Mensen-mensen

Mensen-mens.

Ik ben een mensen-mens, hoor ik wel eens iemand zeggen, of .. ik ben nou eenmaal géén mensen-mens. Zouden ze echt bestaan, géén mensen-mensen?

Zijn we in de grond van ons hart ... niet allemaal mensen-mensen?

Ik heb menig gesprek gehad met mensen die zich geweldig autistisch wisten te gedragen.
Menig gesprek gehad ook met mensen die hoog in de boom van het "zaken-leven" zaten.

Waarom noemen zij zich soms “geen mensen-mensen” terwijl ik bij ieder van hen, als het er op aan komt, de hunkering heb ervaren naar het echte ware warme menselijk contact, echt helemaal niemand uitgezonderd!

Ik heb uitspraken horen doen van mensen, waarbij ik me hooglijk verbaasde over de aannames die men soms gemakshalve over anderen aannam. Uitspraken van zogenaamde géén-mensen-mensen over andere géén-mensen-mensen.

Zo hoorde ik ooit eens iemand er volstrekt van overtuigd zijn dat andere “top-figuren” geen pijnlijke gevoelens en geen pijnlijke emoties zouden ervaren waar het emotionele zaken zou betreffen, alsof het mensen zonder gevoel zouden zijn, waarbij dat ook nog eens als hoog gewaardeerd werd, alsof zij het leven nou eens echt onder "controle hadden!"

Één opmerking van mij, dat als ze eens aan zijn kinderen moesten komen, dat dat de zaak dan per onmiddellijk zou doen ontploffen, was vaak genoeg om het beeld weer helder te krijgen, daar kon vaak direct contact mee worden gemaakt.

Niemand heeft géén emoties, niemand die géén gevoelens heeft.

Ik heb in het verleden vele mensen begeleid, waaronder een veroordeelde moordenaar, diens kinderen, potentiële moordenaars (en laten we wel wezen, in ieder van ons schuilt een potentieel aan van alles, indien de machteloosheid maar geweldig is, dan komen mensen dicht bij hun diepste wanhoop en komen daar soms ook diepe agressie tegen).

Zouden dat géén mensen-mensen zijn?
Klinkklare onzin, ook dit zijn mensen-mensen met dezelfde gevoelens als wij allemaal hebben.

Gevoelens van kwetsbaarheid, gevoelens van onmacht in sommige situaties, gevoelens van eenzaamheid, verlangens, verlangens om begrepen te worden, verlangens om gewaardeerd te worden en verlangens om samen tot oplossingen te kunnen komen.

Mensen-mensen hebben over het algemeen wat meer door ervaring geleerd wat communicatie oplevert.

Doordat ze weten wàt het oplevert, gaan ze weer opnieuw tot communicatie over en dit brengt hen in een spiraal van diep contact, diep en vaak gevoelig contact.

De zachtheid kan en mag daarin vaak de boventoon voeren.

Bij géén-mensen-mensen lijkt vaak “verharding” de boventoon te voeren.
Zich afsluiten, het geen gevoelens tónen, hun kwetsbaarheid niet wensen te tonen, je moet dan je systeem in de verharding zetten, want anders stroomt het alsnog zomaar ineens over en ajakkes, dat is kwetsbaarheid en dat lijkt niet wenselijk (dat lijkt zowaar menselijk)!

Frappant genoeg geldt dit alleen ook voor die andere géén-mensen-mensen.
Zij houden elkaar als het ware in stand met hun eigen aannames.

Ken je het gevoel dat je je wel eens overweldigd heb gevoeld door emoties en je in korte tijd ineens onder de mensen moest komen en je je even diende te ver-mannen?

Je diende al je spieren te verkrampen om de zaak onder controle te houden. Je ademde diep in zonder uit te ademen en als een opgeblazen ballon hield je de schijn hoog ...

Herkenbaar?

We maken het allemaal op zijn tijd wel eens mee, dat we even niet binnen bepaalde omstandigheden onze kwetsbaarheid willen tonen. We houden ons “groot.”

Wat een kramptoestand!
Daar kunnen we niet gezond bij blijven!

Iedere verkramping hoe klein ook, zorgt dat ons systeem (waar wij toch echt de eerstverantwoordelijke voor zijn!) onthouden blijft van de benodigde zuurstof en al onze afvalstoffen kunnen er niet meer uit!
Er komt zogezegd geen informatie meer in en geen informatie meer uit.

Voel je lijf eens ...
Bal je vuisten eens, harder ... nog wat harder, knijp er stevig in en verkramp daarbij je gezicht eens flink! Doe dat zo hard je kunt! Juist ja, doe het maar eens heel bewust.

Lekker? Nou nee, dat niet! Maar je ervaart het pas nadien als je het bewust weet los te laten!!!

Juist ja, laat nu alle krampachtigheid los, glimlach (voel de ruimte die je nu hebt ten opzichte van daarnet!) ontspan je handen en je benen, schudt ze eens luchtigjes los en voel ...de ruimte die je nu weer wat meer inneemt dan daarnet toen je verkrampt was.

Die ontspanning, dat is de zachtheid waar ik het net over had.
Die zachtheid van een mensen-glimlach, het kind in ons wat blij kan zijn, de straling in zachte ogen die mensen menselijk maakt.

We hoeven niets “op te houden.”

Is schreef net over ver-mannen.
Toen ik het geschreven had, realiseerde ik me de achtergrond van het woord.
Ver-mannen, “doe alsof je een kerel bent.”
Oeps ... en een echte kerel zit vol gevoel! Zo vol gevoel dat ze soms denken er een deksel op te moeten houden om het bij elkaar te houden!

Doet me aan een hogedrukpan denken, die gaat sissen, dan krijg je zo'n fluitketeltjes effect!

Vermannen, zou dat ook de verkramping zijn, waardoor het lijkt alsof er minder ruimte ingenomen wordt?
Een verkrampte spier wordt korter en harder.

Vandaar dat dat “op gaat breken”, uiteindelijk hou je dat nooit vol, een constante verkramping, dat moet een keer eruit en dan heb je meer ruimte nodig!!!!

Leve de ruimte!

In kramp toestand stroomt er niets meer en blijft alles op zijn plaats, dat wordt zoiets als stilstaand water ... ooit beseft wat dat gaat doen?
Juist, alles in stilstand gaat stinken en rotten!

Loslaten die kramp dus ... niet meer overleven maar echt leven.

Niet stoer zijn maar het kind in je weer de ruimte geven ... leuke dingen doen, blij zijn, onderzoeken, spelen, gelukkig zijn, de tijd voor jezelf en anderen nemen, kortom ... geef jezelf en de anderen weer de ruimte!
Doe wat je hart je ingeeft ... wees weer sprankelend!

Mensen-mensen, zachtaardige mensen, mensen die gewoon zichzelf kunnen zijn, gewoon weten dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen op zijn tijd en dat ook van elkaar en naar elkaar mogen wezen!

Dat is pas ware kracht!

Ware kracht zit nooit vast ... ware kracht stroomt! .. zowel via een lach als een traan!

© Yvonne Mooijman