..
Meer en meer ontdek ik dat als ik anderen ontmoet, ik mezelf juist steeds beter leer kennen.
Heerlijk, het gevoel te hebben "gelijkgestemde zielen" te ontmoeten, ook heerlijk om juist ook al die andere (mogelijk minder gelijkgestemd lijkende) zielen te leren herkennen.
Uiteindelijk zijn we (denk) / voel ik, meer en meer, allemaal een en dezelfde ziel.
Dus wat ik in de ander herken, herken ik in mezelf.
Herken ik de liefde bij de ander of het gebrek aan liefde (wat zich meestal uit in angst en van daar uit zich manifesteert in allelei emoties, al deze mogelijkheden en de mogelijkheid van het gevoel te hebben van het gebrek aan mogelijkheden ) het is allemaal aanwezig in de ene grote ziel.
Vanuit de liefde, en liefde is voor mij juist ook de compassie om de onmacht en angst van de ander herkennen, en van daar uit de ander in liefde toe te kunnen laten.
Gelijktijdig geeft onze aanwezigheid in dit geheel (onze wereld) ons juist de mogelijkheid onze eigenheid neer te zetten, door met elkaar te communiceren en daardoor eventuele verschillen (die er dus niet zijn) te mogen overbruggen.
Dat is wat ik zou verwoorden met "tot elkaar komen".
Tot elkaar komen is dus voor mij die liefde die gedeeld wordt.
Als we de mist in gaan, is dat meestal als we in de angst terecht komen "er niet bij te horen".
Vaak is ook "je mond houden" of "geen mening durven uiten" een vorm van angst er niet bij te horen.
Deze laatste, die is herkenbaar! Voor mij tenminste wel....
Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten