Jarenlange trouwe inzet ....

Jarenlange trouwe inzet ….

Ik besloot gisteren spontaan het graf van mijn schoonmoeder te bezoeken.

Haar zoon is overleden. De zoon die ze vaak meenam als ze ergens naar toe moest, zodat als ze hem meenam ze ten miste in de gaten had wat hij deed, alles beter dan hem thuislaten. Een zoon aan wie zij veel aandacht heeft geschonken, wat beslist “wel eens” ten koste van de aandacht voor de rest van het gezin “leek te gaan.” Zo kon dat ook beslist gevoeld worden door de rest van de kinderen. Ze deed naar beste vermogen binnen de omstandigheden wat er voor haar gezin nodig was onverlet de gevoelens zoals die door haar diverse kinderen ervaren werden.

Vaak wordt slechts één kant van “het verhaal” gehoord of gezien, de rest van het gezin kwam wel eens aandacht te kort voor hun gevoel, als moeder moest ze “dealen” met de situatie waarin ze zat en dat deed ze en dat deed ze zo goed mogelijk en naar vermogen.

Ik heb ervaren wat voor een moeilijke taak zij in dit leven had die taak heeft ze jaren geleden volbracht, een taak die haar vaak veel te zwaar viel, je kunt het in de ogen van anderen ook niet altijd voor iedereen goed gedaan hebben.

Ze was een vrouw naar mijn hart.

Ze was klein schriel en tenger, en ze wàs er voor de volle 100% voor je, ongeacht wie je was.

In haar bijzijn hoefde niemand het in zijn hoofd te halen schamper over een ander te doen, die kreeg onverbiddelijk de wind van voren! Ze was in staat te meegaand te zijn in een poging de “vrede” te bewaren, als ook in staat om onverbiddelijk haar menig te geven als dingen de kern raakten en het principieel werd.

Ik herinner me een gesprek waarin hij vertelde dat ze ongezouten haar mening had gegeven toen hij had gezegd “voor haar tien anderen” toen ik de verkering had uitgemaakt.
Dat was een manier van reageren die ze niet van hem wist te appreciëren, ze vond het op dat moment  niet respectvol naar mij toe en ze had hem aangezegd, beter bij zichzelf te rade te kunnen gaan, in plaats van af te geven op een ander of badinerend te doen over wie dan ook.
Zo'n badinerende houding accepteerde ze niet, van niemand niet en zeker van haar kinderen niet!

Ze kwam voor je op als het moest. Ze hield niet van ruzie maar als het moest dan zei ze precies waar het op stond, zo klein en tenger als ze was ….

Het frappante was dat zij toch ook hierom door hem zeer bewonderd werd en alom gerespecteerd. Ik kreeg het verhaal dan ook onmiddellijk in volle glorie van hem te horen toen we weer on speaking terms waren. Hij was trots op haar, ondanks en dankzij, de tegenstand die zij hem bood en ook diende te geven, want anders nam hij "gerust" alle ruimte in die er was, hij had kennelijk ooit besloten dat als ruimte niet ingenomen werd dat die niet onbenut gelaten diende te worden. Hij was, leek het, op zoek naar de sterkte in persoonlijkheden en wist dat uiteindelijk in zijn omgeving ook op te roepen, zelfs uit te dagen.  Hoe dan ook hij wilde aandacht, weerwoord en dat kreeg hij van mijn schoonmoeder, kritiek oproepen (wat hij als de beste kon),  was voor hem ook een duidelijke vorm van gezien worden. En hij werd gezien ... Hij hield van haar.

Als hij de wind van voren kreeg van haar kon hij er trots op zijn, hij voelde zich ten minste serieus genomen, hij voelde zich dan misschien wel niet gehoord, echter wel degelijk gezien. Eigenlijk was kritiek een vorm van aandacht en voor aandacht daar kon hij voor gaan zitten!
Ondanks dat hij dat respect voor haar soms zeker wel naar buiten bracht en het onder meer naar mij duidelijk werd verwoord, werd het helaas (zoals vaak gebeurt), niet rechtstreeks naar haar persoonlijk geuit als bewondering, en ja zo gaat dat soms met moeders. Ondanks dat bewonderde hij haar zeer!
Het zou haar goed hebben gedaan, de waardering ook  rechtstreeks te krijgen, de waardering voor wie ze was en waar ze voor stond …

Mijn schoonmoeder …. ik heb haar vaak in onmacht gezien, knokkend om overeind te kunnen blijven binnen haar gezin.

Ze had vijf kinderen waarvan de jongste pas 5 weken was toen ze weduwe werd.

Tijdens de zorg voor haar jonge gezin is ze heel veel gesteund door andere vrouwen, tantes, die de zorg voor haar gezin waar mogelijk mede mogelijk maakten. Vrouwen net als zij, die vaak enorm veel inzet toonden, behulpzaam waren, de kinderen in bad stopten. Ook daar werd het niet altijd op waarde geschat … bemoeials hoorde ik ze naderhand wel eens getypeerd worden door de kinderen, en ach in kinderogen kan je dat zo ervaren, dat snapte ik wel, door hem werden de tantes echter stuk voor stuk geprezen, hij had ook daar veel aandacht gekregen en daar hield hij van! We hebben de tantes vaak bezocht en ik mocht ze allemaal stuk voor stuk!

Het was een gezin, dat opgroeide zonder vader, hij overleed aan longkanker toen zijn vrouw net bevallen was van de jongste.

Je krijgt dan in de ogen van de kinderen (met de situatie mee) een aantal tantes, die je moeder zomaar komen helpen.

Tantes die ook hun grenzen trachten aan te geven in een gezin met jonge kinderen waar de aandacht verdeeld moest worden, wat soms heel moeilijk was, vrouwen weer die voor de volle 100% voor het het wel en wee van dat gezin stonden!

Zij konden soms behoorlijk miskend worden.

De tantes, ik heb ze in mijn hart gesloten, Tante Rietje, Tante To, Tante Jo, Tante Dientje …

Ieder zoals ze waren, ieder met volledige inzet … en helaas werden ze soms evenredig aan hun inzet miskend!!!

Waar ze door haar gezondheidsklachten soms onmachtig leek, kwam de oerkracht van mijn schoonmoeder in haar boven op het moment dat zij besefte dat ze niet lang meer te leven had.

Ze kreeg leverkanker, een vreselijk proces. Ze heeft in haar leven langdurig en veel medicijnen geslikt, haar lichaam bleek uiteindelijk ondermijnd.

....

Ik besloot vandaag na de crematie van haar zoon een orchidee op het graf van mijn schoonmoeder te leggen als ode aan ook haar onvoorwaardelijke en persoonlijke inzet.

Ik kon in eerste instantie de ingang van de begraafplaats niet meteen vinden, (die bleek verlegd) en ik kwam uit bij een bloemenwinkel daar vlak bij. Bij binnenkomst stond deze roos in een grote emmer rozen  afwachtend in alle rust heel liefdevol naar mij te knip-ogen.

Ik besloot haar uiteindelijk te kopen …een roos ... voor mezelf  .... als symbool voor mijn eigen jarenlange inzet.

Vrouwen doen er goed aan (heb ik geleerd) zichzelf de schouderklop te geven als ze die verdiend hebben ... en ik vond dat ik hem verdiend had ... voor 25 jaar en langer trouwe dienst ...

Symbolisch ook, voor alle vrouwen die er waren … die hun leven gedeeld hebben met en in dit gezin …

Ik heb de tak orchideeën die ik bij me had op het graf van mijn schoonmoeder gelegd.

"We" hebben:  mijn schoonmoeder, zijn familie, zijn broers en zussen, mijn kinderen nichten en neven en ikzelf  “niet in de laatste plaats” , ieder in etappes onze eigen inzet geleverd.

We "waren" er allemaal, geëerd of geprezen gezien of niet gezien, afhankelijk van de situatie op bepaalde momenten al of niet in de onmiddellijke nabijheid maar altijd “aanwezig”.

Onafhankelijk of je in iemands nabijheid vertoefde … we waren er als vrouwen allemaal ons leven lang…

De orchidee heb ik bij mijn schoonmoeders graf achtergelaten, als hulde voor haar inzet.

In de winkel kocht ik spontaan deze roos óók als symbool voor alle ook ongeziene “vrouwen” die er waren in het leven van mijn schoonmoeder en haar gezin … die meehielpen en soms niet de waardering ontvingen die ze in oorsprong verdiend zouden hebben.

Stuk voor stuk vrouwen in en rond dit gezin, die alles wisten te geven wat ze in zich hadden, stònden voor wie ze waren, in staat bleken liefdevol hun verbinding aan te gaan, stuk voor stuk niet over zich wensten te laten lopen, hun grenzen leerden aan te geven en bovenal ... zichzelf gaven in relatie en onvoorwaardelijk wisten lief te hebben.

Een roos voor alle vrouwen … met een zorgzaam karakter, vrouwen die als vrouw zijnde niet op roem uit waren en er “gewoon” in al hun grootsheid “waren” ….

© Yvonne Mooijman

Naar alle artikelen van  weblog persoonlijke ontwikkeling