Vriendschap - liefde - relaties -1

Vriendschap – liefde – relaties

In de loop van de jaren heb ik leuke en vaak diepgaande gesprekken gehad over wat vriendschap, liefde en relaties voor iemand kan inhouden.

Vaak interessant om te ontdekken wat mensen zo al niet kunnen invullen en soms frappant wat mensen daar soms aan verwachtingen over hebben.

Een aantal jaren geleden had ik een kort gesprek met iemand over vriendschap, helaas hebben we het niet helemaal uit kunnen diepen, maar een paar elementen kwamen wel aan bod..

Er werd toen even kort door de bocht ingevuld dat “vriendschap” zou betekenen dat de ander “alles wat gevraagd wordt” voor je zou doen.

Nou, die ging me wel erg kort door de bocht, dat zou in de praktijk betekenen dat je je volledig zou dienen weg te cijferen en dat je eigen mening niet meer van toepassing zou zijn.

Het is een thema dat voor veel mensen speelt (als ik zie hoe vaak dit thema ook in coaching en counseling aan de orde blijkt te komen).
Liefde, vriendschap en relaties zijn thema's waar eigenlijk niemand “omheen komt” en die voor velen toch een bepaalde lading met zich mee draagt als er door verwachtingen scheve verhoudingen ontstaan.

Vrijwel alle mensen hebben in wat voor een vorm dan ook behoefte aan liefde, vriendschap en relaties. Tegelijkertijd blijken ze vaak “enorm tegen zichzelf aanlopen”, namelijk tegen hun eigen verwachtingen die zij dan aan die liefde, vriendschap en relaties denken te hebben moeten koppelen.

Ik ben heel openhartig in die gesprekken en ik kan soms met verbazing reageren op wat een ander verwacht van zijn omgeving. Ik deel dan vaak mijn gevoelens en vertel dan dat dingen soms helemaal niet verwacht worden, terwijl de ander enorm aan het knokken kan zijn met zichzelf vanwege verwachtingen die hij of zij zelf toeschreef terwijl ze helemaal niet van toepassing bleken te zijn.

Een mooi voorbeeld was het behoorlijk diepgaande gesprek wat ik een keer had met iemand die al jaren de neiging had om zich af te sluiten en dit ook nog behoorlijk nodig had voor zichzelf.
Vanuit zijn angst om zich onvoldoende te kunnen blijven afsluiten, ging hij relaties slechts zeer oppervlakkig aan, “want”, zo zei hij, “mensen verwachten van alles van me waar ik niet aan tegemoet kan komen.” Zijn boosheid kon groot zijn naar al die verwachtingen die alle mensen in zijn ogen wel niet aan hem toeschreven. (Uiteindelijk bleek hij zelf degene die aan al die anderen toeschreef dat ze verwachtingen hadden richting hem, terwijl die verwachtingen meestal niet eens aanwezig waren, de uitzonderingen daargelaten natuurlijk)

Toen ik ging doorvragen was hij zelf degene die erg veel dingen in bleek te vullen aan verwachtingen die anderen “mogelijk zouden hebben.”

Tot mijn verbazing bleken de voorbeelden die hij noemde in ieder geval zeker niet van toepassing op mij, al wat hij verwachtte dat ik zou kunnen verwachten van hem, was volstrekt niet in overeenstemming met mijn verwachting en ik vertelde hem dat.

Even door vragend, zei ik hem “stel dat ik nu een verwachting zou hebben gehad waaraan jij niet zou willen of kunnen voldoen, dan kan je toch gewoon zeggen dat dat niet is wat je wil?'
Ik vertelde hem dat ik zelf ook had moeten leren “grenzen stellen” en “leren nee zeggen.”

Heel verbaasd vertelde hij dat hij er altijd van uit was gegaan dat hij aan alle wensen tegemoet zou moeten komen als hij vrienden zou zijn (dat was de reden waarom hij ook ooit had besloten “geen vrienden te worden met mensen.”
Grappig genoeg beschouwde hij mij wel als een vriendin, terwijl ik degene was die hem ronduit zei dat ik zou weigeren te doen wat hij allemaal van mij zou vragen en verwachten, omdat ik wel zelf bepaal wat ik doe en dat niet een “vriend” dat voor mij zou moeten gaan uitmaken. Ik zou dan namelijk meer een sloofje zijn en beslist geen vriend in mijn ogen. Grappig zoals echt goede gesprekken zich kunnen ontwikkelen!
Het mooie was dat juist “openheid”, iets wat hij “altijd af had gehouden” de basis was voor dit gesprek en dat dit de gelegenheid aan hem gaf om zijn zienswijze (die voor hem voordien niet bleek te werken) te herzien.

De openheid had er kunnen komen zei hij omdat ik ok was met zoals hij was, ik had hem niet afgewezen om wie hij was en om wat hij deed of niet deed.

Het “ er gewoon mogen zijn zoals hij was”, en ook “nee mogen zeggen” en aangeven hoe iets voor hem voelde (zonder de ander daarmee af te wijzen) bleek een heel nieuwe zienswijze voor hem.

“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?

Ik zal hier binnenkort verder over schrijven … deel 2

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Ik hou van filosoferen

Filosoferen.

Ik hou van filosoferen.
Filosoferen is voor mij de betrekkelijkheid van alles inzien
Niets is waar, of alles is waar, of zit daar van alles tussen in?
Heeft hij gelijk of zij gelijk, of hebben beiden een eigen visie?
Kan je allebei gelijk hebben, of heeft iemand de waarheid in pacht?

Ik hou van mensen die houden van filosoferen
Zij, die niet hun eigen gelijk voorop stellen als het enige gelijk.
Lang heb ik teveel waarheidsgehalte toegekend aan mensen die met grote overtuiging iets wisten te vertellen.
Ik had het in mijn opvoeding geleerd,
Vroeger leerde je toch: “Wat de kerk zei was waar, wat de school zei was waar, wat in de krant stond was waar, wat je ouders zeiden was waar, wat ik een boek stond was waar en wat iemand met veel overtuigingskracht zei was waar …...” Oeps, wat ben ik op mijn bek gegaan door dat allemaal voetstoots voor waar aan te nemen!

Ik heb er wat over mogen doen, om dat los te laten.
En NOG, als iemand met stellige overtuiging gelooft in zijn gelijk, wil ik nog wel eens moeite hebben om dat van me “af zetten.” Kan plotseling dat “kleine kind” in mij zich weer heel klein voelen om van daaruit weer overeind te mogen krabbelen en weer zichzelf te mogen zijn.

Een lastig traject kan dat zijn, en telkens weer (met wat grotere tussenpozen) word ik er weer eens op getest.

Durf ik mezelf te zijn, durf ik de onnodige oordelen en veroordelingen van anderen naast me neer te leggen en te WETEN dat ik OK ben, ongeacht of een ander mijn intentie snapt of daar iets mee kan.

Ik hou van mensen die houden van filosoferen.
Filosoferen geeft ruimte om te ontdekken.
Filosoferen stelt vooral vragen …... geeft opening tot begrip, geeft mogelijkheden tot begrip en verstandhouding. Filosoferen houdt relaties levendig en fris en maakt relaties rijk!

Filosoferen is “me afvragen”,"ons afvragen" “samen ontdekken”, “samen door openheid tot elkaar kunnen komen”, “de ander en jezelf vragen stellen en vooral open staan voor alle antwoorden die ik en jij mogelijk niet hadden verwacht.”
Filosoferen is soms je “jezelf en samen afvragen wat je voelt, en hoe het komt dat je dat voelt”. “Wat je nog meer zou kunnen of willen voelen of wat je moet hebben gedacht om te voelen wat je voelt.” Beseffen dat we onze eigen gevoelens zelf oproepen, beseffen wat we meer macht hebben over ons eigen gevoel door ons bewust te worden dan we onze eigen creator van ons welzijn zijn.

Filosoferen is voor mij me vooral afvragen, me open stellen, openstellen voor diverse mogelijkheden, voor meerdere invalshoeken.

Filosoferen is heel leuk samen met een ander, ik doe dat graag tijdens een strand- of boswandeling, afgestemd op mezelf, de natuur en de persoon naast mij.

Ik hou van filosoferen en van mensen die van filosoferen houden.

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Maak van ongemakkelijke situaties weer vreugdevolle situaties

We hebben altijd vooral met onszelf te maken.

Vaak nemen we aan dat we reageren op gebeurtenissen buiten ons.
Alsof “wat buiten ons is” – “wat de ander zegt, doet of nalaat” hetgeen is waarop we reageren.
Vaak lijkt het ook zo.
Lijkt zeg ik ...
Als we wat dieper kijken komen we tot de ontdekking dat we eigenlijk vooral te maken hebben met onszelf, waarbij natuurlijk dat wat er om ons heen “zichtbaar voor ons is.”

Stel, een ander doet iets wat je niet verwachtte, reageert ergens op, of juist niet.
Kortom hij of zij reageert vanuit zijn eigen ervaring, zijn eigen intentie en doet iets anders dan wat jij van hem of haar verwachtte.

Vaak hebben we daar dan een oordeel over, we oordelen dan vanuit ons eigen gezichtspunt zonder soms enig idee te hebben van het gezichtspunt van de ander.
Een ander kan een heel plausibele en integere intentie hebben gehad terwijl wij vanuit ons gezichtspunt daar soms een andere invulling aan kunnen geven simpelweg vanuit het feit dat we “iets anders in gedachte hadden / iets anders verwachtten” en we zijn soms geneigd om alleen ons eigen oordeel als “juist” te beoordelen.

Soms gaan we uit dat er maar 1 goede oplossing is, maar 1 juiste uitkomst.
In werkelijkheid zijn er altijd heel veel invalshoeken die allen goed en integer kunnen zijn, zonder dat dat in eerste instantie zo bij ons binnen komt.

Vaak zijn er vele reacties die we onvoldoende in kunnen schatten.
Er zijn zovele invalshoeken van waaruit mensen kunnen reageren.
Vaak gaan we er van uit dat een ander vanuit zelfvertrouwen reageert, maar hoe vaak zijn mensen “onzeker”, “afwachtend”, “verlegen”, maar evengoed “behulpzaam”, “invoelend” op momenten dat wij dat zelf nog niet zo aankunnen.
Zijn we zelf wat “onzeker”, of “verwachten we aan verwachtingen te moeten voldoen”, waar geen verwachtingen aanwezig zijn.
Kortom, soms voelen mensen zich wat “ongemakkelijk” met een reactie van een ander,wat niets maar dan ook werkelijk niets met die ander van doen heeft, terwijl we ons daar onvoldoende bewust zijn.
Reageren we puur op onze eigen invulling en onze eigen verwachtingen of invullingen die “niet van toepassing bleken?” of dachten we op de intentie van de ander te reageren die we soms niet eens kunnen kennen?

Stel “iemand doet aardig voor je” op een moment dat je niet de mogelijkheid voelt om aardig terug te kunnen zijn, dan zou je de ander kunnen mijden omdat je “een verwachting hebt, waaraan je zou moeten voldoen”, (van jezelf!) en als je dat gelooft zou je dat zelfs de ander kwalijk kunnen gaan nemen. Wij mensen zitten wat ingewikkelder in elkaar dan we soms meteen in de gaten kunnen hebben.

Kortom, vraag je je wel eens af, waar een bepaald gevoel van je over een ander vandaan komt?
Denk eens aan de mogelijkheden die je zelf invulde, die mogelijk een totaal ander licht kunnen werpen op een situatie, en durf eens in rust diverse situaties en mensen opnieuw te bekijken vanuit een neutraal gezichtpunt.

Heb je zelf ooit de 1 na beste oplossing gekozen in plaats van de beste?
Nee dus, je doet altijd het hoogst haalbare, ieder gedrag heeft altijd een positieve intentie (al is het maar om scheef overeind te blijven!). Zo ook geldt het voor een ander en ook voor jouw reacties er op. De ander en jij deden en doen ieder voor zich het hoogst haalbare, ieder vanuit zijn of haar situatie. Wees eens mild voor jezelf en de ander en schijn je licht er eens opnieuw op.
Omstandigheden veranderen en mensen en situaties ontwikkelen zich ook.

Gun jezelf en je omgeving vanaf nu je “ruimste blik”en vooral “je vriendelijkste blik.”

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling