Het is zaterdagochtend en ik zit op Ned 2 te kijken naar een programma over geweld, verbaal geweld, fysiek geweld, huiselijk geweld.
En jonge volwassen vrouw vertelt over een langdurige periode waarin zij slachtoffer was van emotioneel en fysiek geweld door haar man. Ze vertelde dat hij haar in bijzijn van 4 vrouwen sloeg waarbij de vier vrouwen hem “smeekten” op te houden.
Ze gaf aan dat ze zich zo alleen, verlaten en machteloos heeft gevoeld, doordat er zo weinig mensen werkelijk actief actie durfden ondernemen terwijl heel haar omgeving wist wat er gaande was maar zich afzijdig hielden (buiten deze vier vrouwen). Ze sprak uit, ze merkte dat naar deze vrouwen die zich uitspraken, door haar man niet geluisterd werd, terwijl ze het voor mogelijk hield dat als het vier mannen geweest waren die zich uitgesproken hadden dat dit juist wel effect zou hebben gehad. Maar ze merkte dat er juist in de meest directe omgeving getolereerd werd, waardoor misstanden kunnen blijven voortduren. Ze omschreef het in de volgende verwoordingen.
Het lijkt moeilijker naarmate geweld dichter bij je komt om werkelijk tot actie over te gaan, want iets maakt iets pas werkelijk waarheid door de erbij behorende actie. "Tegen discriminatie zijn", zonder je te laten horen als het in je directe omgeving gebeurt en het daarmee toestaan, heeft geen enkele inhoudelijke functie. Ik vond het aangrijpend hoe ze dit verwoordde.
Over geweld of discriminatie kan, zegt ze, is het zo gemakkelijk praten als het zich “verder van je bed” afspeelt, omdat er dan geen directe actie van je verwacht wordt.
Juist bij vrienden, buren, familie, school, kennissen, daar waar actie “nodig zou zijn” omdat het zo dicht bij is, waar werkelijke mede verantwoordelijkheid genomen zou kunnen worden voor ons aller welzijn, daar blijkt dat de benodigde actie vaak nog juist uitblijft, terwijl juist daar de actie, het aanspreken op gedrag zo ontzettend noodzakelijk blijkt, om gedrag en de bijbehorende situaties werkelijk te kunnen laten wijzigen.
Haar grote diepe verdriet was het “OOK in de steek gelaten zijn geworden door haar directe omgeving die het slechts aanschouwde en niets deed”.
Ik vond het een aangrijpende reportage.
Ik vraag me af, ik zou graag reacties ontvangen van mensen over de volgende vragen:
Wat doe je dan …. Wat doe je dan niet? Laat je het toe ? Zeg je er wat over? Doe je of je het niet gehoord hebt? Zeg je er op een later moment wat over … tegen degene die het overkwam of tegen degene die het zei?
Wat zou je willen dat je gedaan zou hebben misschien.?
Heb je ooit meegemaakt dat je je “in de steek gelaten hebt gevoeld” door je directe omgeving? Wat zou je anderen willen laten weten, wat voor jou juist zou hebben kunnen helpen?
Het idee, “wat kunnen we samen in het elkaar helpen uitpakken van onze levens-pakketjes”, niet alleen in het uitpakken van al die “pakketten”, maar ook in het voorkomen mogelijk van “nieuwe pakketten”.
Het thema wat mij "raakte" was het "zich verlaten voelen door de omgeving" en het mogelijk inherente effect van medeverantwoordelijkheid van situaties die kunnen voortduren door "zwijgen", "negeren" van "de werkelijkheid".
"Wie zwijgt stemt toe", komt er nu in mij op.
Maar het doet zich ook voor waar iemand "gepest", ""gesard" wordt op scholen bijvoorbeeld, in de werksfeer, eigenlijk onze medeverantwoordelijkheid naar elkaar waardoor me door "onze mond te roeren" de ander wezenlijk kunnen helpen in zijn situatie.
Ik kom vaak tegen bij mensen die zwaar in de problemen zijn geraakt, dat ze zich verstoken hebben gevoeld van hulp uit de direct aanwezige omgeving, die vaak door "hun nek uit te steken", wat geen gemakkelijk zaak is, maar vaak bij uitblijven nog meer schade bleek veroorzaakt te hebben dan vaak de directe oorzaak van het aangedane onrecht.
Voor mijzelf komt nu bijvoorbeeld een situatie naar voren, waarbij twee mensen mij direct ooit hebben willen helpen, zelfs hun nek hebben uitgestoken voor me, maar doordat ze ieder voor zich de enige in de omgeving waren hun positie daarmee ieder voor zich te weinig invloed kon uitoefenen en ze in hun eigen machteloosheid terecht. Ze vulden in eerste instantie in "mij onvoldoende te hebben kunnen helpen", terwijl juist ZIJ door hun hulp, zelfs ondanks dat die een druppel op een gloeiende plaat leek te zijn, me zoveel steun hebben gegeven in een hele moeilijke tijd. ZIJ waren het die me tot steun zijn geweest hiermee!
Vaak heb ik gedacht, als er meer "druppels" op die gloeiende plaat waren geweest, had die plaat nooit zo heet kunnen worden.
In wezen wil ik met ons allen naar een stukje preventie gaan, het stukje waarbij we naar elkaar toe kunnen helpen dat sommige "lastige pakketten" waar iemand in kwam, beduidend lichter hadden kunnen worden, als er minder "zwijgende meerderheid" zou zijn geweest.
Ik krijg meer en meer de ervaring dat mensen in zijn algemeenheid vaker meer gekwetst worden door "de zwijgende meerderheid", dan dat "de zwijgende meerderheid" zich hiervan bewust is.
Met dat samen verantwoordelijkheid durven opnemen voor onze directe omgeving, komt men tot zo veel goeds, het samen durven kijken naar situaties, waardoor we ook samen veel eerder dingen kunnen voorkomen, samen Kracht kunnen worden in plaats van ieder voor zich onmacht ervaren..
Ik kreeg pas geleden, toen ik mezelf behoorlijk "op mezelf teruggeworpen voelde en me vrij machteloos en niet begrepen voelde" een prachtige powerpoint presentatie van iemand over "de ganzen", waarbij iemand door zich "in te durven voelen" me zo een geweldig hart onder de riem wist te steken, dat ik weer verder kon. In "stond er ineens niet meer alleen voor". Ik mag mij gelukkig prijzen met de keren dat IK die hulp wel heb gekregen ..... het hielp mij als "tegenwicht" .... dat is wat ik iedereen zo toewens en weet dat dat mogelijk is....
Zelfs al kan de ander geen "ijzer met handen buigen", het gebaar wat gemaakt werd, was zo Krachtig, de ondersteuning die zo wezenlijk belangrijk is.
Vaak wordt gedacht dat men maar een druppel op een gloeiende plaat kan zijn (en besluit men soms om die reden niets te doen) , maar AL die "druppels" maken wel een "oceaan".
Mijn vraag is dus eigenlijk .... waar kunnen we naar "elkaar delen" waarmee we elkaar zouden hebben kunnen ondersteunen, om "die eerste druppel van die oceaan" te kunnen zijn.
Maar dan zal er juist door de mensen die zich "verlaten hebben gevoeld" dit naar buiten gebracht dienen te worden, alvorens de omgeving zou kunnen in de gaten krijgen, dat soms alle kleine beetje helpen, en dat al die vele kleine beetjes zo veel meer Kracht kunnen vormen.
Het zou me ter harte gaan, als we samen nog meer oceaan voor elkaar kunnen betekenen, of een druppel op een gloeiende plaat, of die oprecht gemeende arm om de schouder ..... die ik ook zo vaak "hoor vallen" ....
Heb je ooit meegemaakt dat je je “in de steek gelaten hebt gevoeld” door je directe omgeving?
Wat zou je anderen willen laten weten, ( liefst door aan te geven welk gedrag door je directe omgeving juist NIET gegeven werd, omdat het nog mogelijk niet gezien werd door de ander).
Welk gedrag van je directe omgeving had jou toen behulpzaam kunnen zijn om sneller uit de problemen te hebben kunnen komen?
Welke signalen werden mogelijk niet opgepikt?
Ik zou graag horen op welke manier we met zijn allen alerter kunnen zijn in het signaleren, waardoor we beter naar elkaar behulpzaam kunnen zijn.
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten