Relatie therapie

--

Onze seksuele relatie stelt niets meer voor … zei hij, met een blik van verontwaardiging, op een toon alsof het puur onlogisch was …...

Ze was gewoon ongevoelig, frigide, deed niets, kortom het was hèm duidelijk waar de oorzaak lag …

Als hij “aanstalte maakte” zoals hij het benoemde dan “had ze geen zin” …

En dat was volkomen onlogisch …. althans dat zou je kunnen opmaken uit de manier waarop hij het op tafel bracht.

Nou moet ik zeggen .... dat het soms voor sommige mensen volkomen onlogisch is wat er zo nu en dan lijkt te gebeuren, dat moet ik toegeven, maar gezien zijn manier van optreden, zijn manier van spreken, zijn manier van onvrede uiten en zijn manier van met de vinger slechts één kant op wijzen, zag ik op voorhand toch iets meer logica in het hele gebeuren dan hij.

Hij was degene die als eerste in de coaching kwam, niet omdat hij een probleem had zei hij, hij had hooguit één probleem en dat was zijn vrouw …. daar moest dus het een en ander aan veranderd worden en dan zou het probleem vanzelf opgelost zijn.

… of hij nog van zijn vrouw hield …. tja … wat moet je daar nu van zeggen, ja natuurlijk hield hij van haar, ze deed tenslotte het huishouden, ze zorgde voor de kinderen, ze hield het huis schoon, deed de was, ze kookte, het was gemakkelijk met haar … alles liep op rolletjes, dat moest hij haar nageven, alleen … ze  moest niet zo zeuren … minder chagrijnig zijn en m/(w)eer sex willen …!

Nou is dat wat anders dan houden van, dat leek meer op “het gemak dient de mens”, (alhoewel het hier zelfs meer weg had van “mijn mens" diende "het gemak!”) maar er ging nog even overheen alvorens we daar belandden … maar ik ging het niet uit de weg .. en toen kwam het inzicht waar het zijn “eigen pakkie brood” betrof en hij zelf mede verantwoordelijk bleek en dat ook ging inzien.

Kortom ze diende hem te nemen zoals hij zich voordeed, ze diende geen te kritiek hebben, en met hem naar bed te moeten gaan als hij dat wilde ...

En nou hield ze het nota bene ook nog met een ànder ook …. had ze een vriend, en daar was hij dus net achter gekomen …

…... en met hèm zeker wel .....! Zijn onbegrip groeide met de minuut en zijn boosheid ook …

Dat vrouwen sex bij voorkeur niet los zien van hoe ze zich emotioneel gesteund voelen en hoe er met respect met hen wordt omgegaan (of denken dat er met ze omgegaan wordt) , en ze persoonlijke verbondenheid willen voelen met hun partner was hem zeker nog een paar stations te ver ... maar ook dat station hebben we gehaald .... en dat was een ware eye-opener voor hem over wat er zich voorheen tussen beiden had afgespeeld.

Nou is relatie-therapie in je eentje niet de gemakkelijkste en heilzaamste weg en ik stelde hem voor hen beiden te spreken en dan nog eens liefst beiden apart met ook soms een gesprek samen!

Ik kende het fenomeen van relatie-therapie, waarbij de een 's avonds de ander “tegen komt” vanwege wat 's morgens zinvol “op tafel kwam.”

Mijn voorstel was dan ook om beiden apart te coachen met het doel dat ieder voor zich de bij hen horende keuzes zou kunnen maken waarbij het mogelijk kan zijn dat de wegen samen komen ofwel indien niet (wat ook niet uit te sluiten is) de wegen zo genomen zouden kunnen worden dat er geen schade aangericht gaat worden bij wie dan ook en met respect ieder zijn eigen stappen zou kunnen nemen op een manier waarop ieder nadien trots op zichzelf zou kunnen zijn en ieder de gelegenheid zou krijgen zijn eigen dingen te verwerken om zodoende ieder voor zich in vrede verder te kunnen en een leven op te kunnen bouwen wat wel werkelijk bij hen hoort.

Soms blijkt dat “goed voor het huis en het gezin en de kinderen gezorgd hebben” verward wordt met liefdevolle gevoelens voor elkaar, men vanuit "praktische" redenen soms bij elkaar blijft, terwijl het soms helaas, alleen de blijk van waardering voor de zorg inhield of een financiële afhankelijkheid vaak van de minstverdienende aan de kostwinner (wat al een groot goed is als dat herkend en geuit kan worden waardoor en waarna ruimte voor de werkelijkheid ontstaat!) terwijl er verder al heel lang geen sprake is van een wens of behoefte om werkelijk als persoon met de ander als "huwelijkspartner" verder te willen, vaak blijft men bij elkaar "voor de kinderen", die echter vaak feilloos ondergrondse strubbelingen aanvoelen en daar vaak al geruime tijd onbewust met fysieke klachten op reageren. Ondanks dat "het gemak de mens diende te dienen" en met zijn tweeën in huis rondlopen op een “illusie van samenzijn” leek te lijken lopen beide personen vaak met onrust- en onlustgevoelens rond. Veel mensen hebben (nog) angst of moeite om "niet met zijn tweeën" te zijn, terwijl ze al geruime tijd eigenlijk al geen echte partners meer zijn. Achteraf blijken "stellen"zich persoonlijk soms binnen een “relatie” uiteindelijk achteraf meer alléén te hebben gevoeld dan na beëindiging van de relatie. Vaak bouwen ze nadien een prima nieuwe liefdevolle en voldoening gevende relatie op.

Hoe vervelend dat ook is, je kan het maar beter weten als je huwelijksrelatie geen voldoening geeft, dan dat je jarenlang op sleeptouw genomen wordt zonder te weten wat er gaande is (en je dan ook nog onterecht de schuld in je schoenen geschoven krijgt omdat je niet aan de “huwelijkse plichten” voldoet, terwijl je al jaren lang als vrouw zijnde onvoldoende gewaardeerd werd en mogelijk zelfs bewust of onbewust vernederd werd.)

Het was zo klaar als een klontje voor hem, zij moest veranderen, gewoon minder chagrijnig zijn, minder zeuren en meer naar bed!

Tja... toen had hij aan mij een hele lastige ..!

En gek genoeg wist hij dat nog te waarderen ook!

We waren aan elkaar gewaagd, misschien kreeg hij voor het eerst weerwoord ..! Werden hem voor het eerst vragen gesteld waar nog een antwoord op verwacht werd ook èn niet ieder antwoord als zoete koek werd geslikt.

Het ging niet van een leie dakje, geenszins .. ik kreeg het niet voor niets, maar gaandeweg werd hem het een en ander duidelijk!

Zijn oorspronkelijke theorie bleek niet te kloppen, en zij bleek "minder frigide" dan hij voor waar had aangenomen, het bleek slechts zijn eigen aanname, alleen bij hen samen ging het een en ander niet meer verwezenlijkt worden. Haar chagrijn verdween ook zienderogen gaandeweg ….

Ik moet nog wel eens aan ze denken, ondanks zijn oorspronkelijke lompheid en botheid, beslist allebei aardige mensen, eerlijk gezegd geloofde hij simpelweg zó in zijn eigen theorie dat hij het niet voor mogelijk hield dat het mogelijks anders in elkaar zou hebben kunnen zitten…

Ze hebben indertijd afscheid van elkaar genomen als huwelijkspartners op een waardige manier, ik heb grenzeloze bewondering gehad hoe zowel hij als zij, toen ze eenmaal doorhadden dat ze het samen niet meer met elkaar zouden gaan vinden, hun relatie om hebben weten te bouwen naar een respectvolle relatie van twee ouders die via hun kinderen levenslang met elkaar verbonden zullen zijn.

Soms krijg je nog wel eens een complimentje achteraf …

… en doet het je deugd dat sommige mensen in staat bleken respectvol afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. Voor wederzijds respect heb je altijd twéé mensen nodig, anders gaat je dat bij een scheiding niet lukken…... maar dat is toch maar mooi verwezenlijkt deze keer en dàt was waar het mij omging, respect tav je eigen handelen van waaruit respectvol handelen nat de ander ontstaat!

Uiteindelijk neem je je leven lang jezelf mee en wil je jezelf altijd recht in de ogen kunnen blijven kijken, trots kunnen blijven op je eigen handelen en dat is dus maar weer mooi gelukt toen!

Inzicht in hoe je een relatie "op bouwt", "in stand houdt", "gaat herkennen of en hoe je wederzijds de relatie blijft voeden", hoe er al of niet gecommuniceerd wordt en gevoelens en emoties gedeeld kunnen worden zijn uiteraard allemaal onderdeel van relaties en dus van de coaching.
Het is vaak verbazend te zien, hoe soms gedacht wordt dat een relatie"vanzelf" wel in stand blijft. Elkaars gevoelens leren herkennen en bevragen en open staan voor wat jezelf en de ander nodig heeft is binnen elke relatie van het grootste belang.

Communicatie is van levensbelang binnen een relatie ...
Leer vragen stellen: "wat heb je nodig", "'wat" kan ik voor je doen (ipv "kan ik" wat voor je doen?), leer je waarde te herkennen binnen de relatie ... en vul die in!

© Yvonne Mooijman