Nog even een toevoeging op de berichtjes over de de paarse olifant - leg nooit uit wat je niet wil en "paarse olifant-2" ...
Realiseer je dat "géén paarse olifant" ook een "onooglijk klein wit mugje" kan zijn!
De eerste neiging zou kunnen zijn toch in olifanten te blijven denken, maar wie weet.... herinner je ook de prachtige gekleurde vlinders!
Lees indien gewenst ook de andere relevante artikelen over "de paarse olifant"
© Yvonne Mooijman
woensdag 27 juli 2011
Paarse olifant - 2
Naar aanleiding van het artikel van “de paarse olifant - leg nooit uit wat je niet wil” kreeg ik de volgende reacties:
Hoe komt het dat dit zo werkt, en hoe komt het dat we zo vaak die vergissing begaan.
Als eerste de vraag: Hoe werkt dit mechanisme?
Het heeft te maken met hoe ons onderbewustzijn werkt.
Ons onderbewustzijn heeft als primaire doel om uit te voeren wat wij zelf aan opdrachten geven. En iedere zin die wij zeggen wordt als opdracht opgevat! Het hoofddoel is de verantwoordelijkheid voor het welzijn, gezondheid en geluk van ons eigen systeem op zich nemen, en hij neemt die taak uiterst serieus, maar ook letterlijk héél letterlijk en vooral ZONDER oordeel, hij voert exact uit!
Hij voert dus ook exact uit als wij zelf een negatief plaatje aanbieden, dus een plaatje waar we bang voor zijn of wat we willen vermijden. Het plaatje waar als het ware een streep doorheen staat, maar wat als opdracht dus wel een foutief/onhandig plaatje aanreikt!
Het onderbewustzijn kan namelijk alleen maar waarnemen in “plaatjes”, “beelden”, zoals in een film of een foto.
Wij hebben in onze opvoeding echter geleerd op een bepaalde manier te denken, die eigenlijk wat tegennatuurlijk is.
Wij hebben geleerd om ons met onze aandacht te richten op fouten ... en ai ai, daar zit hem nou de kneep.(We hebben nog zoveel AF te leren!)
Wij denken sindsdien dat dit de manier van kijken is die het meest natuurlijk en effectief is, maar dat is het juist niet, en als we deze manier van kijken blijven hanteren, dan geven we juist aan ons onderbewustzijn een volstrekt verkeerde opdracht, die hij letterlijk gaat uitvoeren.
Ons onderbewustzijn neemt het plaatje namelijk heel letterlijk als regelrechte opdracht en gaat er voor zorgen dat we dat krijgen, want dat was zijn taak tenslotte.
Wil je gezondheid dan zou je je moeten richten op gezondheid en niet op pijn! Bij pijn vermijden focus je je namelijk op pijn, en wat ervaar je? Juist voortdurend pijn! Ieder klein pijntje zijn we in staat om dan op te merken.
Je onderbewustzijn gaat er namelijk op die manier mee aan de gang, jij maakt het plaatje en je onderbewustzijn gaat voor je zorgen dat je het krijgt.
Maak dus een plaatje van wat je WENST en niet van wat je wil vermijden!
En wij leerden maar op school om ons te richten op fouten, ken je al die rode strepen nog onder de fouten?
We hebben dus volop “geleerd” om verkeerde en onhandige plaatjes te maken.
En het zit er aardig ingebakken bij ons, dat is de reden dat we vaak uitkomsten krijgen in ons leven die van alles te maken hebben met wat we juist “niet wilden”, we dus juist wilden vermijden.
Het leven lijkt dus één grote les om weer AF te leren!!!!
We hebben geleerd om te denken in wat we willen vermijden, terwijl als we een plaatje weten te maken van wat we willen bereiken, we de juiste opdracht geven.
Leer dus denken in bereiken!
In plaats van “niet ziek zijn” (dat is een plaatje van een ziekbed met een streep of kruis er door, maar blijft een plaatje en dus een opdracht van een ziekbed!) is het van belang een plaatje (beeld)te maken van gezondheid, optimisme en blijheid, een goed gevoel.
Het plaatje wat we maken is de opdracht die we geven.
Plaatjes maken doen we meestal onbewust. Vandaar dat persoonlijke bewustzijn zo van enorm belang kan zijn om positievere uitkomsten te kunnen krijgen in ons leven.
Leven we in verdriet, dan is onze aandacht bij “wat we missen”, leven we in vreugde dan hebben we onze aandacht bij die dingen die ons weer vreugde kunnen schenken.
Nu blijkt dat ik gelijk vraag twee beantwoord heb, namelijk hoe het komt dat we zo makkelijk die vergissing begaan. Het komt zowel door onze “opvoeding” die te veel gericht is op vermijden waardoor het ons aardig ingebakken wordt om zo te denken.
Ga maar eens na in de omgeving, hoe vaak je mensen in vermijden hoort denken en praten. Grappig genoeg ga je het daarna ook meer in jezelf herkennen …. en dan kan je er wat mee!
Richt je op wat je oprecht wenst ... wat je wil bereiken dus.
En hoe maken we daar het beste een juist plaatje van?
Door naar het bijbehorende gevoel te gaan.... en daar kan ons onderbewustzijn nou wat mee!
Veel succes!
Lees indien gewenst ook de andere relevante artikelen over "de paarse olifant"
© Yvonne Mooijman
Hoe komt het dat dit zo werkt, en hoe komt het dat we zo vaak die vergissing begaan.
Als eerste de vraag: Hoe werkt dit mechanisme?
Het heeft te maken met hoe ons onderbewustzijn werkt.
Ons onderbewustzijn heeft als primaire doel om uit te voeren wat wij zelf aan opdrachten geven. En iedere zin die wij zeggen wordt als opdracht opgevat! Het hoofddoel is de verantwoordelijkheid voor het welzijn, gezondheid en geluk van ons eigen systeem op zich nemen, en hij neemt die taak uiterst serieus, maar ook letterlijk héél letterlijk en vooral ZONDER oordeel, hij voert exact uit!
Hij voert dus ook exact uit als wij zelf een negatief plaatje aanbieden, dus een plaatje waar we bang voor zijn of wat we willen vermijden. Het plaatje waar als het ware een streep doorheen staat, maar wat als opdracht dus wel een foutief/onhandig plaatje aanreikt!
Het onderbewustzijn kan namelijk alleen maar waarnemen in “plaatjes”, “beelden”, zoals in een film of een foto.
Wij hebben in onze opvoeding echter geleerd op een bepaalde manier te denken, die eigenlijk wat tegennatuurlijk is.
Wij hebben geleerd om ons met onze aandacht te richten op fouten ... en ai ai, daar zit hem nou de kneep.(We hebben nog zoveel AF te leren!)
Wij denken sindsdien dat dit de manier van kijken is die het meest natuurlijk en effectief is, maar dat is het juist niet, en als we deze manier van kijken blijven hanteren, dan geven we juist aan ons onderbewustzijn een volstrekt verkeerde opdracht, die hij letterlijk gaat uitvoeren.
Ons onderbewustzijn neemt het plaatje namelijk heel letterlijk als regelrechte opdracht en gaat er voor zorgen dat we dat krijgen, want dat was zijn taak tenslotte.
Wil je gezondheid dan zou je je moeten richten op gezondheid en niet op pijn! Bij pijn vermijden focus je je namelijk op pijn, en wat ervaar je? Juist voortdurend pijn! Ieder klein pijntje zijn we in staat om dan op te merken.
Je onderbewustzijn gaat er namelijk op die manier mee aan de gang, jij maakt het plaatje en je onderbewustzijn gaat voor je zorgen dat je het krijgt.
Maak dus een plaatje van wat je WENST en niet van wat je wil vermijden!
En wij leerden maar op school om ons te richten op fouten, ken je al die rode strepen nog onder de fouten?
We hebben dus volop “geleerd” om verkeerde en onhandige plaatjes te maken.
En het zit er aardig ingebakken bij ons, dat is de reden dat we vaak uitkomsten krijgen in ons leven die van alles te maken hebben met wat we juist “niet wilden”, we dus juist wilden vermijden.
Het leven lijkt dus één grote les om weer AF te leren!!!!
We hebben geleerd om te denken in wat we willen vermijden, terwijl als we een plaatje weten te maken van wat we willen bereiken, we de juiste opdracht geven.
Leer dus denken in bereiken!
In plaats van “niet ziek zijn” (dat is een plaatje van een ziekbed met een streep of kruis er door, maar blijft een plaatje en dus een opdracht van een ziekbed!) is het van belang een plaatje (beeld)te maken van gezondheid, optimisme en blijheid, een goed gevoel.
Het plaatje wat we maken is de opdracht die we geven.
Plaatjes maken doen we meestal onbewust. Vandaar dat persoonlijke bewustzijn zo van enorm belang kan zijn om positievere uitkomsten te kunnen krijgen in ons leven.
Leven we in verdriet, dan is onze aandacht bij “wat we missen”, leven we in vreugde dan hebben we onze aandacht bij die dingen die ons weer vreugde kunnen schenken.
Nu blijkt dat ik gelijk vraag twee beantwoord heb, namelijk hoe het komt dat we zo makkelijk die vergissing begaan. Het komt zowel door onze “opvoeding” die te veel gericht is op vermijden waardoor het ons aardig ingebakken wordt om zo te denken.
Ga maar eens na in de omgeving, hoe vaak je mensen in vermijden hoort denken en praten. Grappig genoeg ga je het daarna ook meer in jezelf herkennen …. en dan kan je er wat mee!
Richt je op wat je oprecht wenst ... wat je wil bereiken dus.
En hoe maken we daar het beste een juist plaatje van?
Door naar het bijbehorende gevoel te gaan.... en daar kan ons onderbewustzijn nou wat mee!
Veel succes!
Lees indien gewenst ook de andere relevante artikelen over "de paarse olifant"
© Yvonne Mooijman
dinsdag 26 juli 2011
De angst van de waterdruppel
De angst van de waterdruppel
Hoe doe je dat, de liefde zoeken?
Ik lees net de weblog van Jan Bommerez, waarin hij spreekt over de waterdruppel die naarstig naar de oceaan zocht. Je afgescheiden voelen van wat je al bent! Wij doen dat ook zo vaak, buiten ons zoeken wat wij al zijn en het daardoor over het hoofd zien en niet tegen komen!
Toch houden we onszelf vaak naarstig van de liefde af, we gaan de liefde soms gruwelijk uit de weg, als we ooit voor ons gevoel “een geliefde verloren”, en wie deed dat niet?
Kan dat .. een geliefde verliezen?
Is de geliefde “de ander”, of is de geliefde onze spiegel van onze eigen liefde.... die we wisten te projecteren in de ander als in een spiegel!?
Als die ander “er niet meer is”, zijn we dan onze liefde kwijt, of zijn we “onze spiegel” kwijt, hoe pijnlijk ook?
Ik kan me herinneren dat na een overlijden van een dierbare geliefde, ik nadien "beslist" (ik besloot!) die pijn niet opnieuw wilde ervaren. Hij leefde in liefde in mijn herinnering voort, en dat is en blijft mijn liefde, mijn “ge”-”liefde”!
Doordat ik nadien beslist niet meer eenzelfde pijn van gemis wilde ervaren, ging ik onbewust als het ware mijn nieuwe spiegels uit de weg. Ik liet als het ware mijn liefde niet meer weerspiegelen in een ander.
We kunnen als het ware hard onze nieuwe spiegels uit de weg gaan, we gaan als het ware ons natuurlijke pad uit de weg, we gaan verdwalen voor onszelf .... en dat is pijnlijk!
Onze nieuwe spiegels zijn die personen die we net zo intens weer lief zouden hebben kunnen hebben, maar om de pijn van verlies te voorkomen, gaan we juist hen hardnekkig uit de weg.
We gaan eigenlijk onze eigen liefdes-uitingen uit de weg.
De liefde zit echter nog volop in ons aanwezig, maar we zijn er doodsbang voor. Niet vanwege de liefde zelf, maar vanwege onze eigen angst voor verlies.
Liefde is oneindig in tijd, mensen niet... "denken" wij.
Ook dat is niet waar, zowel de liefde als al onze geliefden zijn eeuwig, slechts het stoffelijk omhulsel is tijdelijk, en dat doet ons pijn als we vergeten dat we met de ziel verbonden waren en niet “slechts” met dat tijdelijk lichaam, hoe Goddelijk dat ook mocht zijn!
We vergaten dat we de liefde zelf nooit kunnen verliezen, we kunnen hem hooguit tijdelijk of langdurig met veel moeite en energieverlies onderstoppen.
Jaren kunnen we dit trachten vol te houden, jaren kunnen we onszelf uit de weg trachten te gaan, en daardoor anderen, andere potentiële geliefden uit de weg gaan.
En dan op een onbewaakt moment kan het je plots overkomen op een “onbewaakt moment” dat je overvallen wordt door je eigen liefde. Je zit er niet op te wachten, je schrikt je lens, het is/was je grootste angst tenslotte, daar zat je niet in het minst op te wachten!
Je eerste neiging is om het te ontkennen, je staat oog in oog met je grootste angst en daar zat je echt in het minst niet op te wachten tenslotte ...
Gebeurt het je, “overkomt” het je?
Dan is het tijd dat je angst overwonnen wordt, onbewust is het jouw moment, is jouw tijd aangebroken om je angst onder ogen te zien.
En uit de weg gaan ….?
Probeer jezelf maar eens uit de weg te gaan … je gaat jezelf tegen blijven komen ...
Het zou zomaar kunnen dat dat jezelf uit de weg gaan helemaal niet gaat lukken, de tijd blijkt rijp om jezelf te transformeren, tot weer de liefdevolle persoon die je kon zijn.
Kom je onbewust, onverwacht en “onbedoeld” nieuwe gevoelens in jezelf tegen, dan is het er de tijd voor om je angst onder ogen te zien.
De angst van de druppel, onderdeel van zo'n grote oceaan van liefde te zijn … terwijl hij dat altijd al was …. en nog steeds blijkt te zijn.
Soms lijkt het of we lange tijd in een regenbui tussen de druppels door wensen te lopen!
Soms is onderdompelen de enige manier, om daarna de zon weer te kunnen zien schijnen!
De zon is in staat de regendruppel weer in zich op te lossen, liefde is in staat alle angst te transformeren ....
© Yvonne Mooijman
Hoe doe je dat, de liefde zoeken?
Ik lees net de weblog van Jan Bommerez, waarin hij spreekt over de waterdruppel die naarstig naar de oceaan zocht. Je afgescheiden voelen van wat je al bent! Wij doen dat ook zo vaak, buiten ons zoeken wat wij al zijn en het daardoor over het hoofd zien en niet tegen komen!
Toch houden we onszelf vaak naarstig van de liefde af, we gaan de liefde soms gruwelijk uit de weg, als we ooit voor ons gevoel “een geliefde verloren”, en wie deed dat niet?
Kan dat .. een geliefde verliezen?
Is de geliefde “de ander”, of is de geliefde onze spiegel van onze eigen liefde.... die we wisten te projecteren in de ander als in een spiegel!?
Als die ander “er niet meer is”, zijn we dan onze liefde kwijt, of zijn we “onze spiegel” kwijt, hoe pijnlijk ook?
Ik kan me herinneren dat na een overlijden van een dierbare geliefde, ik nadien "beslist" (ik besloot!) die pijn niet opnieuw wilde ervaren. Hij leefde in liefde in mijn herinnering voort, en dat is en blijft mijn liefde, mijn “ge”-”liefde”!
Doordat ik nadien beslist niet meer eenzelfde pijn van gemis wilde ervaren, ging ik onbewust als het ware mijn nieuwe spiegels uit de weg. Ik liet als het ware mijn liefde niet meer weerspiegelen in een ander.
We kunnen als het ware hard onze nieuwe spiegels uit de weg gaan, we gaan als het ware ons natuurlijke pad uit de weg, we gaan verdwalen voor onszelf .... en dat is pijnlijk!
Onze nieuwe spiegels zijn die personen die we net zo intens weer lief zouden hebben kunnen hebben, maar om de pijn van verlies te voorkomen, gaan we juist hen hardnekkig uit de weg.
We gaan eigenlijk onze eigen liefdes-uitingen uit de weg.
De liefde zit echter nog volop in ons aanwezig, maar we zijn er doodsbang voor. Niet vanwege de liefde zelf, maar vanwege onze eigen angst voor verlies.
Liefde is oneindig in tijd, mensen niet... "denken" wij.
Ook dat is niet waar, zowel de liefde als al onze geliefden zijn eeuwig, slechts het stoffelijk omhulsel is tijdelijk, en dat doet ons pijn als we vergeten dat we met de ziel verbonden waren en niet “slechts” met dat tijdelijk lichaam, hoe Goddelijk dat ook mocht zijn!
We vergaten dat we de liefde zelf nooit kunnen verliezen, we kunnen hem hooguit tijdelijk of langdurig met veel moeite en energieverlies onderstoppen.
Jaren kunnen we dit trachten vol te houden, jaren kunnen we onszelf uit de weg trachten te gaan, en daardoor anderen, andere potentiële geliefden uit de weg gaan.
En dan op een onbewaakt moment kan het je plots overkomen op een “onbewaakt moment” dat je overvallen wordt door je eigen liefde. Je zit er niet op te wachten, je schrikt je lens, het is/was je grootste angst tenslotte, daar zat je niet in het minst op te wachten!
Je eerste neiging is om het te ontkennen, je staat oog in oog met je grootste angst en daar zat je echt in het minst niet op te wachten tenslotte ...
Gebeurt het je, “overkomt” het je?
Dan is het tijd dat je angst overwonnen wordt, onbewust is het jouw moment, is jouw tijd aangebroken om je angst onder ogen te zien.
En uit de weg gaan ….?
Probeer jezelf maar eens uit de weg te gaan … je gaat jezelf tegen blijven komen ...
Het zou zomaar kunnen dat dat jezelf uit de weg gaan helemaal niet gaat lukken, de tijd blijkt rijp om jezelf te transformeren, tot weer de liefdevolle persoon die je kon zijn.
Kom je onbewust, onverwacht en “onbedoeld” nieuwe gevoelens in jezelf tegen, dan is het er de tijd voor om je angst onder ogen te zien.
De angst van de druppel, onderdeel van zo'n grote oceaan van liefde te zijn … terwijl hij dat altijd al was …. en nog steeds blijkt te zijn.
Soms lijkt het of we lange tijd in een regenbui tussen de druppels door wensen te lopen!
Soms is onderdompelen de enige manier, om daarna de zon weer te kunnen zien schijnen!
De zon is in staat de regendruppel weer in zich op te lossen, liefde is in staat alle angst te transformeren ....
© Yvonne Mooijman
maandag 18 juli 2011
ZIJN - ik Ben - identificatie - en die slordige etiketten
Identificeren.
Naar aanleiding van mijn schrijven over de-etiketteren, kom ik vanzelf op het volgende.
Dat etiketteren (een etiket geven) heeft voor de cliënt vaak het gevolg dat hij zich gaat identificeren met het probleem dat hij ervaart), waardoor het geen gedrag meer lijkt, maar het lijkt of de persoon de klacht zelf is.
In onze maatschappij hebben zoveel termen, die een momentopname vertegenwoordigen, (die even zo goed vaak zeer frequente en langdurige effecten kan hebben) maar zo gauw mensen zich identificeren met een term, gaan ze vaak in het verleden leven. En in het NU leven is de enige manier van LEVEN, de rest is overleven!
Iemand die op 30 jarige leeftijd haar of zijn man of vrouw aan de dood verliest, wordt levenslang weduwe of weduwnaar genoemd. Vroeger werd er zelfs van “de erven van” gesproken als het over de kinderen ging.
Even zo goed als iemand op zijn 30 ste gaat scheiden, zal tot zijn dood achtervolgd worden met de term ex, of gescheiden man of vrouw.
Deze benamingen maken het vaak moeilijk om weer blanco (voor zover mensen blanco kunnen starten) een nieuwe start te maken.
Ik kreeg ooit een jonge vrouw van in de 20 die me vertelde reuma patiënt te zijn.
Het eerste wat me te den stond was haar te laten beseffen dat zij de reuma niet was, maar dat ze last had van reuma klachten, wat een volstrekt andere energie en een volstrekt andere uitwerking heeft op iemand bewustzijn.
Ook termen als ik “ben” ziek, ik”ben” weduwnaar/weduwe, ik “ben” gescheiden, ik “ben” psychiatrisch patiënt enz., kan je ombuigen naar “ik heb last van” of “ik voel me”.
Voelen of ergens last van hebben geeft aan dat het om gebeurtenissen gaat en niet over de eigen identiteit, ondanks dat het wel zeker jou betreft.
Word je bewust hoe vaak je je identificeert .....
Mensen identificeren zich ook graag aan hun dure auto of geweldige baan, en och arm, als met de reorganisatie het manneke met het meubilair wordt buiten gezet! Ik heb jonge kerels zich een half jaar niet buiten hebben durven vertonen, omdat ze werkloos waren. Doordat ze zich zo geidetificeerd hadden met hun baan, pakten ze het als een persoonlijke vernedering en afwijzing op!
Hoed je om in identificatie de gaan.
Besef dat Jij alle kracht van de wereld al bent, je hebt geen meelij of afgunst of iets anders nodig in de vorm identificatie.
Je bent het etiket nooit, je bent veel ruimer!
Zelfs je naam ben je niet, die heb je!
Het is eigen simpel ….. ik ben …...! ZIJN dus!
Da's genoeg en alles!
En verder heb je van alles ….. en alles wat je hebt kan je kwijtraken …. ook die slordige etiketten!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Naar aanleiding van mijn schrijven over de-etiketteren, kom ik vanzelf op het volgende.
Dat etiketteren (een etiket geven) heeft voor de cliënt vaak het gevolg dat hij zich gaat identificeren met het probleem dat hij ervaart), waardoor het geen gedrag meer lijkt, maar het lijkt of de persoon de klacht zelf is.
In onze maatschappij hebben zoveel termen, die een momentopname vertegenwoordigen, (die even zo goed vaak zeer frequente en langdurige effecten kan hebben) maar zo gauw mensen zich identificeren met een term, gaan ze vaak in het verleden leven. En in het NU leven is de enige manier van LEVEN, de rest is overleven!
Iemand die op 30 jarige leeftijd haar of zijn man of vrouw aan de dood verliest, wordt levenslang weduwe of weduwnaar genoemd. Vroeger werd er zelfs van “de erven van” gesproken als het over de kinderen ging.
Even zo goed als iemand op zijn 30 ste gaat scheiden, zal tot zijn dood achtervolgd worden met de term ex, of gescheiden man of vrouw.
Deze benamingen maken het vaak moeilijk om weer blanco (voor zover mensen blanco kunnen starten) een nieuwe start te maken.
Ik kreeg ooit een jonge vrouw van in de 20 die me vertelde reuma patiënt te zijn.
Het eerste wat me te den stond was haar te laten beseffen dat zij de reuma niet was, maar dat ze last had van reuma klachten, wat een volstrekt andere energie en een volstrekt andere uitwerking heeft op iemand bewustzijn.
Ook termen als ik “ben” ziek, ik”ben” weduwnaar/weduwe, ik “ben” gescheiden, ik “ben” psychiatrisch patiënt enz., kan je ombuigen naar “ik heb last van” of “ik voel me”.
Voelen of ergens last van hebben geeft aan dat het om gebeurtenissen gaat en niet over de eigen identiteit, ondanks dat het wel zeker jou betreft.
Word je bewust hoe vaak je je identificeert .....
Mensen identificeren zich ook graag aan hun dure auto of geweldige baan, en och arm, als met de reorganisatie het manneke met het meubilair wordt buiten gezet! Ik heb jonge kerels zich een half jaar niet buiten hebben durven vertonen, omdat ze werkloos waren. Doordat ze zich zo geidetificeerd hadden met hun baan, pakten ze het als een persoonlijke vernedering en afwijzing op!
Hoed je om in identificatie de gaan.
Besef dat Jij alle kracht van de wereld al bent, je hebt geen meelij of afgunst of iets anders nodig in de vorm identificatie.
Je bent het etiket nooit, je bent veel ruimer!
Zelfs je naam ben je niet, die heb je!
Het is eigen simpel ….. ik ben …...! ZIJN dus!
Da's genoeg en alles!
En verder heb je van alles ….. en alles wat je hebt kan je kwijtraken …. ook die slordige etiketten!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
De lastige etiketten er van af halen ....
De-etiketteren.
Een tijdje geleden had ik een interessante oefening met een andere netwerker.
We zaten in een groep en in tweetallen moesten we elkaar vertellen wat we deden in ons beroep en na 5 minuten moest de toehoorder vertellen wat hij begrepen had.
Wonderlijk wat daar uitkwam!
Hij vertelde me exact wat ik deed maar gaf er een ongebruikelijke naam aan, die echter precies de lading wist te dekken.
Zoals hij verwoordde ….. In de maatschappij worden mensen doodgegooid met etiketten, die hen verder van huis helpen dan ze al zijn.
Neem etiketten als depressief, autistisch, asperger, hoog sensitief gevoelig (HSP), psychiatrisch patiënt, allemaal van de etiketten die vaak mensen in een hokje duwen waar ze niet gauw meer uit komen. Vaak wordt het als een eindstation beschouwd en tevens als de bron van alle klachten.
Zoals hij uit mijn gesprek had opgemaakt, ging ik met deze etiketten aan de gang, waarbij ik het etiket als gevold zag en beslist niet als oorzaak van problemen.
Door deze houding had ik een volstrekt andere benadering en daardoor ook een volledig andere uitkomt met mijn cliënten.
Ik werk graag met mensen met de klachten die onder die etiketten vallen, omdat ik ga onderzoeken wat hen tot dit gedrag leidde (of deed lijden) en ga naar de oorzaak toe.
Door oorzakelijk te werken, kunnen de klachten verdwijnen en verdwijnt ook het etiket.
Zoals hij dus zei: “Ik de-etiketteer ” mensen, ik haal de lastige etiketten er af en laat hen weer tot leven ipv overleven komen.
Verhelderend hoe mensen soms weten te verwoorden wat we doen!
Met dank aan Hans,
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Een tijdje geleden had ik een interessante oefening met een andere netwerker.
We zaten in een groep en in tweetallen moesten we elkaar vertellen wat we deden in ons beroep en na 5 minuten moest de toehoorder vertellen wat hij begrepen had.
Wonderlijk wat daar uitkwam!
Hij vertelde me exact wat ik deed maar gaf er een ongebruikelijke naam aan, die echter precies de lading wist te dekken.
Zoals hij verwoordde ….. In de maatschappij worden mensen doodgegooid met etiketten, die hen verder van huis helpen dan ze al zijn.
Neem etiketten als depressief, autistisch, asperger, hoog sensitief gevoelig (HSP), psychiatrisch patiënt, allemaal van de etiketten die vaak mensen in een hokje duwen waar ze niet gauw meer uit komen. Vaak wordt het als een eindstation beschouwd en tevens als de bron van alle klachten.
Zoals hij uit mijn gesprek had opgemaakt, ging ik met deze etiketten aan de gang, waarbij ik het etiket als gevold zag en beslist niet als oorzaak van problemen.
Door deze houding had ik een volstrekt andere benadering en daardoor ook een volledig andere uitkomt met mijn cliënten.
Ik werk graag met mensen met de klachten die onder die etiketten vallen, omdat ik ga onderzoeken wat hen tot dit gedrag leidde (of deed lijden) en ga naar de oorzaak toe.
Door oorzakelijk te werken, kunnen de klachten verdwijnen en verdwijnt ook het etiket.
Zoals hij dus zei: “Ik de-etiketteer ” mensen, ik haal de lastige etiketten er af en laat hen weer tot leven ipv overleven komen.
Verhelderend hoe mensen soms weten te verwoorden wat we doen!
Met dank aan Hans,
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
vrijdag 15 juli 2011
Kan je voor geluk kiezen?
Kiezen voor geluk.
Kan je kiezen voor geluk?
Kan je kiezen voor iets anders?
Als je kan kiezen voor iets anders, waarom zou je dan niet kunnen kiezen voor geluk?
Ja, hoor ik je zeggen, maar ik zit niet lekker in mijn vel, ik ben daar nog niet aan toe vanwege mijn omstandigheden, ik heb het nog te moeilijk met mijn verleden, er is me iets aangedaan waar ik het moeilijk mee heb.
Allemaal plausibele redenen om je niet jofel te voelen, maar hoe lang ga je dat laten voortduren?
Laten voortduren, alsof ik daar zelf zeggenschap over heb?
Zullen we een weddenschap doen?
Je bent er nog niet aan toe, om gelukkig te mogen zijn, vond je?
Geef me 1 plausibele reden waarom.
Stel nou eens, dat de natuur zo in elkaar zit dat als je gelooft wat je zegt, dat dat dan waarheid wordt.
Alles wat je gelooft maakt zich namelijk waar!
Geloof je dat je het kan, dan blijk je iets te kunnen (je stopt er de benodigde energie in) en als je gelooft dat je iets niet kan dan maakt het zich eveneens waar (je zou wel gek wezen er je energie in te stoppen als je er niet in gelooft, dus gebeurt er weinig). Jouw visie, jouw aanname, maakt zich waar, dat is een natuur-wetmatigheid.
Want neem van mij aan, als je gelooft en voorlopig blijft geloven dat je er nog niet aan toe bent, dan durf ik te wedden dat je er ook absoluut niet de benodigde energie in gaat steken.
Durf je het aan om de proef op de som te nemen?
Wat zou er kunnen gebeuren als je er voor zou gaan kiezen om te gaan geloven dat je er wel aan toe bent, om gelukkig te zijn?
Stel dat je zou kunnen geloven dat je zelfs zeggenschap hebt over jezelf “gelukkig kunnen voelen”.
Wanneer voel je je gelukkig?
Als je tevreden bent met de huidige situatie, als die situatie voldoet aan je verwachtingen, toch?
En je bent niet tevreden nu, met je huidige situatie, anders was je wel gelukkig toch?
Stel nu eens dat je van mij niet blij zou hoeven zijn met je huidige situatie, dat mag, je mag van mij gerust helemaal niet blij zijn met je huidige omstandigheden, dat is heel terecht vaak.
Stel nu eens, dat je ontevreden bent met je huidige situatie, dat is goed mogelijk toch?
Heb je je wel eens afgevraagd of je boos bent op of om je omstandigheden?
Ga eens naar je gevoel toe en luister eens naar wat je tegen jezelf zegt.
“Het had niet mogen gebeuren”, “het is niet eerlijk”, “ik voel me verlaten of alleen”, “ik mis mijn geliefde”, je kunt hier alles invullen wat voor jou speelt.
Stel nou dat … jouw verzet tegen de werkelijkheid, je boosheid op de werkelijkheid, je ontevredenheid op de werkelijkheid, jouw geluk in de weg staat?
Heb je enig idee hoeveel energie jouw verzet tegen de werkelijkheid aan jou ontneemt, energie die je zou kunnen omzetten in geluk?
Ik zeg niet dat je blij hoeft te zijn met je omstandigheden, je mag alles anders wensen, maar stop alsjeblieft met iets wat lijkt op boos worden op onweer, het brengt je alleen verder van huis.
Het leven lijkt soms één grote donderwolk als het flink tegen zit, maar zoals alles in de natuur, is alles tijdelijk, tenzij we er zelf een permanent probleem van gaan maken.
Ik ga jouw probleem geenszins ontkennen of bagatelliseren, ik gun je alleen na die enorme onweersbui dat de zon liefst zo spoedig mogelijk weer door mag breken en daar heb je zelf meer de hand in dan je voor mogelijk hield.
Durf je de uitdaging aan, hoe moeilijk je ook zit, om te beseffen dat de realiteit de realiteit is, hoe onbeholpen die ook voor je was en is.
Het liefst zou je de dingen terug willen draaien, het liefst willen we het geluk in dezelfde verpakking dan die we eerder hebben gehad. Maar die verpakking staat niet meer tot je beschikking helaas.
De realiteit van nu is de realiteit van nu en besef dat hopen op een beter verleden je nooit een beter verleden oplevert maar wel je huidig geluk danig in de weg kan staan.
Stel dat je nu zou kunnen kiezen voor een onsje meer geluk (twee onsjes of meer mag ook!), dan is de eerste stap die we te zetten hebben allereerst beseffen dat we het leven niet terug kunnen draaien en dat wat we eerder aan geluk hebben mogen ervaren mogelijk ons niet meer wordt gegeven in dezelfde verpakking.
Maar kijk eens om je heen, en vraag je af of dat wat je ooit had, of je genegen zou zijn dat geluk in andersoortige verpakking toe te laten. Zou je dat willen, datzelfde geluk, maar dan in ander cadeaupapier?
Kijk om je heen en voel, voel hoe geluk in allerlei gedaantes om je heen zou kunnen zijn, zonder dat je het zag.
Durf je om je heen te kijken met de verwonderde blik van een kind, de openhartigheid van een creatief en sprankelend spelend kind.
Maak eens in gedachten de sprong naar jezelf toen je nog gelukkig was en voel de energie.
Ga met deze energie in gedachte eens met die geluk gevende open blik van een kind om je heen kijken en weer werkelijk zo openstaand als een vrolijk opgewekt kind, in welke verpakking het geluk er nu weer voor je is. Durf die speelsheid van het kind in je weer toe te laten, je zult versteld staan.
Ik hoorde ooit eens iemand letterlijk zijn pas nieuw ontdekte geliefde omschrijven als: “een cadeautje, zo lief .... helemaal voor mij alleen en ik mocht het nota bene zelf uitpakken!” Mijn glimlach was groot!
Durf te geloven dat op welk moment je ook bent in je leven, dat “ik ben aan nieuw geluk toe”, je meer zal brengen dan een houding en geloof van “ik ben daar nog niet aan toe.”
Laat het woordje “nog” een weg, lach het geluk toe, glimlach en zeg:”Ik ben weer aan nieuw geluk toe.”
Wedden dat je wint?
Ik wens je alle geluk van de wereld toe, jij bent degene die zichzelf open moeten stellen wil het je ten deel vallen.
Liefs,
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Kan je kiezen voor geluk?
Kan je kiezen voor iets anders?
Als je kan kiezen voor iets anders, waarom zou je dan niet kunnen kiezen voor geluk?
Ja, hoor ik je zeggen, maar ik zit niet lekker in mijn vel, ik ben daar nog niet aan toe vanwege mijn omstandigheden, ik heb het nog te moeilijk met mijn verleden, er is me iets aangedaan waar ik het moeilijk mee heb.
Allemaal plausibele redenen om je niet jofel te voelen, maar hoe lang ga je dat laten voortduren?
Laten voortduren, alsof ik daar zelf zeggenschap over heb?
Zullen we een weddenschap doen?
Je bent er nog niet aan toe, om gelukkig te mogen zijn, vond je?
Geef me 1 plausibele reden waarom.
Stel nou eens, dat de natuur zo in elkaar zit dat als je gelooft wat je zegt, dat dat dan waarheid wordt.
Alles wat je gelooft maakt zich namelijk waar!
Geloof je dat je het kan, dan blijk je iets te kunnen (je stopt er de benodigde energie in) en als je gelooft dat je iets niet kan dan maakt het zich eveneens waar (je zou wel gek wezen er je energie in te stoppen als je er niet in gelooft, dus gebeurt er weinig). Jouw visie, jouw aanname, maakt zich waar, dat is een natuur-wetmatigheid.
Want neem van mij aan, als je gelooft en voorlopig blijft geloven dat je er nog niet aan toe bent, dan durf ik te wedden dat je er ook absoluut niet de benodigde energie in gaat steken.
Durf je het aan om de proef op de som te nemen?
Wat zou er kunnen gebeuren als je er voor zou gaan kiezen om te gaan geloven dat je er wel aan toe bent, om gelukkig te zijn?
Stel dat je zou kunnen geloven dat je zelfs zeggenschap hebt over jezelf “gelukkig kunnen voelen”.
Wanneer voel je je gelukkig?
Als je tevreden bent met de huidige situatie, als die situatie voldoet aan je verwachtingen, toch?
En je bent niet tevreden nu, met je huidige situatie, anders was je wel gelukkig toch?
Stel nu eens dat je van mij niet blij zou hoeven zijn met je huidige situatie, dat mag, je mag van mij gerust helemaal niet blij zijn met je huidige omstandigheden, dat is heel terecht vaak.
Stel nu eens, dat je ontevreden bent met je huidige situatie, dat is goed mogelijk toch?
Heb je je wel eens afgevraagd of je boos bent op of om je omstandigheden?
Ga eens naar je gevoel toe en luister eens naar wat je tegen jezelf zegt.
“Het had niet mogen gebeuren”, “het is niet eerlijk”, “ik voel me verlaten of alleen”, “ik mis mijn geliefde”, je kunt hier alles invullen wat voor jou speelt.
Stel nou dat … jouw verzet tegen de werkelijkheid, je boosheid op de werkelijkheid, je ontevredenheid op de werkelijkheid, jouw geluk in de weg staat?
Heb je enig idee hoeveel energie jouw verzet tegen de werkelijkheid aan jou ontneemt, energie die je zou kunnen omzetten in geluk?
Ik zeg niet dat je blij hoeft te zijn met je omstandigheden, je mag alles anders wensen, maar stop alsjeblieft met iets wat lijkt op boos worden op onweer, het brengt je alleen verder van huis.
Het leven lijkt soms één grote donderwolk als het flink tegen zit, maar zoals alles in de natuur, is alles tijdelijk, tenzij we er zelf een permanent probleem van gaan maken.
Ik ga jouw probleem geenszins ontkennen of bagatelliseren, ik gun je alleen na die enorme onweersbui dat de zon liefst zo spoedig mogelijk weer door mag breken en daar heb je zelf meer de hand in dan je voor mogelijk hield.
Durf je de uitdaging aan, hoe moeilijk je ook zit, om te beseffen dat de realiteit de realiteit is, hoe onbeholpen die ook voor je was en is.
Het liefst zou je de dingen terug willen draaien, het liefst willen we het geluk in dezelfde verpakking dan die we eerder hebben gehad. Maar die verpakking staat niet meer tot je beschikking helaas.
De realiteit van nu is de realiteit van nu en besef dat hopen op een beter verleden je nooit een beter verleden oplevert maar wel je huidig geluk danig in de weg kan staan.
Stel dat je nu zou kunnen kiezen voor een onsje meer geluk (twee onsjes of meer mag ook!), dan is de eerste stap die we te zetten hebben allereerst beseffen dat we het leven niet terug kunnen draaien en dat wat we eerder aan geluk hebben mogen ervaren mogelijk ons niet meer wordt gegeven in dezelfde verpakking.
Maar kijk eens om je heen, en vraag je af of dat wat je ooit had, of je genegen zou zijn dat geluk in andersoortige verpakking toe te laten. Zou je dat willen, datzelfde geluk, maar dan in ander cadeaupapier?
Kijk om je heen en voel, voel hoe geluk in allerlei gedaantes om je heen zou kunnen zijn, zonder dat je het zag.
Durf je om je heen te kijken met de verwonderde blik van een kind, de openhartigheid van een creatief en sprankelend spelend kind.
Maak eens in gedachten de sprong naar jezelf toen je nog gelukkig was en voel de energie.
Ga met deze energie in gedachte eens met die geluk gevende open blik van een kind om je heen kijken en weer werkelijk zo openstaand als een vrolijk opgewekt kind, in welke verpakking het geluk er nu weer voor je is. Durf die speelsheid van het kind in je weer toe te laten, je zult versteld staan.
Ik hoorde ooit eens iemand letterlijk zijn pas nieuw ontdekte geliefde omschrijven als: “een cadeautje, zo lief .... helemaal voor mij alleen en ik mocht het nota bene zelf uitpakken!” Mijn glimlach was groot!
Durf te geloven dat op welk moment je ook bent in je leven, dat “ik ben aan nieuw geluk toe”, je meer zal brengen dan een houding en geloof van “ik ben daar nog niet aan toe.”
Laat het woordje “nog” een weg, lach het geluk toe, glimlach en zeg:”Ik ben weer aan nieuw geluk toe.”
Wedden dat je wint?
Ik wens je alle geluk van de wereld toe, jij bent degene die zichzelf open moeten stellen wil het je ten deel vallen.
Liefs,
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
donderdag 14 juli 2011
Wandelen, fietsen, je kuitspieren, je lachspieren en twinkelende ogen
Sporten,
Sportte je weinig of juist fanatiek veel?
Sommige mensen lopen of fietsen zich uit de naad om hun kuit spieren in conditie te houden.
Wist je wàt de belangrijkste spieren zijn die je gezondheid het meest positief beïnvloeden?
Je lachspieren ...
Dus mocht je je niet kunnen inhouden .. tijdens het lopen of fietsen .... loop en rij met een glimlach ... en train vooral tussendoor je lachspieren soepel... stap gerust af en maak een praatje, lach naar iemand en lach vooral mèt iemand!
Van kuitspieren word je niet overmatig gelukkig, via je lachspieren wel!
En wist je ....?
Je ogen gaan er gelijk van twinkelen, je wordt onweerstaanbaar!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Sportte je weinig of juist fanatiek veel?
Sommige mensen lopen of fietsen zich uit de naad om hun kuit spieren in conditie te houden.
Wist je wàt de belangrijkste spieren zijn die je gezondheid het meest positief beïnvloeden?
Je lachspieren ...
Dus mocht je je niet kunnen inhouden .. tijdens het lopen of fietsen .... loop en rij met een glimlach ... en train vooral tussendoor je lachspieren soepel... stap gerust af en maak een praatje, lach naar iemand en lach vooral mèt iemand!
Van kuitspieren word je niet overmatig gelukkig, via je lachspieren wel!
En wist je ....?
Je ogen gaan er gelijk van twinkelen, je wordt onweerstaanbaar!
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
zaterdag 9 juli 2011
Waarheid wordt gevoeld en geleefd
Voel wat waar is...
Waarheid hoor je niet
Waarheid is niet wat is gesproken
Waarheid wordt gevoeld en waarheid wordt geleefd.
Voel vanuit je hart, wat waarheid is
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Waarheid hoor je niet
Waarheid is niet wat is gesproken
Waarheid wordt gevoeld en waarheid wordt geleefd.
Voel vanuit je hart, wat waarheid is
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
vrijdag 8 juli 2011
Als dingen een eigen leven gaan leiden
Als dingen een eigen leven gaan leiden.
Open communicatie, wat kan het dingen gemakkelijker maken!
En onder communicatie versta ik nu even goede en open communicatie.
Zeker als mensen elkaar nog onvoldoende kennen, hebben ze soms de neiging om voor elkaar in te vullen wat de inhoud van de communicatie van de ander betekent.
En dat kan lastig zijn, dan kan het je overkomen dat , hoe meer je zegt, hoe meer miscommunicatie ontstaat, ieder woord extra is dan een risico op zich.
Bij communicatie heb je een zender, een ontvanger en een intenties en inhoud / boodschappen.
Zowel de zender als de ontvanger heeft zijn “verleden” van waaruit hij de boodschap gaat "invullen", dus aannemen wat er bedoeld wordt. De zender heeft een “verleden” van waaruit de boodschap wordt gecreëerd. Ervaringen in het verleden, maar ook de eigen angst of eigen vermijdingsgedrag kan bepalend zijn in hoe je de inhoud van iemands communicatie invult.
Zo zag ik ooit gebeuren dat iemand een ander volkomen verkeerd begreep, simpelweg omdat hij van een vooronderstelling over de ander uitging die niet klopte, en als mijn vooronderstelling over jou nou net mijn grote angst is (dan zou ik je willen/kunnen gaan negeren bijvoorbeeld) en dan wordt het erg lastig communiceren kan ik je vertellen.
Als voorbeeld "een meisje ontmoet een jongen waarbij ze op voorhand aannam dat de jongen wat van haar wilde wat zij niet wil, terwijl dat niet het geval was." Als zij van haar eigen vooronderstelling uit gaat zal ze alles in dat kader verkeerd blijven interpreteren, en dat gaat haar een heel ongemakkelijk gevoel en stelselmatige vermijding opleveren, waarmee ze zowel zichzelf als de jongen die de juiste intenties heeft zwaar te kort zal doen en hun mogelijkheden in relatie ook.
De intentie van de zender kan globaal genomen ondersteunend of niet ondersteunend zijn.
Vaker dan gedacht is hij ondersteunend en dat voel je meestal, dat voel je met je hart, dat is een soort helder “weten”! Bij vermijdingsgedrag is er echter sprake van eigen angst en die vertroebelt dat gevoel vanuit het hart. Het frappante is dat zodra die angst verwerkt is, men daarna pas weer vanuit het hart kan toelaten.
De boodschap van de zender zit verpakt in woorden en in lichaamstaal, en wordt uitgezonden door de verzender en “vertaald” door de ontvanger.
Als de uitgezonden boodschap ongeveer wordt opgevangen zoals het de bedoeling van de zender was gaat het “goed' in de communicatie.
De ontvanger ontvangt echt altijd vanuit zijn “verleden”, zijn “verwachting”, zijn "angst" , "vertrouwen "zogezegd vanuit “zijn gekleurde bril.” En we zijn in communicatie (een gesprek) beurtelings zender en ontvanger.
Dat communicatie sowieso nog wel eens goed overkomt mag soms een een wonder heten.
En desondanks heb ik groot vertrouwen in de mogelijkheden van communicatie.
Maar besef dat communicatie pas echt op gang kan komen met "een geopend hart","zo goed mogelijk vrij gemaakt van eigen angst." We hebben dus vooral werk aan de winkel in onze "eigen winkel."
Het is in het belang van goede communicatie om je te blijven realiseren dat we voor een groot gedeelte altijd zelf invullen vanuit ons verleden, door onze gekleurde bril.
Allereerst is het van belang dat men zich realiseert dat de intentie van de ander ok is, (even aangenomen dat dat zo is, en dat is overwegend ook zo!)
Met dat als basis ben je al een heel eind.
Daarnaast is het van belang om “af te tasten” bij de ander wat er met woorden en zinnen bedoeld werd te zeggen. Vragen, oprechte belangstelling in de ander en zijn boodschap kan geweldig helpen.
Prijs je gelukkig als je van elkaar aanvoelt dat de relatie in oorsprong ok voelt, in dat geval kan een relatie best wat “ongein” verwerken (maar op ongein daar zit je natuurlijk niet op te wachten) dat neemt soms de nodige tijd.
Zeker als mensen elkaar nog maar pas kennen kan het gebeuren dat wat voor de ene persoon volkomen helder is, (zoals een basis van waaruit altijd gedacht en gehandeld wordt, wat impliciet in alles doorwerkt in wat hij bedoelt. (juist dat wat zo vanzelfsprekend is dat het soms zelfs niet gezegd wordt)De luisteraar kan soms deze basis van de ander nog niet kan kennen. Dat kan enorme misverstanden oproepen.
Soms kan iets als eigenbelang uitgelegd worden terwijl daar nu juist geen eigenbelang speelt bijvoorbeeld, maar dat wordt vaak pas helder als je elkaar beter leert kennen.
Realiseer je dat het van respect getuigt naar jezelf en de ander dat je de moeite neemt om te “scannen”, doorvragen, aftasten of je de ander werkelijk begrijpt.
Niet iedere situatie leent zich daar al voor, maar openhartigheid en oprechte belangstelling in je medemens is vooral ook een geweldige investering in je eigen geluk.
Uitleggen wat je bedoelt kan je alleen als de ander in staat is open te staan om je te willen begrijpen en soms willen mensen best begrijpen maar komen eerst zichzelf en hun angsten tegen.
Oordeel niet, al kan je dingen soms niet volledig begrijpen of soms helemaal niet vatten, als je voelt dat de intentie oké was, dan zit hem de mis-understanding vaak in je eigen invulling die niet overeenkomt met de bedoeling van de ander.
Ik wens je veel succes in communicatie.
Voel … met je hart, luister dus niet alleen met je oren …. maar vooral met je hart.
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Open communicatie, wat kan het dingen gemakkelijker maken!
En onder communicatie versta ik nu even goede en open communicatie.
Zeker als mensen elkaar nog onvoldoende kennen, hebben ze soms de neiging om voor elkaar in te vullen wat de inhoud van de communicatie van de ander betekent.
En dat kan lastig zijn, dan kan het je overkomen dat , hoe meer je zegt, hoe meer miscommunicatie ontstaat, ieder woord extra is dan een risico op zich.
Bij communicatie heb je een zender, een ontvanger en een intenties en inhoud / boodschappen.
Zowel de zender als de ontvanger heeft zijn “verleden” van waaruit hij de boodschap gaat "invullen", dus aannemen wat er bedoeld wordt. De zender heeft een “verleden” van waaruit de boodschap wordt gecreëerd. Ervaringen in het verleden, maar ook de eigen angst of eigen vermijdingsgedrag kan bepalend zijn in hoe je de inhoud van iemands communicatie invult.
Zo zag ik ooit gebeuren dat iemand een ander volkomen verkeerd begreep, simpelweg omdat hij van een vooronderstelling over de ander uitging die niet klopte, en als mijn vooronderstelling over jou nou net mijn grote angst is (dan zou ik je willen/kunnen gaan negeren bijvoorbeeld) en dan wordt het erg lastig communiceren kan ik je vertellen.
Als voorbeeld "een meisje ontmoet een jongen waarbij ze op voorhand aannam dat de jongen wat van haar wilde wat zij niet wil, terwijl dat niet het geval was." Als zij van haar eigen vooronderstelling uit gaat zal ze alles in dat kader verkeerd blijven interpreteren, en dat gaat haar een heel ongemakkelijk gevoel en stelselmatige vermijding opleveren, waarmee ze zowel zichzelf als de jongen die de juiste intenties heeft zwaar te kort zal doen en hun mogelijkheden in relatie ook.
De intentie van de zender kan globaal genomen ondersteunend of niet ondersteunend zijn.
Vaker dan gedacht is hij ondersteunend en dat voel je meestal, dat voel je met je hart, dat is een soort helder “weten”! Bij vermijdingsgedrag is er echter sprake van eigen angst en die vertroebelt dat gevoel vanuit het hart. Het frappante is dat zodra die angst verwerkt is, men daarna pas weer vanuit het hart kan toelaten.
De boodschap van de zender zit verpakt in woorden en in lichaamstaal, en wordt uitgezonden door de verzender en “vertaald” door de ontvanger.
Als de uitgezonden boodschap ongeveer wordt opgevangen zoals het de bedoeling van de zender was gaat het “goed' in de communicatie.
De ontvanger ontvangt echt altijd vanuit zijn “verleden”, zijn “verwachting”, zijn "angst" , "vertrouwen "zogezegd vanuit “zijn gekleurde bril.” En we zijn in communicatie (een gesprek) beurtelings zender en ontvanger.
Dat communicatie sowieso nog wel eens goed overkomt mag soms een een wonder heten.
En desondanks heb ik groot vertrouwen in de mogelijkheden van communicatie.
Maar besef dat communicatie pas echt op gang kan komen met "een geopend hart","zo goed mogelijk vrij gemaakt van eigen angst." We hebben dus vooral werk aan de winkel in onze "eigen winkel."
Het is in het belang van goede communicatie om je te blijven realiseren dat we voor een groot gedeelte altijd zelf invullen vanuit ons verleden, door onze gekleurde bril.
Allereerst is het van belang dat men zich realiseert dat de intentie van de ander ok is, (even aangenomen dat dat zo is, en dat is overwegend ook zo!)
Met dat als basis ben je al een heel eind.
Daarnaast is het van belang om “af te tasten” bij de ander wat er met woorden en zinnen bedoeld werd te zeggen. Vragen, oprechte belangstelling in de ander en zijn boodschap kan geweldig helpen.
Prijs je gelukkig als je van elkaar aanvoelt dat de relatie in oorsprong ok voelt, in dat geval kan een relatie best wat “ongein” verwerken (maar op ongein daar zit je natuurlijk niet op te wachten) dat neemt soms de nodige tijd.
Zeker als mensen elkaar nog maar pas kennen kan het gebeuren dat wat voor de ene persoon volkomen helder is, (zoals een basis van waaruit altijd gedacht en gehandeld wordt, wat impliciet in alles doorwerkt in wat hij bedoelt. (juist dat wat zo vanzelfsprekend is dat het soms zelfs niet gezegd wordt)De luisteraar kan soms deze basis van de ander nog niet kan kennen. Dat kan enorme misverstanden oproepen.
Soms kan iets als eigenbelang uitgelegd worden terwijl daar nu juist geen eigenbelang speelt bijvoorbeeld, maar dat wordt vaak pas helder als je elkaar beter leert kennen.
Realiseer je dat het van respect getuigt naar jezelf en de ander dat je de moeite neemt om te “scannen”, doorvragen, aftasten of je de ander werkelijk begrijpt.
Niet iedere situatie leent zich daar al voor, maar openhartigheid en oprechte belangstelling in je medemens is vooral ook een geweldige investering in je eigen geluk.
Uitleggen wat je bedoelt kan je alleen als de ander in staat is open te staan om je te willen begrijpen en soms willen mensen best begrijpen maar komen eerst zichzelf en hun angsten tegen.
Oordeel niet, al kan je dingen soms niet volledig begrijpen of soms helemaal niet vatten, als je voelt dat de intentie oké was, dan zit hem de mis-understanding vaak in je eigen invulling die niet overeenkomt met de bedoeling van de ander.
Ik wens je veel succes in communicatie.
Voel … met je hart, luister dus niet alleen met je oren …. maar vooral met je hart.
© Yvonne Mooijman
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Leg nooit uit wat je niet wil - geen paarse olifanten -1
Communicatie - leg nooit uit wat je niet wil!
Soms slaat een timmerman zich keihard op zijn vingers!
Soms maak je in communicatie een vergissing, waarvan je je per onmiddellijk voor je kop kan slaan als je je realiseert dat je die maakte, maar terugdraaien is dan niet altijd mogelijk, lijkt het.
De intentie was prima, ik wilde gewoon heel simpel iemand even ter zijde staan en gewoon behulpzaam zijn in een moeilijk periode, simpel aardig zijn voor gewoon een ander aardig iemand.
Maar soms zit je zelf even niet lekker in je vel en de ander ook niet en maak je daardoor de meest kapitale fout waarvan je altijd aan anderen zo precies hebt uitgelegd dat je dàt nou nèt nièt moet doen. (Ik hoorde ooit iemand zeggen:"Ik maak niet zo gauw een fout, maar àls ik er een maak dan maakt ik ook een pracht exemplaar ... , nou dit leek er zo één, maar ik vond het zelf een heel vervelende en kapitale!)
En dan maak ik nog wel zo'n fout die zo ongeveer gelijk staat aan “schaakmat” staan.
Je kan geen kant meer op, in de schaakwereld zou de enige oplossing zijn met frisse moed gewoon met het volgende spel verder gaan.
Schaakmat, wat deed ik dan zo stom?
Mijn uitspraak “zeg nooit wat je niet wil, want het onderbewustzijn kan daar niets mee en gaat er absoluut de verkeerde kant mee op", kreeg ineens lelijk gestalte.
Praat dus nooit over wat je wil vermijden, maar alleen over wat je wil bereiken.
Een wat deed ik ... juist ja, omdat ik zelf op dat moment wat "uit mijn doen was" en daardoor toen de ernstige behoefte voelde iets te gaan uitleggen, beging ik de kapitale fout om uit te leggen waarom ik iets deed, maar dat deed ik in de vorm van uitleggen in "vermijden", waarin ik iets in die vorm trachtte uit te leggen met de bedoeling om juist een misverstand te voorkomen.
En je begrijpt het al, het misverstand ging volstrekt een eigen leven leiden. Het onderbewustzijn van de ander ging vreselijk aan de loop met het plaatje wat ik nou juist wenste te vermijden, een plaatje wat niet van toepassing was op dat moment, en dàt was nou precies wat ik nou duidelijk had willen maken.
Hoe los je dat nou op?
Ja, als dat jezelf overkomt kan je het plaatje gewoon bijstellen als je je dat realiseert, door het juiste plaatje te maken en het er voor in de plaats te zetten.
Kan ik het plaatje, dat "beeld" wat die ander zelf maakt(e) veranderen?
Was dat maar waar, dan kan alleen de ander, maar die dient er zich dan wel bewust van te zijn!
De enige optie zou mogelijkerwijs zijn geweest als ik had kunnen uitleggen wat er aan de hand was, maar dat ging niet lukken (als gevolg van datzelfde plaatje notabene!)
Het stomme is dat als je zegt “zie géén paarse olifant voor je” er onmiddellijk een paarse olifant in iemands beeld verschijnt.
Lach niet, het zou best een aardige paarse olifant hebben kunnen worden, maar niet toen!
En hoe zeg je " een inmiddels paars geworden olifant" dat het de bedoeling was geweest dat hij "geen paarse olifant" had moeten denken.
In de wiskunde krijg je bij 2 keer nee een ja, maar het onderbewustzijn rekent niet zo.
Als ik nu ga uitleggen dat het géén "geen paarse olifant" was, blijft alsnog het plaatje van die paarse olifant hangen.
Tja.... hoe lossen we dat nou op, of wordt het nou toch automatisch een paarse olifant?
Of ik me "onbewust" keihard op een paar vingers getimmerd heb ....
Een schrale troost dat mijn intentie goed was! Wie weet wordt diè nog eens geproefd en gewaardeerd!
Het zal toch wel èrgens voor bedoeld zijn hoop ik, zo'n kapitale fout?!
© Yvonne Mooijman
Lees de andere relevante artikelen over "de paarse olifant"
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
Soms slaat een timmerman zich keihard op zijn vingers!
Soms maak je in communicatie een vergissing, waarvan je je per onmiddellijk voor je kop kan slaan als je je realiseert dat je die maakte, maar terugdraaien is dan niet altijd mogelijk, lijkt het.
De intentie was prima, ik wilde gewoon heel simpel iemand even ter zijde staan en gewoon behulpzaam zijn in een moeilijk periode, simpel aardig zijn voor gewoon een ander aardig iemand.
Maar soms zit je zelf even niet lekker in je vel en de ander ook niet en maak je daardoor de meest kapitale fout waarvan je altijd aan anderen zo precies hebt uitgelegd dat je dàt nou nèt nièt moet doen. (Ik hoorde ooit iemand zeggen:"Ik maak niet zo gauw een fout, maar àls ik er een maak dan maakt ik ook een pracht exemplaar ... , nou dit leek er zo één, maar ik vond het zelf een heel vervelende en kapitale!)
En dan maak ik nog wel zo'n fout die zo ongeveer gelijk staat aan “schaakmat” staan.
Je kan geen kant meer op, in de schaakwereld zou de enige oplossing zijn met frisse moed gewoon met het volgende spel verder gaan.
Schaakmat, wat deed ik dan zo stom?
Mijn uitspraak “zeg nooit wat je niet wil, want het onderbewustzijn kan daar niets mee en gaat er absoluut de verkeerde kant mee op", kreeg ineens lelijk gestalte.
Praat dus nooit over wat je wil vermijden, maar alleen over wat je wil bereiken.
Een wat deed ik ... juist ja, omdat ik zelf op dat moment wat "uit mijn doen was" en daardoor toen de ernstige behoefte voelde iets te gaan uitleggen, beging ik de kapitale fout om uit te leggen waarom ik iets deed, maar dat deed ik in de vorm van uitleggen in "vermijden", waarin ik iets in die vorm trachtte uit te leggen met de bedoeling om juist een misverstand te voorkomen.
En je begrijpt het al, het misverstand ging volstrekt een eigen leven leiden. Het onderbewustzijn van de ander ging vreselijk aan de loop met het plaatje wat ik nou juist wenste te vermijden, een plaatje wat niet van toepassing was op dat moment, en dàt was nou precies wat ik nou duidelijk had willen maken.
Hoe los je dat nou op?
Ja, als dat jezelf overkomt kan je het plaatje gewoon bijstellen als je je dat realiseert, door het juiste plaatje te maken en het er voor in de plaats te zetten.
Kan ik het plaatje, dat "beeld" wat die ander zelf maakt(e) veranderen?
Was dat maar waar, dan kan alleen de ander, maar die dient er zich dan wel bewust van te zijn!
De enige optie zou mogelijkerwijs zijn geweest als ik had kunnen uitleggen wat er aan de hand was, maar dat ging niet lukken (als gevolg van datzelfde plaatje notabene!)
Het stomme is dat als je zegt “zie géén paarse olifant voor je” er onmiddellijk een paarse olifant in iemands beeld verschijnt.
Lach niet, het zou best een aardige paarse olifant hebben kunnen worden, maar niet toen!
En hoe zeg je " een inmiddels paars geworden olifant" dat het de bedoeling was geweest dat hij "geen paarse olifant" had moeten denken.
In de wiskunde krijg je bij 2 keer nee een ja, maar het onderbewustzijn rekent niet zo.
Als ik nu ga uitleggen dat het géén "geen paarse olifant" was, blijft alsnog het plaatje van die paarse olifant hangen.
Tja.... hoe lossen we dat nou op, of wordt het nou toch automatisch een paarse olifant?
Of ik me "onbewust" keihard op een paar vingers getimmerd heb ....
Een schrale troost dat mijn intentie goed was! Wie weet wordt diè nog eens geproefd en gewaardeerd!
Het zal toch wel èrgens voor bedoeld zijn hoop ik, zo'n kapitale fout?!
© Yvonne Mooijman
Lees de andere relevante artikelen over "de paarse olifant"
Meer lezen in weblog persoonlijke ontwikkeling
vrijdag 1 juli 2011
Leren, nieuwe dingen, en ontspanning
Wil je vooruit, wil je leren, wil je nieuwe dingen in je op kunnen nemen?
Ontspan, geef je systeem de ruimte om op te nemen.
Verkramping sluit of, ontkramping geeft ruimte om op te nemen.
Te hard gewerkt?
Doe eens even NIETS, ontkramp en leef daarna vrijelijk weer verder
Veel succes!
© Yvonne Mooijman
Ontspan, geef je systeem de ruimte om op te nemen.
Verkramping sluit of, ontkramping geeft ruimte om op te nemen.
Te hard gewerkt?
Doe eens even NIETS, ontkramp en leef daarna vrijelijk weer verder
Veel succes!
© Yvonne Mooijman
Loslaten - in Verbinding zijn
Loslaten of in verbinding blijven.
Gewoon loslaten, wordt zo gemakkelijk aanbevolen!
Makkelijker gezegd dan gedaan!
Echt loslaten is volgens mij pas mogelijk als er een “diep weten” aanwezig is van het resultaat zonder het bewijs ervan in handen te hebben, met een vertrouwen in de kosmos die als intelligent systeem anticipeert op mijn/jouw vertrouwen, waardoor je -je wil- er niet meer aan hoeft op te leggen.
Het is dus loslaten van het willen na in verbinding te zijn gekomen met het “weten en vertrouwen”.
Geen geringe zaak!
Het resultaat hoeft niet te zijn wat ik wil, maar wat de kosmos als meest gunstig voor mij in petto heeft.
© Yvonne Mooijman
Gewoon loslaten, wordt zo gemakkelijk aanbevolen!
Makkelijker gezegd dan gedaan!
Echt loslaten is volgens mij pas mogelijk als er een “diep weten” aanwezig is van het resultaat zonder het bewijs ervan in handen te hebben, met een vertrouwen in de kosmos die als intelligent systeem anticipeert op mijn/jouw vertrouwen, waardoor je -je wil- er niet meer aan hoeft op te leggen.
Het is dus loslaten van het willen na in verbinding te zijn gekomen met het “weten en vertrouwen”.
Geen geringe zaak!
Het resultaat hoeft niet te zijn wat ik wil, maar wat de kosmos als meest gunstig voor mij in petto heeft.
© Yvonne Mooijman
Abonneren op:
Posts (Atom)