vrijdag 15 april 2011

Review van de workshops van Ronald de Bruijn en Yvonne Mooijman


Een bijzonder leerzame en plezierige Krachtstroom avond meegemaakt.
Met dank aan de organisatoren Najete M'Bata en Suzan Wijnbergen.
Tevens dank aan Ronald de Bruijn, die de presentatie voor de pauze verzorgde.

Ronald zijn presentatie was zoals ik gewend was inspirerend!

Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

woensdag 13 april 2011

Vanavond 13 april workshop geven.

Vanavond (13 april 2011) de workshop geven in Ulvenhout (vlak bij Breda).

De workshop wordt georganiseerd door Najete M’Bata en Suzan Wijnbergen vanuit KRACHTSTROOM.

Ik zie je vanavond??


Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

maandag 11 april 2011

Bewustwording in je levenswandeling

Bewust worden is zo iets moois.

Bewust worden is gewoon je bewust worden wat je voorheen niet ervoer!

Het zijn geen dingen die persë heel veel moeite hoeven te kosten, soms is één simpele spontane zin van iemand, één opmerking, één oogopslag, één herkenning, voldoende voor een plotselinge levenslange verandering en verrijking.

Soms kan een klein voorval je ineens bewustmaken van heel belangrijke en cruciale dingen in je leven.

Je bewust worden is heel nuttig, vooral als het je bewust maakt van iets wat je leven tot op dat moment onbewust beïnvloedde zonder dat je je daarvan ook maar enigszins bewust was.

Vorige week maakte ik een zo'n mooi moment mee tijdens een nascholingsdag.

Er werd ons gevraagd een bepaalde oefening te doen en die een aantal malen uit te voeren.

Tijdens de oefening werd ons gevraagd alleen maar wat dingen in onze gedachten te veranderen en we ervoeren daarna wat deze gedachten voor een invloed bleken te hebben. Onze gedachten zijn vaak gebaseerd op wat we gewend zijn, gewend zijn te ontvangen, gewend zijn zelf te doen, gewend zijn zonder ons daarvan bewust te zijn.

Ineens kwam ik plotsklaps tot de ontdekking dat wat voor iemand anders heel normaal en gebruikelijk was, voor mij totaal onbekend was in mijn ervaring.

Ineens wordt duidelijk dat bepaalde gebieden in je leven als het ware nog totaal onbekend voor je zijn, nog "onontgonnen / onaangesproken" als het ware.

Dingen die je in je eentje altijd wel volbracht heb, met veel volharding, maar bijvoorbeeld het spontaan ontvangen van behulpzaamheid op bepaalde gebieden nog geen onvoorwaardelijk automatisme bleek, kennelijk dus zowel voor mij als voor de anderen om me heen een ontwikkelingsproces.

Ineens wordt dan nadien ook duidelijk wat de effecten hiervan geweest zijn in het automatisch toelaten ervan, en zelfs het automatisch herkennen ervan.

Ineens werd me duidelijk dat ik iets van dat thema een tijd geleden "tegenkwam" en ik onbewust dit thema in iemand herkende, herkende slechts alleen dat ik iets van dit thema in mezelf en die ander herkende en ik daarop volkomen spontaan "in beweging kwam", heel openhartig, me volkomen onbewust dat dat specifieke thema net het thema was dat ik nog nooit spontaan in mijn leven echt had toegelaten.

Ik ben met de oefening van vorige week aan het oefenen gegaan en het is wonderbaarlijk hoe er dan ineens na zo'n inzicht bepaalde spontane gebeurtenissen in je leven ontstaan die het lijken mogelijk te gaan maken die nieuwe gebieden te ontdekken, waarbij ik mezelf dan weer keihard tegenkom, op de één of andere manier lijkt het leven dan even een mallemolen waarop je alle kanten op geslingerd wordt rond je eigen middelpunt waarin je precies tegen lijkt te komen wat je "nodig hebt" inclusief alle daarmee gepaard gaande onzekerheden en angsten.

Het frappante is dat iedere ontwikkeling vaak weer volkomen aansluit bij andere ontwikkelgebieden waar je je inmiddels bewust van bent.
Waarschijnlijk ook op die levensgebieden waarvan ik me nog niet bewust van ben, maar dat gebeurt dan ook waarschijnlijk onbewust!

Veelal hebben wij mensen bijvoorbeeld nooit in de gaten wat voor een uitwerkingen bepaalde gebeurtenissen op iemand hebben.

Sommige mensen hebben de gave zich goed te kunnen "invoelen" in anderen, anderen hebben dat bijvoorbeeld weer veel minder sterk en hebben weer andere gaven.

Voor mij kan dat betekenen dat ik heel sterk kan invoelen wat iets voor iemand betekent. Nou dat is mooi, kan je dan denken, maar dat heeft dan bijvoorbeeld op een ander gebied weer een heftig effect.

Ik zal een voorbeeld noemen.
Ooit kwam ik in contact met iemand die sterk autistisch bleek te leven, enorme behoefte had zich emotioneel af te sluiten.

Ga je mij dan tegen komen, dan zou het zomaar kunnen zijn, dat ik de neiging zou hebben om me op afstand te houden, simpelweg omdat ik rekening zou willen houden met de "wensen/automatismen" van anderen.

Tegelijkertijd is gebleken dat gebeurtenissen zich nooit "per toeval" voordoen.
Op momenten dat iets "heftig voelt" (en meestal is dat dan aan twee zijden), dan kan je er vrij zeker te zijn dat het beider ontwikkelingsproces raakt.

Nimmer heb ik meer kunnen leren bijvoorbeeld dan in die ontmoeting indertijd,juist door die nieuwe situatie aan te gaan en de aanwezigheid in te gaan.

Op een prachtige manier "overwon" ik mijn ontwikkelproces, door niet onmiddellijk "weg te wezen" als ik aanvoelde dat een ontwikkelproces voor een ander moeilijk kon zijn, en mijn afwezigheid voor hem in zijn ogen "wenselijk" zou kunnen zijn.

Ik was voordien perfect in staat om me "ter plekke onzichtbaar te maken", "niet aanwezig te zijn als een ander daarom "vroeg" (en soms hoefde je mij niets te vragen!), hetgeen vaak in de praktijk betekende dat de ander de gelegenheid en de neiging had te weigeren zijn eigen ontwikkelproces aan te gaan. Ik "trachtte de pijn van de ander op te lossen" door me niet te laten zien. Nou, ik kan je vertellen, dat werkt dus twee keer in het kwadraat tegen zogezegd!!

Het er "durven mogen zijn", (ook als de ander daarmee zijn eigen ontwikkelproces tegen kwam) was dus voor mij mijn ultieme uitdaging, mijn spontane eerste impuls zou zijn geweest om mezelf dan maar in te leveren en "weg te zijn", wat tegelijkertijd voor mezelf vanwege mijn zelf-ontkenning een heel heftig en pijnlijk proces bleek te zijn!

Juist de "pijnlijkheid in het leven" is vaak de drive die gecreëerd wordt vanuit het onderbewustzijn, waarmee dat ons duidelijk weet te maken dat er "nu eindelijk maar eens wat dient opgeruimd te worden wat er ter ontwikkeling door onszelf wordt aangeboden."

Vaak zijn we geneigd de ander van "alle eigen pijn" te ontlasten, wat sowieso al nooit lukt, maar ach... we zijn zo in staat om ook onszelf een motief aan de hand te doen om onze eigen pijn maar niet te voelen.In dergelijke processen komen beiden hun eigen pijn tegen, alleen niet dezelfde pijn!

En vergeet niet, we zijn vaak precies wat de ander nodig heeft en de ander blijkt precies wat wij nodig hebben om beider ontwikkelingsproces aan te kunnen. Als iemand je ooit pijnlijk geraakt heeft, had je hem nodig op dat moment, dat is geen toevalligheid in de zin van dat het nergens mee te maken heeft, de toe-val-ligheid zit hem dan in het "je toe-vallen."

"Dóór onze eigen pijn heen gaan", betekent in dit geval dus "dat we eindelijk aangaan wat we voorheen vaak trachtten te vermijden", zoals ik een kei was in het mezelf pijn te doen door me "niet te laten zien" als ik voelde dat mijn aanwezigheid "een lastig proces voor de ander kon zijn".

Mijn pijn kwam dan voort uit het ontkennen van mezelf, als het ware het nog niet onder ogen durven komen dat mijn persoonlijke aanwezigheid van nut zou kunnen zijn en ik ook mijn waarde heb voor anderen.

Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat ik nooit het proces van de ander kan oplossen door AFWEZIG te zijn, en dat juist mijn AANWEZIGHEID een "mogelijkheid" blijkt te zijn voor de ander om zijn of haar eigen proces aan te gaan. De ander komt mij dus tegen als middel om de eigen ontwikkeling aan te gaan, evenzo dat ik die ander tegen kom om mijn proces van "AANWEZIG zijn te durven aangaan".

Waar een ander heeft te leren op gezette tijden "afwezig te zijn" kan het mijn proces zijn op specifieke tijden "aanwezig te zijn."

Het grappige is, (al wordt het zo vaak zeker niet gevoeld!) dat in dat leerproces je juist "verweten zal worden wat je doet".

De "natuur" (via je mede-speler in je eigen levensfilm) test je als het ware geregeld of je iets wat je (vaak volkomen onbewust )aan het "oefenen bent", of je eigenlijk wel genoeg zeker weet dat je dit thema wil leren kennen (Je wil het onbewust wel, maar je zou tegelijkertijd nog zo dolgraag weer een keer keihard de benen nemen en vluchten, want dat oude patroon van wegwezen voelt zo vertrouwd ondanks zijn pijn!!)

De "levens-kunst/uitdaging" is dus om dóór de onzekerheid en pijn van de beoordeling van de ander heen te durven leven, het is je test om ECHT jezelf te DURVEN zijn.

En waar het voor de één "het AAN-wezig mogen zijn" kan betekenen, kan het voor de ander op bepaalde momenten "AF-wezig mogen zijn" wat het leerproces is.

Gebruikelijk (zowel als we ons het wel of niet bewust zijn dat ieder ALTIJD en ten alle tijden zich in allerlei eigen ontwikkelingsprocessen bevinden) gaan we vrij gemakkelijk de beoordeling of veroordeling in over de ander, "hij beoordeelt me", "hij vindt dat ik er niet had mogen zijn", "hij vond dat ik er juist wel had dienen te zijn", en ... zoals je ziet .... beoordelingen en veroordelingen doen ALTIJD PIJN, en waarom? Omdat het ons altijd raakt in ons EIGEN vaak pijnlijke ONTWIKKELINGSPROCES!

Hoe pijnlijker het proces, hoe belangrijker het proces om eindelijk eens uit te werken en aan te gaan.

Het frappante is dat het voor anderen vaak volkomen duister is wat jouw ontwikkelproces is en in welke levensgebieden.

Je kan ijzersterk uit de hoek komen in een bepaald thema waar het je beroep betreft en tegelijkertijd in sommige specifieke privé situaties met een bepaald thema heftig met jezelf aan het stoeien zijn.

Zoals ik op het ene levensgebied met het grootste gemak volledig aanwezig kan zijn, heel liefdevol, heel diepgaand, heel openhartig, kan het goed zijn dat op diverse andere levensgebieden dat thema nog dient uitgewerkt te worden.

Waar ik op het ene levensgebied me vol zelfvertrouwen kan bewegen, kan het zijn dat ik me betreffende hetzelfde thema me op een ander levensgebied als een onhandige puber kan bewegen. Soms heb je dan die andere onhandige puber nodig die je bij de hand weet te pakken en met je de wandeling maakt die nodig is...

Herken je je eigen ontwikkelingsprocessen?

Zoals ik in het voorbeeld hierboven de "hand-in-hand-wandeling" als voorbeeld geef, zo kan jij jezelf behulpzaam zijn op het moment dat je merkt dat mensen je "raken", in juist voor jou moeilijke processen.

We zijn als het ware elkaars mede-spelers in elkaars levensfilm.

Ga in plaats van ver-oordelend het leven in, gewoon eens hand-in-hand jullie levens-film in!

Het vraagt soms het nemen van een drempel, maar het brengt je altijd verder ....

Het LEVEN is je uiteindelijke levens regisseur, het levert je genoeg
toe-vallig-heden op waar je een kruis-punt vindt om op aan-te-haken.

Ennuh ... mocht je de neiging hebt om voor een ander "afwezig te zijn", dan kun je wel eens balen van alle toevalligheden waar je plotseling volkomen onverwacht in verzeild raakt ... het zal je dan mogelijk wat extra moeite kosten ze toe te laten... maar je MAG er dan gewoon ZIJN!

Ik wens jullie een liefdevolle levens-wandeling .....

© Yvonne Mooijman


Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Toevalligheden

Wat is je grootste toevalligheid in je leven geweest?

Schrijf me eens wat je grootste toevalligheid in je leven is geweest.
Ik heb versteld gestaan hoe je soms in een situatie belandt welke als je hem bewust toevallig had moeten arrangeren je dit nooit voor elkaar had kunnen krijgen.

Voeg je toevalligheid hier aan toe.... ik ben erg benieuwd!

Eén van mijn ervaringen is de volgende:

Ik zelf wilde dolgraag aan de zus van een overleden vriend van me een voor mij en haar waardevol persoonlijk sieraad terug geven, een sieraad dat ik hem zelf ooit gegeven had.

Ik had het na zijn overlijden via zijn zus teruggekregen.

Na jaren voelde ik spontaan de behoefte dit sieraad aan zijn zus door te geven. Ik had van haar geen adres meer en had geen idee had hoe ik haar kon vinden.

Er bleef me niets anders over dan open te staan voor de mogelijkheden waarvan ik nog geen idee had, alles wat me te binnen was geschoten om haar te vinden had nog geen resultaat gehad!

Ik ging na een paar jaar in een mij volkomen onbekend restaurant eten waar ik bij toeval in gesprek kwam met 6 mij onbekende personen.
Het bleken 6 familieleden van die persoon, die ik zelf geen van allen ooit had ontmoet!

Ik werd door hen betrokken in hun gesprek terwijl ze mij nooit gezien hadden.

Ineens kreeg ik een ingeving en vroeg hen volkomen uit het blauwe hinein of zij de naam van de zus van mijn overleden vriend kenden.

Mijn vraag was totaal niet logisch want ik had geen enkele logische redenering om juist aan hen haar naam te noemen!

Het bleken 6 nichten van hen te zijn, die bij toeval een nichten-sauna-dagje hadden georganiseerd.

Twee dagen later was ik via hen in contact gebracht met de zus van mijn overleden vriend, en ze bleek bijzonder blij met het sieraad als nagedachtenis aan haar broer en bleek haar perfect te passen!

De natuur bleek zijn werk gedaan te hebben, we blijken gewoon één groot intelligent systeem!

Voor mij bestaat toeval uit het "je toe-vallen van je juiste omstandigheden"

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

zondag 10 april 2011

De zon in ons leven

De zon schijnt!
Het leven lijkt voor velen ineens tot leven te komen.
Zon is energie, levensvreugde is energie en velen herkennen ineens de mooie en vreugdevolle dingen in het leven die aan hen voorbij leken te trekken.
Het lijkt alsof de stekker weer in het stopcontact gaat!

Geniet met volle teugen.
Ga het leven aan en ..... WEES VOORAL DE ZON IN JEZELF en .... SCHIJN .......!

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

Het gerecht van levensgeluk

Levensgeluk, ego – angst – en het verleden.

Ik zat net even in http://persoonlijkontwikkelingsproces.blogspot.com/2008/07/de-betekenis-van-ego.html te lezen, waardoor ik besloot even verder te schrijven over ego, angst en verleden.

In tijden dat het ons niet voor de wind gaat, zijn wij geneigd aan het verleden te blijven hangen en onze toekomst te willen vrijwaren van wat ons angst opriep(verlies).

Kortom, we gaan vanuit angst voor "verlies van geluk", "nieuw geluk" vermijden in plaats van "nieuw geluk" weer toe te laten.

Als we weer zouden kunnen leven volgens ons volledige potentieel (dus niet meer vanuit onze angst!) dan zouden wij ten volle beseffen volledige Liefde en volledige mogelijkheden te zijn, en volledige Liefde en openheid (zonder angst) ondersteunt zowel ons eigen systeem enorm als dat van de anderen om ons heen.

Liefde doet ons altijd groeien, maakt ons gelukkig en blij, dus liefde in ons toelaten is van levensbelang!

Wij beseffen dan dat wij verantwoordelijk zijn voor ons eigen systeem (we "koken onze eigen pot"), ons eigen leven, onze eigen levensvreugde als ook dat van allen om ons heen. Dit betekent dat we in staat zullen zijn de belangen van het groter geheel mee te laten wegen in onze daden.

Ecologie wordt dat ook wel genoemd. In de NLP wordt bijvoorbeeld aangeraden om iedere beslissing die je neemt, op ecologie in te schatten. Heeft de beslissing die we nu maken, waarde voor het hele systeem, of zijn we vanuit ego, onze angst onze eigen zaak aan het behartigen mogelijk en vaak onbewust "ten koste" van onze omgeving.

Egocentrisme betekent dus ook dat we eigen belang laten prevaleren boven het groter belang.

Op momenten dat we erg met onszelf bezig zijn, is ons wereldje soms erg klein, vaak vanuit frustratie, intens verdriet, onmacht of welk gevoel daaraan dan ook ten grondslag mag liggen.
Het is vaak niet onbegrijpelijk wat er gebeurt, maar het “werkt” op dergelijke momenten vaak niet gunstig voor ons, vaak zelfs heel funest!

Stel, je hebt je "afgesloten" omdat je het emotioneel zwaar hebt, je hebt een zwaar verlies geleden.
Het afsluiten heeft beslist een positieve intentie, namelijk je leven weer op de rails zien te krijgen.
Vanuit opvoeding en cultuur kan het zijn dat we de overtuiging hebben dat we dit het beste doen door ons af te sluiten, dit afsluiten gebeurt over het algemeen wat sneller bij mannen dan bij vrouwen, terwijl daar geen serieuze reden voor is die beter werkt.

In mijn praktijk werk en communiceer ik veel met mannen waarbij mij en hen inmiddels gebleken is dat al wat "ze" voorheen cultureel aangenomen hadden en toepasten waarbij ze “in hun eentje een emotioneel verdriet trachtten op te lossen”, hen na verloop van tijd soms héél veel verder van huis bracht dan gedacht.

Menigmaal heb ik vernomen dat de onmacht gigantisch was en het verlangen om tot werkelijke oplossing te komen immens. Uiteindelijk hoor je dan ook vaak dat de echte doorbraak pas kwam door JUIST de gelegenheid te hebben gekregen (en genomen) om over de emoties te hebben kunnen praten. Letterlijk een uitlaad klep te hebben kunnen vinden. Vrouwen zijn wat dat betreft veel minder hard voor zichzelf, ze staan zich deze uitlaad klep toe.

Ik snap volkomen dat men doet wat men geleerd heeft en ik vind het volkomen begrijpelijk hoe gereageerd wordt. Tegelijkertijd geef ik aan waar ik ervaar dat dingen "tegen werken", het geluk verstoren. Ik vind het prachtig om te hebben mogen ervaren dat doordat men wist te herkennen dat ik hun houding niet afwees en wist te accepteren, men herkende dat hun houding vanuit opvoeding en cultuur ingegeven werd, en door deze kennis toe te laten en samen de effecten ervan onder ogen te zien, tot de conclusie te komen dat ze stuk voor stuk in staat waren zeer openhartig en communicatief te zijn.

Dat mannen slechter zouden kunnen communiceren is voor mij volstrekte onzin!

Dat ALS ze slecht communiceren dat ze dat ook erg "goed" doen, ook dáár ben ik overtuigd.

Ik vind het daarom ook een heerlijke uitdaging om daarmee aan de slag te gaan!
Het frappante is dat als mensen "diep in de put geraakt zijn", dat ze daarmee hun kracht al hebben getoond ergens "ver in te kunnen komen", de werkelijke oplossing ligt dan nog in "de neus de juiste kant op te zetten" en met dezelfde kracht Vooruit!

Ook hier ligt "mijn kracht", om mensen daarvan bewust te maken en liefst met de kracht en snelheid waarmee ze voorheen geleefd hebben, want die kracht bewezen ze al zichzelf zonder zich daarvan bewust te zijn!

Voor mij zijn de uitspraken “mannen komen van Mars en vrouwen van Venus” volstrekt onhandig en onlogisch gebleken en ik heb velen op een prachtige wijze geweldig zien groeien in hun levensgeluk, door op een geweldige manier te kunnen communiceren!

Op het moment dat een man beseft dat bij niet "beoordeeld wordt of veroordeeld wordt" is hij tot gigantische communicatie in staat, evenzo als dat voor vrouwen idem geldt!
Wat kan me dat goed doen!

Ook heb ik gezien dat mensen vanuit allerlei aannames over hoe ze dingen dienden op te lossen en hoe ze dachten te "moeten zijn",(waarbij die houding van ego, “ik kan het zelf wel, ik zal me niet laten kennen, ik ga af als ik mijn kwetsbaarheid toon, ga mij niet vertellen hoe ik leven moet ed”,) ongewild in een geweldig isolement terecht kwamen.

Dit geldt zowel voor vrouwen als mannen, alhoewel ik merk dat vrouwen vaak veel spontaner zichzelf aan elkaar "kunnen" tonen, en vanuit hun opvoeding toch wat meer hebben geleerd emoties met elkaar te delen en zich kwetsbaar op te stellen, wat daarmee juist hun enorme kracht blijkt te zijn!

Je kwetsbaar kunnen voelen, geeft aan dat je je toestaat je gevoelens te ervaren, en dat blijkt juist enorm krachtig te zijn!
Op het moment dat je beseft hoe je hier krachtig mee omgaat, besef je pas dat je in het hart van het systeem toegang hebt!
Niets is krachtiger dan dat!

De bereidheid om van elkaar te leren blijkt bij vrouwen veel groter te zijn, bij mannen komt toch vaak het "ego" "nog" even om de hoek kijken in de vorm van “ik wil het zelf kunnen” en uiteraard is daar niets mis mee, ... tot deze houding zeer nadelige effecten blijkt te hebben op zowel de persoon zelf als zijn directe omgeving (en dan vaak helaas vaak de directe omgeving die hem of haar het meest liefdevol nabij staat).

Ik ben altijd weer opgelucht als er een opening tot communicatie ontstaat, vanaf dat moment blijken mannen minstens zo goed te kunnen communiceren als vrouwen.

Het hele “verhaal” dat “mannen zich liever afzonderen” blijkt helemaal niet zo effectief te zijn als gehoopt werd. En uiteraard zijn er momenten voor iedereen waarop enige zelfreflectie (bij zichzelf te rade gaan) zeer effectief is, hetgeen niet wil zeggen dat er “de landkaart” van een ander eens even bij mogen gebruiken zeer effectief kan zijn, en wat dat betreft kan een ander soms een heel verhelderend perspectief blijken te kunnen leveren.

Kortom, ik werk heel graag juist met mannen waar het communicatie betreft en het “managen van emoties. “

Emoties worden door onszelf gecreëerd, hoe gek het ook klinkt en de geheimen over creëren en het managen van emoties zijn voor vrouwen vaak veel meer “gesneden koek” dan voor mannen.

Vrouwen hebben door de eeuwen heen elkaar hierin aardig weten te onderwijzen, waar mannen gewend waren hun “hok in te duiken om het zelf wel uit te vinden”.
Dit delen wat vrouwen makkelijker deden heeft hen veel emotionele wijsheid opgeleverd, dat wordt algemeen erkend en herkend.
Maar dat het een alleenrecht van vrouwen is, is klinkklare onzin!

Soms doet het mij pijn aan mijn hart als ik mensen zie worstelen met hun emoties.
Heel graag deel ik mijn ervaringen met ieder die daar aan toe is.
Emotioneel open staan kan zeer verhelderend werken en mijn coaching en counseling is ook daar op gericht om dat te bewerkstelligen.

Heb je vragen hierover, neem gerust contact op.
Soms is een enkel gesprek al zeer verhelderend om de benodigde inzichten te verschaffen.

Ik wens je toe dat je toekomstige gevoelens je weer vreugde mogen schenken.

Tijdens een bijeenkomst waarbij getraind werd om helder te communiceren waarmee je je bezig houdt (en dat is in een beroep als het mijne niet een echt eenvoudig zaak) , kreeg ik gaandeweg het inzicht dat het werk wat ik doe ( wat mijn PASSIE blijkt te zijn!) inhoud,t dat ik als een soort culinair expert mensen leer welke ingrediënten beschikbaar zijn om een gelukkig en zinvol leven te leiden.

Niemand ontkomt aan de ingrediënten van het leven, maar hoe we er mee omgaan heeft alles met onze "smaak" van het leven te maken!

Daar waar bepaalde ingrediënten (rouw, verlies, heimwee, frustratie, angst, boosheid) een bittere smaak aan het leven gaven, leer ik deze bitterheid te neutraliseren en opnieuw de creatie aan te gaan van een liefdevol smaakvol en culinair levensrecept.

We gaan als het ware shoppen in onze levenswinkel, en leren wat diverse smaken met ons doen en hoe we hier weer een liefdevolle en gelukzalige maaltijd van kunnen maken.

We maken van ons leven samen weer een vijf-sterren restaurant, ik ga niet voor minder!

En wanneer je weet hoe je een exquise kok kan zijn, dan ga je ook niet meer voor minder!

Ik leid je graag op tot je eigen VIJF-STERREN - "LEVENSGELUK"-TOP-KOK

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

zaterdag 9 april 2011

Overleven is slechts blijven doorademen

Overleven is slechts blijven doorademen,

LEVEN is het weer ZIN geven ervan ...

Ik wens je veel ZINGEVING in je leven

Begin eventueel met zin te geven aan anderen (Een glimlach doet al wonderen en wees bereid de positieve intenties van anderen toe te laten!), de rest volgt geleidelijk vanzelf ...

Gelukkig leven is zowel jezelf als anderen weer gevonden hebben ....


© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

De zin van het leven

De zin van het leven is er Zin aan te geven (zingeving).

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

woensdag 6 april 2011

Hoezo, op slot?

..

Ken je die DEUR?


Waarvan je die sleutel alsmaar zocht,


..... terwijl hij niet op slot bleek te zitten?


© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

zondag 3 april 2011

Geraakt worden

..
Iets of iemand kan mij raken
Het brengt me in beweging
verwarring misschien
een resonantie
herkenning
een oogopslag
een glimlach, vreugde
pijn of verdriet
herkenning
wat ik voel
voel ik in mij
de herkenning
van jou in mij
en alles is liefde.

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling

zaterdag 2 april 2011

Oordelen versus sprankeling

Ik wens je weer de sprankeling
van tijdloze onbevangenheid
energie die volkomen spontaan
zijn eigen weg vond.

Herken je hoe oordeel
een zwaarte veroorzaakte
die je je sprankeling ontnam
in werkelijkheid blijkt alles en iedereen neutraal

Niets en niemand doet goed of slecht
ieder voldoet aan zijn eigen levensproces
iets werkt of werkt niet voor je
niets gebeurt voor niets,
al is het om te leren beseffen
dat oordeel zal nooit werken
het leven IS …
en als je dat beseft wordt het weer sprankelend.

© Yvonne Mooijman



Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling