Opening bieden.
Soms kom je in een situatie waarin er een vijandige houding ontstaat, meestal door onbegrip en het geven van een oordeel.
Nou is vijandigheid iets wat me niet echt op het lijf is geschreven.
Ik kan best eens goed de pest hebben over bepaalde gebeurtenissen, maar om nou de vijandigheid in te schieten is weer een andere zaak.
Ik heb ooit wel eens de neiging gehad om eerder “ziek van mezelf” te worden voor al het begrip wat ik dan voor de ander wenste op te brengen, waarbij ik lang de neiging had mezelf en mijn bijbehorende gevoelens te ontkennen.
Het “lijkt” gemakkelijker om over een ander een oordeel te hebben en afstand te nemen, maar is dat de bedoeling van het leven?
Uiteindelijk kom je niet verder dan “je eigen gelijk” terwijl er geen gelijk is, maar hooguit een eigen idee en invulling.
Maar goed, ik heb altijd meer de neiging om (ondanks dat het ook lastig voor me kan zijn) de ander te willen snappen.
Hoe dan ook, mijn eerste keuze is dus niet om de vijandigheid in te schieten, er zijn altijd motieven waarom iemand iets doet, ook als ze “onhandig voor me ” doen. Zoals men in de NLP zeg, ieder gedrag heeft altijd een positieve intentie voor de ander (al is het maar om scheef overeind te blijven) en ik blijf best bereid om die goede intentie te (h)erkennen .
Hoe dan ook, op sommige momenten zie je ineens dat wat je (ik) deed effect heeft gehad, zonder dat ik er zelfs direct op uit was.
Door niet de vijandigheid in de gaan, geef je geen voeding aan dat thema.
Ik ben geen vijand, en wens me zo ook niet te gedragen, ondanks dat andermans “vijandigheid” best heel pijnlijk kan zijn.
Het kunnen toestaan van dat pijnlijke gevoel, is van belang zodat je in ieder geval je jezelf nog erkent en je eigen gevoel, dat vergat ik lange tijd en dan blijk je inderdaad behoorlijk ziek van jezelf te kunnen worden. Ik heb wel eens gezegd, ik ga over mijn nek van mijn eigen gevoel van begrip, niet dat dat door het begrip kwam, maar door de ontkenning van mijn eigen gevoel, de pijn die ik weg trachtte te redeneren terwijl die er gewoon ook was (en ook mag zijn, het is gewoon inherent aan het leven en aan sommige gedragingen van mensen) Mensen blijken zich soms heel onhandig te kunnen gedragen en dat kan pijnlijk zijn.
Ooit zei iemand mij, als die ander vijandig doet, vermijdt hem dan.
Mensen vermijden dat hoort ook niet tot mijn keuze, ik ben er, ik besta en ik mag er gewoon zijn (van mezelf).
Niet dat veel mensen daar een probleem mee hebben, ik ben best aangenaam gezelschap, maar toch.
Bovendien wens ik dingen op te lossen, ik hou er niet van als “dingen in de lucht blijven hangen en onuitgesproken blijven”. waardoor ze een eigen leven gaan leiden en gaan woekeren. Ik hou het leven graag gezond!
Niet dat altijd alles uitgesproken hoeft te worden, soms zijn ze gewoon ineens opgelost.
De tijd heelt …. en soms blijkt dat zich ineens te manifesteren.
Uiteindelijk gaf het niet voeden van vijandigheid een opening, je hebt geen zeggenschap over de ander en dat hoeft ook niet, het is aan de ander om te leven zoals hij leeft en soms duurt het even voor “ergens de tijd rijp” voor is.
Maar het is mooi om te zien, dat een ander je nooit tot vijandschap kan dwingen.
Vijandschap geeft geen ruimte, alleen maar aan vijandschap.
Open blijven staan voor de positieve intenties van de ander geeft ruimte, aan jezelf en de ander.
Ik kan er hooguit mee “gaan zitten” of een ander er mee aan de gang gaat, maar dan “kies” ik er voor het tot mijn probleem te gaan maken.
Mijn visie is: “het leven IS”, ik kan beter dealen met wat is, in plaats van “hoe het volgens mij had moeten zijn.” Alles heeft zin, vooral voor mijn eigen ontwikkelingsproces, net zoals wat ik in mijn proces doe en nodig heb te doen zin heeft binnen het ontwikkelingsproces voor de ander, we komen elkaar nooit voor niets tegen.
Uitgangspunt is dat ik met mijn eigen proces “heb te dealen”, hoe ga ik om met wat ik tegen kom, of het nou vijandigheid, afwijzing of liefdevolle benadering is.
Liefdevolle benadering biedt ruimte, hoe we die invullen … is aan ons.
Niemand kan mij dwingen een vijand te zijn, net zomin ik niemand kan dwingen mijn vriendschap te aanvaarden. Eigenlijk hou ik gewoon van mensen, zelfs als ze wat onhandig kunnen zijn, maar niet te lang onhandig alsjeblieft, ik ben ook maar een mens!
Mensen zijn eigenlijk gewoon leuk!
Terug naar deel 1
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten