De angst van de waterdruppel
Hoe doe je dat, de liefde zoeken?
Ik lees net de weblog van Jan Bommerez, waarin hij spreekt over de waterdruppel die naarstig naar de oceaan zocht. Je afgescheiden voelen van wat je al bent! Wij doen dat ook zo vaak, buiten ons zoeken wat wij al zijn en het daardoor over het hoofd zien en niet tegen komen!
Toch houden we onszelf vaak naarstig van de liefde af, we gaan de liefde soms gruwelijk uit de weg, als we ooit voor ons gevoel “een geliefde verloren”, en wie deed dat niet?
Kan dat .. een geliefde verliezen?
Is de geliefde “de ander”, of is de geliefde onze spiegel van onze eigen liefde.... die we wisten te projecteren in de ander als in een spiegel!?
Als die ander “er niet meer is”, zijn we dan onze liefde kwijt, of zijn we “onze spiegel” kwijt, hoe pijnlijk ook?
Ik kan me herinneren dat na een overlijden van een dierbare geliefde, ik nadien "beslist" (ik besloot!) die pijn niet opnieuw wilde ervaren. Hij leefde in liefde in mijn herinnering voort, en dat is en blijft mijn liefde, mijn “ge”-”liefde”!
Doordat ik nadien beslist niet meer eenzelfde pijn van gemis wilde ervaren, ging ik onbewust als het ware mijn nieuwe spiegels uit de weg. Ik liet als het ware mijn liefde niet meer weerspiegelen in een ander.
We kunnen als het ware hard onze nieuwe spiegels uit de weg gaan, we gaan als het ware ons natuurlijke pad uit de weg, we gaan verdwalen voor onszelf .... en dat is pijnlijk!
Onze nieuwe spiegels zijn die personen die we net zo intens weer lief zouden hebben kunnen hebben, maar om de pijn van verlies te voorkomen, gaan we juist hen hardnekkig uit de weg.
We gaan eigenlijk onze eigen liefdes-uitingen uit de weg.
De liefde zit echter nog volop in ons aanwezig, maar we zijn er doodsbang voor. Niet vanwege de liefde zelf, maar vanwege onze eigen angst voor verlies.
Liefde is oneindig in tijd, mensen niet... "denken" wij.
Ook dat is niet waar, zowel de liefde als al onze geliefden zijn eeuwig, slechts het stoffelijk omhulsel is tijdelijk, en dat doet ons pijn als we vergeten dat we met de ziel verbonden waren en niet “slechts” met dat tijdelijk lichaam, hoe Goddelijk dat ook mocht zijn!
We vergaten dat we de liefde zelf nooit kunnen verliezen, we kunnen hem hooguit tijdelijk of langdurig met veel moeite en energieverlies onderstoppen.
Jaren kunnen we dit trachten vol te houden, jaren kunnen we onszelf uit de weg trachten te gaan, en daardoor anderen, andere potentiële geliefden uit de weg gaan.
En dan op een onbewaakt moment kan het je plots overkomen op een “onbewaakt moment” dat je overvallen wordt door je eigen liefde. Je zit er niet op te wachten, je schrikt je lens, het is/was je grootste angst tenslotte, daar zat je niet in het minst op te wachten!
Je eerste neiging is om het te ontkennen, je staat oog in oog met je grootste angst en daar zat je echt in het minst niet op te wachten tenslotte ...
Gebeurt het je, “overkomt” het je?
Dan is het tijd dat je angst overwonnen wordt, onbewust is het jouw moment, is jouw tijd aangebroken om je angst onder ogen te zien.
En uit de weg gaan ….?
Probeer jezelf maar eens uit de weg te gaan … je gaat jezelf tegen blijven komen ...
Het zou zomaar kunnen dat dat jezelf uit de weg gaan helemaal niet gaat lukken, de tijd blijkt rijp om jezelf te transformeren, tot weer de liefdevolle persoon die je kon zijn.
Kom je onbewust, onverwacht en “onbedoeld” nieuwe gevoelens in jezelf tegen, dan is het er de tijd voor om je angst onder ogen te zien.
De angst van de druppel, onderdeel van zo'n grote oceaan van liefde te zijn … terwijl hij dat altijd al was …. en nog steeds blijkt te zijn.
Soms lijkt het of we lange tijd in een regenbui tussen de druppels door wensen te lopen!
Soms is onderdompelen de enige manier, om daarna de zon weer te kunnen zien schijnen!
De zon is in staat de regendruppel weer in zich op te lossen, liefde is in staat alle angst te transformeren ....
© Yvonne Mooijman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten