Bewust worden is zo iets moois.
Bewust worden is gewoon je bewust worden wat je voorheen niet ervoer!
Het zijn geen dingen die persë heel veel moeite hoeven te kosten, soms is één simpele spontane zin van iemand, één opmerking, één oogopslag, één herkenning, voldoende voor een plotselinge levenslange verandering en verrijking.
Soms kan een klein voorval je ineens bewustmaken van heel belangrijke en cruciale dingen in je leven.
Je bewust worden is heel nuttig, vooral als het je bewust maakt van iets wat je leven tot op dat moment onbewust beïnvloedde zonder dat je je daarvan ook maar enigszins bewust was.
Vorige week maakte ik een zo'n mooi moment mee tijdens een nascholingsdag.
Er werd ons gevraagd een bepaalde oefening te doen en die een aantal malen uit te voeren.
Tijdens de oefening werd ons gevraagd alleen maar wat dingen in onze gedachten te veranderen en we ervoeren daarna wat deze gedachten voor een invloed bleken te hebben. Onze gedachten zijn vaak gebaseerd op wat we gewend zijn, gewend zijn te ontvangen, gewend zijn zelf te doen, gewend zijn zonder ons daarvan bewust te zijn.
Ineens kwam ik plotsklaps tot de ontdekking dat wat voor iemand anders heel normaal en gebruikelijk was, voor mij totaal onbekend was in mijn ervaring.
Ineens wordt duidelijk dat bepaalde gebieden in je leven als het ware nog totaal onbekend voor je zijn, nog "onontgonnen / onaangesproken" als het ware.
Dingen die je in je eentje altijd wel volbracht heb, met veel volharding, maar bijvoorbeeld het spontaan ontvangen van behulpzaamheid op bepaalde gebieden nog geen onvoorwaardelijk automatisme bleek, kennelijk dus zowel voor mij als voor de anderen om me heen een ontwikkelingsproces.
Ineens wordt dan nadien ook duidelijk wat de effecten hiervan geweest zijn in het automatisch toelaten ervan, en zelfs het automatisch herkennen ervan.
Ineens werd me duidelijk dat ik iets van dat thema een tijd geleden "tegenkwam" en ik onbewust dit thema in iemand herkende, herkende slechts alleen dat ik iets van dit thema in mezelf en die ander herkende en ik daarop volkomen spontaan "in beweging kwam", heel openhartig, me volkomen onbewust dat dat specifieke thema net het thema was dat ik nog nooit spontaan in mijn leven echt had toegelaten.
Ik ben met de oefening van vorige week aan het oefenen gegaan en het is wonderbaarlijk hoe er dan ineens na zo'n inzicht bepaalde spontane gebeurtenissen in je leven ontstaan die het lijken mogelijk te gaan maken die nieuwe gebieden te ontdekken, waarbij ik mezelf dan weer keihard tegenkom, op de één of andere manier lijkt het leven dan even een mallemolen waarop je alle kanten op geslingerd wordt rond je eigen middelpunt waarin je precies tegen lijkt te komen wat je "nodig hebt" inclusief alle daarmee gepaard gaande onzekerheden en angsten.
Het frappante is dat iedere ontwikkeling vaak weer volkomen aansluit bij andere ontwikkelgebieden waar je je inmiddels bewust van bent.
Waarschijnlijk ook op die levensgebieden waarvan ik me nog niet bewust van ben, maar dat gebeurt dan ook waarschijnlijk onbewust!
Veelal hebben wij mensen bijvoorbeeld nooit in de gaten wat voor een uitwerkingen bepaalde gebeurtenissen op iemand hebben.
Sommige mensen hebben de gave zich goed te kunnen "invoelen" in anderen, anderen hebben dat bijvoorbeeld weer veel minder sterk en hebben weer andere gaven.
Voor mij kan dat betekenen dat ik heel sterk kan invoelen wat iets voor iemand betekent. Nou dat is mooi, kan je dan denken, maar dat heeft dan bijvoorbeeld op een ander gebied weer een heftig effect.
Ik zal een voorbeeld noemen.
Ooit kwam ik in contact met iemand die sterk autistisch bleek te leven, enorme behoefte had zich emotioneel af te sluiten.
Ga je mij dan tegen komen, dan zou het zomaar kunnen zijn, dat ik de neiging zou hebben om me op afstand te houden, simpelweg omdat ik rekening zou willen houden met de "wensen/automatismen" van anderen.
Tegelijkertijd is gebleken dat gebeurtenissen zich nooit "per toeval" voordoen.
Op momenten dat iets "heftig voelt" (en meestal is dat dan aan twee zijden), dan kan je er vrij zeker te zijn dat het beider ontwikkelingsproces raakt.
Nimmer heb ik meer kunnen leren bijvoorbeeld dan in die ontmoeting indertijd,juist door die nieuwe situatie aan te gaan en de aanwezigheid in te gaan.
Op een prachtige manier "overwon" ik mijn ontwikkelproces, door niet onmiddellijk "weg te wezen" als ik aanvoelde dat een ontwikkelproces voor een ander moeilijk kon zijn, en mijn afwezigheid voor hem in zijn ogen "wenselijk" zou kunnen zijn.
Ik was voordien perfect in staat om me "ter plekke onzichtbaar te maken", "niet aanwezig te zijn als een ander daarom "vroeg" (en soms hoefde je mij niets te vragen!), hetgeen vaak in de praktijk betekende dat de ander de gelegenheid en de neiging had te weigeren zijn eigen ontwikkelproces aan te gaan. Ik "trachtte de pijn van de ander op te lossen" door me niet te laten zien. Nou, ik kan je vertellen, dat werkt dus twee keer in het kwadraat tegen zogezegd!!
Het er "durven mogen zijn", (ook als de ander daarmee zijn eigen ontwikkelproces tegen kwam) was dus voor mij mijn ultieme uitdaging, mijn spontane eerste impuls zou zijn geweest om mezelf dan maar in te leveren en "weg te zijn", wat tegelijkertijd voor mezelf vanwege mijn zelf-ontkenning een heel heftig en pijnlijk proces bleek te zijn!
Juist de "pijnlijkheid in het leven" is vaak de drive die gecreëerd wordt vanuit het onderbewustzijn, waarmee dat ons duidelijk weet te maken dat er "nu eindelijk maar eens wat dient opgeruimd te worden wat er ter ontwikkeling door onszelf wordt aangeboden."
Vaak zijn we geneigd de ander van "alle eigen pijn" te ontlasten, wat sowieso al nooit lukt, maar ach... we zijn zo in staat om ook onszelf een motief aan de hand te doen om onze eigen pijn maar niet te voelen.In dergelijke processen komen beiden hun eigen pijn tegen, alleen niet dezelfde pijn!
En vergeet niet, we zijn vaak precies wat de ander nodig heeft en de ander blijkt precies wat wij nodig hebben om beider ontwikkelingsproces aan te kunnen. Als iemand je ooit pijnlijk geraakt heeft, had je hem nodig op dat moment, dat is geen toevalligheid in de zin van dat het nergens mee te maken heeft, de toe-val-ligheid zit hem dan in het "je toe-vallen."
"Dóór onze eigen pijn heen gaan", betekent in dit geval dus "dat we eindelijk aangaan wat we voorheen vaak trachtten te vermijden", zoals ik een kei was in het mezelf pijn te doen door me "niet te laten zien" als ik voelde dat mijn aanwezigheid "een lastig proces voor de ander kon zijn".
Mijn pijn kwam dan voort uit het ontkennen van mezelf, als het ware het nog niet onder ogen durven komen dat mijn persoonlijke aanwezigheid van nut zou kunnen zijn en ik ook mijn waarde heb voor anderen.
Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat ik nooit het proces van de ander kan oplossen door AFWEZIG te zijn, en dat juist mijn AANWEZIGHEID een "mogelijkheid" blijkt te zijn voor de ander om zijn of haar eigen proces aan te gaan. De ander komt mij dus tegen als middel om de eigen ontwikkeling aan te gaan, evenzo dat ik die ander tegen kom om mijn proces van "AANWEZIG zijn te durven aangaan".
Waar een ander heeft te leren op gezette tijden "afwezig te zijn" kan het mijn proces zijn op specifieke tijden "aanwezig te zijn."
Het grappige is, (al wordt het zo vaak zeker niet gevoeld!) dat in dat leerproces je juist "verweten zal worden wat je doet".
De "natuur" (via je mede-speler in je eigen levensfilm) test je als het ware geregeld of je iets wat je (vaak volkomen onbewust )aan het "oefenen bent", of je eigenlijk wel genoeg zeker weet dat je dit thema wil leren kennen (Je wil het onbewust wel, maar je zou tegelijkertijd nog zo dolgraag weer een keer keihard de benen nemen en vluchten, want dat oude patroon van wegwezen voelt zo vertrouwd ondanks zijn pijn!!)
De "levens-kunst/uitdaging" is dus om dóór de onzekerheid en pijn van de beoordeling van de ander heen te durven leven, het is je test om ECHT jezelf te DURVEN zijn.
En waar het voor de één "het AAN-wezig mogen zijn" kan betekenen, kan het voor de ander op bepaalde momenten "AF-wezig mogen zijn" wat het leerproces is.
Gebruikelijk (zowel als we ons het wel of niet bewust zijn dat ieder ALTIJD en ten alle tijden zich in allerlei eigen ontwikkelingsprocessen bevinden) gaan we vrij gemakkelijk de beoordeling of veroordeling in over de ander, "hij beoordeelt me", "hij vindt dat ik er niet had mogen zijn", "hij vond dat ik er juist wel had dienen te zijn", en ... zoals je ziet .... beoordelingen en veroordelingen doen ALTIJD PIJN, en waarom? Omdat het ons altijd raakt in ons EIGEN vaak pijnlijke ONTWIKKELINGSPROCES!
Hoe pijnlijker het proces, hoe belangrijker het proces om eindelijk eens uit te werken en aan te gaan.
Het frappante is dat het voor anderen vaak volkomen duister is wat jouw ontwikkelproces is en in welke levensgebieden.
Je kan ijzersterk uit de hoek komen in een bepaald thema waar het je beroep betreft en tegelijkertijd in sommige specifieke privé situaties met een bepaald thema heftig met jezelf aan het stoeien zijn.
Zoals ik op het ene levensgebied met het grootste gemak volledig aanwezig kan zijn, heel liefdevol, heel diepgaand, heel openhartig, kan het goed zijn dat op diverse andere levensgebieden dat thema nog dient uitgewerkt te worden.
Waar ik op het ene levensgebied me vol zelfvertrouwen kan bewegen, kan het zijn dat ik me betreffende hetzelfde thema me op een ander levensgebied als een onhandige puber kan bewegen. Soms heb je dan die andere onhandige puber nodig die je bij de hand weet te pakken en met je de wandeling maakt die nodig is...
Herken je je eigen ontwikkelingsprocessen?
Zoals ik in het voorbeeld hierboven de "hand-in-hand-wandeling" als voorbeeld geef, zo kan jij jezelf behulpzaam zijn op het moment dat je merkt dat mensen je "raken", in juist voor jou moeilijke processen.
We zijn als het ware elkaars mede-spelers in elkaars levensfilm.
Ga in plaats van ver-oordelend het leven in, gewoon eens hand-in-hand jullie levens-film in!
Het vraagt soms het nemen van een drempel, maar het brengt je altijd verder ....
Het LEVEN is je uiteindelijke levens regisseur, het levert je genoeg
toe-vallig-heden op waar je een kruis-punt vindt om op aan-te-haken.
Ennuh ... mocht je de neiging hebt om voor een ander "afwezig te zijn", dan kun je wel eens balen van alle toevalligheden waar je plotseling volkomen onverwacht in verzeild raakt ... het zal je dan mogelijk wat extra moeite kosten ze toe te laten... maar je MAG er dan gewoon ZIJN!
Ik wens jullie een liefdevolle levens-wandeling .....
© Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten