Fantasie - of - De leugen regeerde?

Een leuk gesprek, heel openhartig, ondanks dat het best confronterend was.

Het verbaasde haar dat ze hier zo open over had durven spreken want eigenlijk schaamde ze zich over zichzelf, wist best hoe het in elkaar zat, maar had zichzelf graag voorgehouden dat het niet was.

Zichzelf had ze zich jarenlang voor de gek weten te houden, had een beeld over zichzelf gevormd wat niet overeenkwam met de werkelijkheid.

Ze wist dat ze zichzelf voor de gek hield, maar het had haar zo lekker op haar plaats gehouden … het leek zo gemakkelijk, je hoefde geen verantwoordelijkheid te nemen leek het, want niemand had het in de gaten!

En … toch voelde het niet … het voelde niet lekker, ze werd voortdurend met zichzelf geconfronteerd … en tja... ga jezelf maar eens uit de weg … dat gaat niet gemakkelijk lukken, eigenlijk was het een langdurige stiekeme uitputtingsslag geweest, besefte ze nu pas.

Bij toeval kwamen we in gesprek, ach ja … wat is toeval ….!

Ze zat “even” niet lekker in haar vel, en dat had ze lang gezeten zei ze … dacht ze …

Eigenlijk had ze lang, te lang in haar eigen fantasieleven geleefd … geloofde haar eigen verhaal .. zelfs nu terwijl ze geconfronteerd werd met wat niet bleek te kloppen, was ze verbaasd, het was of er niet in haar opgekomen was dat anderen dwars door haal verhaal heen bleken te hebben kunnen kijken.

Niet allemaal natuurlijk, het gros van de mensen was niet echt geïnteresseerd geweest, had haar gelaten, hadden het niet eens ter sprake gebracht … maar nu... nu ze serieus verkering kreeg, eindelijk een werkelijke serieuze relatie aan het opbouwen was, nu werd het menens …

Hij prikte door haar verhaal heen, voelde zich genomen, hij had haar geloofd, natuurlijk had hij haar geloofd.

Tot het verhaal niet meer klopte … en ach.. zei ze “het was toch eigenlijk niet zo belangrijk?”

Ik keek haar aan, me afvragend wat haar deed aannemen dat het niet zo belangrijk was.

Ze was bang, bang om te verliezen, (bleek uit het gesprek) en daarom maakte ze de omstandigheden maar zo dat ze zouden lijken te werken …

En ja … daar prikte hij doorheen … hij onthield beter dan zij wat ze gezegd had en ineens werd ze er mee geconfronteerd, met hem ..., met zichzelf....

In eerste instantie was ze teleurgesteld, teleurgesteld dat het niet zo makkelijk bleek, het had toch een bedoeling, een goede bedoeling zelfs, maar hoe moest het nu?

Het leek zo gemakkelijk het vol te houden, gewoon de werkelijkheid aan te passen zoals het haar uitkwam, ze had er zich nooit vervelend mee gevoeld, het was een onderdeel van haar leven geworden, maar het begon haar nu op te breken.

Ze was gek op hem, hield van hem en nu ... nu vertrouwde hij haar niet.

Dat deed haar pijn, want dat was niet wat ze wilde bereiken ..!

Allerminst zelf, voor de eerste keer merkte ze nu dat iemand als hij, nu eigenlijk was waar ze zo'n verschrikkelijke behoefte aan had en juist nu dreigde ze erdoor hem juist te verliezen, ze had niet eens beseft dat het nou juist dit was waar ze nou eigenlijk zo diep van binnen altijd zo naar verlangd had ...!

Het was een diepte waarin ze nog niet gewend was geweest zich in te bewegen bleek achteraf!

Nu werd ze geconfronteerd met wat ze werkelijk had bereikt, mensen die door haar verhaal heen keken, die haar verhaal niet geloofden en zich genomen voelden, zich niet serieus genomen voelden, die haar niet meer serieus namen, en dat was nou net wat ze nodig had (besefte ze nu pas) , serieus genomen voelen.

Ik was verbaasd, als coach verbaast het me nog steeds hoe mensen soms in staat zijn zichzelf langdurig te bedotten.

Ik zei haar dat.

Zij was ineens heel verbaasd door mijn opmerking.

“Mezelf bedotten”, ik heb hèm toch juist bedot?

“Jawel, je hebt hem ook bedot, maar dat kan je alleen maar als je jezelf hebt weten te bedotten.”,.

Ze keek me aan alsof ze niet begreep wat ik bedoelde, en waarschijnlijk begreep ze dat ook niet.

Ik trachtte het haar uit te leggen.

Hij voelt zich bedot door jou, omdat hij zichzelf serieus neemt!

Hij wil zich niet laten bedotten, hij wil de persoon achter het verhaal leren kennen.

Je had verkering met hem, hij wilde je serieus nemen, maar jij nam jezelf niet serieus.

Ik vertelde haar dat ik lang naar haar verhaal geluisterd had en me vrijwel direct was opgevallen dat ze vrij stellig haar eigen verhaal geloofde waar ik al diverse punten had opgemerkt die met elkaar in tegenstrijd waren.

Ik vertelde haar dat ik soms dingen bewust door laat lopen, een proces eerst open wil leggen, wil zien hoe het hele verhaal wordt, pas dan wordt helder wat er gepasseerd is.

Ik mocht haar, ik voelde aan dat ze het niet voor niets had gedaan, achter ieder gedrag zit een positieve intentie, al is het maar om scheef overeind te kunnen blijven staan en niet om te vallen!

Niet dat ik daarmee het gedrag goedkeur of handig vind, maar het ik vind mensen belangrijk en ik wil in contact met de mens achter zijn verhaal.

Niet dat ik met iedereen dat proces aan ga, zeker te weten van niet.

Eigenlijk is het een dik compliment als ik dit doe, voor degene die het betreft.

Ik kan even goed iemand allerlei verhalen op laten hangen zonder er op in te gaan, ik hoef tenslotte de hele wereld niet te verbeteren.

Ze keek me stomverbaasd aan.

Maar waarom ben je dan met mij nog in gesprek?

Ik keek haar aan en zie: “Je raakt me, en wie weet heeft dit gesprek voor mij ook wel een bedoeling, soms kom je daar jaren later pas achter, en soms niet!”

Ze liet haar hoofd hangen en durfde me niet aan te kijken …

“En ik heb je besodemieterd?”, zei ze.

Nu keek ik haar verbaasd aan : “Je hebt jezelf meer besodemieterd, en dat is je lang gelukt, en nu niet meer.”

Ik zag haar denken … :”en toch schaam ik mij ...”, zei ze.

Ik schoot in de lach … “ik wil niet hard zijn, maar dat lijkt me een prima begin!”

Het leek me wel zo eerlijk haar te vertellen wat ik daarmee bedoelde.

Ik bedoel, dat toegeven dat je je schaamt een begin is, omdat je eindelijk met je gevoel bij jezelf uit komt, voorheen kwam je niet tot schaamte.

Niet dat schaamte zelf wat oplost .. maar het geeft aan dat je met je gevoel jezelf hebt kunnen bereiken en dat is me veel waard, want daar zit het begin voor jou.

Je bent mij niets verschuldigd, natuurlijk wens ik eerlijk benaderd worden en moet me niets op de mouw willen spelden.

Laat ik eerlijk zijn, als ik je verkering zou zijn zou ik geen relatie met je aan willen gaan als jij jezelf nog altijd wat op de mouw speldt.

Je kan pas een goede relatie aan gaan als de ander zichzelf serieus neemt, dus in wezen ben je gewoon nog geen goede relatie … (tja, die was hard, maar ik wilde het haar niet onthouden!)

Ze liet het een en ander op zich inwerken.

Het gesprek verliep dus niet in het tempo waarin ik het nu beschrijf, normaal gesproken duren deze gesprekken gauw twee tot drie uren.

Ondanks dat ik best confronterende dingen tegen haar zei, voelde ze zich voornamelijk opgelucht.

Opgelucht omdat ze merkte dat ze eindelijk een keer serieus genomen had gevoeld.

Ik had het niet “laten gebeuren” maar confronteerde haar met wat ik gehoord had.

Jij neemt me serieuzer dan ik mezelf ooit gedaan heb, en eigenlijk is dat waar ik altijd naar verlangd heb, ik zat er alleen niet op te wachten en verwachtte niet dat iemand me ooit nog serieus zou nemen.

Natuurlijk wist ik wat er gaande was, ik wist alleen niet waarom ik het deed.

Meestal worden mensen boos en wijzen me af, laten me stikken. Ik heb dan een hekel aan mezelf.

Dat maakt dat ik me nog onzekerder ga voelen en nog meer probeer te bereiken wat ik wil en pas mijn verhaal er dan op aan.

Dat is niet de weg heb ik nu begrepen, ik ben blij dat ik nu dit inzicht heb gekregen.

Ik mag mezelf en mijn omgeving wel eens wat serieuzer nemen.

Ik hoop dat ik met mijn vriend er nog uitkom, die moet zich behoorlijk genomen gevoeld hebben.

Als hij me er niet zo op aangesproken zou hebben zou ik nog steeds hetzelfde doen en het bracht me steeds minder bij mijn doel.

“Wat is je doel,” vroeg ik haar?

Ze wilde antwoord geven, maar ze “zat ik haar hoofd”, ze was bereid meteen antwoord te geven, maar dat was niet wat ik bedoelde.

Ga terug naar je gevoel, niet naar wat je denkt … . geef jezelf die drie seconden die je daarvoor nodig hebt, wat voel je dat je nodig hebt …!

Ze nam de tijd om werkelijk in te voelen en er kwam aarzelend uit: “ik wil werkelijk serieus genomen worden,” voor de volle 100% als mens serieus genomen te voelen geloof ik.

Uiteindelijk bleek ze door haar gedrag, hoe onbeholpen het ook was geweest, uiteindelijk daar uitgekomen.

Het mag vreemd klinken, het is wat ik vaak tegen kom!

Al die mensen die haar niet serieus genomen hadden waren ook niet serieus met haar bezig gegaan.

Onbewust zocht ze naar mensen die haar werkelijk serieus konden nemen!

Zolang ze zichzelf echter niet serieus nam, ontmoette ze ook niet de mensen die ze nodig had.

Nu ze een serieuze relatie aan wenste te gaan, kwam ze iemand tegen die zichzelf en haar serieus wenste te nemen.

Ik hoop dat ze de kans nog krijgt bij haar verkering .., zoals ik haar al zei: “Niemand wil besodemieterd worden” ze zal dus eerst met zichzelf aan de slag moeten om haar oude gewoonte om te zetten naar “zichzelf als mens werkelijk serieus te nemen”.

Ze was verbaasd hoe goed het had gedaan om dit gesprek zo te hebben, dit was eigenlijk wat ze wilde.

Niet de confrontatie of zich, alhoewel confrontatie een vorm is van werkelijk contact en dat was waar ze zo zielsveel behoefte aan had.

Ik vertelde haar, dat ze dat contact nu zelf had “geforceerd” vanuit haar “onhandig gedrag”, dit was eigenlijk een vorm van negatieve aandacht vragen.

Onbewust trek je dat aan als er iets dient opgelost te worden.

Je baseerde je leven op een leugen, bovendien was je daarin erg volhardend!

Je onderbewustzijn zal echter altijd volhardender zijn, het is diens taak het hoogst haalbare uit je te halen, je te laten doen wat je bedoeling (DOEL) van je leven is!

Het zal je tegen iedere leugen beschermen, desnoods je leven lang als je erg "eigen-wijs" bent!

Het is de taak van je onderbewuste het te ontmaskeren als je je leven niet vrij van leugens leeft.

je onderbewuste is uiteindelijk je hoofdverantwoordelijk, die zich de stem van je ziel nog herinnert!

Het zal er werkelijk alles aan doen, welke leugen dan ook die je bent gaan "geloven",  te ontmaskeren, het zal je blijvend confronteren met de werkelijkheid, het geeft je signalen, eerst vriendelijke, daarna zal het je klachten voorschotelen, als signaal om de leugen op te lossen, net zo lang tot de pijn van de signalen zo heftig wordt dat je de leugen wel zal moeten "willen" ontmaskeren.

Jij hebt het ver laten "lopen", jij was volhardend in het willen blijven geloven van wat een leugen bleek, je ging als het ware over de rand van de "werkelijkheid" heen.

Maar nu ben je weer bij jezelf!! Je hebt jezelf hervonden, gefeliciteerd!


En je hebt het nog zelf opgelost ook!

Ken je de opmerking:"De leugen regeerde"?


Dat is nu verleden tijd!

Ze keek me aan en zei:" Ik heb het niet op de meest handige manier opgelost geloof ik!"

Nee, op de meest pijnlijke en op de meest langdurige manier dat klopt, je kan je kracht positief en negatief aanwenden blijkt wel weer!

Maar wees gerust, je kracht die in je had heb je aan jezelf bewezen, nu nog de neus de juiste kant op houden en je bent er!

Je hebt de cirkel doorlopen en je bent terug bij jezelf!
Gefeliciteerd!

Ze wist nu dat werkelijk contact ook op de positieve manier kon, zoals ze de opluchting in zichzelf herkende doordat ze zich als mens wezenlijk serieus genomen had gevoeld in het gesprek.

Ondanks de confrontatie had ze zich niet beoordeeld gevoeld waardoor ze zich veilig had gevoeld.

Eigenlijk was ik dus zelf niet erg veilig voor de ander, besefte ze zich nu.

En ook niet voor mezelf dus!

Gelukkig kunnen we als mensen elkaar aanvullen … veiligheid bieden .. eerlijk zijn, het zijn allemaal dingen die we in wezen allemaal in ons hebben, indien we werkelijk met ons gevoel bij onszelf kunnen komen!

We zijn er tenslotte om elkaar te helpen nietwaar?

En we komen elkaar nooit voor niets tegen!

Ik neem je zoals je bent!

Zo ben ik nou eenmaal ….

Ken je die?

De uitspraak dat iemand zegt: ” Zo ben ik nou eenmaal ... “
Vaak komt daar dan nog even achter :”Ze nemen me dus maar zoals ik ben.”

Ik moet altijd even glimlachen als ik dat iemand hoor zeggen ...

Ik neem ze graag zoals ze zijn ... en tja... dat is toevallig meer dan wat ze zeggen te zijn dus!! Vandaar die glimlach ...

Mensen die zich identificeren met gedrag, die maken zich daarmee kleiner dan ze werkelijk zijn.

Je vertoont bepaald gedrag op een bepaald moment, maar je bent zo veel meer dan dat gedrag alleen!

Je bent het veld van alle mogelijkheden, en dàt is dus wat je bent!

Het doet me denken aan het eikeltje en het eikenbos.

Dus.. ik neem iemand dan zoals hij IS, als veld van alle mogelijkheden. (Ik sta dan wel eens in het blauwe hinein te kletsen, dat wel, het eikeltje hoort me dan nog niet, maar het eikebos wel!)

Lichte verbazing nadien als blijkt dat ik hen niet (zoals zij zelf deden), identificeer met hun oude gedrag!

Ik heb dan ook nog eens de neiging om vriendelijk hardop te vertellen dat ik dat nou echt de allergoedkoopste smoes vindt om niet te hoeven veranderen.

Grappig genoeg heb ik meermalen terug gehoord dat door mijn houding mensen zich meer persoonlijk benaderd voelden en het konden waarderen dat ik hen eigenlijk veel serieuzer nam dan menigeen in werkelijkheid deed, menigeen voegt zich ….

Zo ben ik nu eenmaal … tjaa... als je werkelijk tot stilstand wil komen dan moet je dàt vooral blijven roepen, wie weet we daar in tuint!

Ik niet … ik wist dat je meer was!

En ik neem je zoals je bent, dat was toch wat je wilde?!

Met een glimlach!

© Yvonne Mooijman