Valentijnsdag .... ik wens je ......verbondenheid

..
Ik wens je ....vrijheid en verbondenheid.
Verbondenheid, onze ultieme wens......

Pas geleden schreef ik over “Vrijheid” als ultieme wens.

Ik denk dat de meest ultieme manier van vrijheid is ….. je in vrijheid verbonden weten en voelen. Iets nieuws?
Welnee, in oorsprong zijn we al één, zijn we helemaal niet gescheiden, nooit gescheiden geweest zelfs.
Dat we afgescheidenheid misschien zo voelden, het was een illusie, een gedachtespinsel.

In oorsprong zijn we allemaal één.
We voelen het soms nog op een moment dat we verliefd zijn, als het gegeven is als we de liefde voor een ander voelen.
Maar waarom voelen we het dàn pas?
Omdat we op die momenten pas weer ècht met ons eigen gevoel en onze diepste kern verbonden zijn, buiten die momenten om bestaat die verbondenheid gewoon, ook al ervaren we hem misschien niet.

De verbondenheid (met anderen) zit namelijk in ons zelf. Het is het herkennen van al die anderen in onszelf, net als het onszelf herkennen in al die anderen.
Veel mensen zijn bang om te voelen, bang om (weer) teleurgesteld te worden. Dat is gebaseerd op gedachten. Gedachten onderscheiden niet alleen, ze scheiden soms ook. Scheiden ons dan van onze bron.

Dit "ons afgescheiden voelen" gebeurt op het moment dat we aan het onderscheiden een waardeoordeel koppelen. We ”raken dan overtuigd” van een aanname dat we alleen zijn en afgescheiden zijn, in de steek gelaten zijn, we voelen ons alleen.
Je bent waarschijnlijk ooit teleurgesteld geworden en wil je daarvoor afschermen, je bent volop bezig dat te vermijden.

Wat kunnen we leren van hen die gelukkig zijn?

Ze denken in overeenkomsten, niet in afgescheidenheid.
Ze overstijgen de illusie van de afgescheidenheid, ze durven de verschillen te onderzoeken en te overbruggen door hun liefde.

Ze geven liever, ze némen niet maar durven ontvangen.
Ze durven aan te geven wat ze nodig hebben in de wetenschap dat de ander in liefde durft te geven wat haalbaar en wenselijk is, of de weg daarvoor vrij wenst te maken in zichzelf.

Ze gaan de wisselwerking met zichzelf en anderen aan, in de wetenschap dat een ander zich mogelijk nog minder verbonden met zichzelf voelt.

Ze hebben tijd, ze hebben aandacht, ze hebben oprechte belangstelling en zullen dit tonen.
Ze maken oprechte complimenten.
Ze durven zich kwetsbaar op te stellen door hun liefde te uiten, in welke vorm dit ook zal zijn.

Ze weten dat liefde aanwezig is, waar ze soms nog niet geuit kan worden.
Ze maken zich niet afhankelijk van een ander om gelukkig te zijn.
Ze gaan er zelf voor.

Ze gaan de wisselwerking met de ander aan, in de wetenschap dat we al één waren, we niets te verliezen hebben alleen maar te winnen.
Ze hebben daardoor vertrouwen in zichzelf en zelfs in anderen die dat zelf niet hebben.

Ze kunnen goed alleen zijn en kunnen tevens goed samen zijn.
Je krijgt energie van hen.

Waarom (nog) bang?
Je hebt niets te verliezen.
Misschien heb je het nog nooit zo ervaren, maar "stel dat" je alleen maar te winnen hebt?

Durf je de uitdaging met jezelf aan?
Durf te winnen in de wetenschap dat er geen verlies bestaat.

Een fijne Valentijnsdag toegewenst.

Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling