Identificeren.
Naar aanleiding van mijn schrijven over de-etiketteren, kom ik vanzelf op het volgende.
Dat etiketteren (een etiket geven) heeft voor de cliënt vaak het gevolg dat hij zich gaat identificeren met het probleem dat hij ervaart), waardoor het geen gedrag meer lijkt, maar het lijkt of de persoon de klacht zelf is.
In onze maatschappij hebben zoveel termen, die een momentopname vertegenwoordigen, (die even zo goed vaak zeer frequente en langdurige effecten kan hebben) maar zo gauw mensen zich identificeren met een term, gaan ze vaak in het verleden leven. En in het NU leven is de enige manier van LEVEN, de rest is overleven!
Iemand die op 30 jarige leeftijd haar of zijn man of vrouw aan de dood verliest, wordt levenslang weduwe of weduwnaar genoemd. Vroeger werd er zelfs van “de erven van” gesproken als het over de kinderen ging.
Even zo goed als iemand op zijn 30 ste gaat scheiden, zal tot zijn dood achtervolgd worden met de term ex, of gescheiden man of vrouw.
Deze benamingen maken het vaak moeilijk om weer blanco (voor zover mensen blanco kunnen starten) een nieuwe start te maken.
Ik kreeg ooit een jonge vrouw van in de 20 die me vertelde reuma patiënt te zijn.
Het eerste wat me te den stond was haar te laten beseffen dat zij de reuma niet was, maar dat ze last had van reuma klachten, wat een volstrekt andere energie en een volstrekt andere uitwerking heeft op iemand bewustzijn.
Ook termen als ik “ben” ziek, ik”ben” weduwnaar/weduwe, ik “ben” gescheiden, ik “ben” psychiatrisch patiënt enz., kan je ombuigen naar “ik heb last van” of “ik voel me”.
Voelen of ergens last van hebben geeft aan dat het om gebeurtenissen gaat en niet over de eigen identiteit, ondanks dat het wel zeker jou betreft.
Word je bewust hoe vaak je je identificeert .....
Mensen identificeren zich ook graag aan hun dure auto of geweldige baan, en och arm, als met de reorganisatie het manneke met het meubilair wordt buiten gezet! Ik heb jonge kerels zich een half jaar niet buiten hebben durven vertonen, omdat ze werkloos waren. Doordat ze zich zo geidetificeerd hadden met hun baan, pakten ze het als een persoonlijke vernedering en afwijzing op!
Hoed je om in identificatie de gaan.
Besef dat Jij alle kracht van de wereld al bent, je hebt geen meelij of afgunst of iets anders nodig in de vorm identificatie.
Je bent het etiket nooit, je bent veel ruimer!
Zelfs je naam ben je niet, die heb je!
Het is eigen simpel ….. ik ben …...! ZIJN dus!
Da's genoeg en alles!
En verder heb je van alles ….. en alles wat je hebt kan je kwijtraken …. ook die slordige etiketten!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
1 opmerking:
De therapeut heeft hier ook een aandeel aan en kan een bron worden van je denken in de zin van 'je bent of je hebt last van het therapeutische kader waar een mens zich in bevindt en de benaming die hij krijgt van een label kan een effect hebben voor het leven : ik ken personen die vanaf de term hoofdbegaafdheid plotseling zichzelf verliezen vanuit hun vroeger leven: wat hebben ze allemaal niet gemist tot het denken van ' wie ben ik'? Daarvoor is een test toch niet ontwikkeld, nog een label?
Het ontwikkelingsstadium ligt dus verder dan enkel het label op zich : het is een samenspel van omstandigheden: hoe gaat de therapeut ermee om, hoe gaat de omgeving ermee om, hoe ga jij ermee om en hoe is het visiebeeld naar de toekomst toe?
Het label is zoals een embryo: het is een startpunt van ontwikkelingsprocessen, dan komt de foetus : het label krijgt een vorm die een bepaling kan zijn voor de toekomst en dan heb je de geboorte: het label wordt een anker en dan heb je de ontwikkeling: het label ontwikkelt zich in stadia maar de mens bepaalt het stadia, niet het label.
Ik beschouw een label niet als eindpunt: zoals: je bent een vrouw of je bent een man: dat is het eerste label dat je al krijft zonder inspraak, maar hoe ga je om met het label: er zijn mannen die liever een vrouw willen zijn of het lichaam was gemaakt voor vrouw en je wordt geboren als man: dan kunnen er problemen ontstaan met het label: man - vrouw
Dan is er nog de omgeving om te ondersteunen dat het label geen last wordt maar een herkenning krijgt: een herkenning die echter nooit wordt benadeeld maar kan groeien tot een oplossing waar ernst een nood is: laat een label nooit een lach worden... een label dient op zich met ernst bekeken te worden zodat de persoon weet waar hij aan toe is: niet het eindpunt dient te aanhoren, maar het beginpunt van werken aan jezelf want het label man - vrouw is een geschiedkundige gebeurtenis, terwijl de innerlijke mens met het label nooit geschiedkundig is, maar een heden is, ontstaan door de samensmelting van geschiedenis en toekomst: het is nooit een eindpunt... al heeft de geschiedenis het al grof gespeeld: het label ' Jood' was voor velen het eindpunt: een schande naar ontwikkeling toe.
Faalangst is een label dat heel veel mensen hebben: is het label ontstaan door de stress vanuit de industiriele revolutie toen alles veranderder: heel wat labels zijn toen veranderd. De gouden jaren deden heel wat labels veranderen. Het heden nu doet ook heel wat labels veranderen: de DSM zal nooit een vast punt hebben: het is een drijvende boot met vraagstukken en bedenkingen en vormen toch het label. Hoe gek is het niet om een label te ontwikkelingen vanuit vraagstukken en bedenkingen?
Daarom dat een label de juiste ernst dient te hebben: de zwaarte van de bepaling dient vertelt te worden aan de cliënt of de cliënt heeft misschien de neiging om een label te zwaar te maken of er juist een instrument weet mee te maken dat helpt.
Een label is geen persoonlijkheid: een label omvat geen hart, aderen die vloeien en gedachten die kunnen ontwikkelen: dus jij bent jij en geen label. Je kunt geen label zijn.
Een reactie posten