek ik met genoegen nog een jaar op 20 tot 30 voor uit (daar kom ik later op terug!), voor minder ga ik niet!
Schrijven over doodgaan ... niet dat ik vind dat mijn tijd al gekomen is .... als dàt zo zou zijn, dan had ik, een maand geleden, al trampoline springend met een sierlijke zwaai mijn nek gebroken kunnen hebben inclusief al mijn botten gebroken, ik zou er bont en blauw uit hebben kunnen zien .. dat had wel een aparte dood geweest, minstens uniek met mijn leeftijd!
Dat ging niet door dus .... geen blauwe plek zelfs, al mijn botten nog heel (was gelijk een goede test, mijn nek niet gebroken, stijf als een plank, dat wel ...(maar zeker niet tussen de planken zogezegd!) kortom het leven liet weer even zien dat ik “spring”-levend ben en kon blijven en redelijk wat hebben kan ... Ik ga dus gewoon verder waar ik gebleven was ...!
Stel nou dat ... ik toch ... of, hèt toch, “mijn tijd zou zijn geweest” ...?
Dan had iedereen minstens gegrinnikt over de manier waarop ... “al trampoline springend middenin een schaterlach het leven uit gesprongen ...”, (tja, halverwege de sprong zei iemand iets leuks en toen dook ik letterlijk in een deuk van die trampoline af!) het zal toch op je grafsteen staan ...
Dat zou wel minstens een zaal vol glimlachende mensen opgeleverd hebben ...
Kijk dat is nou wat ik wil ... dat als ik er niet meer ben, ik een zaal vol glimlachend grinnikende mensen bijeen heb, die met plezier op mij terug kijken.
Als er dan toch een begrafenis volgt ... dan graag een met koffie, thee en warm appelgebak met vanillesaus en een ijs bolletje, en daarna voor ieder die er van houdt een glaasje port (een glas wijn voor de wijnliefhebber) en bonbons ... waarbij ieder mag proosten om mijn bestaan ... want weet wèl ... ik zal nooit weg zijn ...! Ik leef in mijn nageslacht en de harten voort ... en op Google kunnen ze me niet eens meer wissen, al wist ik niet eens dat men daar alles bijhield wat ik schreef ...tegen de tijd dat ik daar achter kwam was er toch geen helpen meer aan, een goed excuus om maar op dezelfde voet door te gaan ....!
O ja, graag volop bloemen op mijn begrafenis, liefst allemaal witte (ik twijfel nog, rood met wit en geel paars en oranje lijkt me ook heel mooi!), vooral heel veel rozen, rode rozen dan en witte en gele en dan graag van die lekker geurende ..., lelietjes van dalen zijn ook prachtig, daar heb ik ook wat mee!
In mei had je vroeger ook van die geurende prachtige witte bloemen, maar ik kan niet garanderen dat ik in mei ga! Ik heb ooit wel mijn zoon voorgesteld om in ieder geval met een beetje behoorlijke temperatuur te gaan, ooit stonden we toch eens "in een vreselijke kou" op een begrafenis in februari, waarop ik hem spontaan beloofde voor beter weer te "zorgen", ik wil tenslotte niemand in de kou laten staan op mijn begrafenis, maar ach .. op sommige dingen heb je niet direct invloed.
Kou was het énige waar ik niet tegen kon. (Nou ja... bijna het enige dan!).
Bij de bevalling van de oudste deed ik de ziekenbroeders van de ambulancewagen versteld staan door ze "gerust te stellen" (Ze vielen namelijk in voor de "vaste ploeg" die op een jaarlijks uitje was.) Ze zaten zoals de meeste ambulance broeders niet te wachten op een bevalling. Zo zeiden ze zelfs bij binnenkomst letterlijk tegen elkaar ... "oei oei een bevalling we hebben veel liever een hartaanval....." tja ....... die bezorgde ik hen ook zo wat met mijn opmerking door te zeggen dat een bevalling voor mij geen probleem was maar dat ze vooral moesten zorgen dat ik "geen koude voeten kreeg", omdat ik alleen met koude voeten "niet te pruimen ben".
Tja.... kou .... !
Het enige wat ik met mijn begrafenis wens is, dat er niemand in de zaal zit die zich voor zijn kop kan slaan omdat hij of zij ooit nog iets leuks met me van plan was ... van plan om me nog te bellen, of op te zoeken, met me uit te gaan, nog iets tegen me had willen zeggen, nog iets voor me had willen doen, waardering had willen uitspreken, excuses had willen maken maar het nooit aandurfde, me een knuffel had willen geven, het hof willen maken en het had nagelaten, me een liefdesverklaring had willen doen, me nog een keer had willen opzoeken of spreken, met me had willen wandelen en het had nagelaten, me dingen had toegezegd die er niet van waren gekomen, kortom ... ik hoop dat ieder alles richting mij heeft gedaan wat in oorsprong de bedoeling was geweest.
Ik voelde hem al weer aankomen toen ik net schreef dat ik nog voor zo'n 20 tot 30 jaar ging, vandaar dat ik meteen zei dat ik er nog op terug zou komen!
Enerzijds barst ik namelijk van het engelen geduld, anderzijds wil ik zo graag dat mensen met me leven alsof met mijn laatste dag is en ze niet nog alle tijd hebben om de dingen maar uit te stellen en vooruit te blijven schuiven. Ik was 18 en 24 jaar oud en had twee ervaringen die me deden beseffen dat het leven NU geschiedt en in een split second letterlijk kan zijn afgelopen!
Ik zie om me heen gebeuren dat mensen leven alsof ze de zekerheid hebben levenslang met elkaar door te kunnen, niets is zeker in het leven ... behalve doodgaan!
Dus lieve mensen, leef vandaag, geniet vandaag en heb lief vandaag en stel niets uit (en zeker mij niet meer)!
Dat vooruit schuiven wat ik net beschreef, wat mensen vaak doen, dat roep ik wel eens verkeerd op ... ik ben het me bewust,....... weet je ... mensen denken wel eens dat ze dingen nog wel even kunnen uitstellen, omdat "alles voor mij goed is", zo ook uitstellen (denken ze) ... want "ze heeft toch een engelen geduld". Mensen denken daardoor wel eens vlot "dat ze alles wel kunnen maken" omdat ik normaal gesproken "niet lastig ben".
Een levensgrote vergissing is dat ... ik DOE namelijk niet lastig ...en dat is typisch heel wat anders voor mij! Ik "heb" het best wel eens ergens héél erg lastig mee! Zéker als ik mensen graag om me heen zie omdat ze me lief zijn en "ze" wel eens "te druk zijn" met voortdurend allerlei andere dingen, belangrijke besluiten niet nemen, of zich afsluiten!
Ik denk dan zelfs wel eens letterlijk .... ik mag toch hopen dat je je later niet je haren uit je kop trekt vanwege de dingen die je argeloos naliet doordat je ze vooruit schoof ........
Leuk zou ik het vinden als ook alle mensen die “wat moeite” met mij hadden, zouden verschijnen.
De "zeker-weters" die besloten hadden dat het leven hen niet goedgezind was, de chronisch ontevredenen, de gefrustreerden en hen die zo boos op het leven konden zijn. Ik daagde hen uit in mijn werk, liefdevol en vasthoudend.
Een "etter" kon ik dan zijn, door hen in de onmogelijke positie te brengen om mij te overtuigen van hun gelijk..... een moeilijke en volstrekt onmogelijke taak voor hen .... en ik.... met een gave van oeverloos geduld. Onmogelijk moet ik voor velen geweest zijn, maar de enkelingen die ik aan het "wankelen" heb gebracht in hun eigen ondermijnende overtuiging, die maakten het ruimschoots goed voor mij.
De rest ..... wens ik alle liefde van de wereld toe .....
Ook de “eikeltjes” waarin ik bereid was “het toekomstige en al in aanleg aanwezige eikenbos” te blijven zien, met wie ik in gesprek ging en bleef ... lastig als ik voor hen kon zijn, maar altijd vanuit liefde ... dat zeker te weten ... om het beste in hen naar boven te kunnen brengen ..... vooral door zichzelf!
De mensjes die het lastig vonden “in contact te gaan” ... mensen die de neiging hadden zich “af te sluiten” vooral mensen die diep van binnen heel boos op “het leven” waren, ze boeiden me. Hen helpen in te zien dat die boosheid geen zin had, hen zelf voornamelijk ondermijnde, ze de werkelijke zin in het leven weer te leren ontdekken, dat boeide me ... mensen weer in nieuwe mogelijkheden leren denken in plaats van steeds oude pijn blijven vermijden, waardoor we in plaats van overleven, weer gaan leven.
Oude pijn is als een paarse olifant, je wil hem niet paars maar als je er aan denkt blijft hij paars!
Dat alles was een stuk passie van me ...
“Lastig” kon ik daardoor voor enkelen zijn, omdat ik was wie ik was en me niet wenste aan te passen aan hun “verwachtingen”, ik bleef bij voorkeur wie ik was ... omdat ik vastberaden kon zijn, vastberaden om de diepste intentie van die persoon te leren kennen en gewoon belangstellend te zijn naar die diepste kern, en dat is hinderlijk voor hen die zich terug wilden trekken en soms al een stevig muurtje hadden gebouwd. Tja.... die torentjes waarin mensen zich verschansten, ze boeiden me.
Die muurtjes die alleen in Liefde konden "oplossen" ... ik "wist" het ....!
Een vriend zijn voor hen die dachten geen “vrienden te kunnen zijn”, lastig was ik dan, omdat ik mij niet liet ontnemen om “vriend te zijn” en er te "willen zijn voor een ander". Een werkelijke vriend, dat ben je in essentie of dat ben je niet, dat is voor mij niet afhankelijk of de ander dat “aan kan” en bovendien wist ik..... mensen konden veel meer aan dan in eerste instantie door henzelf werd aangenomen, en bovendien, ik gunde een ieder zijn comfort, en was tegelijkertijd bereid om die comfort-zone stevig op te rekken, zoals ik ook regelmatig iemand zijn "hersenpan" hielp op te rekken door zomaar te zeggen wat ik dacht, vond en voelde .... en tja.... dat is lastig ....
Soms doorbrak ik zo’n muur ... adembenemend was dat voor me ... en alle moeite waard!
Dat is mijn passie ... (zo, gelijk maar even die “grafrede” met mijn passie gekoppeld, twee vliegen in één klap, zoals ik soms zeven levens tegelijk leek te leven ...)
Hoe zagen mensen mij ... ?
Velen zagen de buitenkant, soms ernstig, weloverwogen, diepzinnig, over het algemeen goedgemutst, lol in het leven, humor was belangrijk en een belangrijke energie gever, humor, een goed relativeringsvermogen, in barre tijden heeft dat me er doorheen gesleept.
Barre tijden, ik heb ze gekend zoals ieder ander.
Sommige mensen zeggen wel eens dat je aan het begin van je leven je ouders, familie en alle omstandigheden die je dit leven tegenkomt op onbewust niveau zelf hebt gekozen....
Nou, ik kan je vertellen ..... ik heb mezelf een dik compliment gegeven voor de enorme fantasie die ik toen moet hebben gehad,... en heb regelmatig gedacht .... als ik dit ooit allemaal van te voren bedacht heb .... jeetje.... dan moet ik een uitmuntend creatief voorstellingsvermogen hebben gehad...... Ik kwam regelmatig dermate gekke belachelijke dingen tegen die mijn voorstellingsvermogen ver te boven gingen ....die ik voor mijn gevoel nooit zelf zou hebben kunnen verzinnen, het kwam zelfs niet in me op dat sommige dingen konden gebeuren, .... maar goed, mogelijk had ik dan toen toch meer "in mijn mars" dan ik nu voor mezelf voor mogelijk hou.
Ik wist niet dat ik zó creatief kon zijn, ik heb jarenlang de ene "verrassing" na de andere gehad!
Velen zagen en herkenden ook mijn binnenkant, diepgang, authentiek, bereid om tot het gaatje te gaan om het beste in mensen naar boven te halen .., een groot rechtvaardigheidsgevoel, houden van mensen, waarbij mijn zoon en mijn dochter en hun partners het diepste en warmste plekje in mijn hart hebben ....
Ik was het "duikelaartje" dat altijd "als van nature" weer overeind kwam.
Menigeen heeft de weg en moeite die dat kostte niet herkend.
Velen ook wel, zij die de moeite namen me ècht te leren kennen. Mijn echte vrienden, die de tijd en de aandacht wisten te geven die dat behoefde om mensen echt te leren kennen.
Misverstanden riep het ook op, als mensen dachten dat ik “dus” geen hulp of ondersteuning nodig had, (een groot misverstand!) die komt zelf weer overeind ... dacht menigeen!
Dat voelde wel eens heel lastig, want ook ik had jou even hard nodig ......!
Dat duikelaartje ...ik hoop dat iemand dat duikelaartje voor me meeneemt naar mijn begrafenis, voordien mag ook (lijkt me nog leuker zelfs!) ... het duikelaartje waar ik als kind mee speelde, een ronde onderkant met gewicht en knalgeel en rood en blauw.
Je kon hem een dauw geven en al snel was hij weer terug in evenwicht.
Begrip....., begrip te over gehad....., letterlijk te over, een enkele keer nekte het me, als ik de soms onbegrijpelijke en belachelijke beweegredenen van een ander trachtte te begrijpen, waar ik soms geen herkenning vond in mezelf.
Dan was het leven en de ander soms onbegrijpelijk, dan kon ik het niet invoelen, hooguit er van uitgaan dat sommige dingen alleen maar vanuit een hele diepe existentiële angst kunnen ontstaan. Daar vandaan kon ik dan begrip hebben, maar tegelijkertijd was het soms het moment waarop ik mezelf ernstig tekort deed ... omdat ik me meer inleefde en tijd stak in het "willen begrijpen" van wat soms onbegrijpelijk blijft ..... ten koste van het begrip en gevoel voor wat een situatie voor mezelf betekende .....
Zeldzame momenten waren dat...... hele heftige momenten waren dat, maar toch ...!
Waar ben ik zelf trots op?
Gewoon op mezelf ... om wie ik was, om wat ik deed, om wat ik niet deed ...
Om mijn uithoudingsvermogen, mijn geduld, positieve instelling, mijn inlevingsvermogen .....
Soms leken mensen te “weten” hoe ik in elkaar zat.
Frappant om soms na jaren te horen dat ik "er niet om zou hebben gegeven om uit eten te gaan"....., terwijl ik daar zó intens van kon genieten, maar ja ... als je niet zeurt op momenten dat het er "even niet inzit", wordt "je plaatje" soms knap verkeerd voor je ingekleurd.
Maar ook daar zit ik niet mee. Kon (overigens met oprechte verbazing) de humor er wel van inzien achteraf, na alle pannenkoeken met de kinderen..... onbetaalbare momenten!
Ik hield me nooit bezig met “mezelf profileren”. Het interesseerde me eerlijk gezegd niet zo veel hoe ik “over kwam”. Ik vond het prima zoals ik was, omdat ik voor mezelf kon verantwoorden wat ik deed en niet deed.
Het hoefde voor mij niet altijd binnen “sociaal wenselijke kaders” te passen, ik leefde mijn eigen kaders die ik bij beste weten heb gebouwd, ik hield me niet meer bezig met “verwachtingen”, ik heb dat te lang gedaan …. Dat ligt nu achter mij ... een enkele "vergissing" daargelaten.
Eigen-”wijs” ... doch vriendelijk ... ze was er voor je, je kon op haar rekenen ...
En nou ik dan toch zo ongeveer mijn eigen grafrede geschreven hebben, hoop ik dat ieder me “bij leven” alle goeds over mezelf zullen vertellen ... lijkt me wel zo leuk, om vóóraf, nú dus, te horen wat ik betekend heb voor hen ... of beter gezegd, zeg me simpelweg wat ik werkelijk voor je beteken .... dat maakt het leven leuk ...!
Als kind fantaseerde ik wel eens om op mijn eigen begrafenis “van bovenaf” mee te kijken in de hoop om een echt te weten wat er “in al die hoofden omging”.
Dus doe me een lol ... doe de leuke dingen “bij leven met me” ... NU dus ...... daar hou ik van ... en hou je vooral niet in als het om leuke dingen gaat!
Ga niet voor me denken, dat kan ik zelf, wees vooral de beste uitgave van jezelf en leef dat in relatie met mij!
Zorg dat je op mijn begrafenis kan denken ...” ik heb durven geven wat ik te geven had, ik heb gezegd wat ik te zeggen had, ik heb gedaan wat me te doen stond.
Ik wil dat je op mijn begrafenis denkt ..... ik heb mede dank zij jou het liefdevolste en krachtigste in mezelf geleefd en niet het makkelijkste/zwakste in mezelf, (dat risico loop je namelijk ook ten volle, want weet je nog ... ik deed en DOE niet moeilijk, ik jammerde niet, ik gaf en geef je de volledige vrijheid jezelf in je beste vorm (al of niet) aan te gaan.
Ik wil dat je op mijn begrafenis denkt: "Ik heb het beste in mijzelf naar boven gehaald ..." (en dat lukt alleen als je JEZELF (en de liefde in jezelf) AANGAAT en ... besef ..... die kans heb ik je al ten volle gegeven ....!!)
Ik hoop ... dat het enige dat overblijft om nog te zeggen op mijn begrafenis is ... PROOST ... ik ging voor je .... ik heb van je gehouden en ik heb van je genoten!
En voor allen die van mij hielden en houden en van wie ik hield en hou ... mijn dank is groot en die zal in leven blijven ...!
Met liefde ...
... en voorlopig ga ik nu met genoegen die volgende 30 jaren volmaken!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in: weblog persoonlijke ontwikkeling
