Hoe bewust zijn we van ons eigen onbewuste aanbod.....

..
Hoe bewust zijn we van ons eigen onbewuste aanbod..... en nemen we werkelijk onze kansen  waar ........ nemen we onze kansen waar in de vorm van het waarnemen van mogelijkheden die ons door ons eigen onbewuste aangeboden worden aan onszelf? 

Vaak denken we dat we bewust kiezen in het leven, maar het leven kiest voor ons ... en stroomt met een gerust hart door ons heen ... vaak zonder het te beseffen ....

Lastig soms, als je denkt  "de zaak net lekker in de hand te hebben" en het leven je soms ineens iets  "aanreikt" wat zomaar buiten je verwachtingen lag. Zelfs heel positieve mogelijkheden kunnen we als ongewenst verklaren, omdat ze de dagelijkse gang van zaken wel eens zouden kunnen doorbreken, gewoontedieren als we soms zijn ....

Je zat er zomaar niet op te wachten ..... en toch ... bleek je er onbewust hoe dan ook "even" voor open gestaan te hebben, anders kon het zich niet op je pad openbaren  ....

We proberen het leven vaak voor onszelf  "pasklaar en inpasbaar" te maken, lijkend alsof we het dan weer zelf in de hand hebben, maar het leven is simpelweg "doorstroming aan energie" en op onbewust niveau blijken we op momenten dat we "daar weer aan toe zijn om het aan te kunnen gaan", ineens "open te hebben gestaan" voor "het leven zoals het zich soms onverwacht aan ons aandient."
Eén ding is zeker, we zijn aan de verandering toe en we kunnen de verandering aan, anders reikte ons onderbewuste het ons niet aan. Aan ons om het aanbod aan te gaan ....

Ons onbewuste (die tot belangrijkste taak heeft ons onvoorwaardelijk te bieden wat we nodig hebben voor gezonde groei) "weet" en "biedt aan" ... in soms volkomen onverwachte vormen.
Op een onbewaakt moment glipt het leven ineens bij ons naar binnen en zijn we als van de een op de andere seconde ineens een "ander mens" dan er voor!

Zoals ineens een "onverwachte blik" of "aanwezigheid van iemand" je plotseling een volkomen ander mens kan doen voelen...
Liefde op het eerste gezicht doet hetzelfde ... ineens ben je als het ware niet meer dezelfde dan wie je was voor die onverwachte ont-moet-ing  (het "moest" kennelijk zo zijn), het diende op je pad te verschijnen en je kon er als het ware niet om heen  ... het veranderde je ogenblikkelijk, zonder keuze ... je werd door jezelf als het ware gekozen en verkozen het te beleven, letterlijk te be-"leven" ....
Nou zijn deze laatste fenomenen behoorlijk zeldzaam in zijn soort.en daardoor tevens zo herkenbaar.

Vaker voltrekt het zich op subtieler niveau.

Soms is ons leven redelijk comfortabel en hebben we het gevoel dat als het zo nog 100 jaar door zou lopen we het toch maar mooi "gemaakt" hebben, we hebben het gewoon fijn voor elkaar, alles lijkt voorspelbaar, afgepast, inclusief beperkingen die we op de koop toe nemen .... want het is zo lekker "betrouwbaar" en "afgepast", en "op maat" (wel onze oude kleding-maat waar we inmiddels uit blijken te zijn  gegroeid, maar ach ...  het voelde tenslotte zo vertrouwd, die oude versleten jas!) ... lekker ingepakt en  overzichtelijk enzo, je weet gewoon precies wat je te wachten staat .... je kan de klok er bijna op gelijk zetten .....

En dan opeens "gebeurt er iets." ( ... een nieuwe jas!)

Prijs je heel gelukkig als het dingen zijn die je overkomen die je "goed zouden kunnen doen", het zouden even zo goed dingen kunnen zijn die je leven "behoorlijk negatief op zijn kop zouden kunnen zetten."

Feit is dat het leven "kruispunten" creëert, kruispunten waarop we kunnen aarzelen, de weg terug kunnen willen gaan bewandelen die zo vertrouwd leek, maar waar we tenslotte ook voordien doorgewandeld hadden in onze nog oude jas, waar het leven door ging, en eigenlijk is er geen weg terug, we ontwikkelen en zijn nooit meer dezelfde als voorheen. We groeien en hebben in onze groei nieuwe omgevingen, nieuwe jassen, nieuwe omstandigheden, nieuwe mensen  nodig om te kunnen ontplooien wie we in diepste wezen zijn ... en kort gezegd .. we zijn gewoon liefde ... die vorm wil krijgen, die  uiting wil geven .....die zich wil verwezenlijken ....

Liefde zonder vorm is als werkelijk verlangen zonder uiting  ....

Het leven dient zich bij ons aan. En nooit voor niets ....
Het is ons ontwikkelingsproces ....

Vaak juist op momenten dat alles "zijn gebruikelijke gangetje gaat", ontplooien er zich ineens nieuwe mogelijkheden.

Het doet me ineens denken aan een van de belangrijkste momenten in mijn leven.
Ik had mijn leven dik op orde (dacht ik), de paden leken gebaand, ik had er lekker grip op en dat voelt altijd wel lekker en het leek heel handzaam, gestroomlijnd, vaststaand, veilig en comfortabel .... en natuurlijk had ik me dingen onthouden ... maar die redeneerde ik gewoon weg of had ze voor mijn eigen gevoel gewoon even afgesloten, ik leek te leven maar leefde simpelweg eigenlijk al lang niet meer mijn werkelijke verlangens ... die had ik "voor het gemak" even weggestopt voor mijn gevoel ... daar had ik de stroming gewoon even stopgezet, anders zou ik het gevoeld kunnen hebben en dat had kunnen "verstoren", niet handig dus. We zijn tot veel in staat ...!

Het leven leek zich zelfs in een zekere "vast vorm" gegoten te hebben waarbinnen ik functioneerde, vastigheid (terwijl werkelijk leven en ontplooien doorstroming betekent ..........het was dus overleven en geen leven meer ondanks dat ik zeker geloofde te leven, we kunnen onszelf aardig bedotten als we ons dat toestaan ....... en dus ineens .... gebeurt er iets ..... wat de doorstroming een kans gaat geven ... want leven dient te stromen ... en niet vast te zitten in oude niet meer ont-wikkel-ende patronen.

Oude patronen dienden zich letterlijk te ont-wikkelen, los te wikkelen dus, zodat we weer uitkomen bij onze liefdevolle eigen kern .... ons werkelijk verlangen te leven ... onze diepste kern te leven .....liefde zijn ... liefde geven en dus liefde Leven en be-Leven....

In mijn geval was dat jaren geleden dat ik "mezelf ineens in volle hevigheid tegen kwam"  via een simpele "toevallige ontmoeting,"  Heel simpel in zijn eenvoud via een vriendschappelijke omhelzing, heel onschuldig, een begroeting zoals ik ze dagelijks kreeg, maar met een voor mij volkomen onverwachte menselijke "lading" die me ter plekke van mijn stuk bracht .... alsof er een tsunami van onbewuste herkenning door me heen ging en het "kon niet anders" dan dat ik me bewust werd,  .... in een "split second" bewust van iets wat ik voorheen kennelijk niet bewust was en voilá  ...... ineens is alles anders ..... Wat stil stond stoomde ineens ... zonder waarschuwing vooraf ... het was alsof ineens een weg geopend was, een sluisdeur die gewoon ineens open bleek te staan die ik toch stevig gesloten leek te hebben voorheen, zonder te weten!

Ineens was er een stroming op gang gekomen die blijkbaar ooit tot stilstand was gekomen ..... een stroming die eenmaal in gang gezet een zo'n natuurlijke kracht had dat die met de beste wil van de wereld niet meer terug te draaien viel, al zou ik willen ...!
Mijn onbewuste had het even van mij overgenomen om me weer terug op mijn pad te zetten, mijn pad wat ik te bewandelen had, maar waarvan ik kennelijk tijdelijk een te vertrouwd zijpad had verkozen.

Ik had er niet om gevraagd ... ik kreeg het gewoon "op mijn dak" en al mijn gebruikelijke overlevingsmechanismen bleken ter plekke niet meer te werken, een vreemde gewaarwording!

Ik...... die  voorheen leek het,  "alles in de hand" had en ineens daar stond ik dan ... met het leven dat weer door mij heen wenste te stromen waar het het voorheen even niet meer had gedaan. De deurtjes die ik onbewust voor mezelf gesloten bleek te hebben,  die ik ineens met geen mogelijkheid meer dicht kon houden ... het licht stroomde ineens weer naar binnen en waar licht is is lucht en waar lucht is wordt weer geleefd ... (en wat voor een weerstand kan dat in ons verstand oproepen! En gelukkig maar dat ons onbewuste zo veel meer "weet" dan onze beperkte mind, onze mind die ons vaak slechts in de herhaalmodus zet van oude versleten banen paden en patronen)

Er voltrok zich een transformatie .... leuk?
Nou, ik kan je zeggen dat binnen een transformatie het blijkt dat alle gebruikelijke "zekerheden" zelfs nooit geen zekerheden  bleken te zijn geweest, alle houvast leek even als sneeuw voor de zon gesmolten, het was alsof een ijsmuur die ik ooit om me heen had gebouwd als smeltwater was verdwenen.
Het voelde warm dat wel ... dat zeker ... en heel bekend warm ... alsof het een herinneren was van wat "ooit was"  en "weer mocht zijn." Het bood me dus heel wat meer dan ik tot dan toe had ... en gelijktijdig voelde het nog onwennig en oncomfortabel! Het had even tijd nodig om te wennen en toe te laten maar het heeft me alles gebracht wat ik nodig had om weer bij mijzelf uit te komen ...

Deze gebeurtenis heeft me nooit meer losgelaten en was de eerste in een serie van momenten van bewustwording. Bewustwording dat het leven mij mijn mogelijkheden  "aanreikt", bewust maakt van wat mogelijk is, ons meenemend naar plekken waar we voor even onze "gesloten deuren" niet anders dan wijd open kunnen hebben staan, om ons ons uitzicht te geven op "wat mogelijk is."

Aan ons ...  om te doen wat ons te doen staat ...
Durven we het aan ... de "onzekerheid"  van al onze mogelijkheden ... (we hebben maar 1 zekerheid en dat is dat we dood gaan, en dat is de uiteindelijke werkelijke ultieme stilstand in ons leven. Wie weet gaan we wel dood juist als we het leven onvoldoende door ons heen laten gaan!)

Misschien kiezen we wel voor ons beperkte "veiligheid", onze zo bekende comfort-zone, waarin we ons veilig wanen in onze stoel met te hoge leuningen ..... en stevenen we zo af op een leven waarin we ons meer dood dan "levendig" voortbewegen ....

Persoonlijk kies ik voor levendig, sprankelend, het champagnegevoel van bruisend mogen zijn ... passie, blij  zijn, onvoorspelbaar te zijn zelfs voor mezelf! Ik hou ook van mensen om me heen die hun proces aan durven gaan, die open staan zich bewust te worden van hun verlangens en daardoor sprankelend blijven en het leven willen mee beleven in ont-wikkeling en waardoor oude belemmerende patronen doorbroken kunnen worden.

Kortom ... te gaan voor het leven en alles en ieder die ik daarin tegenkom een leven wat me biedt om weer bij mezelf te mogen uitkomen ...bij wat ik mezelf en mijn omgeving te bieden heb .... gewoon liefde zijn dus ... en dat vrijelijk te mogen laten stromen .... er te mogen zijn ... in volle omvang .... zoals ik ben ...

Durven we het aan werkelijk voor ons potentieel te gaan, onszelf te zijn in heel onze omvang, liefde te zijn en te delen, onderdeel van het groter geheel te durven zijn ipv ons vertrouwde verleden te herhalen  en te blijven waarin we zaten, gelijktijdig onze werkelijke verlangens op te offeren en op een spaarpitje te zetten.

Ook dat kan ... alles kan ..... koffie kan .... thee kan .....

en dan ineens ... is er die transformatie ..... ook dat kan ....

... zei de vlinder ... die nooit geen rups meer is .... niet meer kan zijn zelfs ...  en gelukkig maar .... ze heeft zich niet verzet en heeft zich overgegeven aan de stroom van het leven ....

.... kan dus zomaar zijn, dat het leven verandert ... en je bewust wordt .... omarm het en ga het liefdevol aan .....

voel .... en beweeg je vrijelijk mee met de stroom .... want .....

stilstand....  blijkt niet te bestaan in de natuur ...

Worden we door "ons" leven door onszelf onbewust verkozen binnen de aangereikte omstandigheden ... met de mogelijkheid mee te gaan in het leven en/of ons ook bewust te kunnen verzetten ....  kiezen we voor stagnatie van onze levensstroom ... of leven we werkelijk onze mogelijkheden ....?

Aan ons .... wat we er mee doen ... 

Yvonne Mooijman