Van een andere planeet - autisme van binnenuit.

Ik kwam eergisteren een boek tegen wat voor me leek klaar te liggen in de boekwinkel.

Het heet :"Van een andere planeet-autisme van binnenuit" van Dominique Dumortier.

Het is voor mij een zeer aangrijpend boek geweest. Prachtig de beschrijvingen van haar hoe zij zichzelf en anderen in haar leven tegenkomt. De onmacht, het begrip, haar omschrijving hoe het leven voor haar in elkaar zit. Het is een boek wat ik in één dag verslond!

Ik kom er mijn eigen onmacht in tegen, waar ik de behoefte voel, de mensen die ik ken die in dergelijke omstandigheden leven, zo goed mogelijk te willen leren kennen, toch de uitwisseling tot stand te brengen die mogelijk is en die ik zou willen.

Het geeft me "een blik in de keuken van de ander", wetende dat het daarmee niet alles op kan lossen, niet voor de ander, niet voor mij.

Nimmer ben ik meer geraakt door boeken dan juist over de beschrijvingen van mensen met een diagnose "autisme" of met een omgangsvorm waarvan ik vermoed dat zich dit fenomeen afspeelt in hun denkwereld.

Als persoon heb ik mijn behoefte de ander als medemens "te willen leren kennen".

Ik denk zelfs dat "mijn diepste contact ooit" zich heeft voltrokken met een vriend van mij die voldoet aan de beschrijving zoals Dominique dit omschrijft, ondanks dat er geen diagnose ligt en we al schrijvend tot conclusies zijn gekomen dat zijn leven zich volstrekt anders voltrekt met zeer veel moeizame momenten. Dat is ook de reden waarom dit voor mij zo aangrijpend is.

Daarnaast weet ik dat ieder voor zich weer een andere uitingsvorm (of soms beter gezegd niet-uitingsvorm heeft). Autisme is niet een beschrijving waaraan ieder dan ook voldoet, wat voor de één geldt, geldt beslist voor een ander.

Ik prijs mij gelukkig met de liefdevolle contacten die ik met velen van hen heb, die me een kijkje gunnen in hun gedachtewereld en vooral hun gevoelswereld!
De openhartigheid die ik met enkelen heb mogen opbouwen doet me rijk voelen.

Voor mij blijft het soms gissen en raden, terwijl op sommige momenten de poorten soms volledig open bleken en ik nimmer dieper in een ziel heb mogen kijken dan juist bij hem waar ik het persoonlijk het meest moeite mee heb, maar het waren van die zeldzame momenten van onverwachte toegang.

Prachtige momenten zijn dat! Ik koester die in mijn gedachten en gevoelens, ondanks mijn onmachtgevoelens die ik tegelijkertijd bikkelhard tegen kom. De voortdurende vraag die ik mezelf stel, waar ik de grens tegen kom van mij eigen behoefte en de afweer "behoefte" van de ander.

De waarden die mij hoog staan, de ander in zijn waarde te laten en geen grenzen te willen overschrijden die voor de ander noodzakelijk zijn, echter ook mijn eigen waarden voldoende toe te laten, in het mogen zijn wie ik ben, oprecht en belangstellend en ondanks alle onwetendheid toch aan beide personen voldoende recht te doen.

Het leven is een voortdurend aftasten .....

Ik heb nimmer geweten dat er zo veel mensen in mijn omgeving waren die vormen van autisme hebben, waarbij het zoals ook Dominique beschrijft hun omgeving geen flauwe notie heeft dat dit zich afspeelt.
Veelal is het in eerste instantie volstrekt niet merkbaar, soms zijn er enkele momenten geweest waarop mij iets specifieks opviel. Gewone mensen zoals jij en ik, waarbij vanuit openhartigheid soms ineens dingen herkenbaar werden. Uiterlijk geen aanknopingspunt. Absoluut een boek voor iedereen !

Dank je wel Dominique, je hebt me diep geraakt.

Yvonne Mooijman


Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling