Opvoeden beïnvloeden, communicatie en non-verbale communicatie.
Ik ben me er nooit zo van bewust geweest, dat ik behoorlijk bevoorrecht ben geweest met mijn opleiding, waarbij psychologie, pedagogiek en diverse andere vakken die met menselijk gedrag en opvoeden te maken hebben onderdeel waren.
Waar ik kon buigen op een stuk ervaring vanuit mijn opleiding en werkzaamheden, zijn veel mensen als ze kinderen krijgen vol vraagtekens.
Ik werd er onlangs van bewust na een zeer leuk gesprek met een jonge moeder die me behoorlijk aan het uithoren was naar mijn kennis over kinderen en omgaan met mensen.
Ik zag net een tv programma waarbij gezinnen geleerd werd met hun hond om te gaan en ik kom tot de ontdekking, dat er voldoende puppie-cursussen zijn, waar na aanschaf van een hondje onmiddellijk naar toe gegaan wordt en waar met veel succes de nodige praktische kennis wordt overgebracht.
Aan kinderen wordt gewoon begonnen, en de enkele bezoekjes van een paar minuten aan een consultatiebureau zijn misschien wel de weinige momenten waarop mogelijk een vraag gesteld wordt over opvoeden.
Het gesprek met de jonge moeder, die met graagte de kennis in zich opnam deed me beseffen dat hier mogelijk een heel terrein braak ligt.
Wat ben ik blij dat ik de achtergrondkennis aanwezig had tegen de tijd dat ik die nodig had.
Mochten er vragen zijn over over opvoeden, kinderen krijgen, relaties (net zoals je met je partner een relatie aangaan, ga je ook met je kind een relatie aan, waarbij communicatie zowel verbaal als non-verbaal van groot belang is), stel ze hier gerust.
Opvoeden begint namelijk vooral bij jezelf, het is duidelijk een onderdeel van je persoonlijke ontwikkeling, hoe ga je met jezelf om, hoe laat je met jezelf opgaan, hoe maak ik mijn grenzen duidelijk, hoe beïnvloed ik mezelf en anderen, hoe manipuleer ik of hoe manipuleren anderen mij (en besef dat manipuleren niet negatief hoeft te zijn!).
Heb je vragen over opvoeden, stel ze gerust.
Bij voldoende belangstelling lijkt het me heel leuk om in kleine persoonlijke groepjes cursussen/workshops te geven, waarbij heel praktisch informatie over gebracht kan worden en heel doelgericht gewerkt kan worden en ingespeeld kan worden op persoonlijke vragen en omstandigheden.
Uitgangspunt is je eigen persoonlijke ontwikkeling tot “opvoeder”, vanuit je eigen kracht de kracht in je kinderen en omgeving naar boven brengen.
Mocht je vragen hebben, email gerust naar welcome@yvonnemooijman.nl
© Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
zaterdag 25 juni 2011
maandag 20 juni 2011
Vriendschap - Liefde en Relaties - 6
Opening bieden.
Soms kom je in een situatie waarin er een vijandige houding ontstaat, meestal door onbegrip en het geven van een oordeel.
Nou is vijandigheid iets wat me niet echt op het lijf is geschreven.
Ik kan best eens goed de pest hebben over bepaalde gebeurtenissen, maar om nou de vijandigheid in te schieten is weer een andere zaak.
Ik heb ooit wel eens de neiging gehad om eerder “ziek van mezelf” te worden voor al het begrip wat ik dan voor de ander wenste op te brengen, waarbij ik lang de neiging had mezelf en mijn bijbehorende gevoelens te ontkennen.
Het “lijkt” gemakkelijker om over een ander een oordeel te hebben en afstand te nemen, maar is dat de bedoeling van het leven?
Uiteindelijk kom je niet verder dan “je eigen gelijk” terwijl er geen gelijk is, maar hooguit een eigen idee en invulling.
Maar goed, ik heb altijd meer de neiging om (ondanks dat het ook lastig voor me kan zijn) de ander te willen snappen.
Hoe dan ook, mijn eerste keuze is dus niet om de vijandigheid in te schieten, er zijn altijd motieven waarom iemand iets doet, ook als ze “onhandig voor me ” doen. Zoals men in de NLP zeg, ieder gedrag heeft altijd een positieve intentie voor de ander (al is het maar om scheef overeind te blijven) en ik blijf best bereid om die goede intentie te (h)erkennen .
Hoe dan ook, op sommige momenten zie je ineens dat wat je (ik) deed effect heeft gehad, zonder dat ik er zelfs direct op uit was.
Door niet de vijandigheid in de gaan, geef je geen voeding aan dat thema.
Ik ben geen vijand, en wens me zo ook niet te gedragen, ondanks dat andermans “vijandigheid” best heel pijnlijk kan zijn.
Het kunnen toestaan van dat pijnlijke gevoel, is van belang zodat je in ieder geval je jezelf nog erkent en je eigen gevoel, dat vergat ik lange tijd en dan blijk je inderdaad behoorlijk ziek van jezelf te kunnen worden. Ik heb wel eens gezegd, ik ga over mijn nek van mijn eigen gevoel van begrip, niet dat dat door het begrip kwam, maar door de ontkenning van mijn eigen gevoel, de pijn die ik weg trachtte te redeneren terwijl die er gewoon ook was (en ook mag zijn, het is gewoon inherent aan het leven en aan sommige gedragingen van mensen) Mensen blijken zich soms heel onhandig te kunnen gedragen en dat kan pijnlijk zijn.
Ooit zei iemand mij, als die ander vijandig doet, vermijdt hem dan.
Mensen vermijden dat hoort ook niet tot mijn keuze, ik ben er, ik besta en ik mag er gewoon zijn (van mezelf).
Niet dat veel mensen daar een probleem mee hebben, ik ben best aangenaam gezelschap, maar toch.
Bovendien wens ik dingen op te lossen, ik hou er niet van als “dingen in de lucht blijven hangen en onuitgesproken blijven”. waardoor ze een eigen leven gaan leiden en gaan woekeren. Ik hou het leven graag gezond!
Niet dat altijd alles uitgesproken hoeft te worden, soms zijn ze gewoon ineens opgelost.
De tijd heelt …. en soms blijkt dat zich ineens te manifesteren.
Uiteindelijk gaf het niet voeden van vijandigheid een opening, je hebt geen zeggenschap over de ander en dat hoeft ook niet, het is aan de ander om te leven zoals hij leeft en soms duurt het even voor “ergens de tijd rijp” voor is.
Maar het is mooi om te zien, dat een ander je nooit tot vijandschap kan dwingen.
Vijandschap geeft geen ruimte, alleen maar aan vijandschap.
Open blijven staan voor de positieve intenties van de ander geeft ruimte, aan jezelf en de ander.
Ik kan er hooguit mee “gaan zitten” of een ander er mee aan de gang gaat, maar dan “kies” ik er voor het tot mijn probleem te gaan maken.
Mijn visie is: “het leven IS”, ik kan beter dealen met wat is, in plaats van “hoe het volgens mij had moeten zijn.” Alles heeft zin, vooral voor mijn eigen ontwikkelingsproces, net zoals wat ik in mijn proces doe en nodig heb te doen zin heeft binnen het ontwikkelingsproces voor de ander, we komen elkaar nooit voor niets tegen.
Uitgangspunt is dat ik met mijn eigen proces “heb te dealen”, hoe ga ik om met wat ik tegen kom, of het nou vijandigheid, afwijzing of liefdevolle benadering is.
Liefdevolle benadering biedt ruimte, hoe we die invullen … is aan ons.
Niemand kan mij dwingen een vijand te zijn, net zomin ik niemand kan dwingen mijn vriendschap te aanvaarden. Eigenlijk hou ik gewoon van mensen, zelfs als ze wat onhandig kunnen zijn, maar niet te lang onhandig alsjeblieft, ik ben ook maar een mens!
Mensen zijn eigenlijk gewoon leuk!
Terug naar deel 1
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Soms kom je in een situatie waarin er een vijandige houding ontstaat, meestal door onbegrip en het geven van een oordeel.
Nou is vijandigheid iets wat me niet echt op het lijf is geschreven.
Ik kan best eens goed de pest hebben over bepaalde gebeurtenissen, maar om nou de vijandigheid in te schieten is weer een andere zaak.
Ik heb ooit wel eens de neiging gehad om eerder “ziek van mezelf” te worden voor al het begrip wat ik dan voor de ander wenste op te brengen, waarbij ik lang de neiging had mezelf en mijn bijbehorende gevoelens te ontkennen.
Het “lijkt” gemakkelijker om over een ander een oordeel te hebben en afstand te nemen, maar is dat de bedoeling van het leven?
Uiteindelijk kom je niet verder dan “je eigen gelijk” terwijl er geen gelijk is, maar hooguit een eigen idee en invulling.
Maar goed, ik heb altijd meer de neiging om (ondanks dat het ook lastig voor me kan zijn) de ander te willen snappen.
Hoe dan ook, mijn eerste keuze is dus niet om de vijandigheid in te schieten, er zijn altijd motieven waarom iemand iets doet, ook als ze “onhandig voor me ” doen. Zoals men in de NLP zeg, ieder gedrag heeft altijd een positieve intentie voor de ander (al is het maar om scheef overeind te blijven) en ik blijf best bereid om die goede intentie te (h)erkennen .
Hoe dan ook, op sommige momenten zie je ineens dat wat je (ik) deed effect heeft gehad, zonder dat ik er zelfs direct op uit was.
Door niet de vijandigheid in de gaan, geef je geen voeding aan dat thema.
Ik ben geen vijand, en wens me zo ook niet te gedragen, ondanks dat andermans “vijandigheid” best heel pijnlijk kan zijn.
Het kunnen toestaan van dat pijnlijke gevoel, is van belang zodat je in ieder geval je jezelf nog erkent en je eigen gevoel, dat vergat ik lange tijd en dan blijk je inderdaad behoorlijk ziek van jezelf te kunnen worden. Ik heb wel eens gezegd, ik ga over mijn nek van mijn eigen gevoel van begrip, niet dat dat door het begrip kwam, maar door de ontkenning van mijn eigen gevoel, de pijn die ik weg trachtte te redeneren terwijl die er gewoon ook was (en ook mag zijn, het is gewoon inherent aan het leven en aan sommige gedragingen van mensen) Mensen blijken zich soms heel onhandig te kunnen gedragen en dat kan pijnlijk zijn.
Ooit zei iemand mij, als die ander vijandig doet, vermijdt hem dan.
Mensen vermijden dat hoort ook niet tot mijn keuze, ik ben er, ik besta en ik mag er gewoon zijn (van mezelf).
Niet dat veel mensen daar een probleem mee hebben, ik ben best aangenaam gezelschap, maar toch.
Bovendien wens ik dingen op te lossen, ik hou er niet van als “dingen in de lucht blijven hangen en onuitgesproken blijven”. waardoor ze een eigen leven gaan leiden en gaan woekeren. Ik hou het leven graag gezond!
Niet dat altijd alles uitgesproken hoeft te worden, soms zijn ze gewoon ineens opgelost.
De tijd heelt …. en soms blijkt dat zich ineens te manifesteren.
Uiteindelijk gaf het niet voeden van vijandigheid een opening, je hebt geen zeggenschap over de ander en dat hoeft ook niet, het is aan de ander om te leven zoals hij leeft en soms duurt het even voor “ergens de tijd rijp” voor is.
Maar het is mooi om te zien, dat een ander je nooit tot vijandschap kan dwingen.
Vijandschap geeft geen ruimte, alleen maar aan vijandschap.
Open blijven staan voor de positieve intenties van de ander geeft ruimte, aan jezelf en de ander.
Ik kan er hooguit mee “gaan zitten” of een ander er mee aan de gang gaat, maar dan “kies” ik er voor het tot mijn probleem te gaan maken.
Mijn visie is: “het leven IS”, ik kan beter dealen met wat is, in plaats van “hoe het volgens mij had moeten zijn.” Alles heeft zin, vooral voor mijn eigen ontwikkelingsproces, net zoals wat ik in mijn proces doe en nodig heb te doen zin heeft binnen het ontwikkelingsproces voor de ander, we komen elkaar nooit voor niets tegen.
Uitgangspunt is dat ik met mijn eigen proces “heb te dealen”, hoe ga ik om met wat ik tegen kom, of het nou vijandigheid, afwijzing of liefdevolle benadering is.
Liefdevolle benadering biedt ruimte, hoe we die invullen … is aan ons.
Niemand kan mij dwingen een vijand te zijn, net zomin ik niemand kan dwingen mijn vriendschap te aanvaarden. Eigenlijk hou ik gewoon van mensen, zelfs als ze wat onhandig kunnen zijn, maar niet te lang onhandig alsjeblieft, ik ben ook maar een mens!
Mensen zijn eigenlijk gewoon leuk!
Terug naar deel 1
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
woensdag 15 juni 2011
Het zere been en het verkeerde keelgat
..
Wist je dat er een soort zenuwbaan loopt van het zere been naar het verkeerde keelgat?
Telkens als je tegen het eerste aanschopt, schiet er iets in het tweede.
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Wist je dat er een soort zenuwbaan loopt van het zere been naar het verkeerde keelgat?
Telkens als je tegen het eerste aanschopt, schiet er iets in het tweede.
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
dinsdag 14 juni 2011
Vriendschap - liefde en relaties - 5 - Uit contact gaan
Ik schreef al eerder dat ik best moeite kan hebben als mensen "uit contact gaan."
Gelukkig overkomt het me uiterst zelden, maar die keer dat het gebeurt raakt het me telkens weer diepgaand omdat ik de waarde van connection ken.
"Raken" wat is dat?
Voor mij is "raken" dat iets mij als persoon diep raakt, het heeft ergens een resonantie met mij, het raakt mijn leven, mijn gevoel, mijn innerlijk proces.
Als mensen "uit contact gaan", is er altijd een reden waarom ze uit contact gaan.
Deze redenen kunnen divers zijn en hebben hoe dan ook altijd hun oorsprong in hun proces, hun overtuigingen, tegelijkertijd heeft het een raakvalk met mijn ontwikkelingsproces.
Contact, hoe liefdevol en integer ook bedoeld, kan niet altijd ontvangen worden.
"In relatie" en we zijn altijd in relatie met elkaar, geven we betekenis aan iets wat er gebeurt, dat is onze eigen betekenis en die kan volkomen verschillen van de intentie van een ander.
Mensen kunnen ook heel divers reageren op zelfde gebeurtenissen, afhankelijk van hun emotionele staat.
Ben je diep bedroefd, of heel blij, boos of gefrustreerd, al deze emotionele staten leveren heel diverse reacties op bij mensen op dezelfde gebeurtenis.
Hoe kwam ik hier nu op?
Ik zat net naar aanleiding van een email die ik kreeg met een link, een lezing te volgen via internet waar "dialoog" en "discussie" aan de orde kwamen.
Vaak kunnen we als mensen verzeild raken in "discussie", het is dan "wel" of "niet", "goed" of "slecht", kortom we gaan uit dat wat onze reactie op een gebeurtenis was, de enige juiste en de enige mogelijke interpretatie zou zijn.
Ga je hier over discussiëren, dan ontstaat er al snel een welles nietes.
Dialoog is een andere manier van communiceren.
Dialoog houdt in dat je communiceert zonder "agenda", er hoeft geen bepaalde uitkomst uit te komen, het gaat uit vanuit het respect voor zowel overeenkomsten als verschillen en gaat dus ook niet uit van wel of niet, goed of fout. Er stroomt als het ware een energie in communicatie waarbij de ander niet hoeft overtuigd te worden en waarbij geen behoefte is om de ander te overtuigingen of te veranderen.
Het is een vorm van communicatie die in staat een omgeving te scheppen van vertrouwen, vertrouwen in de ander zoals hij is, vertrouwen in de overeenkomsten, die juist in een dialoog in zicht komen.
Op onze manier van communiceren, zoals we vaak geleerd hebben, zijn we vaak onbedoeld heel oordelend bezig, en is verwijdering vaak een gevolg van die communicatie.
Dialoog is een prachtige manier van "openstaan", er mogen zijn zoals je bent met al je gevoelens van onzekerheid, angst, vraagtekens verlangens of welke gevoelens dan ook.
Dialoog ..... het vraagt een vermogen om afstand te nemen van onze manier van leven met be- en veroordelen.
In dialoog zijn we mild, zacht, open en in verbinding ...... we komen er achter dat de "ander" simpelweg een andere "ik" is.
Ga eens na bij jezelf, hoe vaak oordeel je?
Ga het komende uur eens optellen, hoe vaak je stiekem, zonder dat je het in de gaten had, onbewust dat je het deed, oordeelt.
Als je oordeelde, richt je aandacht eens bewust in de richting van de ander en wordt je bewust dat de ander "net als jij is", gewoon een mens met zijn verlangens, onzekerheden, angsten, ongemakken, emotionele pijn en liefde.
Zeg een zacht in jezelf: Sorry, ik besef nu pas dat ook jij je kwetsbaar kan voelen, en dat je doet wat voor jou in jouw proces noodzakelijk was.
Heb compassie en wees mild ....pas daarna ben je in staat een dialoog aan te gaan .... en pas dan (zoals de dichter Rumi schreef ... voorbij de oordelen van goed of slecht daar is een plaats, pas daar ontmoeten wij elkaar. Pas daar kunnen we elkaar echt leren kennen en waarderen.
© Yvonne Mooijman
vervolg 6.
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Gelukkig overkomt het me uiterst zelden, maar die keer dat het gebeurt raakt het me telkens weer diepgaand omdat ik de waarde van connection ken.
"Raken" wat is dat?
Voor mij is "raken" dat iets mij als persoon diep raakt, het heeft ergens een resonantie met mij, het raakt mijn leven, mijn gevoel, mijn innerlijk proces.
Als mensen "uit contact gaan", is er altijd een reden waarom ze uit contact gaan.
Deze redenen kunnen divers zijn en hebben hoe dan ook altijd hun oorsprong in hun proces, hun overtuigingen, tegelijkertijd heeft het een raakvalk met mijn ontwikkelingsproces.
Contact, hoe liefdevol en integer ook bedoeld, kan niet altijd ontvangen worden.
"In relatie" en we zijn altijd in relatie met elkaar, geven we betekenis aan iets wat er gebeurt, dat is onze eigen betekenis en die kan volkomen verschillen van de intentie van een ander.
Mensen kunnen ook heel divers reageren op zelfde gebeurtenissen, afhankelijk van hun emotionele staat.
Ben je diep bedroefd, of heel blij, boos of gefrustreerd, al deze emotionele staten leveren heel diverse reacties op bij mensen op dezelfde gebeurtenis.
Hoe kwam ik hier nu op?
Ik zat net naar aanleiding van een email die ik kreeg met een link, een lezing te volgen via internet waar "dialoog" en "discussie" aan de orde kwamen.
Vaak kunnen we als mensen verzeild raken in "discussie", het is dan "wel" of "niet", "goed" of "slecht", kortom we gaan uit dat wat onze reactie op een gebeurtenis was, de enige juiste en de enige mogelijke interpretatie zou zijn.
Ga je hier over discussiëren, dan ontstaat er al snel een welles nietes.
Dialoog is een andere manier van communiceren.
Dialoog houdt in dat je communiceert zonder "agenda", er hoeft geen bepaalde uitkomst uit te komen, het gaat uit vanuit het respect voor zowel overeenkomsten als verschillen en gaat dus ook niet uit van wel of niet, goed of fout. Er stroomt als het ware een energie in communicatie waarbij de ander niet hoeft overtuigd te worden en waarbij geen behoefte is om de ander te overtuigingen of te veranderen.
Het is een vorm van communicatie die in staat een omgeving te scheppen van vertrouwen, vertrouwen in de ander zoals hij is, vertrouwen in de overeenkomsten, die juist in een dialoog in zicht komen.
Op onze manier van communiceren, zoals we vaak geleerd hebben, zijn we vaak onbedoeld heel oordelend bezig, en is verwijdering vaak een gevolg van die communicatie.
Dialoog is een prachtige manier van "openstaan", er mogen zijn zoals je bent met al je gevoelens van onzekerheid, angst, vraagtekens verlangens of welke gevoelens dan ook.
Dialoog ..... het vraagt een vermogen om afstand te nemen van onze manier van leven met be- en veroordelen.
In dialoog zijn we mild, zacht, open en in verbinding ...... we komen er achter dat de "ander" simpelweg een andere "ik" is.
Ga eens na bij jezelf, hoe vaak oordeel je?
Ga het komende uur eens optellen, hoe vaak je stiekem, zonder dat je het in de gaten had, onbewust dat je het deed, oordeelt.
Als je oordeelde, richt je aandacht eens bewust in de richting van de ander en wordt je bewust dat de ander "net als jij is", gewoon een mens met zijn verlangens, onzekerheden, angsten, ongemakken, emotionele pijn en liefde.
Zeg een zacht in jezelf: Sorry, ik besef nu pas dat ook jij je kwetsbaar kan voelen, en dat je doet wat voor jou in jouw proces noodzakelijk was.
Heb compassie en wees mild ....pas daarna ben je in staat een dialoog aan te gaan .... en pas dan (zoals de dichter Rumi schreef ... voorbij de oordelen van goed of slecht daar is een plaats, pas daar ontmoeten wij elkaar. Pas daar kunnen we elkaar echt leren kennen en waarderen.
© Yvonne Mooijman
vervolg 6.
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
dinsdag 7 juni 2011
Vriendschap - Liefde en Relaties - 4
Ik schreef eerder over pleasen van meerdere mensen tegelijk.
Vaak gaat het bij pleasen om het pleasen van 1 persoon.
Je gaat als het ware een tactiek aan, om de ander gunstig te stemmen.
Je gaat doen wat de ander van je verwacht, of waarvan jij verwacht dat de ander dat aan zal kunnen.
Niets mis met je intentie om de ander een plezier te willen doen of het hem of haar gemakkelijker te maken, maar dat is alleen handig als dit ook in het werkelijk belang van die ander is, en mogelijk blijft de ander juist "op zijn plaats", en "ontwikkelt hij zich niet", simpelweg omdat er niets nieuws aangeboden wordt.
Ik zal je een voorbeeld stellen.
Lange tijd vond ik het erg moeilijk om mijn werkelijk gevoel te uiten, vond ik het moeilijk om een ander te vertellen wat ik vond of voelde, hield ik veel gevoelens voor mezelf. Langzaam aan raakte ik in een ontwikkelingsproces waarbij ik de moed bijeen kon rapen om geleidelijk mijn gevoelens meer te delen. (Niet dat ieder daar altijd al mee uit de weg kon, want juist in je eigen ontwikkelprocessen krijg je vaak de reacties die je nodig hebt om dat stuk sterker voor je te maken, maar die je ook weer terug bij "af" kunnen brengen). Als mensen zich meer bewust zouden zijn hoe moeilijk soms sommige processen zijn, zouden zij beslist milder kunnen reageren, maar het leven dient zich aan zoals het zich aandient en mensen kunnen soms behoorlijk oordelend reageren als wat hen overkomt juist voor hen hun eigen ontwikkelproces raakt.
Geleidelijk aan was ik meer in staat mijn gevoelens te delen, wat hele mooie momenten kon opleveren. Tegelijkertijd kwam ik kritiek tegen, alsof het "niet zou mogen."
Je komt dan weer terug bij jezelf, je eigen ontwikkelingsproces, waarin je juist wil ontwikkelen om open en vrij te mogen delen, wat gedeeld mag worden.
Krijg je kritiek, wees dan weer clement voor diegene die de kritiek leverde (al of niet hardop, soms gaan mensen "uit" de communicatie en dat is erg ongemakkelijk, althans, "ik" vind dat erg ongemakkelijk, omdat ik dan geen kans krijg om werkelijk zicht te krijgen op hoe dingen voor de ander overkomen. Niet dat ik de ander wil "pleasen" maar omdat communicatie zo belangrijk is en je vanuit communicatie zo veel kunt ophelderen en juist van beoordeling kan ontdoen.
Voor mij betekent het vaak dat als ik erg "openhartig kan zijn", dit eigenlijk een groot compliment betekent voor degene tegen wie ik openhartig ben, omdat mij het idee is gegeven dat het "vertrouwd is om me te mogen uiten."
Pleasen ...... soms zouden we onszelf wat meer moeten kunnen pleasen en werkelijk doen wat we voelen dat we moeten doen, we ontwikkelen dan bij onszelf wat we willen ontwikkelen en ontwikkelen tevens bij de ander wat bij de ander ontwikkeld kan worden.
Hoe groot is de angst om afgewezen te worden ..... waar we eindelijk zo ver waren onszelf niet meer af te wijzen.
Als we met zijn allen toch eens milder zouden kunnen zijn, meer begrip te kunnen tonen voor wat we niet onmiddellijk begrijpen van de ander.
Communicatie ..... durven we het werkelijk aan?
Vervolg 5.
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Vaak gaat het bij pleasen om het pleasen van 1 persoon.
Je gaat als het ware een tactiek aan, om de ander gunstig te stemmen.
Je gaat doen wat de ander van je verwacht, of waarvan jij verwacht dat de ander dat aan zal kunnen.
Niets mis met je intentie om de ander een plezier te willen doen of het hem of haar gemakkelijker te maken, maar dat is alleen handig als dit ook in het werkelijk belang van die ander is, en mogelijk blijft de ander juist "op zijn plaats", en "ontwikkelt hij zich niet", simpelweg omdat er niets nieuws aangeboden wordt.
Ik zal je een voorbeeld stellen.
Lange tijd vond ik het erg moeilijk om mijn werkelijk gevoel te uiten, vond ik het moeilijk om een ander te vertellen wat ik vond of voelde, hield ik veel gevoelens voor mezelf. Langzaam aan raakte ik in een ontwikkelingsproces waarbij ik de moed bijeen kon rapen om geleidelijk mijn gevoelens meer te delen. (Niet dat ieder daar altijd al mee uit de weg kon, want juist in je eigen ontwikkelprocessen krijg je vaak de reacties die je nodig hebt om dat stuk sterker voor je te maken, maar die je ook weer terug bij "af" kunnen brengen). Als mensen zich meer bewust zouden zijn hoe moeilijk soms sommige processen zijn, zouden zij beslist milder kunnen reageren, maar het leven dient zich aan zoals het zich aandient en mensen kunnen soms behoorlijk oordelend reageren als wat hen overkomt juist voor hen hun eigen ontwikkelproces raakt.
Geleidelijk aan was ik meer in staat mijn gevoelens te delen, wat hele mooie momenten kon opleveren. Tegelijkertijd kwam ik kritiek tegen, alsof het "niet zou mogen."
Je komt dan weer terug bij jezelf, je eigen ontwikkelingsproces, waarin je juist wil ontwikkelen om open en vrij te mogen delen, wat gedeeld mag worden.
Krijg je kritiek, wees dan weer clement voor diegene die de kritiek leverde (al of niet hardop, soms gaan mensen "uit" de communicatie en dat is erg ongemakkelijk, althans, "ik" vind dat erg ongemakkelijk, omdat ik dan geen kans krijg om werkelijk zicht te krijgen op hoe dingen voor de ander overkomen. Niet dat ik de ander wil "pleasen" maar omdat communicatie zo belangrijk is en je vanuit communicatie zo veel kunt ophelderen en juist van beoordeling kan ontdoen.
Voor mij betekent het vaak dat als ik erg "openhartig kan zijn", dit eigenlijk een groot compliment betekent voor degene tegen wie ik openhartig ben, omdat mij het idee is gegeven dat het "vertrouwd is om me te mogen uiten."
Pleasen ...... soms zouden we onszelf wat meer moeten kunnen pleasen en werkelijk doen wat we voelen dat we moeten doen, we ontwikkelen dan bij onszelf wat we willen ontwikkelen en ontwikkelen tevens bij de ander wat bij de ander ontwikkeld kan worden.
Hoe groot is de angst om afgewezen te worden ..... waar we eindelijk zo ver waren onszelf niet meer af te wijzen.
Als we met zijn allen toch eens milder zouden kunnen zijn, meer begrip te kunnen tonen voor wat we niet onmiddellijk begrijpen van de ander.
Communicatie ..... durven we het werkelijk aan?
Vervolg 5.
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
zaterdag 4 juni 2011
Vriendschap - liefde - relaties -3
Pleasen ...
Waarom is "pleasen" zo fnuikend voor onszelf, en raken we er al onze energie in kwijt?
Pleasen is als het ware je willen "aanpassen aan de verwachtingen van anderen".
Aanpassen is in principe "inleveren van jezelf", en als je je zelf inlevert, neemt je systeem je dat NOOIT in dank af en dat merk je duidelijk in energieverlies bij jezelf!
Je zelfbeeld zal verminderen als je je blijft schikken aan de verwachtingen van anderen.
Er is niets mis met het feit dat anderen iets van je verwachten, maar besef dat het juist JOUW leerproces is om al wat een ander van je verwacht een onderdeel is van JOUW proces waarbij je door contact met JEZELF te maken dàt kan doen wat goed voor jou is, waardoor je in balans kan komen met vooral jezelf!
Stel, je bent kind van gescheiden ouders en je tracht beiden te pleasen terwijl er tussen hen onderlinge problemen zijn.
Je komt dan in de knoei met jezelf als je wil pleasen, simpelweg vanwege het feit dat je nooit beiden tegelijk tevreden kan stellen.
In de praktijk stel ik vaak het voorbeeld:
Stel dat je moet kiezen tussen A of B. 50% van de mensen zal statistisch willen dat je A kiest, de andere 50% zou willen dat je B kiest.
Als je nou beseft dat je die 100% toch nooit op één rij zal krijgen, stop dan met pleasen en maak gewoon JOUW keuze!
Dat is de bedoeling van het leven, dat je JOUW leven leeft en niet het leven van anderen, of het nou je ouders zijn of wie dan ook!
Bij een scheiding bijvoorbeeld is het van belang dat je van beide ouders mag houden, en heeft iemand daar problemen mee, dan is dat het probleem van die ander. Dat is dan juist het "ontwikkelingsproces van die ander!"
Besef dat ieder van ons zijn eigen "ontwikkelingsproces " doormaakt, een proces om persoonlijk weer sterker te worden, je eigen persoonlijke kracht te ontwikkelen.
Wordt vervolgd ... deel 4.
Yvonne Mooijman
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Waarom is "pleasen" zo fnuikend voor onszelf, en raken we er al onze energie in kwijt?
Pleasen is als het ware je willen "aanpassen aan de verwachtingen van anderen".
Aanpassen is in principe "inleveren van jezelf", en als je je zelf inlevert, neemt je systeem je dat NOOIT in dank af en dat merk je duidelijk in energieverlies bij jezelf!
Je zelfbeeld zal verminderen als je je blijft schikken aan de verwachtingen van anderen.
Er is niets mis met het feit dat anderen iets van je verwachten, maar besef dat het juist JOUW leerproces is om al wat een ander van je verwacht een onderdeel is van JOUW proces waarbij je door contact met JEZELF te maken dàt kan doen wat goed voor jou is, waardoor je in balans kan komen met vooral jezelf!
Stel, je bent kind van gescheiden ouders en je tracht beiden te pleasen terwijl er tussen hen onderlinge problemen zijn.
Je komt dan in de knoei met jezelf als je wil pleasen, simpelweg vanwege het feit dat je nooit beiden tegelijk tevreden kan stellen.
In de praktijk stel ik vaak het voorbeeld:
Stel dat je moet kiezen tussen A of B. 50% van de mensen zal statistisch willen dat je A kiest, de andere 50% zou willen dat je B kiest.
Als je nou beseft dat je die 100% toch nooit op één rij zal krijgen, stop dan met pleasen en maak gewoon JOUW keuze!
Dat is de bedoeling van het leven, dat je JOUW leven leeft en niet het leven van anderen, of het nou je ouders zijn of wie dan ook!
Bij een scheiding bijvoorbeeld is het van belang dat je van beide ouders mag houden, en heeft iemand daar problemen mee, dan is dat het probleem van die ander. Dat is dan juist het "ontwikkelingsproces van die ander!"
Besef dat ieder van ons zijn eigen "ontwikkelingsproces " doormaakt, een proces om persoonlijk weer sterker te worden, je eigen persoonlijke kracht te ontwikkelen.
Wordt vervolgd ... deel 4.
Yvonne Mooijman
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Vriendschap - liefde - relaties -2
“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?
Eén van de belangrijkste dingen die ter sprake komen in de coaching, is het feit dat we allemaal ons "eigen proces" doormaken, ons eigen persoonlijk ontwikkelingsproces, waarin we ieder voor zich die dingen tegen komen die het ons mogelijk maken om krachtiger te worden.
Meer onszelf te worden, en dan bedoel ik "onszelf" in de meest liefdevolle / volmaakte vorm.
We hebben te ontwikkelen dat we echt leren doen wat nodig is vanuit onze belangrijkste prioriteit, en onze belangrijkste prioriteit is de verantwoording te nemen voor ons eigen systeem.
Niemand anders is verantwoordelijk voor ons systeem, en wij zijn niet eindverantwoordelijk voor het systeem van de ander en pas vanuit overvloed kunnen we anderen helpen ook krachtiger te worden.
Als we de verantwoording voor ons eigen systeem op ons nemen, dan blijken we in overvloed te komen, en vanuit die overvloed kunnen we weer volop geven en anderen behulpzaam zijn ook hun eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Als we in balans zijn, zijn we overvloed en vanuit die balans kunnen we volop rekening houden met ieder om ons heen. Vanuit die balans zijn we in staat om alle belangen van onze omgeving mede in ogenschouw te nemen, maar uiteindelijk is onze eindverantwoordelijkheid onze eigen balans.
Dit kan betekenen dat we op sommige momenten “ja' en op sommige momenten “nee” dienen te zeggen tegen onze omgeving.
Het is niet de bedoeling dat we ondergeschikt zijn aan alle verwachtingen die ieder om ons heen van ons heeft.
Het is soms een hele kunst om “nee te zeggen”, en ons niet te schikken naar de verwachtingen van mensen om ons heen.
Persoonlijk ontwikkelen betekent in deze ècht kunnen gaan staan voor jezelf, niet uit egoïsme, nee geenszins, juist uit persoonlijke verantwoordelijkheid voor jezelf, en herken maar eens dat echt doen wat juist is voor jouw ontwikkeling vaak helemaal niet zo gemakkelijk is.
Als we echter beseffen, wat onze eigen taak ik ons leven is, dan kunnen we deze taak ook beter volbrengen
Deze processen herkennen, is allereerst van belang, zodat we weten wat werkelijk prioriteit heeft in onze keuzes.
“Pleasen”, ofwel dingen doen om anderen te “plezieren”, kan erg nadelig zijn voor onze eigen ontwikkeling.
Persoonlijk ontwikkelen betekent dat we bij onszelf (ons gevoel) “te rade dienen te gaan” of dingen onszelf werkelijk krachtiger maken. We kunnen anderen pas echt “van dienst zijn' als we eerst onszelf in balans krijgen, want zijn we niet in balans, dan hebben we niets te bieden, zijn we wel in balans, dan zijn we overvloed en kunnen we geven en anderen ook helpen krachtiger te worden.
Wordt vervolgd.... deel 3
© Yvonne Mooijman
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Eén van de belangrijkste dingen die ter sprake komen in de coaching, is het feit dat we allemaal ons "eigen proces" doormaken, ons eigen persoonlijk ontwikkelingsproces, waarin we ieder voor zich die dingen tegen komen die het ons mogelijk maken om krachtiger te worden.
Meer onszelf te worden, en dan bedoel ik "onszelf" in de meest liefdevolle / volmaakte vorm.
We hebben te ontwikkelen dat we echt leren doen wat nodig is vanuit onze belangrijkste prioriteit, en onze belangrijkste prioriteit is de verantwoording te nemen voor ons eigen systeem.
Niemand anders is verantwoordelijk voor ons systeem, en wij zijn niet eindverantwoordelijk voor het systeem van de ander en pas vanuit overvloed kunnen we anderen helpen ook krachtiger te worden.
Als we de verantwoording voor ons eigen systeem op ons nemen, dan blijken we in overvloed te komen, en vanuit die overvloed kunnen we weer volop geven en anderen behulpzaam zijn ook hun eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Als we in balans zijn, zijn we overvloed en vanuit die balans kunnen we volop rekening houden met ieder om ons heen. Vanuit die balans zijn we in staat om alle belangen van onze omgeving mede in ogenschouw te nemen, maar uiteindelijk is onze eindverantwoordelijkheid onze eigen balans.
Dit kan betekenen dat we op sommige momenten “ja' en op sommige momenten “nee” dienen te zeggen tegen onze omgeving.
Het is niet de bedoeling dat we ondergeschikt zijn aan alle verwachtingen die ieder om ons heen van ons heeft.
Het is soms een hele kunst om “nee te zeggen”, en ons niet te schikken naar de verwachtingen van mensen om ons heen.
Persoonlijk ontwikkelen betekent in deze ècht kunnen gaan staan voor jezelf, niet uit egoïsme, nee geenszins, juist uit persoonlijke verantwoordelijkheid voor jezelf, en herken maar eens dat echt doen wat juist is voor jouw ontwikkeling vaak helemaal niet zo gemakkelijk is.
Als we echter beseffen, wat onze eigen taak ik ons leven is, dan kunnen we deze taak ook beter volbrengen
Deze processen herkennen, is allereerst van belang, zodat we weten wat werkelijk prioriteit heeft in onze keuzes.
“Pleasen”, ofwel dingen doen om anderen te “plezieren”, kan erg nadelig zijn voor onze eigen ontwikkeling.
Persoonlijk ontwikkelen betekent dat we bij onszelf (ons gevoel) “te rade dienen te gaan” of dingen onszelf werkelijk krachtiger maken. We kunnen anderen pas echt “van dienst zijn' als we eerst onszelf in balans krijgen, want zijn we niet in balans, dan hebben we niets te bieden, zijn we wel in balans, dan zijn we overvloed en kunnen we geven en anderen ook helpen krachtiger te worden.
Wordt vervolgd.... deel 3
© Yvonne Mooijman
Terug naar deel 1
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Abonneren op:
Posts (Atom)