In contact

Soms zou het toch handig zijn als mensen zich wat bewuster waren hoeveel invloed ze op anderen hebben.

Zowel positief als negatief. Als ze zich bewust waren hoe ze door hun doen en laten anderen kunnen maken en breken.

In mijn praktijk kom ik geregeld “gebroken mensen” tegen en ik hoor hun ervaringen.

Vaak denk ik dan …. wat zou het een weldaad zijn geweest als hun omgeving … al was het maar een fractie, geweten zou hebben hoeveel positieve invloed ze zouden kunnen hebben gehad en welke invloed ze werkelijk hebben gehad, zowel door de dingen die ze wel als niet deden.

Mensen die gekwetst werden zonder dat hun omgeving soms maar een flauw besef er van had.

Dat “geen flauw besef hebben”, wat zou me dat goed doen dàt eens te kunnen doorbreken bij mensen ….... !!!!!

Als mensen eens zouden beseffen dat ALLES wat ze doen en nalaten, zo een wezenlijk effect heeft op hun omgeving. Mensen leven soms maar wat aan en het is al vaak een uitzondering als ze soms even “tot een pas op de plaats komen”, en een moment van bezinning krijgen van wat er om hen heen gebeurt ….

Een paar jaar geleden zat ik eens op een cursus, waarbij een van de deelnemers zich totaal niet bewust was van het effect op haar directe omgeving.

Een zachtaardige aardige meid, die zo geweldig veel impact had, maar dan op een manier die enorm negatief wist uit te pakken.

Ze leek volop in contact te staan, was vriendelijk en hartelijk, maar werkelijk alles wat gebeurde werd puur en alleen uitgelegd en gebruikt richting haar eigen belang.

Wat iemand ook inbracht werd ineens getransformeerd tot iets wat ze kon gebruiken of inzetten, waardoor heel haar omgeving zich werkelijk niet gezien en gehoord voelde.

Er gebeurde van alles om haar heen, mensen liepen met kromme tenen, voelden zich gebruikt, misbruikt, en wie ook een poging deed, er kwam niets binnen.

Jaren later kwam zij vast te zitten, vastgelopen, onbegrepen, kortom ze begreep niet wat er nou toch mis was gelopen.

Jammer genoeg heeft zij nooit open gestaan voor feedback. Allereerst had ze geen flauw benul gehad van haar rol en het effect op anderen, en dat was groot!!

Veel mensen van haar afdeling waren afgehaakt, tenenkrommend zijn zij vertrokken.

Het is heel lastig tot zulke mensen door te dingen, ik heb er meerdere mee gemaakt, bij wie, wat je ook zei, ze nooit op het idee kwamen werkelijk de informatie op zichzelf te betrekken.

Mensen die zo overtuigd zijn van hun gelijk, of soms niet eens met gelijk bezig waren maar die werkelijk geen idee hadden hoe ze over andermans gevoelens heen gingen zonder daar ook maar enigszins besef van te hebben.

Een paar maanden geleden nog in een een samenwerkingsverband gebeurde het dat iemand het totaal niet meer trok, zich volkomen ondergesneeuwd voelde, dat in opperste verwarring uitte (die overigens ter plekke tot stand was gebracht doordat er werkelijk niet geluisterd werd) en degene die het veroorzaakte deed het af als ”die overgevoeligheid van die ander” waardoor ze zo uit evenwicht leek (terwijl het een volkomen evenwichtig persoon betrof met zeer grote capaciteiten en gevoeligheden waaraan niets mis was).

Het enige waarop gereageerd werd was op het feit dat ze uit evenwicht was en dat leek voldoende om weer verder te gaan waar men gebleven was.

Een lastig fenomeen!

Stel nou dat die persoon die zo zonder te beseffen wat ze aan gevoelige effecten teweeg brengt,

uiteindelijk tot het besef zou komen (eerst moet zo iemand soms zelf helemaal vast komen te zitten!) dan zou ze in staat zijn haar geweldige capaciteiten positief in te zetten.

Vaak denken mensen niet verantwoordelijk te zijn voor wat ze niet zien dat ze bewerkstelligen.

Vergelijk het met iemand die net zijn rijbewijs heeft en gaat rijden.

Door weinig ervaring rijdt iemand te kort door de bocht en rijdt over de tenen van een voetganger op de hoek van de straat.

Is hij daar verantwoordelijk voor?

Kan hij dat afdoen met … ga maar naar het ziekenhuis, neem maar pijnstillers want die zijn daar voor?

Eigenlijk zijn we allemaal bij tijd en wijle onervaren rijders …. soms blijken we ineens in het donker te rijden en doemt er ineens iets onverwachts op. Heel vervelend maar waar!

We rijden allemaal wel eens over hele voeten zelfs van onze medemensen.

Maar het is zo belangrijk dat als dat gebeurt dat men dan eigenlijk (energetisch/ in energie) een hele nauwe band met elkaar blijkt te hebben (zonder het te weten) er is iets gebeurd waardoor je op de een of andere manier hoe dan ook verbonden bent (zij het even op een heel pijnlijke manier)

Wat zou het een weldaad zijn als we dat nou net eens zouden beseffen en we daarvoor open konden staan, wat zou er veel opgelost worden dan!

Zijn we als we onbedoeld de ander pijn hebben gedaan, en we toevallig die onervaren bestuurder waren, zijn we dan degenen die doen alsof onze neus bloedt en het liever negeren of blijven ontkennen?
Zijn we degene die gaan zeggen dat de ander te dicht bij de stoeprand stond?
Zijn we degene die dan uit het contact stapt en zich niet meer laat zien na een ongeval?
Of zijn we al een beetje degene die toe kan geven (bij proces verbaal) dat we inderdaad onbedoeld over die voet reden maar vergaten we dat we ook onze aandacht zouden hebben kunnen tonen buiten dat proces verbaal om?
Zijn we al degene die naast dat herkennen en toegeven ook de intermenselijke verbinding aangaan en de ander opzoeken in het ziekenhuis of thuis en volmondig laten weten dat we inzien dat we inderdaad en helaas nog onvoldoende ervaren en dat het ons spijt die ander in die problemen te hebben gebracht, en dat we dit volstrekt niet voorzien hadden.

Dan nemen we werkelijk verantwoordelijkheid op ons!
Verantwoordelijkheid is niet een uiterlijk vaststaand gegeven, het is iets wat gevoeld en gedeeld dient te worden, we dienen het letterlijk op ons te nemen (als het ware letterlijk toe te eigenen!) , wil het echt werken bij het oplossen van consequenties.Onze verantwoordelijkheid op ons nemen heet dat ook letterlijk!

Intermenselijke verantwoordelijkheid nemen, ik raad het mijn cliënten altijd zo aan, het ruimt zo enorm op!

Niet alleen bij de “zere voet“ (en zeker te weten, als we zouden weten hoe goed het daar zou doen zouden we het allang gedaan hebben!) maar vooral ook voor zichzelf!!

Op momenten dat je je bewust wordt dat je onbewust iets veroorzaakt hebt, dan kan dat een geweldige impact hebben, we willen het uiteindelijk eigenlijk ongedaan maken.

Zoals ik vaak aangeef: “het verleden kunnen we niet terugdraaien, maar hoe we er mee omgaan wel!!!”

Vaak is dat van toepassing op ons eigen verleden en onze eigen consequenties, en onze eigen verwerking.

Even zo goed kunnen we zelf beter door als we voor onszelf (en de ander) onze verantwoording aan durven gaan ….. ruiterlijk aangeven dat je zou willen dat je de situatie had kunnen terugdraaien en de verantwoordelijkheid naar je toe halen.

Het is me ooit overkomen dat iemand van een verzekeringsmaatschappij een foutje had gemaakt.

Kostte me indertijd fl. 72.000 plus een paar jaar ellende om er zelfs maar een fractie van terug te mogen zien!

Ik had voordien een prima contact met de man (en laat ik eerlijk zijn, hij had net zo goed de postzegel op een brief ondersteboven kunnen plakken met even iets minder consequenties voor mij, zo simpel was de fout!) In mijn hart had ik zelfs met hem te doen, dit was een fout die iedereen had kunnen maken!

In dit geval werd hij verplicht vanuit zijn aansprakelijkheidsverzekering uit het contact met mij te gaan, excuus zou een schuldbekentenis zijn!

Terwijl aansprakelijkheid erkennen juist de oplossing zou zijn geweest!

Aansprakelijkheid erkennen ruimt namelijk zelfs het schuldig blijven voelen op!!

Als die man zijn oprecht langs was gekomen en een hand op mijn arm had gelegd en gezegd dat hij geen idee had gehad dat dit zo fout had kunnen lopen en me had kunnen zeggen dat hij het vreselijk voor me vond wat er gebeurd was, dan was het grootste probleem voor beiden opgelost geweest en hadden we samen kunnen werken om het recht te trekken (nu moest ik dat zonder hem doen, waardoor het me jaren heeft gekost om de juiste gegevens boven tafel te krijgen)

Vanaf het moment dat hij het foutje maakte (hij nam simpelweg alleen maar een verkeerd bankrekeningnummer over van een formulier, dus hoe simpel is een fout gemaakt) was hij echter ineens uit het contact verdwenen!

Het meeste pijn heeft het me indertijd gedaan, dat het contact ineens weg was, hij MOCHT zelfs geen excuus maken, ineens sta je met alle onvoorziene consequenties in het luchtledige voor je gevoel!!!

Los van de situatie van toen, …. als mensen toch eens mochten beseffen dat dat “verantwoording nemen = echt oprecht vanuit jezelf antwoord geven op een situatie” zo van groot belang is om weer verder te kunnen!

Het samen opruimen om door te kunnen door op te ruimen wat er in de weg staat  ....

Als mensen zich toch eens bewust konden zijn …... wat zou het een weldaad zijn!

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling