Gelukkig willen zijn

Ik sprak kortgeleden iemand die "op zoek was om uit de apathie te komen".
Zoals hij zei: "ik zoek iets wat me in beweging brengt", iets wat me uit mijn apathie haalt.
Hij had in gesprekken "onmogelijk gereageerd" zei hij, om maar het gevoel te hebben dat hij "leefde".
Signalen uitzenden in de hoop dat iemand reageert, onmogelijke dingen zeggen om maar in ieder geval de aandacht te krijgen. En dan maar hopen dat het hem een beter gevoel zou geven.

Ik had compassie met hem. Ik vroeg door, en uiteindelijk bleek hij geen "zin" in zijn leven te hebben. Zijn energieniveau was zo laag dat hij voortdurend moe was en futloos.
Zijn dag en nacht ritme was aardig omgedraaid.

Ik herkende er zo veel in, omdat ik het zeer vaak hoor zowel binnen als buiten mijn praktijk.
Zingevingsvraagstukken, futloos zijn, geen energie meer overhebben.
We hebben een tijd lang zitten chatten, ik heb wat doorgevraagd, hij was duidelijk op zoek om er uit te komen.
Wat ik vaak zie, is dat in die situaties extremen opgezocht gaan worden, gevaarlijke situaties opgezocht worden in de uiteindelijke hoop toch bij dat eigen gevoel te komen, of dat pestgedrag naar anderen ontstaat.
Het lijkt een steeds vaker voorkomend fenomeen.
Mocht je dit lezen en dit herkennen bij jezelf, bedenk dat het persoonlijk ontwikkelingsproces een heel belangrijke oplossing kan zijn.
Zicht krijgen op het eigen gevoel, het leren omgaan met de eigen emoties.
Het weer kunnen handelen van de eigen situatie.
Herken bij jezelf en bij anderen als dit gedrag voorkomt, en heb compassie.
Dat wil niet zeggen dat je pestgedrag over je heen moet laten storten, maar vraag eens door, geef eens aandacht, niet verder dan in je vermogen ligt.
Ik wens je succes!

Yvonne Mooijman


Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling