Sue Johnson over emotionele verbinding.

Ik heb pas geleden op deze blog een artikeltje over haar boek geschreven.

Sue doorziet als geen ander het onmetelijke en ondoorgrondelijke van de emotionele verbinding die kenmerkend is voor iedere liefdesrelatie die ooit tot stand is gekomen.

Ze  beseft de wezenlijke indringendheid die ontstaat in contact, vaak voortkomend of zich uitend in angst niet te kunnen voldoen, weg te vluchten uit contact,  paniek,  in de schulp kruipen,  trekken en sleuren om weer gezien en gehoord te worden, eventueel "zeuren" met als doel om via die weg terug de verbinding weer te mogen ervaren die men ooit samen is aangegaan, de verbinding die men voor zijn/haar gevoel ook heel diep van binnen verstopt heeft maar ook nog altijd koestert en die ondanks dat hij nooit over zal zijn, we er als de dood voor zijn die te niet meer te mogen ervaren.

Op de momenten dat binnen relaties die verbinding aan het inboeten lijkt en men zich bewust of onbewust gewaar wordt hoe waardevol "verbinding" is, er is niemand die niet hunkert naar verbinding, het een levensbehoefte en we zijn stuk voor stuk als de dood haar te verliezen omdat het ons hele wezen raakt en we ook met heel ons wezen altijd zullen blijven hunkeren naar diepe verbondenheid die we ooit ervaren hebben.

Diepe verbinding blijkt zelfs een levens-noodzaak, hoe onwaarschijnlijk het mag lijken, het blijkt om te oeverleven zelfs belangrijker dan voeding!
Een baby die geen verbinding heeft kunnen aangaan, die niet de benodigde koestering en veiligheid heeft gekregen zal ondanks dat het fysiek gevoed wordt toch aan het ontbreken van verbinding kunnen komen te overlijden!

In diepe verbondenheid zijn we tot onmetelijke dingen in staat, tegelijkertijd komen we  onze diepste angst tegen verbondenheid te kunnen verliezen.
Zelfs vanuit onze angst te verliezen lijken we in staat weg te gooien, of weg te drukken in ons bewustzijn, wat ons grootste verlangen is, juist als we bang zijn om te verliezen! Vaak is het dan gebaseerd op een angst om de eigen zeggenschap of controle over ons leven te verliezen, terwijl we er juist veel meer voor terugkrijgen, onze levensbehoefte en vervulling van ons diepste verlangen!

Zo kunnen mensen zelfs zelf UIT contact gaan, een relatie verbreken, juist vanuit hun angst dat de ander het contact wel eens zou kunnen verbreken, terwijl ze diep van binnen in WEZEN het contact (maar dan liefst zonder risico van verlies) willen ervaren!

Echt "houden van" heeft dus ook alles te maken met "overgave" aan het werkelijke leven, zichzelf durven over-geven waarbij een risico van verlies mede genomen kan worden, je kunt een verbinding  met twee mensen ervaren waarbij je dus in opperste vrijheid ook het risico van verlies mee durft aan te gaan met jezelf!

Iedere relatie en iedere diepgaande vriendschapsband, ontstond vanuit een verbinding die ooit diep van binnen in onszelf gevoeld en ervaren is.
In wezen is het de verbinding die we via onszelf gewaar werden, het was mijn verbinding die ik met mijn diepste innerlijk aanging, via welke verbinding ik in contact kon komen met "de ander", op zo'n moment "onze zielsverwant".

De vrienden en relaties die we hebben ontmoet zijn altijd op die manier ontstaan en ze zijn nooit voor niets ontstaan, ze hadden de bedoeling onszelf en de ander gewaar te mogen worden.

Als emotie-therapeut kan ik me helemaal vinden in haar inzichten en ik verbaas me dan ook waarom er binnen de psychologie zo'n weerstand geweest is tegen haar inzichten.
Echt een aanrader om te begrijpen waarom emoties zo heftig in kunnen grijpen en diep kunnen gaan!

Mooi om te zien dat er ondanks de fysieke verschillen tussen man en vrouw, de wezenlijke overeenkomsten tussen hen,  de verbinding en voor beiden de angst deze binding met elkaar te verliezen hen weer tot elkaar kan brengen.

Zowel de reacties van de man als de vrouw, of het nu aandacht vragen is of zich terug trekken, beiden zijn pogingen om de band te behouden, ondanks dat op momenten dat beiden hier niet van bewust zijn ze elkaar kunnen afstoten.

Een zeer verhelderend boek voor iedere man die op de loop gaat voor "haar gezeur", het beu is dat hij "het toch niet goed lijkt te kunnen doen in de ogen van zijn partner" en voor iedere vrouw die "wat ze ook doet hem alsmaar niet lijkt te kunnen bereiken".

Een zeer inzichtelijk boek.

Yvonne Mooijman



Boekvorm:




E-Book: Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling

Gedicht: Luister alsjeblieft naar wat ik NIET zeg

Smeekbede van een kind in de kerker van zijn hechtingsstoornis

laat mij je niet voor de gek houden

laat je niet door mijn gezicht in de luren leggen

want ik draag een masker

een masker, dat ik niet durf af te zetten

“doen alsof” is een kunst en mijn tweede natuur

maar laat je alsjeblieft niet voor de gek houden

 

ik geef je de indruk dat ik zelfverzekerd ben

dat alles zonnig is, zowel binnen in mij als buiten

dat Vertrouwen mijn naam is en ik echt “cool” ben

dat ik niemand nodig heb

maar alsjeblieft geloof me niet . . . . . !

mijn uiterlijk lijkt onberispelijk

maar daaronder borrelt de verwarring, de angst

de eenzaamheid, de pijn

maar dat verberg ik, want ik wil dat niemand dat weet

mijn zwakte veroorzaakt paniek in mij

bang dat ze mijn angst en pijn kunnen zien

en daarom heb ik een masker

help me . . . . !

 

ik heb hulp en zorg van mensen nodig

die genoeg van mij houden om te blijven helpen

dat is het enige wat me kan redden uit mijzelf

hulp en zorg is het enige wat mij bewijst, dat ik er werkelijk toe doe . . . . .

maar dat vertel ik je niet, want dat  durf ik niet, mijn angst blokkeert

 

ik ben bang dat jij me minder waard zult vinden en om me zult lachen

en je lachen doet me zo zeer

ik ben heel bang dat ik niets ben

dat ik slecht ben

en dat jij dat zult zien en me zult afwijzen

net als toen . . . . . . . .

dus speel ik mijn spel, mijn wanhopige spel

 

ik houd niet van verstoppen, echt niet . . .

ik houd niet van die oppervlakkigheid, dat stomme spel

ik wil liever gewoon zijn .. . . en blij . . . . . en mezelf

maar jij moet me daarbij helpen, ik kan dat niet alleen

 

jij moet je hand naar me uitsteken, ook al lijkt dat het laatste wat ik wil

jij alleen kunt mijn leegte en mijn pijn wegnemen, de pijn die ik niet wil voelen

je helpt me elke keer als je lief en bemoedigend naar me bent

elke keer als je probeert me te begrijpen, omdat je echt om me geeft

dan begint mijn hart vleugels te krijgen

hele kleine vleugels, maar toch, vleugels . . . .

 

met je aandacht en je begrip, kun je leven in mij blazen

ik wil dat je dat weet, dat is heel belangrijk voor mij

hoe jij een mens in mij kunt scheppen, als je daarvoor kiest

en, alsjeblieft, kies voor mij . . . .

 

jij bent de enige die de muren om mij heen kan afbreken

de muren waarachter ik angstig trillend woon

jij bent de enige die mijn masker kan afnemen

en me kan redden uit de schaduwwereld van onzekerheid en paniek

 

ga alsjeblieft niet aan mij voorbij, alsjeblieft, loop niet door

ik zal niet gemakkelijk voor je zijn

een lang gevoel van waardeloosheid bouwt nou eenmaal sterke muren

en hoe dichter je bijkomt, hoe meer ik blindelings naar je zal slaan

dat is irrationeel . . . , maar soms ben ik gewoon irrationeel

 

ik vecht precies tegen datgene waar ik naar uitschreeuw

liefde en vriendelijkheid zijn sterker dan de sterkste muren

daarin ligt mijn hoop, mijn enige hoop . . . .

alsjeblieft, breek die muren af met je sterke handen

met je zachte handen . . . .

want het kind in mij is beschadigd en heel gevoelig

heb mij lief . . . . .

 

blijf je liefde geven, tegen de stroom in, al is het vaak heel zwaar

laat mij niet vallen . . . .

ook niet als anderen jou laten vallen, gewoon om wie jij bent voor mij

 

laat het kind in mij niet verdrinken in verdriet en eenzaamheid en angst

help die muren af te breken, zodat we elkaar mogen ontmoeten

in rust en vertrouwen, eenheid en liefde, gewoon zoals we zijn

zonder angst voor verlies en wéér die pijn

 

eens heb ik geleerd dat liefde alleen maar pijn kan zijn

leer jij mij alsjeblieft dat liefde fijn mag zijn

Mama . . . . . . help . . . !

 

En voor alle anderen:  Help Mama . . . . !

 

 

Uit het engels, naar Charles C. Finn, vertaald en uitgebreid door Kees de Vries. Verspreiden is toegestaan. © 2008 Kees de Vries

Vrij en blij en vrijblijvendheid

Al schrijvend krijg ik vaak mijn inzichten.

Door diepgaand verbinding te maken met wat in mij leeft, kan plotseling een woord wat ergens gezegd of geschreven staat of in mijzelf naar boven komt, zijn dieperliggende betekening zich in mij en aan mij ontsluieren.

Soms ervaren we op bepaalde momenten een ontluikend stukje emotie wat zich kan manifesteren als onrust of onhelderheid, en zijn we zoekende naar waar hem dat nou precies in zit, om zodoende mogelijk ontstane onbalans weer te kunnen herstellen.

Persoonlijk ga ik dan voor me uit schrijven, zoekend, voelend tastend in mezelf, als op zoek naar mijn innerlijk kompas, mijn manier om in mijn natuurlijk evenwicht weer terug te kunnen komen als ik daar even van af geraakt ben. De juiste weg voor mij bewandelend, mijn weg weer bewandelen, waarbij het prima en gezellig kan zijn dat het de weg van een ander kruist of dat ik samen met iemand een stukje oploop, soms hele stukken samen lopen, geheel vrijwillig, afhankelijk van hoe vrij en blij ik me voel en mits een contact mij als persoon weet te bekrachtigen.

Soms geeft contact veel energie, soms merk je dat iets energie blijkt te onttrekken en het is goed dat onmiddellijk te ervaren en te voelen wat er dan gebeurt in je.

Soms voel je een lichte onbalans ontstaan, een oude rode draad die weer eventjes tracht terug te keren in je leven, iets wat triggert, een herkenning van een ambivalentie in jezelf, het ene trek aan je en gelijktijdig is er een tegenstrijdigheid in bijvoorbeeld gedrag die je als het ware uit het lood trekt, en dan is voor mij mijn beste weg de zelfreflectie in te gaan. Het leven test je bij tijd en wijle of je nog steeds gaat voor wat goed voor mij is.

Zo tijdens zo'n schrijven kan dan ineens een bepaald woord er lichtend uitspringen waarmee het als het ware de trigger helder die maakte dat je uit het lood ging, een dus onbalans veroorzaakte.

Vrijblijvendheid en vanzelfsprekendheid waren bijvoorbeeld dergelijke woorden.

Vrij, vrijheid, vrijblijvendheid ...

Bij de woorden "vrij" en "vrijheid" ervaar ik bijvoorbeeld geen enkele trigger.

"Vrijblijvendheid" is echter een woord wat doet triggeren, vanwege de dubbelheid er in.

Als het woord gebruikt wordt, of gedrag getoond, voel ik dan als het ware de dwingende (noodzakelijk voor de ander is een beter woord) eis/behoefte  van de ander die zich (nog steeds) niet vrij in zichzelf voelt en bang is vrijheid te kunnen verliezen (die hij/zij in zichzelf al verloor) met als gevolg dat iemand naar zijn/haar omgeving "vrijblijvendheid" gaat vertonen.

Vergelijkbaar is voor mij het woord "vanzelfsprekendheid", dat is zo'n zelfde soort woord voor mij.

Aan "vanzelfsprekendheid" kunnen de beste relaties ten gronde gegaan, evenzo goed aan "vrijblijvendheid" vanaf het moment dat vanzelfsprekendheid en vrijblijvendheid als het ware als gedrag binnen sluipt!

Beide woorden zeggen iets over "wat gedacht wordt" door de persoon die het gedrag vertoont (en gelukkig is het slechts gedrag en geen vaststaande eigenschap!). Het zijn dus tijdelijke overtuigingen waardoor het gedrag in gang gezet wordt. Bewustwording dat die blijvend-heid in vrij zijn er al is en niet bevochten of veroverd hoeft te worden, kan het gedrag dus ook doen oplossen.

Niets belangrijks zal "vanzelfsprekend" zijn en niets belangrijks zal "vrijblijvend" zijn,.

Ik kan zo'n woord als "vrijblijvendheid" als het ware qua energie vanuit mijn diepere gevoelens gaan scannen om te gaan voelen wat het met personen doet, welke effect een woord en bijgaand gedrag op mensen heeft, op mij heeft, me inleven in "wat iemand moet denken" om het woord in je leven toe te passen en wat het je doet als je het via anderen tegen komt.

Vrijblijvendheid ... vrij blijvend .. vrij-blijvend-heid.

Vrij blijvend is geen trigger, dat voelt prima, want ik ervaar vrij blijvend als een status van de vrijheid die we in wezen allemaal al hebben, ook in verbondenheid met anderen ben je altijd vrij.

Vrijheid zit altijd al in jezelf, dat hou je altijd, zelfs in ieder verbinding die je ingaat, en leven is in voortdurend verbinding staan met jezelf en je kan pas via jezelf in verbinding komen met je omgeving.

Vrij zijn is iets wat we altijd zijn ervaar ik, behalve zijn we vrij in vrijblijvendheid ... voel ik dan en daar zit denk ik de trigger ..!

Het woord "vrijheid" is ook zo'n woord wat bij bepaald gedrag kan gaan triggeren als het niet vanuit wezenlijke innerlijke vrijheid gedragen wordt. Incongruentie wordt wat wel genoemd.  In veel discussies bijvoorbeeld wordt vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld gekoppeld door een enkeling, met de vrijheid die men zich wenst te veroorloven om zich gelijktijdig respectloos tot medemensen te kunnen gedragen. Voor mij is vrijheid gekoppeld met de inherente verantwoordelijkheid van respect.
Binnen vrijheid zit impliciet dus de bijbehorende verantwoordelijkheid van respect.

Ver-antwoor-elijkheid ... betekend in wezen "antwoord geven op een bestaande situatie" in volledige eigen vrijheid,  inclusief het bijbehorend respect wat onze medemens net zo als wij zelf behoeven.

Je kan je in vrijheid een kamerplant aanschaffen en zelfs met een huiskamerplant kan je niet vrijblijvend omgaan, dat is in de kortste keren de dood in de pot. Bij vrijblijvendheid krijgt de plant niet wat hij nodig heeft, krijgt dan hooguit wat water "als het de eigenaar uitkomt."

De vrijheid zich verantwoordelijk te voelen voor een aangegane situatie ontbreekt dus bij vrijblijvendheid. En in wezen is die verantwoordelijkheid een fractie in verhouding tot wat je er voor terug krijgt ... groei en bloei!

Vrijheid in zich is een spirituele menselijke basis, dat IS, dat "gevoel van" vrijheid kan je je hooguit in je eigen gevoel laten ontnemen maar nooit in werkelijkheid, je hebt de vrijheid altijd, zelfs als je hem niet voelt of even  niet ervaart.

Vrijheid IS, vrijblijvendheid is in wezen een restrictie in gedrag van werkelijke vrijheid, welk gedrag de werkelijke essentie van vrijheid in wezen beperkt.

Ieder woord heeft zo zijn eigen energie en vaak pik ik energie in gedrag op om pas nadien bij een woord uit te komen wat verheldert waarom bepaalt gedrag soms wat verstorend kan werken, je voelt dat een harmonie die zou kunnen ontstaan niet opgebouwd kan worden of verstoring veroorzaakt.

Het woord "aangaan" komt al schrijvend bij me op. "Aangaan", "het leven aangaan"

Met het woord "vrij" en "vrijheid" voel ik dat het leven wel degelijk "aangegaan" wordt, aangegaan impliceert de bijbehorende benodigde "actie".

Met "vrijblijvendheid" wordt het leven niet werkelijk aangegaan ...
De actie wordt gemist, de verbinding wordt onvoldoende of niet aangegaan en leven is beweging, actie.
Er wordt wel eens gezegd dat als iets voor jou bedoeld is het vanzelf wel komt, dat is een grote misvatting.

Je dient de juiste energie te genereren in jezelf om aan te trekken wat er bij hoort. Actie dus, hoe subtiel ook. Bij vanzelfsprekendheid en vrijblijvendheid wordt de benodigde actie gemist om de levendigheid in het leven te behouden. Bij deze twee elementen wordt vaak wel alleen in een beginstadium enige actie aangegaan tot men denkt te hebben wat men wil... maar op vrijblijvendheid en vanzelfsprekendheid kan niets blijven groeien en bloeien.

Binnen vrijblijvendheid mis ik de werkelijke verbinding die nodig is om in vrijheid volledig zichzelf te tonen.

Vrijblijvendheid veroorzaakt aldus wederzijds geen vrijheid, geen vrij blijven, hooguit veroorzaakt het de gevolgen van onvoldoende verbinding ... en dat kan niet de vrijheid blijheid opleveren die inter-menselijke verbinding oplevert ......

Doe hier vrij en blij mee wat je goed dunkt .... ;-)
Ik wens je een genoeglijk weekend ...

Liefs

Yvonne

Loslaten - in Verbinding zijn

Loslaten of in verbinding blijven.

Gewoon loslaten, wordt zo gemakkelijk aanbevolen!
Makkelijker gezegd dan gedaan!

Echt loslaten is volgens mij pas mogelijk als er een “diep weten” aanwezig is van het resultaat zonder het bewijs ervan in handen te hebben, met een vertrouwen in de kosmos die als intelligent systeem anticipeert op mijn/jouw vertrouwen, waardoor je -je wil- er niet meer aan hoeft op te leggen.
Het is dus loslaten van het willen na in verbinding te zijn gekomen met het “weten en vertrouwen”.

Geen geringe zaak!

Het resultaat hoeft niet te zijn wat ik wil, maar wat de kosmos als meest gunstig voor mij in petto heeft.

© Yvonne Mooijman