Reframing - herkaderen

Reframing – herkaderen.

Op het moment dat mensen het moeilijk hebben, niemand uitgezonderd, denken we op een manier die ons tijdelijk niet ondersteunt.
Nou kunnen de omstandigheden zo zijn dat er van alles tegen zit, je je haren uit je kop kan trekken, je bij God niet meer weet hoe ergens uit te komen.

Ooit, jaren geleden overkwam het mij dat ik behoorlijk vast zat in mijn omstandigheden.
Ik was emotioneel volkomen op, volkomen uitgeput, ik was gevloerd zogezegd, al leek ik aan de buitenkant nog recht overeind te staan.

Ik herinner me twee specifieke momenten waarop ik dit heel intens ervaren heb.

Het feit dat ik dit nu schrijf betekent dat ik er doorheen ben gekomen, wat overigens geen garantie betekent dat ik dat niet opnieuw tegen kom.

Het zijn van die momenten die “de donkere nacht van de ziel” worden genoemd zoals Gregg Braden dat beschreef in een van zijn boeken. Hij schreef oa. “Het verloren gebed” en "de Goddelijke matrix, de grenzeloze kracht van het bewustzijn" .

Zoals Gregg schreef zou de eerste keer de moeilijkste zijn. Ik moet zeggen nu ik zo terug kijk wist ik die tweede keer dat ik die eerste keer overwonnen had, ondanks dat ik toentertijd geen flauw benul had hoe dat ik daar uit kon komen zelfs me af vroeg of ik daar uit zou kunnen komen.

Het kan je overkomen dat je denkt het leven aardig onder controle te hebben, en ineens blijkt er van alles plotseling te wiebelen, valt uiteen of staat op zijn grondvesten te schudden.

De grote kunst is om te herkennen vanuit welk kader je je eigen situatie bekijkt.
Soms zoek je verschillende kaders om eens door heen te kijken, en geven ze je allen nog geen ruimte tot oplossing.

Op 1 van die ogenblikken weet ik nog dat ik “op was van ellende” mentaal niet wist hoe tot een oplossing te komen, en ondanks dat alles wist ik dat er een oplossing zich zou aandienen, ik had alleen geen flauw benul hoe en wanneer. Ik was me slechts bewust dàt ergens een oplossing verscholen moest liggen. Diep van binnen bleek ik ergens mee contact te maken wat me die kennis gaf. Ergens leek ik met de oplossing verbonden, leek ik de kennis te ervaren onderdeel te zijn van een groter intelligent systeem waar we allemaal deel van uitmaken en wist ik dat er, waar dan ook een oplossing was.

Ik ben in die tijd tot een beschrijving voor mezelf gekomen wat "geloven", "ergens in geloven" zou kunnen betekenen.
Ik geloofde ergens in, ik geloofde in een mij totaal onbekende oplossing die zich nog te ontvouwen had maar die ik gelijktijdig niet zag, nog niet waar kon nemen.
Nou heet geloven voor mij beslist niets met kerkelijk geloven te maken heeft, verre van dat, ondanks dat ik RK kerkelijk ben opgevoed, waarvan ik alleen het spirituele aspect wat overigens in ieder "geloof" de gemeenschappelijke kern lijkt te zijn. heb meegenomen.

Het woord "geloven" is voor mij meer een “vanuit een diepe bron weten” dat binnen dit groter geheel toch nog ergens mijn oplossing verborgen moet liggen.

Ik beschreef het voor mezelf dat “geloven” dat “weten” dus zo iets moest zijn als er toch mee verbonden zijn en weten, ondanks .... dat alle feiten en omstandigheden geweldig bezig waren mij van het tegendeel te overtuigen.

Zo'n moment realiseer ik me nu tijdens het schrijven, had ik ook toen ik in 1995 een whiplash opliep, 8maanden gevloerd om uiteindelijk via een stervensbegeleiding die ik spontaan deed, op het pad van therapeutisch werken uit kwam. Via de persoon die op sterven lag werd ik opmerkzaam gemaakt op de NEI-therapie die net ontwikkeld was.
Als gevolg van die glazen winkelruit waar ik tegenop liep, kwam ik in de gelegenheid tijd te mogen besteden tijdens iemands stervensproces en ineens “was” ik op de plaats van mijn bestemming.
Ik besloot de weg te bewandelen die mij via een NEI-behandeling terug bracht in mijn energie en als gevolg daarvan besloot ik deze kennis toe te gaan passen en werd ik NEI-therapeut.

Op momenten dat de energie ontbreekt door uitputting, kan het dan zijn dat je/ik het even/of wat langer, dan even voor je gevoel bij het begrip “grip op het leven” kan komen.
Het leek voor mij of de uitputting me dwong alle grip los te laten en “het leven” en “anderen” me te laten leiden op mijn “pas. Diep van binnen lag dit pad op mijn weg, soms is “loslaten van het willen weten hoe” maakt dat je de overgave in kan.

Zoals ook Gregg Braden benoemde, laat je leiden door hartsverbindingen, zoals ik deed tijdens dat stervensproces., ik kreeg ineens alle toevalligheden voorgeschoteld als het ware.
Ik bleek in staat nieuwe ervaringen in te gaan.

Dat proces is dus heel dubbel in gevoel. Vandaar mijn filosoferen indertijd wat nou geloven in dit kader betekende.
Echt “in mezelf geloven” en dus “geloven onderdeel te zijn van een overkoepelende intelligentie” die me tegelijkertijd ervaringen in weet te sturen waar ik verre van blij mee kon of kan zijn om vervolgens mijn weg verder te vinden.

Soms hoor je mensen wel eens achteloos opperen, dat je alles meemaakt om te “leren”.
Nou, ik ben tot de conclusie gekomen dat het dat mogelijk niet zo zou kunnen zijn.
Het reikt wat te ver om dit nu uit te werken, maar ik ben voor mezelf meer tot het idee gekomen dat we mogelijk “ervaringen” ingaan.
*&#$ ervaringen vaak en mooie ervaringen vaak en alles wat daar zo ongeveer tussenin ligt.

Ik denk dat het denken in “leren” te veel vanuit ons denken gestuurd wordt, vanuit mijn gevoel krijg ik zo nu en dan / regelmatig allerlei impulsen om nog eens te kijken en testen of ik nou wel echt geloofde wat ik zei te geloven.

Kruis naar kracht zeggen ze wel eens, nou ......
Zou toch kunnen zijn.
Alleen die kracht dient wel weer bijeengeraapt te moeten worden.

We zijn allen één, we hebben elkaar, geloven we daar echt in, of voelen we ons soms zo verrekte afgescheiden en alleen staan.

Inmiddels heb ik door de zwaarte van de omstandigheden waarin ik met veel cliënten heb mogen werken wel gezien wat herkaderen kan brengen.

Mensen blijken in staat om weer op te krabbelen, althans ik ben in de gekste omstandigheden weer overeind gekomen, en heel goed overeind gekomen zelfs, krachtiger dan voorheen, nadat ik in oorsprong echt niet kon verzinnen hoe!
Het lukte me dus telkens weer. Ik heb daar wel wat specifieker over geschreven in “wacht niet tot op mijn begrafenis”

Eigenlijk heb ik tekens weer gebruik gemaakt van herkaderen, in mijn praktijk is dat een heel belangrijk onderdeel van mijn werk, het allergrootste eigenlijk, ik doe niets anders als het ware, in vele vormen.

Ik leer mensen zo goed mogelijk met hun energiesysteem om te gaan. Hadden we dat maar ooit op de kleuterschool kunnen leren, helaas zijn er weinig mensen die dit leren.

Om te kunnen herkaderen kan het nodig zijn andere mensen om je heen te hebben die bereid zijn
je daarin op weg te helpen. Dat is niet alleen nodig maar ook zeer wenselijk. Het allerbelangrijkste ook hierin is weer “het niet oordelen”, een niet oordelende houding naar degene die vast zit en uiteraard een niet oordelen naar wie dit nog niet aan kan. Ieder doet waar hij of zijn op dat moment toe in staat is en ook wat dat betreft komen mensen elkaar altijd tegen in elkaars ontwikkel-proces.

Vast zitten is geen zwakte, vastzitten is een ervaring ….
En ervaringen zijn er om tot nieuwe ervaringen te mogen komen.

We zijn allemaal dezelfde bron, niemand ontkomt aan ervaringen. We kunnen elkaar zo geweldig helpen door elkaar even de ruimte te geven, te ontladen er even te zijn voor elkaar, zodat je een door je huidige ervaring heen komt.

We zijn allemaal energie, soms mogen we even bij elkaar op adem komen. Dat is voor beiden altijd een mooie ervaring!

© Yvonne Mooijman