In een televisieprogramma hoorde ik de volgende zinsnede: "Ik had haar maar niet ingelicht (hij had het over zijn vrouw) want ik wilde haar niet belasten". Ondertussen bleek de heleboel gruwelijk spaak te zijn gelopen.
Het zijn van die opmerkingen die ik regelmatig hoor, als relaties op de klippen zijn gelopen en waarin huwelijkspartners "dachten" elkaar te “sparen.”
Ondertussen werd vergeten waarom ze voor elkaar gekozen hebben, namelijk “om hun leven te delen.”
Eigenlijk neem de je ander niet serieus als je de ander “wil sparen.”
Spaar je de ander als je de wezenlijke dingen van het leven niet (meer) samen deelt?
Communicatie is zo belangrijk om relaties echt "relaties" te kunnen laten zijn.
Soms hoor je mensen zeggen, ja, maar ik ben nou eenmaal iemand van weinig woorden ...
Dat lijkt me erg lastig, “van weinig woorden” te zijn.
Trouwens .. er is niemand "met weinig woorden" op de wereld gezet zijn, tenzij hij of zij er nog wat weinig mee heeft gedaan.
Juist de wezenlijke dingen in het leven verwoorden / verduidelijken / delen zou voor mij persoonlijk essentieel zijn om te kunnen delen.
Je vraagtekens, je angsten, je hoop, je verlangens, het is toch zonde om dat alles achter het behang te houden .. ? Het zijn toch de meest wezenlijke menselijke gevoelen die we allemaal kennen, niemand uitgezonderd?
Ik merk dat vrouwen over het algemeen gemakkelijker “verwoorden”, gevoelens onder woorden brengen, onzekerheden uiten en met elkaar uitwisselen.
Het lijkt er op dat vrouwen makkelijker accepteren dat we ons allemaal kwetsbaar kunnen voelen waarvoor me ons niet schamen, we hebben "niets op te houden voor elkaar."
Tegelijkertijd ben ik tot de ontdekking gekomen dat veel mannen vaak uitstekend in staat zijn dingen te verwoorden, alleen wordt er vaak vastgehouden aan “verwachtingen”, “oude patronen” en heeft men eerder de neiging zich terug te trekken en het alleen wel te "klaren".
En het klaarde niet op ...!
Ik ben met mijn vriendin vorig jaar naar het theater geweest naar “Vrouwen komen van Venus en mannen komen van Mars”, naar aanleiding van het gelijknamige boek.
Nadien heb ik het nieuwere boek gelezen van John Gray. "De rollen van mars en Venus."
Veel gedrag werd door John toegeschreven als zou het meeste DNA bepaald zijn, maar ik ben er achter gekomen dat heel veel, veel meer cultuur bepaald is en afhankelijk is van met name de aannames die er gemaakt zijn en de oude rolpatronen die er geheerst hebben.
Gaandeweg heb ik veel interviews gehad met met name mannen, waarbij ik zeer openhartige ervaringen heb mogen horen.
Mijn gevoel werd eigenlijk door iedere man bevestigd, en met allen heb ik hele diepgaande gesprekken gehad, ook met de autisten tussen hen.
Het meest diepgaande gesprek ooit, heb ik zelfs met iemand gehad die zich behoorlijk autistisch gewend was te gedragen!
Er bleef van het beeld wat bestond geen splinter over. Allen waren in staat het diepste van het diepste te kunnen delen, en dat luchtte ook nog eens geweldig op.
De aanname dat mannen hun gevoelens niet zouden kunnen delen is wat mij betreft volkomen onterecht.
Nou heb ik toch al nooit problemen ondervonden in gesprekken met mannen, want in wezen herken ik erg veel in de beschrijvingen die over mannen gegeven zijn, ondanks dat ik typisch echt een vrouwelijke vrouw ben!
Het frappeerde mij dat vele mannen beweerden dat àls ze gevoelens deelden, dit het liefst en het beste met vrouwen deden. Onderling tussen mannen zou de communicatie toch minder over gevoelens gaan, men zou zich dan liever niet zo kwetsbaar opstellen naar elkaar, dat ze dat wel zouden kunnen, maar niet vaak deden, naar vrouwen bleek het zich kwetsbaar opstellen vaak een opluchting, zoals mij meerdere malen verteld werd.
Als ik dan in zo'n televisieprogramma zo even tussen neus en lippen hoor verkondigen dat er eigenlijk niet gedeeld wordt waar het zo waardevol zou zijn dat dit wel gebeurt, dan is dit zo doodzonde voor de relatie.
Het is toch het grootste compliment wat je elkaar kan geven? Dat je de ander net zo serieus neemt als jezelf? Dingen samen verwerken, of ze nu groot of klein zijn, is toch het grootste goed wat je elkaar kan schenken?
Frappant genoeg blijkt in de e-coaching die ik al jaren wereldwijd gegeven heb, juist enorm diepgaand gedeeld te kunnen worden en met name mannen blijken enorm goed te kunnen verwoorden als ze er voor gaan kiezen en beseffen ze wat het hen geeft als ze zich er aan overgeven. Ik vind het altijd weer een compliment, om vaak heel persoonlijke dingen te mogen delen, of het nu met vrouwen of met mannen is.
We zijn toch niet op deze wereld gezet om ons mond te houden toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten