Reframing - (On)gelukkige Slachtoffers

Reframen.

Gelukkige slachtoffers, bestaan ze?
Niet zolang ze zich slachtoffer voelen (helaas).
Het is gebleken dat slachtofferschap "het toelaten van gevoelens van geluk" danig in de weg staat, dat zijn twee zijns-staten van gevoelens die zowel apart als zich elkaar afwisselend kunnen voordoen, gelijktijdig gaat niet lukken. Genieten van wat zich NU voordoet is dus heel belangrijk!

Er bestaan “geen gelukkige slachtoffers”, lees ik in een boek.
Dat klinkt hard, dat voelt hard, dat voelt oneerlijk.
Iedereen wil toch gelukkig zijn, juist slachtoffers?
En dan zou je als slachtoffer niet gelukkig mogen zijn?

Natuurlijk mogen jij en ik gelukkig zijn, alleen zolang ik mij slachtoffer "voel", gaat me dat niet lukken.

Ik kreeg ooit iemand in mijn praktijk iemand die al jaren door de medische mallemolen was gehaald vanwege haar jarenlange heftige buikpijn klachten.
De medische wetenschap had haar diverse malen opnieuw onderzocht maar ze konden geen oorzaak vinden en de klachten bleven zich aandienen.

Ik ging met haar “aan de slag” en doordat ik een andere invalshoek heb, waarbij ik via haar onderbewustzijn kon achterhalen wat er binnen haar systeem aanstuurde, kregen we wel zicht op wat er zich afspeelde in haar lijf.

Via de test kan je via het onderbewustzijn van iemand testen wat “iets” met iemands energiesysteem doet. Om je enig idee te geven van zo'n een spiertest voeg ik hier een filmpje toe van de o-ringtest)




Het is vergelijkbaar met de werking van een computer, daar werk je met nullen en enen, in deze test is iets wel of niet energie gevend voor je systeem.

Stel je hebt ernstige dingen meegemaakt in je leven, dan vraagt dat om verwerking, dat weten we allemaal.
In het geval van deze vrouw kwam ik bij haar (via de vraagstelling van de o-ringtest) bij een bepaalde leeftijd uit waarop de onbalans in haar lijf was ontstaan, welke de klachten waar ze nu last van had, had weten te creëren en ze nadien in stand bleken te houden.

Toen ik naar de oorsprong had gevraagd (via de spiertest) kwam er een leeftijd van 5 jaar als oorsprong van onverwerkte emoties.
Via de NEI-emotie flowchart kon ik doortesten welke emotie het betrof.
Het bleek de emoties misbruikt te zijn.

Zij was totaal verbaasd dat dit gegeven (en zo snel) op tafel bleek te komen, zonder dat er zelfs een gesprek was geweest over haar verleden. Ze vertelde op die leeftijd seksueel misbruikt te zijn geweest en ze reageerde met een gelatenheid maar ook een onderdukte boosheid die toch duidelijk herkenbaar was en ze verwoorde inmiddels feller haar gevoelens dat die persoon “haar leven verwoest had.”

Ik kon mij die gedachtegang volledig voorstellen.
Ik gaf haar de gelegenheid zich te uiten over wat er in haar omging.

Ik herkende dat zij zich duidelijk slachtoffer voelde binnen die situatie, tegelijkertijd bleek uit de test dat met name deze overtuiging van slachtofferschap haar systeem ook heftig in de onbalans bleef houden.

Als je je slachtoffer voelt, (en je hoort mij niet zeggen dat het geen heel menselijke conclusie is waar iedereen , (ik incluis, niets menselijks is mij vreemd), regelmatig in kan onder duiken met name op momenten dat er veel van je gevraagd wordt of er sprake is van verminderde weerstand.

Ik bevestigde haar in haar gevoel in de zin dat ik haar kon duidelijk maken dat ik er alle begrip voor had dat zij zo dacht, en dat ik tegelijkertijd zag dat deze gedachtegang haar nog verder van huis wist te brengen dan haar ervaringen alleen.

Zij was seksueel misbruikt, en dat is altijd zeer ingrijpend in iemands leven.

Ik testte haar op de opmerking, haar overtuiging, dat “hij haar leven had verpest.”
De spier-test ging helemaal open, hetgeen betekende dat deze overtuiging haar al haar energie ontnam, niet bekrachtigde, maar haar systeem volkomen ondermijnde.

Ja maar, hij heeft haar leven toch verwoest, hoor ik je denken?
Natuurlijk voelde zij dit zo en ik beaamde dat zij een zeer ernstige en ingrijpende ervaring had meegemaakt, een van de meest ingrijpende ervaringen die een vrouw kan doormaken zelfs.
Ik vroeg haar of ze zich slachtoffer voelde van hem.
"Ja natuurlijk" zei ze woest.

Ik vertelde haar dat ik me haar boosheid zo goed kon voorstellen, en dat dat ook een functie had, maar dat zij daarmee ook als het ware gekoppeld bleef aan haar boosheid op hem en dat dat helaas ook een belangrijke medeoorzaak was van de huidige effecten op haar systeem, maar wèl één waar ze zelf grip op zou kunnen krijgen.

Ik testte met haar uit wat boosheid voor haar systeem betekende.
De spiertest overtuigde haar onmiddellijk, ze kon met geen mogelijkheid haar vingers bij elkaar houden als ik haar boosheid testte.

Ik liet haar ervaren door verschillende emoties van haar te uit testen.
Je kan mensen nog zo veel theorie aandragen, de beleving is de beste ervaring om dingen werkelijk te begrijpen. Heb je iets eenmaal aan de lijve ervaren dan “weet” je voor altijd!
Ik liet haar aan bepaalde situaties terugdenken, boze, leuke, vrolijke, gefrustreerde, verdriet, rouw.

Ze was stomverbaasd te ervaren wat diverse emoties volkomen verschillende uitslagen teweeg wisten te brengen in haar vingers. Het is werkelijk boeiend om dat aan den lijve een keer te ervaren!

We konden precies uittesten wat welke emoties met haar systeem deden en wat voor een effect ze hadden.

Ik vroeg haar naar andere ervaringen in haar leven waarin ze bijvoorbeeld ook boos was geweest, maar die ze nu kennelijk verwerkt had.
Er kwamen twee situaties in haar gedachte.
Bij het denken aan deze twee situaties bleken bij het uittesten dat deze haar geen energie meer wisten te ontnemen.

Dit zou ze ook kunnen bereiken ten aanzien van haar trauma, hoe ongelooflijk dat ook leek, inmiddels had ze al wel wat ervaren van het gevoel wat veranderde bij de ervaringen die de spiertest haar brachten ten aanzien van verschillende emoties.

Ik vroeg haar in gedachte terug te gaan naar de tijd vlak na de oorsprong van die twee gebeurtenissen waarop ze toentertijd nog in haar boosheid zat en testte opnieuw.
Opnieuw bleek nu de boosheid haar systeem te belasten.
Ze was verbaasd dat bleek dat niet de oorspronkelijk gebeurtenis, maar haar mate van verwerking ervan haar systeem belastte.

Ik vroeg haar of het haar een nieuw inzicht verschafte.
Ze ontkwam niet aan de ervaringen die ze tijdens het testen heel sterk had ervaren, die vielen niet weg te redeneren. Tijdens die test ervaar je namelijk exact wat iets met je energiesysteem doet.

Bepaalde emoties ontkrachten je systeem en andere emoties weten je weer energie terug te geven, onafhankelijk van het voorval wat er in oorsprong in je realiteit werkelijk gebeurde.

In bepaalde situaties was ze dus in staat gebleken haar boosheid te overwinnen en te neutraliseren, hetgeen niet betekende dat ze die oude situaties als positieve ervaringen zou hoeven beschouwen.
Het waren ervaringen geworden die haar echter niet meer verder wisten te ondermijnen.

Ze vroeg zich verbaasd af wat zij dan zou kunnen doen, waardoor zij dat energieverlies (wat ze in de test opmerkte, zou kunnen verminderen, want ze ervaarde inmiddels dat die boosheid haar toch een behoorlijk energieverlies opleverde.

Ik zei haar dat niemand haar verleden zou kunnen veranderen.
Hoe ernstig gebeurtenissen ook geweest zijn, niemand zal de oorspronkelijke gebeurtenissen kunnen wegnemen, hoe graag we ook zouden willen!
Waar ze wel toe in staat zou zijn, is “hoe met die gebeurtenissen om te gaan.”

Ja, maar hij heeft het me toch aangedaan? Zei ze niet begrijpend ..
Ik gaf haar aan dat ze een zeer ernstige traumatische en ongezonde situatie had meegemaakt.

Ik vroeg haar: ”Je stelt dat hij dader is en jij slachtoffer, je zegt dat hij jouw leven heeft verpest en ik begrijp volkomen wat je bedoelt. Zou het echter kunnen zijn dat hij helemaal niet bézig is geweest jouw leven te verpesten, zelfs geen flauw benul heeft gehad hoe jouw leven voor jouw gevoel danig is verpest geworden, maar dat hij nièt actief bezig is geweest jouw leven te verpesten? Ondanks dat het een heel ongezonde situatie was en de effecten voor jou desastreus waren?”

IK vertelde haar dat als zij gedrag en persoon zou weten te onderscheiden, ze het gedrag heel duidelijk zou kunnen benoemen als schadelijk en funest, maar dat het “mogelijk zou kunnen zijn dat iemand behoorlijk uit zijn doen moet zijn geweest, zelf in de onbalans moet zijn om uberhaupt dergelijk gedrag te kunnen vertonen?”

Natuurlijk zag zij hem als dader, waarmee ze zich echter ogenblikkelijk verbond aan de dader door slachtoffer te zijn.
Er volgde een diepgaand gesprek over het onderscheiden van persoon en gedrag.

Ik vroeg haar of ze wel eens iets had gedaan wat schadelijk was geweest of had kunnen zijn voor een ander.
Na even nadenken vertelde ze dat ze ooit in de auto had gereden en in haar wanhoop (ze heeft jaren last gehad van het misbruik op haar kinderleeftijd) een medeweggebruiker volstrekt niet gezien had. Ze was zich te pletter geschrokken. Het was Goddank goed afgelopen, maar ze realiseerde zich dat als het zich een fractie van een seconde eerder of later had voorgedaan ze dus nu dader zou zijn geweest. Een fractie van een seconde was het verschil geweest, ze hadden elkaar net gemist, maar de schrik zat er behoorlijk in.

Ik vroeg haar terug te gaan naar het moment waarop haar dit overkwam (het bijna ongeluk).
Ik vroeg haar, was je dader, was je slecht doordat je deze situatie meemaakte. Was je actief bezig het leven van anderen te verpesten?
Nee, beslist niet, ik was zelf wanhopig bezig te overleven zei ze.

Ondanks dat dit een moeilijk en diepgaand proces is, begon ze inzicht te krijgen dat mensen en hun daden niet hetzelfde zijn.
De voor haar nadelige effecten die het op haar systeem hadden gehad waren mede een gevolg van gedrag van een persoon. Ze had best moeite met het loskoppelen van haar gevoel dat zich nog verbond met hem.

Het werd haar al wel duidelijk dat deze persoon die haar misbruikt had dus niet actief “bezig was geweest” “haar leven te verpesten”, dat die persoon zelfs zover heen kon zijn geweest dat hij niet eens beseft heeft wat het haar verder heeft gedaan.

We hebben dit thema uitgediept en op een gegeven moment kon zij haar “overtuiging”: “dat hij haar leven verpest had” loslaten.
Met dat loslaten bemerkte ze dat zij als het ware uit de verkramping kwam die het haar bezorgd had.
Denk aan je gebalde vuisten als je razend bent, je je onmachtig voelt, je een ander de schuld geeft al is dat nog zo logisch!
Die boosheid houdt je eigen systeem in zijn greep.

Tijdens deze sessies maak ik oa. gebruik van de NEI (Neuro Emotionele Integratie)-methode, Well Balanced Verzamelpunt Correctie en diverse andere invalshoeken die maken dat mede via bewustwording iemands systeem weer uit de kramp kan komen.
De kramp die iemand in zijn greep houdt en op zijn plek houdt van boosheid en frustratie, die zo logisch lijkt, maar het proces van verwerking tegen houdt.

Het zijn enorme ingrijpende processen om mee te maken.
Zeker in traumatische situaties is het van belang de diverse onderliggende overtuigingen en emoties stuk voor stuk te elimineren en te neutraliseren.
Het vraagt veel geduld en begrip, en vooral een “geen oordelen” en dat alleen is al een lastig proces voor velen.

Makkelijker gezegd dan zomaar gedaan in veel situaties, maar zo zeer beslist de moeite waard. In enkele sessies van drie uur is al zeer veel resultaat te behalen.

De buik klachten van de vrouw, waarmee ze inmiddels 40 jaar had rondgelopen en waar alsmaar geen medische oorzaak voor werd gevonden, bleken na het loslaten van haar boosheid (oa. ontstaan uit haar overtuiging die ze vanaf het moment van misbruik had aangehangen) in snel tempo te verminderen. Haar huisarts die open stond voor mijn zienswijze heeft nadien meer mensen met chronische klachten doorverwezen. Het is verbazend wat de “mind van de mens” weet te bewerkstelligen, zowel in ons voordeel als in ons nadeel.

Ik wens je een open mind …

© Yvonne Mooijman