Het raakt me enorm als ik bij mensen ervaar dat ze hun blijheid lijken kwijtgeraakt.
Pijnlijke ervaringen, rouw en verlies kan hen soms zo hebben getekend dat zij er voorlopig van wensen uit te gaan "dit risico van verlies" niet meer mee te maken.
Zij geraken dan vaak in een emotioneel isolement.
Voor de omgeving is dit zeer lastig om mee om te gaan, omdat de omgeving op "onbewust niveau" de afwijzing oppikt, die er in verscholen ligt.
Afwijzing van de realiteit, afwijzing van de werkelijkheid.
En wij zijn werkelijkheid, en als omgeving voel je je dan ook vaak afgewezen, beoordeeld en veroordeeld, terwijl de be- en veroordeling nou net de oorzaak is van het emotionele probleem.
De huidige werkelijkheid wordt afgewezen, want die vertegenwoordig de pijn.
Zolang we onze werkelijkheid afwijzen, knokken we voornamelijk tegen onze eigen gevoelens!! En dat doet pas echt pijn!!
Durf de huidige situatie als uitgangspunt te nemen, durf je onmacht onder ogen te zien, durf te geloven dat de toekomst beter zal kunnen aanvoelen dan het nu doet.
Ga stapje voor stapje, nu de dingen doen, die je goed zouden kunnen doen.
Durf een stukje trots weer toe te laten, als het je gelukt is "even het verleden te vergeten" en weer een stukje leven opgepakt te hebben.
Stapje voor stapje, zal je merken, dat heel voorzichtig blijheid weer toegelaten is.
Durf weer oog te hebben voor je omgeving, die er al die tijd nog steeds voor je wil zijn, ondanks dat je het hen niet makkelijk hebt gemaakt misschien!
Durf eens hen die je het meest gesteund hebben, ondanks dat je dat best lastig vond, eens een compliment van dankbaarheid te tonen, en je zal ontdekking dat je de deur van het leven weer heel voorzichtig voor jezelf op een kier hebt gezet.
Durf de zon in je leven weer toe te laten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten