De treinreis van ons leven

Met dank aan ieder die momenteel in dezelfde coupé met me mee wenst te reizen.
Dat we van onze reis een genoeglijke reis mogen maken, de genoeglijkste die haalbaar is....dat hebben we samen in de hand.
Een glimlach voor mijn medereizigers ....

Yvonne

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling  

Alles er altijd maar uit flappen, is dat altijd eerlijkheid?

Alles er altijd maar uit flappen, is dat altijd eerlijkheid?

Ik kwam er op, naar aanleiding van wat emails uit email-groepen die ik langs zag komen, ze kunnen me vaak inspireren! Dat zijn van die groepen waarin uitgewisseld en gediscussieerd wordt.

Soms doen bepaalde conclusies van mensen me aan andere dingen terug denken, zoals net.

Soms zie ik dat er een aantal termen aardig met elkaar verward worden.

Neem nou vrijheid van meningsuiting, vinden dat je alles altijd maar moet kunnen zeggen, beledigen, grofheid, zeggen wat je op je hart ligt, fantasie, dingen soms uit respect niet zeggen, soms dingen uit vriendschap en respect juist wel zeggen, de mening van een ander respecteren, soms dingen verzwijgen, dingen niet bespreken, moet je iedereen overal antwoord op geven?

Moet je iedereen altijd alles zeggen? Iemand "de waarheid" zeggen ...? Je mening zeggen ...

Wat is waarheid, wat is het? Is wat ik waar vind altijd de waarheid?

Ben ik bereid de mening van een ander te vragen en die naast de mijne te leggen zonder de behoefte te hebben één van de twee tot waarheid te bombarderen?

Ik zei het gewoon eerlijk waar het op stond, hoor ik dan wel eens zeggen...

Tja ... wat is waarheid en was is eerlijk!

Ik ga hier binnenkort verder over schrijven, ik ga eerst een snorren in oude teksten van me wat ik al geschreven heb. (waar ik oude teksten vind zal ik het betreffende woord koppelen aan mijn oudere teksten)

Laat ik zeggen dat ieder zijn eigen waarheid ervaart, afhankelijk van zijn manier van kijken tegen de wereld, tegelijkertijd zijn er principes.

Ik heb ooit in een ander forum eens een bestand daarover geschreven zal dat weer ons opzoeken.

Ik heb voor mezelf een uittreksel gemaakt uit het boek "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" van Stephen R. Covey, geweldig inzichtelijk.

Telkens weer als ik het ter hand neem sta ik verbaasd, verbaasd over wat het verschil kan uitmaken tussen principes en andere uitgangspunten die als "centrum" kunnen worden genomen!

Hoe het één je in je kracht en het ander je er juist uit haalt!

Het zijn allemaal thema's waar ik in mijn werk mee bezig ben.

Ik zal eens gaan zoeken …

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling 

Out of the box denken

Out-of-the box denken.

Zoeken en strijden, doe je in de duisternis daar zal je de oplossing niet vinden.
Vinden, liefde en vertrouwen vind je in het licht en liefde en mede-menselijkheid is licht.

Al jaren hou ik mij bezig met "individuele mensen en hun overtuigingen"" en “onze maatschappij.”
Ik zie er van alles gebeuren en al jaren zie ik mensen strijden om te vinden wat ze zoeken.
En wat hopen ze te vinden? Die alom vertrouwde arm om hen heen, die aanraking in liefde, geborgenheid, je "samen" te weten en dat ten volle te mogen ervaren en voelen.

Velen zijn zoekend, dolend in het donker.
Zich afzettend tegen wat "is", en wat "is" dat "is" (althans tot zo ver!).

Dat “is” is vaak geweldig voor verbetering vatbaar, dus ik begrijp hun “zoeken.”

Het probleem dat ik daar vaak tegen kom is dat het zoeken is in “het oude denken”, het denken in gescheidenheid, het gefragmentariseerd denken, het ik/jij, wij/zij, ik/en de maatschappij, dat levert alleen nog maar meer afgescheidenheid op. Het is als het zoeken in de duisternis, je kan beter in het licht zoeken, dat zal dan geen zoeken meer zijn, maar juist vinden gaan worden.

De felheid waarmee gestreden wordt kan ik volkomen begrijpen, het levert echter extra stress op terwijl het vaak mensen zijn die door hun omstandigheden al meer dan genoeg stress te verwerken hebben.

Zo heel blij word ik dan als ik zie dat spontaan, andere mensen gaan helpen vanuit hun verbondenheid, zelfs al kennen zij de ander niet, ze gaan elkaar helpen in het "vinden".
Mensen die nog geloven in eenheid, die nog geloven in menselijkheid, zelfs al zijn de bewijzen daarvoor soms “met een lantaarntje te zoeken”, maar hun innerlijk weten lijkt nog verbonden met "wat mogelijk zou kunnen zijn."

Het frappante is dat deze twee groepen mensen elkaar aanvullen, en elkaar versterken, positief versterkten.

Waar gisteren nog een "geloof" en wanhoop was over een onmenselijke maatschappij die van macht in elkaar stak, waar bureaucratische beslissingen menselijk welzijn danig in de weg kon staan, kon "het geloof het weten" dat er maar enkele “menselijke mensen” in dat bureaucratische systeem nodig zijn om weer tot menselijke beslissingen te komen, dat mede-menselijk handelen weer mogelijk maken.

Dat is dus wat ik noem het licht in de duisternis!
De oplossing kan zich pas ontvouwen als je er eerst een plaatje van hebt gemaakt, een positief plaatje, een plaatje van vertrouwen, het vertrouwen in "het allerdiepste aanwezige" in de mens, wat in onze maatschappij helaas nog zo sporadisch zich laat zien. Maar het IS er, en DAT geloof zal mogelijk maken dat het zich weer kan ontvouwen.

Als je hier niet meer in gelooft, dan wordt het strijden, durf je vertrouwen toe te laten (zonder zelfs één enkele aanwijzing dat het zou kunnen lukken) dan ontvouwt zich de opening.
Juist die mensen die op deze manier out-of-the-box durven denken, (terwijl het eigenlijk innerlijk weten, innerlijk her-inneren is!!!!) zich niet laten bevriezen door bureaucratie of onmenselijk gedrag, die nog durven geloven in dat wat soms “diep in de mens verscholen blijkt”. Zij zijn in staat behulpzaam te zijn om de benodigde vrije energie mee te geven aan hen die zich uit onmacht nog vaak in de strijd voelen en het daarom in hun eentje niet makkelijk zullen kunnen redden.

Strijd roept strijd op, verwachting van mede-menselijkheid roept mede-menselijkheid op, blijdschap roept blijdschap op.

Ik schreef hier eerder over in een andere vorm in mijn weblog artikel het eikeltje en het eikenbos.

Het echte "out-of-the-box denken" is dus eigenlijk van je Hoofd naar je HART gaan en van daaruit DOEN wat je hart je ingeeft. Betekent wel dat je dat druk... druk .. druk... even zal moeten laten "vieren", dan zegeviert uiteindelijk de Liefde en mede-menselijkheid in ons weer!

Dat we alle dagen met een glimlach op gisteren mogen terugkijken, wens ik iedereen toe...!

© Yvonne Mooijman

Liefde

..

Liefde kan zich manifesteren als een relatie maar begint in diepe afzondering.
Als je gelukkig bent in je alleen-zijn,
als je de ander geheel niet nodig hebt,
als de ander geen vereiste is,
dan ben je in staat tot liefhebben.
Als de ander een vereiste is, kun je slechts exploiteren, manipuleren, domineren,
maar je kunt niet liefhebben

Osho

..

Dank je wel geleende schouder ....

Dank je wel,

Dank je wel geleende schouder,
dat ik even leunen mocht,
dat ik even klein mocht wezen,
dat een hand de mijne zocht.
Dank je wel, geleende oren
open voor mijn jammerklacht,
open voor mijn diepste wanhoop,
luisterend de halve dag.
Dank je wel dat toen
ik woedend vroeg:
"Heb ik dit nou verdiend?!"
Jij alleen mijn haren streelde.
dank je wel,
je bent een
Vriend.

Persoonlijk geschreven tekst op een Kerstkaart aan mij in 1997, schrijfster bij mij bekend.

Ik hoef niet te weten ....

Ik hoef niet te weten wat je doet,
dat je het druk hebt en waarmee
of met wie je hebt gegeten.

Ik hoef niet te weten
hoe goed je het doet in de financiële markt
en dat je het "gaat maken'.

Ik ben niet geïnteresseerd in jouw omstandigheden
Ik ben geïnteresseerd in wie jij werkelijk bent
waardoor jij omgaat met jouw omstandigheden zoals je doet.

Ik ben niet geïnteresseerd in je masker
ik ben geïnteresseerd in je kern
en in de persoon die je in je diepste angst en geluk werkelijk bent.

Ik ben geïnteresseerd in hoe je je voelt
hoe jij jouw weg bewandelt en waarom jij je keuzes maakt
niet hoe mooi het bos is terwijl je het niet werkelijk ziet.

Ik ben geïnteresseerd hoe je met je tijd omgaat
in verhouding tot je geliefden en jezelf
of je hen werkelijke weet te voeden in aandacht.

Ik ben niet geïnteresseerd te horen hoe goed je het doet
ik wil weten wat jouw leven met jou doet,
zowel in voor- als tegenspoed.

Het ga je goed!

© Yvonne Mooijman

Hé jij daar in je ivoren toren! .... Knock knock ....

...

Hé jij daar, in je ivoren toren
Je hebt je verschanst
met het idee op je geweldig weids uitzicht
Helaas heb je je toegangspoort gesloten
waardoor je besloot,
het er in je eentje mee te moeten doen!

Knock, knock ....


© Yvonne Mooijman

..

Communicatie in relaties

In een televisieprogramma hoorde ik de volgende zinsnede: "Ik had haar maar niet ingelicht (hij had het over zijn vrouw) want ik wilde haar niet belasten". Ondertussen bleek de heleboel gruwelijk spaak te zijn gelopen.

Het zijn van die opmerkingen die ik regelmatig hoor, als relaties op de klippen zijn gelopen en waarin huwelijkspartners "dachten" elkaar te “sparen.”

Ondertussen werd vergeten waarom ze voor elkaar gekozen hebben, namelijk “om hun leven te delen.”

Eigenlijk neem de je ander niet serieus als je de ander “wil sparen.”
Spaar je de ander als je de wezenlijke dingen van het leven niet (meer) samen deelt?

Communicatie is zo belangrijk om relaties echt "relaties" te kunnen laten zijn.
Soms hoor je mensen zeggen, ja, maar ik ben nou eenmaal iemand van weinig woorden ...

Dat lijkt me erg lastig, “van weinig woorden” te zijn.

Trouwens .. er is niemand "met weinig woorden" op de wereld gezet zijn, tenzij hij of zij er nog wat weinig mee heeft gedaan.

Juist de wezenlijke dingen in het leven verwoorden / verduidelijken / delen zou voor mij persoonlijk essentieel zijn om te kunnen delen.

Je vraagtekens, je angsten, je hoop, je verlangens, het is toch zonde om dat alles achter het behang te houden .. ? Het zijn toch de meest wezenlijke menselijke gevoelen die we allemaal kennen, niemand uitgezonderd?

Ik merk dat vrouwen over het algemeen gemakkelijker “verwoorden”, gevoelens onder woorden brengen, onzekerheden uiten en met elkaar uitwisselen.
Het lijkt er op dat vrouwen makkelijker accepteren dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen waarvoor me ons niet schamen, we hebben "niets op te houden voor elkaar."

Tegelijkertijd ben ik tot de ontdekking gekomen dat veel mannen vaak uitstekend in staat zijn dingen te verwoorden, alleen wordt er vaak vastgehouden aan “verwachtingen”, “oude patronen” en heeft men eerder de neiging zich terug te trekken en het alleen wel te "klaren".
En het klaarde niet op ...!

Ik ben met mijn vriendin vorig jaar naar het theater geweest naar “Vrouwen komen van Venus en mannen komen van Mars”, naar aanleiding van het gelijknamige boek.
Nadien heb ik het nieuwere boek gelezen van John Gray. "De rollen van mars en Venus."

Veel gedrag werd door John toegeschreven als zou het meeste DNA bepaald zijn, maar ik ben er achter gekomen dat heel veel, veel meer cultuur bepaald is en afhankelijk is van met name de aannames die er gemaakt zijn en de oude rolpatronen die er geheerst hebben.

Gaandeweg heb ik veel interviews gehad met met name mannen, waarbij ik zeer openhartige ervaringen heb mogen horen.
Mijn gevoel werd eigenlijk door iedere man bevestigd, en met allen heb ik hele diepgaande gesprekken gehad, ook met de autisten tussen hen.
Het meest diepgaande gesprek ooit, heb ik zelfs met iemand gehad die zich behoorlijk autistisch gewend was te gedragen!

Er bleef van het beeld wat bestond geen splinter over. Allen waren in staat het diepste van het diepste te kunnen delen, en dat luchtte ook nog eens geweldig op.
De aanname dat mannen hun gevoelens niet zouden kunnen delen is wat mij betreft volkomen onterecht.

Nou heb ik toch al nooit problemen ondervonden in gesprekken met mannen, want in wezen herken ik erg veel in de beschrijvingen die over mannen gegeven zijn, ondanks dat ik typisch echt een vrouwelijke vrouw ben!

Het frappeerde mij dat vele mannen beweerden dat àls ze gevoelens deelden, dit het liefst en het beste met vrouwen deden. Onderling tussen mannen zou de communicatie toch minder over gevoelens gaan, men zou zich dan liever niet zo kwetsbaar opstellen naar elkaar, dat ze dat wel zouden kunnen, maar niet vaak deden, naar vrouwen bleek het zich kwetsbaar opstellen vaak een opluchting, zoals mij meerdere malen verteld werd.

Als ik dan in zo'n televisieprogramma zo even tussen neus en lippen hoor verkondigen dat er eigenlijk niet gedeeld wordt waar het zo waardevol zou zijn dat dit wel gebeurt, dan is dit zo doodzonde voor de relatie.

Het is toch het grootste compliment wat je elkaar kan geven? Dat je de ander net zo serieus neemt als jezelf? Dingen samen verwerken, of ze nu groot of klein zijn, is toch het grootste goed wat je elkaar kan schenken?

Frappant genoeg blijkt in de e-coaching die ik al jaren wereldwijd gegeven heb, juist enorm diepgaand gedeeld te kunnen worden en met name mannen blijken enorm goed te kunnen verwoorden als ze er voor gaan kiezen en beseffen ze wat het hen geeft als ze zich er aan overgeven. Ik vind het altijd weer een compliment, om vaak heel persoonlijke dingen te mogen delen, of het nu met vrouwen of met mannen is.

We zijn toch niet op deze wereld gezet om ons mond te houden toch?

Vriendschap - Liefde en Relaties - 6

Opening bieden.

Soms kom je in een situatie waarin er een vijandige houding ontstaat, meestal door onbegrip en het geven van een oordeel.
Nou is vijandigheid iets wat me niet echt op het lijf is geschreven.
Ik kan best eens goed de pest hebben over bepaalde gebeurtenissen, maar om nou de vijandigheid in te schieten is weer een andere zaak.

Ik heb ooit wel eens de neiging gehad om eerder “ziek van mezelf” te worden voor al het begrip wat ik dan voor de ander wenste op te brengen, waarbij ik lang de neiging had mezelf en mijn bijbehorende gevoelens te ontkennen.
Het “lijkt” gemakkelijker om over een ander een oordeel te hebben en afstand te nemen, maar is dat de bedoeling van het leven?
Uiteindelijk kom je niet verder dan “je eigen gelijk” terwijl er geen gelijk is, maar hooguit een eigen idee en invulling.

Maar goed, ik heb altijd meer de neiging om (ondanks dat het ook lastig voor me kan zijn) de ander te willen snappen.

Hoe dan ook, mijn eerste keuze is dus niet om de vijandigheid in te schieten, er zijn altijd motieven waarom iemand iets doet, ook als ze “onhandig voor me ” doen. Zoals men in de NLP zeg, ieder gedrag heeft altijd een positieve intentie voor de ander (al is het maar om scheef overeind te blijven) en ik blijf best bereid om die goede intentie te (h)erkennen .

Hoe dan ook, op sommige momenten zie je ineens dat wat je (ik) deed effect heeft gehad, zonder dat ik er zelfs direct op uit was.
Door niet de vijandigheid in de gaan, geef je geen voeding aan dat thema.
Ik ben geen vijand, en wens me zo ook niet te gedragen, ondanks dat andermans “vijandigheid” best heel pijnlijk kan zijn.

Het kunnen toestaan van dat pijnlijke gevoel, is van belang zodat je in ieder geval je jezelf nog erkent en je eigen gevoel, dat vergat ik lange tijd en dan blijk je inderdaad behoorlijk ziek van jezelf te kunnen worden. Ik heb wel eens gezegd, ik ga over mijn nek van mijn eigen gevoel van begrip, niet dat dat door het begrip kwam, maar door de ontkenning van mijn eigen gevoel, de pijn die ik weg trachtte te redeneren terwijl die er gewoon ook was (en ook mag zijn, het is gewoon inherent aan het leven en aan sommige gedragingen van mensen) Mensen blijken zich soms heel onhandig te kunnen gedragen en dat kan pijnlijk zijn.

Ooit zei iemand mij, als die ander vijandig doet, vermijdt hem dan.

Mensen vermijden dat hoort ook niet tot mijn keuze, ik ben er, ik besta en ik mag er gewoon zijn (van mezelf).
Niet dat veel mensen daar een probleem mee hebben, ik ben best aangenaam gezelschap, maar toch.

Bovendien wens ik dingen op te lossen, ik hou er niet van als “dingen in de lucht blijven hangen en onuitgesproken blijven”. waardoor ze een eigen leven gaan leiden en gaan woekeren. Ik hou het leven graag gezond!
Niet dat altijd alles uitgesproken hoeft te worden, soms zijn ze gewoon ineens opgelost.

De tijd heelt …. en soms blijkt dat zich ineens te manifesteren.

Uiteindelijk gaf het niet voeden van vijandigheid een opening, je hebt geen zeggenschap over de ander en dat hoeft ook niet, het is aan de ander om te leven zoals hij leeft en soms duurt het even voor “ergens de tijd rijp” voor is.

Maar het is mooi om te zien, dat een ander je nooit tot vijandschap kan dwingen.
Vijandschap geeft geen ruimte, alleen maar aan vijandschap.

Open blijven staan voor de positieve intenties van de ander geeft ruimte, aan jezelf en de ander.
Ik kan er hooguit mee “gaan zitten” of een ander er mee aan de gang gaat, maar dan “kies” ik er voor het tot mijn probleem te gaan maken.

Mijn visie is: “het leven IS”, ik kan beter dealen met wat is, in plaats van “hoe het volgens mij had moeten zijn.” Alles heeft zin, vooral voor mijn eigen ontwikkelingsproces, net zoals wat ik in mijn proces doe en nodig heb te doen zin heeft binnen het ontwikkelingsproces voor de ander, we komen elkaar nooit voor niets tegen.

Uitgangspunt is dat ik met mijn eigen proces “heb te dealen”, hoe ga ik om met wat ik tegen kom, of het nou vijandigheid, afwijzing of liefdevolle benadering is.

Liefdevolle benadering biedt ruimte, hoe we die invullen … is aan ons.

Niemand kan mij dwingen een vijand te zijn, net zomin ik niemand kan dwingen mijn vriendschap te aanvaarden. Eigenlijk hou ik gewoon van mensen, zelfs als ze wat onhandig kunnen zijn, maar niet te lang onhandig alsjeblieft, ik ben ook maar een mens!

Mensen zijn eigenlijk gewoon leuk!

Terug naar deel 1

Yvonne Mooijman


Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde en relaties - 5 - Uit contact gaan

Ik schreef al eerder dat ik best moeite kan hebben als mensen "uit contact gaan."

Gelukkig overkomt het me uiterst zelden, maar die keer dat het gebeurt raakt het me telkens weer diepgaand omdat ik de waarde van connection ken.

"Raken" wat is dat?

Voor mij is "raken" dat iets mij als persoon diep raakt, het heeft ergens een resonantie met mij, het raakt mijn leven, mijn gevoel, mijn innerlijk proces.

Als mensen "uit contact gaan", is er altijd een reden waarom ze uit contact gaan.

Deze redenen kunnen divers zijn en hebben hoe dan ook altijd hun oorsprong in hun proces, hun overtuigingen, tegelijkertijd heeft het een raakvalk met mijn ontwikkelingsproces.
Contact, hoe liefdevol en integer ook bedoeld, kan niet altijd ontvangen worden.

"In relatie" en we zijn altijd in relatie met elkaar, geven we betekenis aan iets wat er gebeurt, dat is onze eigen betekenis en die kan volkomen verschillen van de intentie van een ander.

Mensen kunnen ook heel divers reageren op zelfde gebeurtenissen, afhankelijk van hun emotionele staat.

Ben je diep bedroefd, of heel blij, boos of gefrustreerd, al deze emotionele staten leveren heel diverse reacties op bij mensen op dezelfde gebeurtenis.

Hoe kwam ik hier nu op?

Ik zat net naar aanleiding van een email die ik kreeg met een link, een lezing te volgen via internet waar "dialoog" en "discussie" aan de orde kwamen.

Vaak kunnen we als mensen verzeild raken in "discussie", het is dan "wel" of "niet", "goed" of "slecht", kortom we gaan uit dat wat onze reactie op een gebeurtenis was, de enige juiste en de enige mogelijke interpretatie zou zijn.

Ga je hier over discussiëren, dan ontstaat er al snel een welles nietes.

Dialoog is een andere manier van communiceren.

Dialoog houdt in dat je communiceert zonder "agenda", er hoeft geen bepaalde uitkomst uit te komen, het gaat uit vanuit het respect voor zowel overeenkomsten als verschillen en gaat dus ook niet uit van wel of niet, goed of fout. Er stroomt als het ware een energie in communicatie waarbij de ander niet hoeft overtuigd te worden en waarbij geen behoefte is om de ander te overtuigingen of te veranderen.

Het is een vorm van communicatie die in staat een omgeving te scheppen van vertrouwen, vertrouwen in de ander zoals hij is, vertrouwen in de overeenkomsten, die juist in een dialoog in zicht komen.

Op onze manier van communiceren, zoals we vaak geleerd hebben, zijn we vaak onbedoeld heel oordelend bezig, en is verwijdering vaak een gevolg van die communicatie.

Dialoog is een prachtige manier van "openstaan", er mogen zijn zoals je bent met al je gevoelens van onzekerheid, angst, vraagtekens verlangens of welke gevoelens dan ook.

Dialoog ..... het vraagt een vermogen om afstand te nemen van onze manier van leven met be- en veroordelen.

In dialoog zijn we mild, zacht, open en in verbinding ...... we komen er achter dat de "ander" simpelweg een andere "ik" is.

Ga eens na bij jezelf, hoe vaak oordeel je?
Ga het komende uur eens optellen, hoe vaak je stiekem, zonder dat je het in de gaten had, onbewust dat je het deed, oordeelt.

Als je oordeelde, richt je aandacht eens bewust in de richting van de ander en wordt je bewust dat de ander "net als jij is", gewoon een mens met zijn verlangens, onzekerheden, angsten, ongemakken, emotionele pijn en liefde.

Zeg een zacht in jezelf: Sorry, ik besef nu pas dat ook jij je kwetsbaar kan voelen, en dat je doet wat voor jou in jouw proces noodzakelijk was.

Heb compassie en wees mild ....pas daarna ben je in staat een dialoog aan te gaan .... en pas dan (zoals de dichter Rumi schreef ... voorbij de oordelen van goed of slecht daar is een plaats, pas daar ontmoeten wij elkaar. Pas daar kunnen we elkaar echt leren kennen en waarderen.

© Yvonne Mooijman

vervolg 6.

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - Liefde en Relaties - 4

Ik schreef eerder over pleasen van meerdere mensen tegelijk.

Vaak gaat het bij pleasen om het pleasen van 1 persoon.
Je gaat als het ware een tactiek aan, om de ander gunstig te stemmen.
Je gaat doen wat de ander van je verwacht, of waarvan jij verwacht dat de ander dat aan zal kunnen.
Niets mis met je intentie om de ander een plezier te willen doen of het hem of haar gemakkelijker te maken, maar dat is alleen handig als dit ook in het werkelijk belang van die ander is, en mogelijk blijft de ander juist "op zijn plaats", en "ontwikkelt hij zich niet", simpelweg omdat er niets nieuws aangeboden wordt.

Ik zal je een voorbeeld stellen.

Lange tijd vond ik het erg moeilijk om mijn werkelijk gevoel te uiten, vond ik het moeilijk om een ander te vertellen wat ik vond of voelde, hield ik veel gevoelens voor mezelf. Langzaam aan raakte ik in een ontwikkelingsproces waarbij ik de moed bijeen kon rapen om geleidelijk mijn gevoelens meer te delen. (Niet dat ieder daar altijd al mee uit de weg kon, want juist in je eigen ontwikkelprocessen krijg je vaak de reacties die je nodig hebt om dat stuk sterker voor je te maken, maar die je ook weer terug bij "af" kunnen brengen). Als mensen zich meer bewust zouden zijn hoe moeilijk soms sommige processen zijn, zouden zij beslist milder kunnen reageren, maar het leven dient zich aan zoals het zich aandient en mensen kunnen soms behoorlijk oordelend reageren als wat hen overkomt juist voor hen hun eigen ontwikkelproces raakt.

Geleidelijk aan was ik meer in staat mijn gevoelens te delen, wat hele mooie momenten kon opleveren. Tegelijkertijd kwam ik kritiek tegen, alsof het "niet zou mogen."
Je komt dan weer terug bij jezelf, je eigen ontwikkelingsproces, waarin je juist wil ontwikkelen om open en vrij te mogen delen, wat gedeeld mag worden.

Krijg je kritiek, wees dan weer clement voor diegene die de kritiek leverde (al of niet hardop, soms gaan mensen "uit" de communicatie en dat is erg ongemakkelijk, althans, "ik" vind dat erg ongemakkelijk, omdat ik dan geen kans krijg om werkelijk zicht te krijgen op hoe dingen voor de ander overkomen. Niet dat ik de ander wil "pleasen" maar omdat communicatie zo belangrijk is en je vanuit communicatie zo veel kunt ophelderen en juist van beoordeling kan ontdoen.

Voor mij betekent het vaak dat als ik erg "openhartig kan zijn", dit eigenlijk een groot compliment betekent voor degene tegen wie ik openhartig ben, omdat mij het idee is gegeven dat het "vertrouwd is om me te mogen uiten."

Pleasen ...... soms zouden we onszelf wat meer moeten kunnen pleasen en werkelijk doen wat we voelen dat we moeten doen, we ontwikkelen dan bij onszelf wat we willen ontwikkelen en ontwikkelen tevens bij de ander wat bij de ander ontwikkeld kan worden.

Hoe groot is de angst om afgewezen te worden ..... waar we eindelijk zo ver waren onszelf niet meer af te wijzen.
Als we met zijn allen toch eens milder zouden kunnen zijn, meer begrip te kunnen tonen voor wat we niet onmiddellijk begrijpen van de ander.

Communicatie ..... durven we het werkelijk aan?

Vervolg 5.

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -3

Pleasen ...

Waarom is "pleasen" zo fnuikend voor onszelf, en raken we er al onze energie in kwijt?

Pleasen is als het ware je willen "aanpassen aan de verwachtingen van anderen".

Aanpassen is in principe "inleveren van jezelf", en als je je zelf inlevert, neemt je systeem je dat NOOIT in dank af en dat merk je duidelijk in energieverlies bij jezelf!
Je zelfbeeld zal verminderen als je je blijft schikken aan de verwachtingen van anderen.

Er is niets mis met het feit dat anderen iets van je verwachten, maar besef dat het juist JOUW leerproces is om al wat een ander van je verwacht een onderdeel is van JOUW proces waarbij je door contact met JEZELF te maken dàt kan doen wat goed voor jou is, waardoor je in balans kan komen met vooral jezelf!

Stel, je bent kind van gescheiden ouders en je tracht beiden te pleasen terwijl er tussen hen onderlinge problemen zijn.
Je komt dan in de knoei met jezelf als je wil pleasen, simpelweg vanwege het feit dat je nooit beiden tegelijk tevreden kan stellen.

In de praktijk stel ik vaak het voorbeeld:
Stel dat je moet kiezen tussen A of B. 50% van de mensen zal statistisch willen dat je A kiest, de andere 50% zou willen dat je B kiest.
Als je nou beseft dat je die 100% toch nooit op één rij zal krijgen, stop dan met pleasen en maak gewoon JOUW keuze!

Dat is de bedoeling van het leven, dat je JOUW leven leeft en niet het leven van anderen, of het nou je ouders zijn of wie dan ook!

Bij een scheiding bijvoorbeeld is het van belang dat je van beide ouders mag houden, en heeft iemand daar problemen mee, dan is dat het probleem van die ander. Dat is dan juist het "ontwikkelingsproces van die ander!"

Besef dat ieder van ons zijn eigen "ontwikkelingsproces " doormaakt, een proces om persoonlijk weer sterker te worden, je eigen persoonlijke kracht te ontwikkelen.

Wordt vervolgd ... deel 4.

Yvonne Mooijman

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -2

“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?

Eén van de belangrijkste dingen die ter sprake komen in de coaching, is het feit dat we allemaal ons "eigen proces" doormaken, ons eigen persoonlijk ontwikkelingsproces, waarin we ieder voor zich die dingen tegen komen die het ons mogelijk maken om krachtiger te worden.
Meer onszelf te worden, en dan bedoel ik "onszelf" in de meest liefdevolle / volmaakte vorm.

We hebben te ontwikkelen dat we echt leren doen wat nodig is vanuit onze belangrijkste prioriteit, en onze belangrijkste prioriteit is de verantwoording te nemen voor ons eigen systeem.

Niemand anders is verantwoordelijk voor ons systeem, en wij zijn niet eindverantwoordelijk voor het systeem van de ander en pas vanuit overvloed kunnen we anderen helpen ook krachtiger te worden.

Als we de verantwoording voor ons eigen systeem op ons nemen, dan blijken we in overvloed te komen, en vanuit die overvloed kunnen we weer volop geven en anderen behulpzaam zijn ook hun eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen.

Als we in balans zijn, zijn we overvloed en vanuit die balans kunnen we volop rekening houden met ieder om ons heen. Vanuit die balans zijn we in staat om alle belangen van onze omgeving mede in ogenschouw te nemen, maar uiteindelijk is onze eindverantwoordelijkheid onze eigen balans.

Dit kan betekenen dat we op sommige momenten “ja' en op sommige momenten “nee” dienen te zeggen tegen onze omgeving.
Het is niet de bedoeling dat we ondergeschikt zijn aan alle verwachtingen die ieder om ons heen van ons heeft.
Het is soms een hele kunst om “nee te zeggen”, en ons niet te schikken naar de verwachtingen van mensen om ons heen.

Persoonlijk ontwikkelen betekent in deze ècht kunnen gaan staan voor jezelf, niet uit egoïsme, nee geenszins, juist uit persoonlijke verantwoordelijkheid voor jezelf, en herken maar eens dat echt doen wat juist is voor jouw ontwikkeling vaak helemaal niet zo gemakkelijk is.

Als we echter beseffen, wat onze eigen taak ik ons leven is, dan kunnen we deze taak ook beter volbrengen

Deze processen herkennen, is allereerst van belang, zodat we weten wat werkelijk prioriteit heeft in onze keuzes.
“Pleasen”, ofwel dingen doen om anderen te “plezieren”, kan erg nadelig zijn voor onze eigen ontwikkeling.
Persoonlijk ontwikkelen betekent dat we bij onszelf (ons gevoel) “te rade dienen te gaan” of dingen onszelf werkelijk krachtiger maken. We kunnen anderen pas echt “van dienst zijn' als we eerst onszelf in balans krijgen, want zijn we niet in balans, dan hebben we niets te bieden, zijn we wel in balans, dan zijn we overvloed en kunnen we geven en anderen ook helpen krachtiger te worden.

Wordt vervolgd.... deel 3

© Yvonne Mooijman

Terug naar deel 1

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Vriendschap - liefde - relaties -1

Vriendschap – liefde – relaties

In de loop van de jaren heb ik leuke en vaak diepgaande gesprekken gehad over wat vriendschap, liefde en relaties voor iemand kan inhouden.

Vaak interessant om te ontdekken wat mensen zo al niet kunnen invullen en soms frappant wat mensen daar soms aan verwachtingen over hebben.

Een aantal jaren geleden had ik een kort gesprek met iemand over vriendschap, helaas hebben we het niet helemaal uit kunnen diepen, maar een paar elementen kwamen wel aan bod..

Er werd toen even kort door de bocht ingevuld dat “vriendschap” zou betekenen dat de ander “alles wat gevraagd wordt” voor je zou doen.

Nou, die ging me wel erg kort door de bocht, dat zou in de praktijk betekenen dat je je volledig zou dienen weg te cijferen en dat je eigen mening niet meer van toepassing zou zijn.

Het is een thema dat voor veel mensen speelt (als ik zie hoe vaak dit thema ook in coaching en counseling aan de orde blijkt te komen).
Liefde, vriendschap en relaties zijn thema's waar eigenlijk niemand “omheen komt” en die voor velen toch een bepaalde lading met zich mee draagt als er door verwachtingen scheve verhoudingen ontstaan.

Vrijwel alle mensen hebben in wat voor een vorm dan ook behoefte aan liefde, vriendschap en relaties. Tegelijkertijd blijken ze vaak “enorm tegen zichzelf aanlopen”, namelijk tegen hun eigen verwachtingen die zij dan aan die liefde, vriendschap en relaties denken te hebben moeten koppelen.

Ik ben heel openhartig in die gesprekken en ik kan soms met verbazing reageren op wat een ander verwacht van zijn omgeving. Ik deel dan vaak mijn gevoelens en vertel dan dat dingen soms helemaal niet verwacht worden, terwijl de ander enorm aan het knokken kan zijn met zichzelf vanwege verwachtingen die hij of zij zelf toeschreef terwijl ze helemaal niet van toepassing bleken te zijn.

Een mooi voorbeeld was het behoorlijk diepgaande gesprek wat ik een keer had met iemand die al jaren de neiging had om zich af te sluiten en dit ook nog behoorlijk nodig had voor zichzelf.
Vanuit zijn angst om zich onvoldoende te kunnen blijven afsluiten, ging hij relaties slechts zeer oppervlakkig aan, “want”, zo zei hij, “mensen verwachten van alles van me waar ik niet aan tegemoet kan komen.” Zijn boosheid kon groot zijn naar al die verwachtingen die alle mensen in zijn ogen wel niet aan hem toeschreven. (Uiteindelijk bleek hij zelf degene die aan al die anderen toeschreef dat ze verwachtingen hadden richting hem, terwijl die verwachtingen meestal niet eens aanwezig waren, de uitzonderingen daargelaten natuurlijk)

Toen ik ging doorvragen was hij zelf degene die erg veel dingen in bleek te vullen aan verwachtingen die anderen “mogelijk zouden hebben.”

Tot mijn verbazing bleken de voorbeelden die hij noemde in ieder geval zeker niet van toepassing op mij, al wat hij verwachtte dat ik zou kunnen verwachten van hem, was volstrekt niet in overeenstemming met mijn verwachting en ik vertelde hem dat.

Even door vragend, zei ik hem “stel dat ik nu een verwachting zou hebben gehad waaraan jij niet zou willen of kunnen voldoen, dan kan je toch gewoon zeggen dat dat niet is wat je wil?'
Ik vertelde hem dat ik zelf ook had moeten leren “grenzen stellen” en “leren nee zeggen.”

Heel verbaasd vertelde hij dat hij er altijd van uit was gegaan dat hij aan alle wensen tegemoet zou moeten komen als hij vrienden zou zijn (dat was de reden waarom hij ook ooit had besloten “geen vrienden te worden met mensen.”
Grappig genoeg beschouwde hij mij wel als een vriendin, terwijl ik degene was die hem ronduit zei dat ik zou weigeren te doen wat hij allemaal van mij zou vragen en verwachten, omdat ik wel zelf bepaal wat ik doe en dat niet een “vriend” dat voor mij zou moeten gaan uitmaken. Ik zou dan namelijk meer een sloofje zijn en beslist geen vriend in mijn ogen. Grappig zoals echt goede gesprekken zich kunnen ontwikkelen!
Het mooie was dat juist “openheid”, iets wat hij “altijd af had gehouden” de basis was voor dit gesprek en dat dit de gelegenheid aan hem gaf om zijn zienswijze (die voor hem voordien niet bleek te werken) te herzien.

De openheid had er kunnen komen zei hij omdat ik ok was met zoals hij was, ik had hem niet afgewezen om wie hij was en om wat hij deed of niet deed.

Het “ er gewoon mogen zijn zoals hij was”, en ook “nee mogen zeggen” en aangeven hoe iets voor hem voelde (zonder de ander daarmee af te wijzen) bleek een heel nieuwe zienswijze voor hem.

“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?

Ik zal hier binnenkort verder over schrijven … deel 2

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Mijn lachspieren zoeken jouw lachspieren om na een schaterlach in een glimlach te belanden.

"Mijn lachspieren zoeken jouw lachspieren om na een schaterlach in een glimlach te belanden".

Ik zit nog wat te mijmeren... over een partnerprofiel.....

Ik liep gisteren samen met mijn nichtje en mijn oudere zus te winkelen.

Mijn nichtje was ongemerkt aan het oefenen voor haar nieuwe "baan".
Je wil je niet weten wat........!!!!

We hebben echt gillend door de stad gelopen van de lach, tranen met tuiten gelachen.
Ze was heel belangstellend naar me....
Dat was ze altijd al hoor, het is een schat.

Ze zat te genieten. Een ouder echtpaar zat achter ons aan de tafel. Hij en zij.... minstens 80 en lieeeeeeeeeeeeefffffff...

Als ze 40 waren zou ik zeker weten dat ze een date hadden samen.... en vreemd genoeg..... kreeg ik sterk de indruk dat ze op dit moment het bejaardenhuis ontvlucht waren ..... en helemaal smoor op elkaar zijn... het straalde er vanaf .......!
Dit was pure liefde die we voor onze ogen afgespiegeld zagen... geweldig.... ze konden niet van elkaar afblijven... ik durf te wedden dat ze elkaars fotootje nog in de portemonnee hadden zitten.

Ik zag mijn nichtje kijken, genietend... zo van.... als ik dit nou eens had kunnen sturen.... richting geven.... koppelen... noem het wat je wilt....

Haar blik ging van hen naar mij.... en ze besloot......juist...... haar werk te doen......
Ze richtte haar aandacht op mij en het gesprek ging over ... hoe ik dit nou vond....

Nou heerlijk toch..... liefde pur sang... zo recht voor je ogen.... ze zag dat ik dat wist te waarderen.

Ondertussen was ze druk met haar nieuwe baan in gedachten..... maar dat kon je niet merken.... althans als andere mensen met hun aandacht naar hun werk afdwaalden, dan was het effect meestal volstrekt anders, dan verdween je uit de aandacht!.

Ik bleef juist in haar aandacht betrokken!

We besloten na de thee met appelgebak weer terug naar het verzorgingstehuis te gaan met mijn zus.

Mijn zus had intussen heerlijk genoten van haar appelgebak met slagroom, heeft heerlijk zitten peuzelen. (Ze was door de dementie "vergeten" dat ze dacht daar allergisch voor te zijn, en ze eet sindsdien alles wat los en vast zit, na jaren geselecteerd te hebben waarvan ze dacht dat dat wel eens niet goed voor haar kon zijn).

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk!

Mijn zus had het hele "verhaal" van het verliefde echtpaar "gemist", maar daar zat ze niet in het minst mee. Ze genoot volop mee... heerlijk, met je familie om je heen en een goed gevoel met appelgebak!

Goh zei mijn nichtje.... dat zie ik u nou ook nog eens doen... een leuke man... waar moet hij voor u aan voldoen?

Mijn zus verzuchtte.... och jeee meisje... echt niet meer!
We vroegen ons nog heel even af of ze nog met haar gedachten bij het appelgebak zat, maar ze bleek zich inmiddels aangesloten te hebben bij ons onderwerp.

Mijn nichtje zegt nog, och moedertje... als ik toch aan het werk ben... als je wilt... ik vind vast nog wel een man voor u hoor.
Maar mijn zus, al vol van de appeltaart... besloot het er het liefst bij te laten.

Mijn nichtje voelde ineens de passie voor haar werk oplaaien!!!
Midden in de stad besloot ze er voor te gaan!

Wat voor een kleur haar, waar moet hij aan voldoen....?
Welke leeftijd?

Na eerst een korte analyse van haar kant besloot ze er voor te gaan.
Ze rekende af in het restaurant, waarop de ober haar geen prettige dag, maar een "tot morgen" wenste.
Schaterend van de lach kwam ze terug met haar portemonnee.
Stikkend van de lach mompelde ze.....sprankelende ogen ... een stralende lach...... humor.... nou tante Yvonne .. zeg die ober maar eens goeiedag straks ... want ik kan morgen niet....!

Nou, als ik 20 jaar jonger was geweest, ....haha... die meid had smaak!

Buitengekomen bleek ze pas echt op dreef te komen.
Zo nu en dan keek ze me met en stralende blik aan, nadat ze haar omgeving "gescand" had en ze "een match" voor me leek gevonden te hebben, en vinkte onmiddellijk daarna in gedachten mijn reactie af. (ik denk dat haar oorspronkelijke vragenlijst nu inmiddels behoorlijk gereset is, en er een hoop voorkeuren aan toegevoegd zijn geworden)

Wil ik ooit in "haar bestand passen", dan denk ik mijn geboortedatum aardig naar beneden moet gaan vervalsen in mijn rijbewijs.
Maar ... zij ziet het wel zitten...

En wie weet... ga ik wel weer voor EN de appelgebak EN de liefde..

Maar goed ... ze had me aan het denken gezet.... en een paar leuke berichtjes hier en daar deden nog een schepje bovenop mijn plezier....

Daarnet mijmerde ik dus gewoon even over een partnerprofiel:

Er zou zo maar in kunnen staan:

"Ik ben redelijk gevoelig voor twinkelende ogen!
Ik ben behoorlijk sportief, want enkele gelaatsspiertjes zijn redelijk goed ontwikkeld geworden!

Mijn lachspieren zoeken jouw lachspieren om na een schaterlach in een glimlach te belanden......"

Yvonne Mooijman