Stuiteren .....

..

Jaren geleden hoorde ik de opmerking. “Ik stuiterde helemaal dat weekend.”

Het betrof een weekend waar iemand was geweest waar ze vele van haar goede vrienden ontmoette.

De inhoud van haar opmerking ontging mij, tot ik zelf voor de eerste keer zo'n weekend meemaakte. Ik kende er nog niemand maar ik kwam op een bijzondere manier met velen in contact en het veranderde mijn leven volkomen, wat maakten ze mijn leven rijk!

Toevallig moest ik deze week ineens aan haar opmerking denken, ik herkende plots het gevoel van stuiteren, en dat terwijl het weekend nog niet eens was begonnen!. Het gevoel van helemaal doortrokken te zijn van welgemeende positieve energie die mensen elkaar weten te geven als ze zich oprecht en spontaan voor elkaar weten open te stellen. Wat is dat zeldzaam en wat voelt dat goed! Wat weten mensen elkaar dan innerlijk rijkdom te geven! Ik heb weer een ere-plaatsje weten in te ruimen in mijn hart!

Ik ervoer dat gevoel van stuiteren voor het eerst heel duidelijk op de weekenden waarop ook ik volop in contact kwam met een heleboel mensen die me sindsdien allemaal stuk voor stuk heel dierbaar werden, een hele hechte vriendenkring voor elkaar zoals het later zou blijken te zijn, een zeldzaam gegeven! Weekenden die zo volop positieve energie waren dat je er als het ware van ging stuiteren!!

Weekenden waarop we elkaar ontmoetten en leerden kennen, en waarin we vaak veel overeenkomsten in elkaar ervoeren in de manier van omgaan, in het accepteren van elkaar met al onze bijzonderheden en eigen-aardigheden.

De relatie tot elkaar was zo open en zo enerverend en energie-gevend dat ik ineens het gevoel van “stuiteren” aan den lijve wist te ervaren.

Het geeft weer eens aan, hoe we werkelijk onze energie kunnen “gewaarworden”, wat contacten en mensen in ons teweeg kunnen brengen. Hoe divers contacten kunnen zijn. “Gebruikelijk” leven mensen vaak erg oppervlakkig ten opzichte van elkaar, vaak te oppervlakkig om enerverend te zijn.

Toevallig maakte ik deze week nog de opmerking dat het mij was opgevallen dat zo heel veel relaties zo oppervlakkig zijn, heel veel huwelijksrelaties nauwelijks huwelijksrelaties genoemd kunnen worden en hoeveel mensen langs en naast elkaar heen leven. Dat kan me pijn doen om te zien, ik ervaar vaak het gemis waarvan ik zie dat mensen toch vaak hunkeren naar diepgaand en emotioneel gevoelscontact zonder het werkelijk bij elkaar tot stand te brengen. Het is of we geleerd hebben langs elkaar heen te leven en dat zelfs gewoon zijn gaan vinden. Het is zo jammer!

Het is zo heerlijk met elkaar om te kunnen gaan en elkaar in het voorbijgaan even aan te kunnen raken en te laten voelen “ïk voel me goed bij jou, je doet me goed!”, elkaar te bevestigen in elkaars bestaan!

Ook het elkaar “aanraken” door elkaar in de ogen te durven kijken en met je blik te durven uiten, “ ik ben blij met jou, je bent me lief!”

Kortom: “Elkaar weten te raken in elkaars liefdevolle aanwezigheid”.

Het kan me zo vreselijk goed doen om dan de pareltjes te ontmoeten die me in mijn ziel weten te raken en te kijken, die contact weten te leggen met wat er in mij leeft, die me de gelegenheid weten te geven hun dierbare levensenergie met me uit wisselen!

Zoals ik deze week en gisteren weer vele blikken heb weten te herkennen tijdens een spontaan samenzijn, ik weer vele fijne gesprekken heb kunnen voeren, afspraken heb kunnen maken elkaar weer bij te praten, lekker de tijd voor elkaar nemen waar ik dit weekend ook weer volop tijd voor vrij ga maken.

Mensen die werkelijk diep met elkaar in contact gaan, zijn enerverend. Ze houden de stroom tot stand van liefdevolle waardevolle en dierbare levensenergie.

Zo nu en dan kom je ineens met mensen in contact die dat gevoel bij je op weten te roepen.

Zomaar ineens kunnen ze in je leven komen lopen of zitten ze er gewoon, volkomen onverwacht.

Spontaan contact met elkaars ziel weten te maken, elkaar diep van binnen weten te raken, het is zo zeldzaam en het voelt zó goed, maar we moeten er voor open staan om het toe te laten, anders gaat het aan ons voorbij!

Het zijn de mensen die in staat blijken me spontaan en onbevangen in de ogen te kijken, die hun ziel daarmee als het ware bloot weten te leggen, die mij in staat stellen mijn ziel bloot te leggen! Soms met en soms zonder woorden, dat maakt niet uit!

De sprankeling en de blik in elkaars ogen weten te herkennen van “je aanwezigheid als persoon maakt me gewoon spontaan blij”....

Het zijn zulke dierbare contacten en zò zeldzaam in hun soort!!

Het zijn de pareltjes in mijn leven die ik koester!

De zeldzame mensen die spontaan het werkelijke diepgaande gevoelscontact aangaan.

Die zich durven geven, zich durven uiten, zich hardop durven afvragen en weten te delen wat hen beweegt, niet bang zijn hun hart uit te storten of zich beoordeeld de voelen, die authentiek durven zijn, voor hun gevoel durven uitkomen, omdat we op voorhand al van elkaar weten dat we oke zijn en er voor elkaar willen zijn.

Ze doen me stuiteren! Stuiteren van geluk, van passie van levensenergie die mijn systeem weer op volle toeren doet draaien als een formule 1!

Ze doen mijn hart openen, mijn ogen stralen, geven vreugde en zingeving! Ze laten me stuk voor stuk “stuiteren”.

Wat zijn het belangrijke mensen in mijn leven en wat ben ik ze ieder voor zich dankbaar!

Ze zijn echte pareltjes in mijn leven!

Mijn werkelijke vrienden ......

Ik koester ieder van hen diep in mijn hart, met ieder een eigen plekje, waarbij ik soms ineens zo'n zeldzaam liefdevol ere-plaatsje voor mijn gevoel weet opgevuld in mijn hart ….. wat voelt mijn leven rijk!

Ik stuiter gelijk nog maar even door..... ! (waarbij ik tijdens het stuiteren Douwe nog even meeneem in mijn herinnering, (het leven is soms heel "dubbel") wat zal ik je aanwezigheid missen weer dit weekend, je hoorde er zo volledig bij! Je was zonder dat ik het wist lange tijd mijn trouwste bloglezer! Wat zou ik je nog graag "onder ons gehad hebben... !")

 

© Yvonne Mooijman