Wat moet je denken om te doen wat je doet?

Wat moet je denken om te doen wat je doet?

Rare vraag op het eerste gezicht zal je misschien denken.
Waar slaat dat op?

Je denk toch ná voordat je iets doet?
Je doet toch dingen omdat je juist nagedacht hebt?

Dàt nadenken bedoel ik niet.
Dàt nadenken kan gebaseerd zijn op een tactiek, een doel een effect wat je wil bereiken en soms zal je tot de conclusie komen dat je juist het tegenovergestelde bereikt van wat je bedoelde.

Je denkt (gelooft) namelijk iets en doordat je dat gelooft ga je de dingen doen op de manier waarop je ze doet. Dat is wat men "overtuigingen noemt", overtuigd zijn ( aangenomen hebben dat iets "waar" is) dat iets op een bepaalde manier nodig is te doen.

Op een abstracter niveau wil je bijvoorbeeld "opvoeden", "mensen kansen tot ontplooiing geven" en in de praktijk kan blijken dat je bewerkstelligt door je typische of a-typische manier van handelen) dat mensen zich juist kleiner of ondergeschikter gaan voelen in plaats dat je ze biedt wat je oorspronkelijke bedoeling was. Het woord bedoeling heeft alles met het oorspronkelijke -doel- te maken, wat nagestreefd wenste te worden, zolas bijvoorbeeld ontpooiingskansen en groeikansen bieden.

Ik zag pas geleden op de tv een programma over opvoeding waarbij diverse ouders er van overtuigd waren dat ze hun kinderen dienden te slaan omdat die kinderen anders niet genoeg zouden presteren, of om hun eigen gezag te doen gelden. Met verbazing heb ik aangehoord hoe het ieder van die ouders nog meer uit evenwicht bracht, terwijl ze ongeacht de uitkomst ervan alsmaar door bleven gaan met dat gedrag op die manier te blijven volharden en te blijven “communiceren” op deze manier terwijl vrijwel iedere ouder aangaf zich er persoonlijk ook niet lekker bij te voelen. Van luisteren was geen sprake, zelfs niet meer naar zichzelf.

Dit is een duidelijk voorbeeld waarbij hun overtuiging hen doet handelen. Er zat géén overtuiging achter dat hun kinderen gezonde weldenkende kinderen zijn, die zich zonder slaan zelfs gezonder zouden kunnen ontwikkelen. Eigenlijk was dat slaan een uiting van die ouders van hun eigen innerlijk gevoel van onmacht, het onvoldoende vertrouwen hebben in het leven met zijn zelf-oplossend en zelf-herstellend vermogen. Eigenlijk geloofden ze nog maar in één oplossing, en die werd gebaseerd op hun eigen onmacht gevoelens helaas. Deze ouders hadden geen vertrouwen meer, niet in zichzelf en niet in hun kinderen, ondanks dat ze dit naar zichzelf tegenspraken. Ze hadden daardoor geen vertrouwen in hun kinderen, (dat was de onderliggende overtuiging op niveau 3, zie verdere uitleg nadien) die hun gedrag (op niveau 5 gedrag, activiteiten en communicatie stroom) bepaalde. Dit gebeurt vaak als ze in zichzelf hun eigen onvoorwaardelijk vertrouwen nog onvoldoende herkennen en daardoor vertrouwen ook nog niet kunnen erkennen en toekennen aan anderen. Terwijl in ieder van ons alle mogelijkheden zitten, dus ook de oplossingen!

De vraag “wat moet je denken om te doen wat je doet” komt uit de NLP en heeft te make met persoonlijke bewustwording en persoonlijke ontwikkeling.
Het bedoelt te zeggen:"Wat is wat je gelooft, dat maakt dat je doet wat je doet", ofwel wàt is je overtuiging die sturend is in je gedrag. Veel overtuigingen zijn niet bewust, bewustwording is daarom van zo'n groot belang. (Daarom vind ik mijn vak ook zo leuk! Het biedt een scala aan mogelijkheden veel van die onbewuste overtuigingen in het bewustzijn te helpen krijgen. Een power en een immense verandering kan dat teweeg brengen. Veel mensen met met veel power in zich, kunnen zoals het voorbeeld straks aangeeft met dezelfde snelheid zichzelf de goede kant kunnen sturen, waar ze zichzelf soms voorheen behoorlijk in een ongewenste richting in stuurden,

Mijn oorspronkelijke vraag komt uit wat wordt genoemd de “logische niveaus” van de antropoloog Gregory Bateson.

Het is een indeling die te maken heeft met de zes logische niveaus van de mens, in een natuurlijke hiërarchie waarin levensdoel aan de top staat. Niveau 1 is het hoogste.. Hoe dichter je de top van de logische niveaus nadert, hoe dichter je komt bij “het hart van de zaak”:

1. Levensdoel.
2. Identiteit “Wie ben ik? Welke rol speel ik?”
3. Overtuigingen waarden en criteria. Wat is belangrijk voor mij
4. Capaciteiten vermogens en vaardigheden. Wat kan ik?
5. Gedrag en activiteiten. Wat doe ik?
6. Levensomstandigheden en resultaat. Waar ben ik?


Bedrijfsmatig kan je dit schema verwoorden naar een bedrijf of afdeling:

1. Visie
2. Mission Statement, strategische keuze
3. bedrijfscultuur, kwaliteitsnormen, ongeschreven regels
4. beschikbare menselijke en technische bronnen
5. Activiteiten en communicatiestroom
6. werkvloer en resultaat.

Ik zal een voorbeeld geven:
Je wilt iets bereiken.
Je hebt het nog niet bereikt en je wil het wel heel graag bereiken.

Dat is dus het punt wat je nu bereikt hebt. Punt 6 dus. Waar ben ik nu.

Ik haal even een stuk tekst aan uit het boek:”NLP voor managers” van Paul Liekens.
Blz. 12. Minder doen, meer bereiken.

De vraag is niet zozeer:”wat moet ik nog meer doen om mijn doelen te bereiken?”
De vraag is eerder: Hoe heb ik mezelf onbewust tegengehouden, wat kan ik voortaan beter niet meer doen of beter minder doen?

De meeste managementboeken zijn er op gericht de vaardigheden van een manager op te vijzelen en hem technieken aan te leren waardoor efficiënter gedrag ontstaat.
Wij gaan echter veel verder, we gaan tot het niveau van Zijn, het niveau van identiteit en missie of visie, de bron waaruit al het andere voortspruit e van waaruit ook de managersfuctie is ontstaan. En zoals je uit ervaring weet: als je iets bij de bron verandert, verandert alles wat daaruit voortkomt.

De grondregel is dat elke blijvende verandering kan plaatsvinden vanuit een hoger niveau.

Wij gaan ons intensief met de genoemde niveaus bezig houden (zo schrijft Paul Liekens), als je de niveaus door elkaar haalt, ontstaan er problemen. Als je het niveau van identiteit, ik ben verwart met wat je hebt of kunt of waar je werkt, dan word je kwetsbaar. Want als er iets dramatisch gebeurt met je bedrijf, en je hebt er je mee geïdentificeerd dan ga je als persoon mee ten onder. Als je wat jij op identiteitsniveau bent, gescheiden houdt van je werk, van wat je kunt of de plaats waar je woont, dan sta je onafhankelijker ten opzichte van wat er in de buitenwereld met je gebeurt.

Manage eerst jezelf en daarna je medewerkers, zo schrijft Paul Liekens blz. 14.

Op blz 19 geeft hij nog wat belangrijke basis stellingen, zoals:

Positieve intentie, een heel belangrijke voor ieder van ons om te herkennen, te kennen en te erkennen.

Falen of feedback:
Leer wat we falen pleegden te noemen voortaan uitsluitend als feedback te ervaren.

Positieve intentie:
Achter elke handeling of gedraging, hoe destructief ook, schuilt een (onbewuste, onzichtbare) goede bedoeling van degene die zo handelt of zich \o gedraagt, zoals zelfverkenning, streven naar veiligheid, bevrediging van behoeften.

Keuze
Iedereen maakt te allen tijde de beste keuze die hij op dat moment kan maken. Iedereen heeft minstens drie keuzemogelijkheden om een situatie te beleven.

De logische niveaus van Bateson blijken een belangrijk indeling die het inzichtelijk maakt hoe het een en ander oorzakelijk op te gaan lossen indien ze als problematisch ervaren worden.

Yvonne Mooijman

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Het mooie van "in contact gaan"

Het mooie van het leven is "in contact gaan".
Het delen van ervaringen. Het delen van wat er leeft en waar men mee bezig is.

Ik merk het vaak tijdens de coaching.
Mensen hebben een enorme behoefte om "in contact" te zijn, maar "onze maatschappij" zit soms best wat onhandig in elkaar.

Er heerst enorm veel eenzaamheid, waar dat niet zou hoeven.
Soms kunnen kleine "gelegenheden" enorme mogelijkheden bieden.

In het dorp waar ik ooit woonde, stonden drie bankjes bij het water.
Een sociale ontmoetingsplaats waar veel gebruik van werd gemaakt.
Het even zijn ervaringen kunnen uitwisselen, geeft mensen het gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel, een gemeenschap.

Gemeenschap, gemeenschappelijk, het woord zegt het eigenlijk al, we hebben zovele gemeenschappelijke ervaringen.
Op dat bankje in ons dorp werden vele ervaringen uitgewisseld, mensen wisselen op die manier ook hun oplossingen aan elkaar, ervaren mensen hoe anderen anders of hetzelfde omgingen met ervaringen.
Door ervaringen uit te wisselen, vergroot men de mogelijkheden tot oplossingen en kan men veel sneller tot de ontdekking komen als men op een doodlopende weg blijkt belandt zelfs zonder dit te beseffen.

Ervaringen bespreken is in wezen kennis uitwisselen en is van groot belang voor de persoonlijke ontwikkeling.

Vaak merk ik tijdens coaching dat ik kennis aandraag, die in wezen vrij simpel is, maar die, als die eerder beseft zou zijn (eerder geweten) dat men veel eerder had kunnen "ingrijpen" en onder ingrijpen versta ik in dit geval andere dingen doen dan dat men deed om tot oplossingen te komen.

Wat van belang is bij ervarings uitwisseling,is dat men dit het beste kan doen met mensen die "bewust" bezig zijn in het leven. Onder bewust versta ik i8n dit geval, ervaringen ook echt ervaren hebben, gevoeld, doorleefd en daardoor zich bewust zijn wat voor een uitwerking dingen hadden.

Ik kom nogal eens mensen tegen met een burn-out die als "advies" kregen om uit te rusten en dus thuis te blijven tot het over zou zijn.
Soms kunnen "adviezen" behoorlijk tegendraads werken.
Stel dat je burn-out voortkomt uit "onvoldoende je grenzen gesteld te hebben", dan is de zaak oorzakelijk aanpakken de ultieme oplossing. Thuis zitten lost dan in wezen niets op.

Hetzelfde doet zich vaak voor bij rouw of depressieve gevoelens en wordt aangeraden om te gaan hardlopen op fietsen.
In de praktijk kan men heel lang denken "goed bezig te zijn" door het lijf flink aan de gang te zetten. In wezen is men fysiek bezig om een stofje aan te maken wat op hele korte termijn (ik spreek nu in een tijdspanne van kwartieren, half uren tot hooguit een paar uur!) waarin men inderdaad het gevoel kan krijgen dat het hardlopen en fietsen "helpt", omdat men op het signaal van dat hele korte termijn afgaat. Wat men "vergeet waar te nemen" is dat al bij het losmaken van de schoenveters na het hardlopen (of fietsen), het hoofd weer net zo hard op volle toeren aan het zorgen maken is.

Een wandeling in de natuur zou zoveel meer effect kunnen hebben, maar dan niet "langs alles heen lopend", maar "waarnemend" van wat er NU en om je heen aanwezig is.
Persoonlijk heb ik geweldige inzichten opgedaan tijdens de urenlange wandelingen die ik met een vriendin maakte. Heel rustig wandelend en ondertussen de levensstroom door je heen laten gaan, zien wat je ziet, voelen wat je voelt en dat indien mogelijk kunnen delen met iemand die je graag mag.

Vriendschappen zijn een weldaad!
Niet dat ze alles kunnen oplossen, maar echte vrienden kunnen enorm helpen in tijden dat mensen het moeilijk hebben.

Niemand kan het leven voor je "oplossen", je blijft altijd zelf degene die "het leven in al zijn facetten tegenkomt", maar ik merk dat vriendschappen enorm helpen bij het "doorleven", ofwel het "verwerken" van het leven.

Ga bij voorkeur niet in "de afzondering", omdat dat de eenzaamheid uiteindelijk alleen maar vergroot. Durf te voelen, ga je gevoel niet uit de weg! We zijn allemaal alleen als het er op aankomt, maar juist door in contact te gaan, is men helend bezig voor zichzelf (en vaak gelijktijdig voor die ander!).

Twijfel je omdat je je bezwaard zou voelen omdat men zich nog niet happy voelt en je een ander zou belasten?

Mensen zijn in wezen enorm bereid de delen.
Zou je zelf een ander behulpzaam zijn indien nodig, meestal wel!
In moeilijke tijden maakt men vaak de beste vrienden en komt men ook tot de ontdekking wie je echte vrienden zijn.
Geef je vrienden de gelegenheid je vrienden te zijn, je biedt hen daarmee ook hun levensvreugde.
Persoonlijk heb ik altijd heel goede herinneringen aan de moeilijkste tijden, zowel van mezelf als die van anderen.

We zijn tenslotte toch om elkaar te helpen nietwaar?

Was daar niet zelfs een liedje van?

Yvonne Mooijman

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Geven en wederkerigheid

Alsjeblieft dank je wel ...

Ooit in een grijs verleden, overkwam het mij,
Niet zo maar 1 keer, 2 keer, 3 keer, nee het was een gewoonte geworden.

Ik ben een “gever”, ik geef graag, ik deel graag.
Dat deed ik dus,
Dat deed ik dus toen
En dat doe ik nog steeds.

Alleen in mijn omstandigheden is een wijziging gekomen … een kwestie van persoonlijke ontwikkeling.

Eerst gaf ik, en gaf ik en gaf ik ... en ...
Bij sommige mensen was dat heerlijk, die zag je blij zijn, die gaf ik graag.
Niet dat ze van mij blij werden, ze waren het al en bleven het, die deden al iets waardoor ze in staat waren bij te zijn, wederkerigheid, uitwisseling .....

Bij allen kreeg ik regelmatig iets terug, een blij gezicht, een glimlach een dank je wel ...
Niet dat ik om die reden iets gaf, want dat hoefde niet, ik was toch al een gever.

Bij sommige mensen kon ik geven wat ik wou,
Ze waren al niet blij, ze werden niet blij en ze gaven niets terug …
Ze vonden het vanzelfsprekend dat ik gaf.
Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat ik gaf, want ik was een gever
.. en ik ben nog steeds een gever …

Alleen ...
Die vanzelfsprekendheid ...
Die is fnuikend, ik heb er menig relatie op zien stranden, menig huwelijk staat daardoor op scherp, menig bedrijf wordt er inwendig mee om zeep geholpen.
.... die vanzelfsprekendheid ……

Niet dat ik er aan onderdoor ga hoor ... ik heb er mee om te gaan, en dat is best lastig soms.
Mijn weg gaat door .... ik geef toch wel ...
Maar niet vanzelfsprekend maar aan mensen die van alles vanzelfsprekend vinden ...

Water naar de zee dragen ...
Dat is toch verleden tijd…..?

© Yvonne Mooijman

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Geraakt worden en ons onderbewuste

Soms worden we geraakt en weten we niet eens waardoor of door wie of door wat.

Ons onbewuste is voortdurend in verbinding met alles, ook met dàt wat voor ons nog niet bewust is.

Verdriet van anderen kan bij ons resoneren en ons daarmee raken, zelfs zonder dat we weten waar het mee te maken heeft.

In de trein (ik zit alleen nooit in de trein) kan je naast iemand zitten en op onbewust niveau geraakt worden door verdriet van een ander, die in je nabijheid zit.
Het hoeft niet eens in de directe nabijheid te zijn, je kan resoneren op iets wat ver van je af lijkt te staan maar het in wezen emotioneel niet ver van je af staat.

Ooit pikte ik zelfs onbewust op dat een goede vriend van me zeer ernstig ziek was, zonder dat ik hiervan op de hoogte was. Ik was ineens voortdurend met mijn gedachte bij hem. Pas achteraf besefte ik wat er gebeurd was.

Ooit reed ik op de fiets en ging mijn blik een bepaalde kant op en wist ik dat daar belangrijke dingen voor mij in het verschiet lagen, ik wist alleen nog niet wat.
Niet lang erna bleek ik vriendschap te sluiten met iemand die daar woonde. Pas veel later heb ik beseft wat er gebeurd was.

In wezen raken dingen ons omdat wij "in verbinding staan", "open staan" en herkennen wij diep in ons wat bij ons leeft.

We worden ook niet door iedereen geraakt, we worden geraakt met die thema's en mensen die als het ware bij onze golflengte passen. Het gebeurt ook niet voor niets.
Het is heel helend, want ons onderbewust-zijn maakt ons bewust van wat belangrijk voor ons is.

We kunnen geraakt worden door het verdriet bij anderen, eigenlijk we raken ook ons eigen gevoel aan. Het is heel helend om juist met die mensen die ons raken, in contact te gaan en ons gevoel te delen.
Dat delen van het gevoel is helend voor beiden, zelfs als we denken dat we die anderen daar helemaal niet mee helpen of zelfs het idee hebben dat we anderen maar zouden opzadelen met ons verdriet. Zeker mannen wordt geleerd even "flink" te zijn en alles zelf op te moeten lossen, terwijl het vaak flink kan zijn om in contact te gaan!. Ook voor mannen is het delen van groot belang. Het feit dat mensen elkaar raken, geeft de gelegenheid juist om samen dingen op te lossen die vaak in je eentje een te zware dobber zijn. Bovendien, we zijn niet voor niets met ons allen en niet in ons eentje op deze wereld gezet? Persoonlijke ontwikkeling en verbondenheid hebben veel met elkaar te maken.

We kunnen elkaar zo ontzettend makkelijk behulpzaam zijn, door met elkaar die dingen te delen die gedeeld kunnen worden. Gedeelde smart is inderdaad halve smart.
Niet dat daarmee het verlies gehalveerd wordt, maar het wordt draaglijker en je opent je weer voor het leven. Het leven gaat door ... blijft je kansen bieden (zelfs las je je daar nog voor afsluit!)... omarm ze ... en deel je verdriet, je staat niet alleen in verdriet ....

Yvonne Mooijman

Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling