Relaties.

Onze seksuele relatie stelt niets meer voor … zei hij, met een blik van verontwaardiging, op een toon alsof het puur onlogisch was …...

Ze was gewoon ongevoelig, frigide, deed niets, kortom het was hèm duidelijk waar de oorzaak lag …

Als hij “aanstalte maakte” zoals hij het benoemde dan “had ze geen zin” …

En dat was volkomen onlogisch …. althans dat zou je kunnen opmaken uit de manier waarop hij het op tafel bracht.

Ik moet zeggen .... soms is het volkomen onlogisch wat er soms lijkt te gebeuren, dat moet ik toegeven, maar gezien zijn manier van optreden, zijn manier van spreken, zijn manier van onvrede uiten en zijn manier van met de vinger slechts één kant op wijzen, zag ik op voorhand toch iets meer logica in het hele gebeuren dan hij.

Hij was degene die als eerste in de coaching kwam, niet omdat hij een probleem had zei hij, hij had hooguit één probleem en dat was zijn vrouw …. daar moest dus het een en ander aan veranderd worden en dan zou het probleem vanzelf opgelost zijn.

… of hij nog van zijn vrouw hield …. tja … wat moet je daar nu op antwoorden, ja natuurlijk hield hij van haar, ze deed tenslotte het huishouden, ze zorgde voor de kinderen, ze hield het huis schoon, deed de was, ze kookte, het was gemakkelijk met haar … alles liep op rolletjes, dat moest hij haar nageven, alleen … ze  moest niet zo zeuren … minder chagrijnig zijn en m/(w)eer sex willen …!

Da's wat anders dan houden van, dat lijkt meer op “gemak dient de mens”, (alhoewel het hier zelfs meer weg had van “mijn mens" diende "mijn gemak" te dienen!”) maar daar ging nog even overheen alvorens we daar belandden … maar ik ging het niet uit de weg .. en toen kwam het inzicht waar het zijn “pakkie brood” betrof en hij zelf mede verantwoordelijk bleek.

Kortom ze diende hem te nemen zoals hij zich voordeed, ze diende geen te kritiek hebben, en met hem naar bed te moeten gaan als hij dat wilde ...

En nou … notabene nou hield ze het nog met een ànder ook …. had ze een andere vriend, en daar was hij net achter gekomen …

… en met hèm zeker wel! Zijn onbegrip groeide met de minuut en zijn boosheid ook …

Dat vrouwen sex bij voorleur niet los willen zien van hoe ze zich emotioneel gesteund voelen en hoe er met respect met hen wordt omgegaan (of denken dat er met ze omgegaan wordt) , en ze persoonlijke verbondenheid willen voelen met hun partner was hem zeker nog een paar stations te ver ... maar ook dat station hebben we gehaald .... en dat was een ware eye-opener  over en weer over wat er zich voorheen tussen beiden  had afgespeeld.

Nou is relatie-therapie in je eentje niet de gemakkelijkste en heilzaamste weg en ik stelde hem voor hen beiden te spreken en dan nog eens liefst beiden apart met ook soms een gesprek samen!

Ik kende het fenomeen van relatie-therapie, waarbij de een 's avonds de ander “tegen komt” vanwege wat 's morgens zinvol “op tafel kwam.”

Mijn voorstel was dan ook om beiden apart te coachen met het doel dat ieder voor zich de juiste eigen keuzes zou kunnen maken waarbij het mogelijk zou kunnen zijn dat de wegen samen zouden komen ofwel indien niet (wat vaak niet uit te sluiten is) de wegen zo genomen zouden kunnen worden dat er geen schade aangericht gaat worden bij wie dan ook en met respect ieder zijn eigen stappen zouden kunnen nemen op een manier waarop ieder nadien trots op zichzelf zou kunnen zijn en ieder de gelegenheid zou krijgen zijn eigen dingen te verwerken om zodoende ieder voor zich in vrede verder te kunnen en een leven op te kunnen bouwen wat wel werkelijk bij hen hoort.

Soms blijkt dat “goed voor het huis en het gezin en de kinderen gezorgd hebben” verward te worden met liefdevolle gevoelens voor elkaar, men vanuit die praktische redenen soms bij elkaar blijft, terwijl het soms helaas, alleen blijk van waardering voor de zorg inhield of een financiële afhankelijkheid vaak van de minstverdienende aan de kostwinner (wat al een groot goed is als dat herkend en geuit kan worden waardoor en waarna ruimte voor de werkelijkheid ontstaat!) terwijl er verder al lang geen sprake is van een behoefte om werkelijk als persoon met de ander als huwelijkspartner verder willen, ondanks dat het gemak de mens diende en met zijn tweeën in huis rondlopen een “illusie van samen” leek te geven. Veel mensen hebben (nog) angst of moeite met niet met zijn tweeën zijn, terwijl mensen soms binnen een “relatie” uiteindelijk zich achteraf meer alléén gevoeld hebben dan daarna, en ze daarna vaak juist een prima nieuwe liefdevolle en voldoening gevende relatie bleken te kunnen opbouwen.

Hoe vervelend dat ook is, je kan het maar beter weten als je huwelijksrelatie geen voldoening geeft, dan dat je jarenlang op sleeptouw genomen wordt zonder te weten wat er gaande is (en je dan ook nog onterecht de schuld in je schoenen geschoven krijgt omdat je niet aan de “huwelijkse plichten” voldoet, terwijl je al jaren lang als vrouw zijnde onvoldoende gewaardeerd werd en mogelijk zelfs bewust of onbewust vernederd werd.)

Het was zo klaar als een klontje voor hem, zij moest veranderen, gewoon minder chagrijnig zijn, minder zeuren en meer naar bed!

Tja... toen had hij aan mij een hele lastige ..!

En gek genoeg wist hij dat nog te waarderen ook!

We waren aan elkaar gewaagd, misschien kreeg hij voor het eerst weerwoord ..! werden hem voor het eerst vragen gesteld waar nog een antwoord op verwacht werd ook èn niet ieder antwoord als zoete koek werd geslikt.

Het ging niet van een leie dakje, geenszins .. ik kreeg het niet voor niets, maar gaandeweg werd hem het een en ander duidelijk!

Zijn oorspronkelijke theorie bleek niet te kloppen, en zij bleek minder frigide dan hij voor waar had aangenomen, alleen bij hem ging dat niet meer verwezenlijkt worden. Haar chagrijn verdween ook zienderogen gaandeweg ….

Ik moet nog wel eens aan ze denken, ondanks zijn oorspronkelijke lompheid en botheid, beslist allebei aardige mensen, eerlijk gezegd geloofde hij simpelweg zó in zijn eigen theorie dat hij het niet voor mogelijk hield dat het mogelijks anders in elkaar zou hebben kunnen zitten…

Ze hebben indertijd afscheid van elkaar genomen als huwelijkspartners op een waardige manier, ik heb grenzeloze bewondering gehad hoe zowel hij als zij, toen ze eenmaal doorhadden dat ze het samen niet meer met elkaar zouden gaan vinden, hun relatie om hebben weten te bouwen naar een respectvolle relaties van twee ouders die via hun kinderen levenslang met elkaar verbonden zullen zijn.

Soms krijg je nog wel eens een complimentje achteraf …

… en doet het je deugd dat sommige mensen in staat bleken respectvol afscheid van elkaar te hebben kunnen nemen. Voor wederzijds respect heb je er altijd twéé nodig, anders gaat je dat niet lukken…... maar dat is toch maar mooi verwezenlijkt deze keer en dàt was waar het mij omging, respect tav je eigen handelen zowel het respect voor de ander!

Uiteindelijk neem je jezelf altijd mee en wil je jezelf altijd recht in de ogen kunnen blijven kijken, trots kunnen blijven op je eigen handelen en dat is dus weer mooi gelukt!

© Yvonne Mooijman