Man-vrouw relatie en communicatie.
Relatie en communicatie, wat hebben die twee nu met elkaar te maken?
Ik kom in mijn praktijk, en minstens zo veel daar buiten vragen van mensen tegen over relaties en over communicatie en de vraag gaat zeer vaak over relaties tussen mannen en vrouwen.
Ik heb vaak verbaasd gestaan hoe verschillend er over relaties en communicatie gedacht wordt als het relaties betreffen die “onder druk staan.”
Ik heb relaties beëindigd zien worden waarbij de partner nog lange tijd in stomme verbazing achterbleef, want,zoals hij zei .. "het was zo slecht nog niet, ik had het zo best nog lang uit kunnen houden ..."
Uithouden ... voor wie ... voor beiden?
Vaak is één van de partners tot de ontdekking gekomen dat het in het leven niet gaat om het “met elkaar uit te houden”, dat is namelijk niet “leven” maar “overleven” met een gelijksoortig energieverlies.
Veelal dacht de achtergebleven partner dat de relatie toch zo slecht nog niet was, “ik had nog wel honderd kunnen worden op deze manier”, heb ik zelfs wel eens horen vertellen, waarbij ik mij dan afvroeg, had zij het het hem ook uit kunnen houden tot haar honderdste? Wie investeerde er in de relatie en wie vond het wel gemakkelijk zo?
Een vrouw blijft vaak langer investeren in een relatie lijkt het, ik kom nog wel eens tegen in de gesprekken dat een man "invult" dat als de relatie ontstaan is, dat investeren er in niet meer noodzakelijk lijkt.
Nog vaker sta ik in verbazing over de verschillen die er in benadering zijn van mannen en vrouwen in relatie tot elkaar.
Vrouwen hebben het over het algemeen in communicatie lijkt het wat gemakkelijker, omdat ze soms andere overtuigingen hebben die meer werkzaam zijn (zowel voor mannen als voor vrouwen!)
Ik heb inmiddels veel gelezen, maar de echte toetsing voor mij blijft toch altijd het leven zelf.
Wat ik vaak lees over de denkwijze van mannen, en over wat er beschreven wordt als zijnde genetisch bepaald, dat blijkt in het leven toch heel veel minder genetisch bepaald te zijn dan voetstoots aangenomen wordt, waarbij ik geenszins ontken dat er duidelijke genetische verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, dat valt zeker niet te ontkennen.
Veel wat aan mannelijke en vrouwelijke genen wordt toegeschreven blijkt echter vooral bepaald door overtuigingen die worden aangenomen over genetische verschillen, waarbij gemakshalve “als het erg makkelijk uitkomt”, men zich graag beroept op het feit dat “men zegt” dat dit genetisch bepaald is.
Eerlijk gezegd komen hier zulke kromme redeneringen uit voort, die dan weer herhaald worden op momenten dat relaties tussen man en vrouw “niet meer lekker lopen”, dan wel “eigenlijk nooit de kans gekregen hebben lekker te lopen”, maar het maakt de redeneringen over genetisch bepaald daarmee niet waar, en in de praktijk blijkt het dus ook stuk te lopen.
Kijk allereerst eens naar het ”jachtgedrag van mannen”.
Mannen zijn jagers wordt gezegd, dat waren ze vroeger al, ze zorgden voor de kost, ze verdienden het hoofdinkomen van het gezin en de vrouw was daarmee onderdanig, kon als het ware de benen niet nemen, want ze kon niet “op eigen benen staan.”
Maar wàs dat nou werkelijk zo?
Ja, in de praktijk, door de overlevering voortgebracht ontstonden deze patronen, maar zijn ze genetisch bepaald?
De man had zijn “macht gecreëerd” dat had wat comfortabels voor hem, en dat leek hem wel te bevallen … maar was het wat hij diep van binnen echt zou willen (op het gemak wat het hem soms opleverde na..) ?
Hij hing zijn status op aan zijn macht, ook ten opzichte van andere mannen.
Het initiatief moest van mannen komen, zoals we dat vroeger aangeleerd kregen.
De man ging jagen, op dansles zochten de jongens de meisjes uit en zeker niet andersom. De meisjes moesten de mannen behagen ...
De meisjes leerden in hun opvoeding dat de man wel voor ze zou zorgen, menig meisje heeft vroeger zelfs geen opleiding genoten want de mannen zouden de kost wel verdienen.
Pijnlijk genoeg zie ik in de huidige tijd erg veel mannen verdwaasd zich afvragen, hoe het nou moet nu de maatschappij zo veranderd is.
Vrouwen die voorheen 24 uur met hun gezin in de weer waren, kwamen tot het bewustzijn dat er “meer in het leven was” en er was een duidelijke behoefte om op volwassen niveau te communiceren en velen hebben inmiddels een baan en een vast inkomen (naast die 24 uren voor hun gezin). Ik heb me wel eens afgevraagd waarom ze dat emancipatie noemden ....
Maar goed, ze zijn niet meer zo afhankelijk als voorheen, althans niet meer financieel, en dat een vrouw van nature zorgzaam is en bereid haar verantwoordelijkheden op zich te nemen voor hun gezin heeft zich duidelijk geuit.
In communicatie hebben vrouwen zich sterk ontwikkeld en ze zijn vaak in staat om ook daarin veel informatie te uiten waarmee ze anderen vooruit helpen.
Voor veel vrouwen is het bewustzijnsproces om uit zichzelf te halen wat er in zat, een groeiend en voortschrijdend proces.
Tegelijkertijd doet zich het fenomeen voor dat ik veel mannen tegen kom, die zich afvragen “hoe het nou zit.” Zij waren toch de verdieners? Ze hadden zich er lang op voorgestaan hoe goed ze voor het gezin zorgden door de kost te verdienen.
Tegelijkertijd zit hun “denkpatroon van vroeger” er nog stevig ingebakken en hebben ze erg veel moeite om dat los te laten.
Velen zitten heel vriendelijk nog in hun oude denkpatroon wat niet meer blijkt te werken, en velen zitten zich vertwijfeld af te vragen hoe dat nou komt en vooral .... wat ze nu zouden kunnen doen ....
Vaak denk ik, als je werkelijk zou weten en voelen wat vrouwen nodig hebben en wat een relatie nodig heeft om een relatie te zijn en je je in wist te leven wat er bij vrouwen leeft, dan zou je subiet willen en kunnen veranderen en zou het leven voor jou weer werken.
Ik heb mannen gesproken die jarenlange relaties achter de rug hebben die pas nadien ontdekten wat er “mis ging”, terwijl ze lange tijd geloofden dat hun partner het prima met hun had, waarbij de partner soms jarenlang handenwringend pogingen deed hem “te bereiken.”
De wil was zeker aanwezig, maar vaak ontbrak het inzicht in “waar de aansluiting gemist werd.”
Ik ben tot de ontdekking gekomen dat er in communicatie geen onoverkomelijke verschillen hoeven te liggen. Er liggen vaak onoverkomelijke verschillen in de onderliggende overtuigingen die zowel bij mannen als vrouwen aanwezig zijn, op grond waarvan bepaald gedrag en bepaalde communicatie of non-communicatie ontstaat.
In de coaching die ik geef, werk ik veel op het gebied van overtuigingen, en het is soms verbazend welke overtuigingen aanwezig zijn die een goed relatie weg in de weg kunnen staan, terwijl men niet bewust is dat betreffende overtuigingen dit effect hebben.
Ik heb relaties die opgegeven waren weer zien herstellen en heb ze tot relaties zien komen die voorheen niet mogelijk leken.
Alle aannames dat mannen jagers waren (en dus niet anders dan jagers konden handelen) en vrouwen ondergeschikt (en dus niet anders dan ondergeschikt konden handelen) bleken niet meer van toepassing, waardoor de blik eindelijk verruimd kon worden naar werkbare waarden.
Tot slot een verhaaltje uit de oude tijd.
Hij de jager, verovert zijn prooi. Een prooi is geen prooi als je niet tegenstribbelt.
De jager voelt zich tijdens het jagen gaandeweg sterker en machtiger worden en de prooi, ten einde raad raakt oververmoeid, stopt en kijkt de jager vertwijfeld recht in de ogen ... en... de jager smelt en schiet niet ... (en hij denkt dat dit tot ware liefde zal leiden .... )
Zou hij ook denken dat de haas, gaat houden van haar jager?
Misschien als haar zelfbeeld erg laag was, maar is dat zijn droombeeld, een vrouw met een laag zelfbeeld?
Nog daargelaten dat de jager nóóit de vrouw tegen komt die er gewoon voor hem zal kunnen zijn, want die heeft hij op voorhand afgewezen als zijnde geen prooi ... want die "is" er gewoon, en laat zich "niet vangen", die is open en onbevangen en oeffff..... dat is nog lastig voor een man ....!
Zijn strategie werkt dus voor geen meter meer ... en hij krijgt niet meer wat hij nodig heeft ... iemand die er gewoon "is" ... waarvoor je niet hoeft te strijden.
We zijn in het stadium gekomen van authenticiteit, we hebben geen rollen meer aan te nemen ... ze werken tégen ons, we zijn beland in het tijdperk van bewustzijn ...
Aan het lage zelfbeeld van de vrouw lijkt ze aardig aan gewerkt te hebben , nu de man nog ... ?!
Het “haasje” is “over” ....
© Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten