..
Ik sta toch regelmatig verbaasd.
Verbaasd over de "vanzelfsprekendheid" waar mensen soms van uit bleken te gaan als andere mensen "hen hielpen of er voor hen bleken te zijn" en hoe fnuikend dit toch steeds weer achteraf bleek, als ze dit als "gewoon" en "als vanzelfsprekend" hadden ervaren.
Vanzelfsprekend, wàt is vanzelfsprekend?
Dat mensen aardig voor je zijn?
Dat mensen zich voor je inspannen?
Dat mensen "er voor anderen blijken te willen zijn"?
Is dat vanzelfsprekend?
Niets heb ik een grotere des-illusie bij mensen zien zijn, dan de momenten waarop voor hen pijnlijk bleek dat "alles wat ze eerder als zo vanzelfsprekend hadden ervaren", uiteindelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn.
Sterker nog, zo kunnen zelfs door die vanzelfsprekendheid de aardige mensen die ze als zo vanzelfsprekend hadden ervaren, behoorlijk ontmoedigen om te blijven wie ze zijn!
Vaak moet ik teleurgestelde mensen weer bewust maken van het feit dat als anderen hen "onvoldoende of niet op waarde wisten in te schatten" dat de oplossing niet is om dan maar niet meer zo te zijn als je bent en wilt zijn. Het is van belang voor alle mensen dat zij ook de juiste en positieve energie terug krijgen.
Niet in het géven zit de moeilijkheid, als er een moeilijkheid is zit die meer in een relatie die hen niet terug geeft wat ook zij nodig hebben, dit gebeurt al of niet bewust.
Ik heb mensen horen zeggen: "Zij heeft voor mij te zorgen."
Tja... als dat de grondhouding in een relatie is, dan gaat de partner onherroepelijk ernstige tekorten opdoen.
Er dient geen eis te zijn in een relatie, er is een vermogen tot geven en ontvangen in een relatie en dat maakt de relatie tot de relatie die zij uiteindelijk samen wordt.
Wederzijdse uitwisseling van positieve energie, daar zit geen vanzelfsprekendheid tav van de ander in, tenzij je bedoelt dat het "vanzelfsprekend zou kunnen zijn dat jij daarin zou willen geven"
Als je al van vanzelfsprekendheid zou willen spreken, spreek dan over je eigen vanzelfsprekendheid om de ander te willen geven wat die graag heeft of nodig heeft, geef wat die ander goed doet, zonder daarmee over je eigen grenzen heen te hoeven gaan.
In relaties en op de "werkvloer" is niets zo "dodelijk" in relaties dan de ander zijn goedheid of aanwezigheid als vanzelfsprekend te beschouwen.
De ander IS namelijk niet vanzelfsprekend.
Dat spreekt voor zich ...
Wil je jezelf en de ander een plezier doen?
Schrap "vanzelfsprekendheid" uit je vocabulair.
Verwacht je veel van de ander, omdat het nu eenmaal een "natuurlijke gever is" .... koester die persoon, je hebt geluk in handen!
Voedt hen, koester hen en spreek ook juist de "natuurlijke gever" in jezelf aan ... je komt hen niet voor niets tegen!
Geef hen wat hen toekomt ..... dat is echt vanzelfsprekendheid!
Ze vormen de bron van liefdes relaties, put uit diezelfde bron!
Krijg je als "natuurlijke gever" mensen op je pad die vinden dat je hebt "te dienen", besef dat "geven" en "dienen" twee volstrekt verschillende eenheden zijn.
Blijf jezelf, en ga vooral niet over tot dienen, dat is pas echt "jezelf inleveren."
Dit is een belangrijk in je persoonlijke ontwikkeling.
In mijn praktijk kom ik nog wel eens mensen tegen die gekwetst werden doordat van hen als gever dienend gedrag geëist werd en die in eerste instantie besloten dan maar als oplossing "niet meer te geven".
In dat geval geef je je eigenheid weg, door jezelf als persoon die je van nature bent niet meer neer te zetten.
Blijf bij jezelf, blijf de gever die je bent, en wees zorgvuldig of je zinvol geeft of dat het "water naar de zee dragen wordt"
In het laatste geval, er blijven genoeg mensen over die je weten te waarderen, dus blijf vooral jezelf!
Ik wens je veel succes, dat lijkt me vanzelfsprekend....!
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
