relatie en vorm

..
Iedere relatie duurt een eeuwigheid, al is het maar door de herinnering die er aan blijft.

De woorden “relatie” en “vorm” zijn denk ik belangrijk om nu helder te krijgen in wat ik wil schrijven.

Relatie:
Alles is bijna “relatie” in mijn begrip.
Er is de relatie tussen mij en de postbode vanwege het feit dat hij mij mijn post bezorgt op gezette tijden. (Post bezorgen is dan de vorm en als hij ontslag neemt op zijn werk is onze relatie over, d.w.z. deze vorm is over, want ik durf zomaar te wedden dat als ik hem jaren later op eenzelfde vakantiebeurs zou tegenkomen er toch een "relatie" is ). Met de bakker, bank, idem.
Ik heb een liefdevolle levenslange relatie met mijn kinderen, waarbij ik een "zorg en opvoedkundige taak heb"" (een vorm), zolang hun leeftijd of situatie dat vraagt, daar rondomheen zit nog een oneindig stuk wat ik hier simpelweg even niet benoem en ook nauwelijks in woorden te vatten is.
Ik heb een relatie met mijn vriendinnen en vrienden.

Ik heb een RELATIE MET MEZELF (mijn zelfbeeld, de meest essentiële, meest belangrijke en veelzeggende relatie die er is wat mij betreft, de spil waarom alles draait in relatie tot anderen).
Indien ik mijn relatie met zelf niet "gezond, volwassen op orde heb", ben ik als het ware niet in staat een gezonde volwassen relatie te kunnen betekenen voor een ander.

Ik heb een relatie met mijn partner.
Het woord relatie betekent denk ik “een in relatie tot” iemand staan.

Partner, wat is partner, een leuke in zakelijke netwerken, "dit is mijn partner" wordt er dan gezegd, iedereen in verwarring achterlatend. Ik heb daar menig verkeerde conclusie uit zien trekken, soms bleek het de zakenpartner en soms een bedpartner. Verwarring in begrippen is geen zeldzaam fenomeen! Het is eerder zeldzaam als er geen verwarring zou zijn. Vandaar dat ik in mijn werk regelmatig zal doorvragen: "en wat betekent dat woord of dit begrip voor jou" wat geweldig verhelderende communicatie kan opleveren. (Kan wat tekst opleveren zoals in een chat of elders, maar zeer belangrijk om elkaar te kunnen begrijpen.)

De vorm kan per relatie afhankelijk zijn.
Ik kan een liefdesrelatie hebben in vele vormen.
Als vorm, kan ik “getrouwd zijn”, “samen wonen”, “een LAT relatie hebben”, “niet bij elkaar wonen”, ik kan binnen die liefdesrelatie tot goede communicatie komen, het kan zijn dat ik of een ander binnen een liefdesrelatie door “een stoornis” nooit tot een gewenste communicatie kan komen.
Ik kan met iemand een liefdesrelatie hebben, waarbij een ander buiten de relatie zich ernstig zou kunnen afvragen, is dit nog leuk voor haar, doet dit haar goed, terwijl het misschien helemaal niet zo leuk of goed lijkt maar dat er toch een meest intense diepe liefdesrelatie aanwezig kan zijn, die alleen de “gewenste vorm niet kan krijgen”, doordat een van de partners bijvoorbeeld een “autistisch spectrumstoornis heeft”.(ik noem maar even een dwarsstraat). “persoonlijkheidstoornissen”, (andere dwarsstraat)”, ”inlevingsvermogen”, “egocentrisme”, “egoisme”, “opgeblazen ego”, “te weinig eigenwaarde” , we hebben wat dwarsstraten in onze plattegrond van ons sociale gebeuren.
Daarnaast maak ik keuzes. Waar wil ik mij begeven, met wie wens ik te zijn. Werkelijk toxische situaties, mensen die "zuigen", die niet geleerd hebben hun eigen energieveld te voeden en dit via "mijn systeem" trachten te doen, die dien ik zelfs te mijden uit zelfbehoud.
Tegelijkertijd kan ik kiezen om met mensen die een "stoornis" hebben waardoor zij onmachtig zijn, toelaten en binnen de "beperkte vorm" die toegelaten wordt alles geven waarvoor ik kies te geven.

Ik heb bovenstaande even gewoon ter overdenking geschreven, voor mezelf, hoeft niemand iets mee, en wie er wel mee wat kan, gewoon fijn.

Als ik opmerkingen hoor van mensen, “er wordt maar zo gemakkelijk gedaan”, “mensen denken niet na”, of “mensen scheiden te snel” snap ik hen vaak absoluut, ik voel als het ware hun onmacht, omdat ze het zo graag anders en beter zouden zien.

Ik voor mij ben er volstrekt van overtuigd dat zelfs de mensen waarvan we gemakshalve zo snel invullen dat ze geen verantwoordelijkheid op zich nemen, nog altijd het beste doen wat op dat moment in hun vermogen ligt.
Dus …. Eigenlijk worden er nooit fouten gemaakt, ieder doet het beste wat op dat moment in zijn of haar vermogen ligt. Of de dingen handig gebeuren is even een heel andere vraag.
Mensen kunnen verschrikkelijk onhandig bezig zijn, zowel naar zichzelf als naar zeer vele anderen.

Ik heb voor mijzelf jaren geleden besloten ( op grond van kennis die me werd aangereikt door oa. Deepak Chopra) om niet meer te be- of veroordelen. Zou mijn uitgangspunt puur technische effectiviteit zijn geweest, dan zou ik het simpelweg vanuit praktische overwegingen hebben kunnen doen omdat ik daarmee nou eenmaal veel gemakkelijker in communicatie blijf met mensen. Ik doe het echter omdat ik mensen heel erg waardevol vind. Waarnemen doen we altijd, we zien van alles gebeuren en ik vorm mij op grond van mijn ervaringen mijn mening. Mijn mening beschouw ik om die reden dan ook altijd als een “particulier gegeven" dat wel ook weer voortdurend in beweging en ontwikkeling is door de voordurende communicatie uitwisseling met anderen.”
Ik lever mijn mening zelfs heel graag in voor een betere of vul graag aan met andere en nieuwe inzichten via anderen, daar geniet ik erg van. Ik heb dus absoluut een mening (die ik op mijn authentieke manier gewoon op tafel leg, als een ander daar iets mee kan of wil, prima) , wat inhoudt dat ik zie wat er gebeurt, om op grond van het resultaat mijn mening te vormen in MIJN specifieke vorm, “werkt iets voor je / me, of werkt iets niet voor je / me”.

Voordeel is dat daarmee een persoon nooit als persoon afgekeurd wordt, maar wel gedrag als “handig ” of “niet handig”, “werkzaam”, of ”niet werkzaam” bestempeld kan worden.
Vanuit deze optie kijk ik vaak tegen relaties aan en wat er allemaal binnen relaties gebeurt.
Wat mij absoluut opvalt, maar dat komt omdat ik nu net typisch veel mensen tegen kom die volop in spirituele ontwikkelingsprocessen zitten, dat er zeer vaak heel weloverwogen met relaties omgegaan wordt en er een intentie is om de relatie en de vorm van de relatie met elkaar in overeenstemming te brengen.
Maar ik ontmoet deze categorie mensen juist omdat ze bewust voor relatietherapie komen, dus die heeft zich vanuit die keuze al uitgeselecteerd.
Overwegende wat ik daarnaast om me heen waarneem, zie ik dat mensen over het algemeen meer en meer bewust bezig zijn met wat relaties voor hen betekenen, en in het bijzonder de vormgeving, dus hoe geef ik de relatie vorm toch een belangrijk iets is waar behoorlijk diep over nagedacht wordt.

Soms klopt “de vorm” met de inhoud van de relatie.
Soms verandert de vorm met een veranderende relatie mee.
Soms verandert de relatie en blijft men in een oude vorm zitten.

Een relatie is niet een “statisch iets”, een relatie is in voortdurende verandering, zoals iedere mens voortdurend in verandering (ont-wikkeling) is.

Eigenlijk is het dus een levenskunst om per relatie (en we hebben eigenlijk heel erg veel relaties tegelijkertijd, waarbij veel relaties best dicht tegen elkaar aan kunnen liggen in vorm en naast elkaar kunnen bestaan) de bijbehorende per moment wijzigende vorm te vinden.

Soms lopen twee mensen in de vorm van relatie een tijdje met elkaar op, soms scheiden de wegen zich, omdat de relatie dat nodig heeft, omdat de relatie voortdurend aan verandering onderhevig is, simpel en alleen al, omdat het altijd meerdere mensen betreft die ieder op zich hun eigen ontwikkeling en veranderende inzichten doorlopen, waardoor we zoiets zijn als een grote oceaan met zijn allen, waarbij het ondoenlijk is om al die druppels te analyseren en je de vraag te stellen of het nou goed is welke twee druppels op welke manier nu al of niet zich naast elkaar bewegen.
Het feit dat deze oceaan eruit ziet zoals hij eruit ziet, is voor mij een “zien van een perfecte werkelijkheid”. Perfect omdat hij bij beste weten gecreëerd is. Dat het morgen misschien nog zorgvuldiger kan, prima. We Zijn de wereld en maken de wereld.

Het is zoals het is en de werkelijkheid dient op dit moment zo te zijn, en is in voortdurende verandering op grond van iedere “gedachte of intentie verandering” die er per waterdruppel zou zijn.
Ik ben het absoluut eens met een stelling dat iedereen juist door een persoonlijk ontwikkelingsproces, in staat is de “eigen waterdruppel” zo goed mogelijk liefdevol te verzorgen.
Verbeter de wereld, begin bij mezelf.
Ik ga liefdevol kritisch mijn ontwikkelingsproces in waardoor ik zo goed mogelijk bij mezelf naar binnen kijk hoe zuiver ik als waterdruppel in die oceaan kan zijn.
De indianen omschreven dat mooi in oa. de volgende zinnen:

Koester al je relaties
Open je hart en ziel voor de grote geest
Alle leven is kwetsbaar en waardevol, behandel deze met respect.

Yvonne Mooijman


Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling