Zielepijn

(zo nu en dan krijg ik via internet een reactie op een ouder bericht van me waardoor ik het dan zelf weer even "onder de aandacht krijgt", het brengt me dan op het idee om het hier opnieuw ook weer even te delen)
.....

In de weblog van Glenda de Graav kom ik een passage tegen die mij zeer raakt.

Zij beschrijft -"het uit contact gaan"- en wat dat voor haar betekent.

Het raakt mij om die reden, omdat het -uit contact gaan van de ander- mij (en met mij vele anderen) zo intens diep kan raken."

En wanneer raakt het me zo? ... als ik me diep verbonden voel met iemand, die plotseling vanuit diens persoonlijke gevoelens uit het contact gaat, omdat ik tegelijkertijd de verbondenheid met die persoon heel diep ervaar, waar dan ineens even de weg afgesneden lijkt en ik mijn eigen onmacht en ook verlangen naar werkelijk contact daarin tegen kom.

Het is voor mij in persoonlijke contacten het moeilijkste wat me overkomen kan.

Ik werd mij hier een aantal jaren geleden pas ernstig van bewust, toen ik iemand tegen kwam die mij persoonlijk zeer na aan het hart lag, die zich zéér regelmatig bleek af te sluiten voor zijn omgeving.

Ik prijs mij gelukkig met deze persoon een heel diepgaand contact te mogen hebben opbouwen (tussen alle afsluit-momenten voor hem in), hij heeft mij als het ware een "kijkje in zijn keuken" durven geven van wat toentertijd een heftig afsluitgedrag gedrag leek te zijn.

Nu is dat afsluitgedrag niet precies wat Glenda bedoelde te beschrijven in haar weblog, maar het raakt voor mij wel het item afsluiten en wat dat weer met mij als persoon doet als een ander zich om wat voor persoonlijke reden dan ook afsluit.
Ieder afsluitgedrag heeft een reden, het wil iets specifieks vermijden of juist iets specifieks brengen, maar het lost niet op, het is overlevingsgedrag.

Ik werd mij toentertijd bewust dat als hij zich plotseling afsloot dat ik heel heftig met mezelf geconfronteerd werd, mijn eigen onmacht en pijn ervoer omdat iemand zomaar ineens voor mij niet meer "bereikbaar was."
Ik schreef dit toen toe aan het plotseling overlijden van een vroegere vriend van mij toen ik 24 was, maar ik vroeg mij gelijktijdig af, of ik het niet ook gevoeld zou hebben als ik die ervaring van het overlijden van mijn vriend niet had meegemaakt.

Ik heb ervaren dat het werkelijk contact met mezelf aangaan, in diep contact gaan is met mijn levensbron, een OER-plek waar wij als mens met elkaar samenzijn.
Een plek waar we nog al onze mogelijkheden (her)kennen.

Ik denk dat het contact wat ik op die manier met mezelf aanga, pas mogelijk maakt werkelijk diepgaand persoonlijk contact met de ander aan de gaan. Voor de ander is dat net zo denk ik. Ik kom mijn eigen onmacht- gevoelens tegen lijkt het, omdat ik ook de diepe behoefte voel de ander te "ervaren in contact".

Het is dan alsof ik in een soort OER-plek terecht kom, en in een OER-pijn, als een ander zich om voor mij onverklaarbare reden (maar soms ook verklaarbaar) "uit dat contact gaat."
Die ander voel ik als het ware het contact met zijn eigen OER-bron verbreken, en dat is de pijn die ik voel, lijkt het wel!

Tegelijkertijd kan ik me diep inleven in de ander ook als hij contact verbreekt, ondanks het uit contact gegaan zijn met zichzelf, omdat ik wèl met mezelf in contact blijf en ik heel bewust wil blijven voelen, óók als dat pijn of verlangen is, wat op dat moment daarmee niet weggenomen kan worden.

Ik probeer dan voor mezelf te doorgronden wat het voor me betekent, en dat kan ik alleen als ik mijn werkelijke diepe gevoelens in mijzelf toelaat.

Soms raak ik door diepgaande gesprekken, die ik met enkele van mijn vrienden en vriendinnen regelmatig heb, diep in mijn eigen gevoel en overkwam het me pas geleden nog dat ik een volgende ochtend wakker werd en heel dicht in contact was met mijn eigen pijn.

Ik ervoer dat ik "van deze pijn hield" (wat me tegelijkertijd verbaasde) en ik me tevens tegelijkertijd voor gek verklaarde omdat het zo'n pijn deed en ik tenslotte geen masochist ben!

Ik ging dieper in mijn gevoel en ervoer dat waar ik van hield, het gevoel van "open staan van mijn hart was", wat een geweldig gevoel is als je je daarvan bewust bent hoe dat voelt.

Tegelijkertijd ervoer ik dat het werkelijk "openhartig zijn van mij" een ander mogelijk zelfs wel eens in het "afsluiten" had gebracht, zoals ik zelf heb ervaren dat ik na een overlijden en gemis, me was gaan afsluiten om niet nogmaals een zelfde gemis aan te hoeven gaan.

Pas later heb ik beseft dat ik er beter mee af was, "iets zeer waardevols te hebben gehad te hebben en verloren", dan nooit (meer) gehad!

Dubbel dubbel ....

Komen we op die manier elkaar niet juist tegen ..... om werkelijk bij onszelf uit te mogen komen?
En via ons zelf de weg naar buiten weer in durven te slaan, maar dat pas weer kunnen als we open-hartigheid weer toelaten?

Kortom, ik ben me bewust geworden dat dat "zielepijn", zoals het aanvoelde, heel liefdevol is. Ik heb het durven omarmen!

Het maakte mij bewust dat 't het contact met mijn diepste bron is, contact wat ik graag aan wil blijven gaan, me bewust dat ik daar mijn eigen pijn en eventuele pijn van een ander diep kan invoelen.

En dat voelt ... ondanks alle verlangen naar diepgaand contact, als een ander zich afsluit .... toch goed en liefdevol.

Liefde laat vrij ... te mogen zijn zoals je bent, open-HART-ig of nog wat minder open-HART-ig.

"Aanblijven", zoals Glenda het beschrijft, liefdevol en open blijven, we zijn soms zo geneigd om onze diepste pijn te vermijden en te vertrekken.

Ik raad je aan het schrijven van Glenda te lezen.

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling